**พันธนาการดวงใจ**

ลำดับตอนที่ #3 : สิ่งที่ได้รู้...

หญิงสาวค่อยๆเคลื่อนตัวเองออกไปจากห้องที่เธอเมื่อครู่นี้อย่างช้า สัญชาติญาณของเธอบอกเธอว่า คนที่จับตัวเธอมาต้องไม่ได้หวังดีกับเธอแน่ๆ บันไดที่อยู่อีกด้านของประตูห้องที่เธอออกมาเมื่อครู่ หญิงสาวค่อยๆเดินตรงไปยังบันไดนั้น ความมืดที่โรยตัวอยู่รอบข้าง ทำให้เธอมองไม่เห็นทางมากนัก ต่อเมื่อสายตาของเธอเริ่มชินกับความมืด รรินทร์เริ่มหาทางหนี เธอไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แต่สิ่งเดียวที่บอกเธอตอนนี้ก็คือ ต้องออกจากที่นี่ให้ได้ แล้วค่อยคิดว่าจะกลับบ้านยังไง

ข้างล่างที่มืดมากกว่าข้างบนทำให้หญิงสาวที่ต้องการหนีเดินไปชนกับเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ เสียงของเก้าอี้ล้มทำให้เธอสะดุ้งสุดตัวก่อนที่จะมองหาประตูทางออกมา แล้วสายตาของเธอก็เจอมัน สองเท้ารีบก้าวตรงไปยังประตูนั้นทันที แต่เมื่อมือที่เอื้อมไปหวังที่จะเปิดประตูนั้นถูกมือของใครบางคนกระชากจนตัวเธอไปชนกับอะไรบางอย่าง แล้วแสงไฟที่สว่างขึ้นโดยที่เธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนเปิดมันนั้น ทำให้เธอเห็นสิ่งที่เธอชนเมื่อครู่ มันเป็นหน้าอกของผู้ชายคนหนึ่ง รรินทร์เงยหน้าขึ้นมองทันที ข้อมือของเธอเริ่มบีบแน่นขึ้นจากเจ้าของอกนั้น หญิงสาวขมวดคิ้วงามนั้นด้วยความเจ็บ นัยน์ตาของชายหนุ่มตรงหน้า น่ากลัวอย่างที่เธอไม่เคยมาก่อน

"โอ้ย!!!” รรินทร์ร้องออกมาเมื่อชายหนุ่มตานิลตรงหน้ายังคงบีบข้อมือของเธอด้วยความแรงขึ้นเรื่อยๆ

“เจ็บเป็นเหมือนกันหรอ?” เสียงทุ้มของชายหนุ่มตรงหน้าพูดขึ้น

“นี่คุณ ปล่อยซิ ฉันเจ็บนะ" รรินทร์พูดขึ้นพรอมกับพนานามบิดข้อมือของตัวเองให้เป็นอิสระต่อการจับกุมนั้น แต่ดูเหมือนว่ายิ่งเธอดิ้นมือหนาที่จับเธออยู่นั้นก็ยิ่งบีบแน่นขึ้น

“คุณมาทำแบบนี้กับฉันทำไม?" รรินทร์ถามขึ้น พร้อมกับพยายามที่จะแกะข้อมือของคนตัวโตกว่านั้นออกอย่างยากเย็น

“ต้องถามคุณล่ะมั้งว่า ทำไมถึงได้เป็นผู้หญิงใจง่ายแบบนี้”

คำพูดของชายหนุ่มทำให้รรินทร์มองหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ

“ไม่เข้าใจงั้นหรอ? อย่ามาทำเป็นไร้เดียงสาหน่อยเลย คุณรดา ภมรยุรวงศ์”

คำพูดที่เอ่ยชื่อของชายหนุ่ม รรินทร์จับได้ทันทีว่า เขาคนนี้คงจะมีเรื่องแค้นเคืองต่อพี่สาวของเธอเป็นแน่ แต่มันเรื่องอะไรล่ะ? ที่สำคัญ เขายังเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นพี่รดานี่ซิ ถึงตอนนี้หญิงสาวเริ่มใจเย็นมากยิ่งขึ้น ก่อนที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนกับไม่เจ็บที่ข้อมือที่เขายังคงบีบแน่นมากขึ้นว่า

“คุณมีปัญหากั....” หญิงสาวยังพูดไมทันจบก็โดนชายหนุ่มตรงหน้าตะโคกกลับอย่างไม่สนใจว่าเธอจะพูดอะไรออกมา

“ผมอยากจะรู้ว่าทำไมคุณถึงไม่ไปเยี่ยมนายนันท์บ้าง ในเมื่อคุณทั้งสองคนเป็นแฟนกัน หรือว่า..." เสียงของชายหนุ่มเหยียดเล็กน้อยก่อนที่จะกระชากผู้หญิงตรงหน้าเข้ามาใกล้และพูดว่า “เจ้าผู้ชายหน้าตี่คนนั้นที่ทำให้คุณบอกเลิกกับน้องชายผม"

คำพูดของชายหนุ่มตรงหน้าทำให้รรินทร์ไม่เข้าใจอะไรหลายๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นพี่รดาของเธอเลิกกับพี่นันท์ไปแล้วงั้นหรอ? และผู้ชายตรงหน้าก็คือพี่ชายแท้ๆของพี่นันท์ เธอเคยได้ยินพี่นันท์เอ่ยถึงพี่ชายคนนี้บ่อยๆ และถ้าเธอจำไม่ผิดผู้ชายคนนี้ชื่อ บูรพา อัคราเสถียร แล้วสาเหตุที่เลิกกันก็มาจากหนุ่มหน้าตี่คนนั้น หรือว่าพี่รดานอกใจพี่นันท์ มิน่าเล่า...ตอนที่พี่รดาเห็นข่าวแล้วพอเธอถามพี่สาวของเธอจึงไม่ยอมบอกอะไรเธอเลยซักคำ สาเหตุที่พี่นันท์ขับรถชนมาเพราะพี่สาวฝาแฝดของเธอนั่นเอง...

คำพูดของชายหนุ่มที่หญิงสาวตรงหน้ายังประมวลเรื่องราวต่างๆอยู่นั้นไม่ได้เข้าหูของคนฟังเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มตานิลมองผู้หญิงตรงหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อก็ไม่ปาน แขนแข็งแรงของชายหนุ่มกระชากต้นแขนของหญิงสาวทำให้เธอได้สติ

"อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้เรื่องนี้ ข่าวออกจะดัง” เสียงเยาะของอีกฝ่ายยังคงดังขึ้น

“ฉัน...ฉัน...”  รรินทร์ไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนี้สมองของเธอกำลังทำงานอย่างหนัก เธอจะบอกผู้ชายคนนี้ยังไง? ว่าเธอตั้งใจจะไปเยี่ยมพี่นันท์เหมือนกันแต่ว่าในฐานะน้องสาวแฟนไม่ใช่แฟน

“ว่ายังไงล่ะ? พูดอะไรไม่ออกเลยหรือไง ผู้หญิงใจง่าย” ประโยคหลังทำให้รรินทร์ถึงกับหน้าชาเลยทีเดียว เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ว่าเธอที่เป็นรรินทร์แต่ว่าเธอที่เขาเข้าใจว่าเธอเป็นพี่รดาต่างหาก แต่นั่นก็ทำให้รรินทร์ไม่ชอบใจกับคำต่อว่าของเขาอยู่ดี แม้ว่าเขาจะว่าเธอในฐานะที่เขาคิดว่าเธอเป็นรดาก็ตาม เธอก็ยังไม่พอใจอยู่ดีที่เขามาว่าพี่สาวของเธอแบบนั้น

“คุณไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้นะ” รรินทร์พูดอย่างโมโห

“ทำไมผมจะไม่มีสิทธิ์ ในเมื่อคุณก็เป็นผู้หญิงใจง่ายจริงๆ ฮึ! อย่านึกนะว่าผมไม่รู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงยังไง คุณหักอกผู้ชายมาทั่ว พอเจอคนที่รวยกว่าหล่อกว่าคุณก็ทิ้งพวกเขาเพื่อไปหาผู้ชายเหล่านั้น”

แม้ว่าคำบอกเล่าของชายหนุ่มตรงหน้าจะมีโครงความจริงที่ว่า พี่สาวฝาแฝดของเธอชอบคบผู้ชายหลากหน้าอยู่บ่อยๆ แต่เธอก็ยังไม่เชื่อว่าพี่สาวของเธอจะเป็นผู้หญิงอย่างที่ชายคนนี้กล่าวอยู่

“ไม่จริง คุณอย่ามาใส่ร้ายนะ” รรินทร์ตอบอย่างไม่ยอมแพ้ เสียงตะโกนของเธอทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าเริ่มโมโหมากยิ่งขึ้น แรงบีบที่ต้นแขนดูเหมือนกับจะเพิ่มเป็นทวีกับความโกรธของเขา

“ไม่จริง? อย่างนั้นหรอ? ว่าไง?” บูรพาก้มลงไปสบตากับหญิงสาวที่อยู่ใต้อ้อมกอดนั้น ลมหายใจอุ่นๆของเธอที่รดต้นคอเขาอยู่ทำให้เขารู้หวั่นไหวอย่างประหลาด

รรินทร์พยายามหลบใบหน้าที่โน้มลงต่ำ เธอไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายที่ไม่ใช่พ่อหรือพี่ชายของเธอแบบนี้มาก่อน กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากร่างกายเขา ทำให้เธออยากจะมุดพื้นหนีถ้าเธอทำได้

“ว่ายังไงล่ะ?” เสียงของชายหนุ่มยังเร่งเร้า

รรินทร์ได้แต่ส่ายหน้าไปมา เธอไม่รู้จริงๆว่าเขาต้องการอะไรจากพี่สาวของเธอ ถึงแม้ว่าเขากำลังเข้าใจผิดอยู่ก็ตาม แล้วสิ่งสำคัญเขาต้องการจับพี่สาวของเธอไม่ใช่ตัวเธอ และถ้าเหตุการณ์วันนี้เป็นเธอที่เดินทางไปต่างประเทศเพื่อหาพ่อและแม่ คนที่ต้องมายืนอยู่ตรงนี้คงจะต้องเป็นพี่สาวของเธออย่างแน่นอน แล้วเธอจะทำอย่างไรดี??? เธอจะบอกเขาไปเลยดีไหว่าเธอชื่อรรินทร์เป็นน้องสาวฝาแฝดของรดาที่เป็นแฟนของน้องชายเขา แต่ถ้าเธอบอก เขาจะปล่อยตัวเธออย่างนั้นหรอ? และถึงแม้เขาจะปล่อยตัวเธอไปจริงๆ ก็ใช่ว่าเขาจะไม่จับตัวพี่สาวของเธอมานี่

ดวงตากลมโตของหญิงสาวเริ่มมีน้ำใสๆคลอหน่วย ชายหนุ่มเห็นก็ถึงกับใจอ่อนยวบ เขาไม่เคยทำให้ผู้หญิงคนไหนร้องไห้มาก่อน แต่ความคิดอีกด้านหนึ่งก็ทำให้ความเข้มแข็งของเขากลับคืนมา เธอคงร้องไห้เพราะรู้สึกเสียใจน่ะซิ แต่มารู้สึกเสียใจตอนนี้มันก็สายไปแล้ว น้องชายของเขาไม่มีวันที่จะกลับมาเป็นน้องชายคนเดิมของเขาอีกแล้ว ชายหนุ่มตานิลลากหญิงสาวตรงหน้าขึ้นไปยังชั้นบนของตัวบ้านทันที รรินทร์ได้แต่เดินตามไปด้วยแรงของชายหนุ่มตรงหน้า เธอไม่รู้หรอกว่าเขาจะพาเธอไปไหน? ตอนนี้ประสาทของเธอรู้แต่ว่า เธอจะทำอย่างไรดี????

ประตูห้องเปิดกระชากออกอย่างแรงและทันที ชายหนุ่มตานิลก็เหวี่ยงร่างบางลงบนพื้นห้องนั้นอย่างไม่ไยดีก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นๆว่า

“อย่าคิดที่จะหนี เพราะที่นี่เธอไม่สามารถที่จะหนีออกไปได้ หรือถ้าเธอคิดจะหนีจริงๆ เธอกับฉันจะได้เห็นดีกัน” แล้วเขาก็ปิดประตูตามแรงอารมณ์ของเขา รรินทร์ลุกขึ้นจากพื้นอย่างอ่อนล้า เธอเข้าใจว่าเขาคงโกรธแค้นพี่สาวของเธอมากที่ทิ้งน้องชายคนเดียวของเขาไป แถมยังเป็นสาเหตุให้น้องชายของเขาเกิดอุบัติเหตุอีก รรินทร์ล้มตัวลงนอนอย่างเหนื่อยอ่อน วันนี้เป็นวันที่แย่ที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมา ถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงใจง่าย (แม้ในใจจะรู้ว่าเขาไม่ได้ว่าตัวเอง แต่มันก็อดคิดไม่ได้) และยังถูกกักขังเหมือนนักโทษอีก หนีหรอ? คำๆนี้ไม่ได้อยู่ในหัวเธออีกต่อไป เธอยิ้มออกมาเหมือนกับจะประชดชีวิตตัวเอง บางทีที่นี่อาจจะไม่เลวร้ายกว่าที่เธอคิดก็ได้ พี่สาวของเธอเป็นคนก่อเรื่อง ส่วนเธอเป็นผู้รับกรรมมันก็น่าจะชดใช้กันได้ อีกอย่างเธอรู้จักนิสัยพี่สาวฝาแฝดของเธอดี พี่รดาเป็นผู้หญิงที่เห็นผู้ชายเครื่องมือที่ทำให้เธอมีความสุข พี่สาวของเธอจะรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่สามารถเดินนำหน้าผู้ชายได้ นั่นอาจจะเป็นเพราะว่ามารดาของเธอเป็นคนที่หัวอ่อน พอโดนพ่อว่าหน่อยก็ไม่กล้าที่จะเถียง พี่รดาจึงไม่อยากจะอยู่ร่วมกับพ่อมากเท่าไหร่นัก คราวนี้ที่พี่รดาไปเธอก็เอะใจอยู่ ร้อยวันพันปีพี่สาวของเธอไม่คิดที่จะไปหาพ่อเลยซักครั้ง แต่ครั้งนี้กลับยอมไปทันทีที่เกิดเรื่องพี่นันท์ขึ้นมา แม้เธอจะสงสัยแต่ก็ไม่อยากก้าวก่ายในชีวิตส่วนตัวของพี่สาวเธอมากนัก

รรินทร์หลับตาลง หนังตาที่เริ่มหนักอีกครั้งทำให้เธออยากจะลืมเรื่องทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของพี่สาวฝาแฝด เรื่องของพี่นันท์ เรื่องของชายหนุ่มที่เป็นพี่ชายคนเดียวของพี่นันท์ หรือแม้แต่เรื่องของตัวเธอเองว่าต่อไปเธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง?? แล้วโลกของความคิดของเธอก็ดำมืดลง

**********************************
เม้นท์หน่อยเร็ว