ตอนที่ 4 : แรกพบซื่อจื่อ
“คุณหนูตื่นหรือยังเจ้าค่ะ” ตันตันเข้ามาปลุก เมื่อเห็นว่ายามซื่อแล้ว
“ตื่นแล้ว ตันตันเข้ามาได้เลย”
“วันนี้เมื่อยามเฉิน ทหารองครักษ์ของคุณชายโอวหยางส่งหมายมาแจ้งว่าจะเข้ามาทานข้าวกับเราที่บ้านตอนยามอู่เจ้าค่ะ ฮูหยินให้บ่าวมาปลุกคุณหนูอาบน้ำทานอาหารว่างก่อนเจ้าค่ะ”
“ได้ เอาตามท่านแม่ว่า”
ยามเฉิน
“คารวะคุณชายโอวหยาง เจ้าค่ะ/ขอรับ” ทุกคนกล่าวคารวะ
“คารวะทุกท่านเช่นกัน ไม่ต้องมากพิธี” คุณชายโอวหยางกล่าวคารวะทุกคน พลางเดินไปจับท่านปู่ไว้ไม่ให้ต้องคุกเข่า
“มารบกวนทุกท่านให้ต้องวุ่นวายแล้ว”
“หามิได้ เป็นเกียรติของเรามากกว่า ขอรับ”
“เชิญไปด้านในก่อนเถอะขอรับ”
“มู่อี้ นำของมาให้ท่านโหวเมิ่ง กับทุกคนด้วย มีโสมร้อยปีมาฝากท่านโหว และของฝากอื่นๆของทุกคนขอรับ”
“ลำบากซื่อจื่อแล้ว ทานข้าวกันเถอะ”
ข้าแปลกใจอยู่บ้างที่คุณชายโอวหยางที่คนภายนอกพูดว่าไม่แยแสสิ่งใดเหตุใดจึงมารับประทานอาหารถึงที่จวนข้าได้
แถมสายตาเขาลอบมองข้าอยู่เป็นระยะ นี่ข้าไม่ได้คิดไปเองใช่หรือไม่ เมื่อทานอาหารกันเสร็จแล้วข้ากับท่านแม่จึงขอแยกตัวออกมาเพื่อให้ท่านพี่ กับ ซื่อจื่อ ได้คุยเรื่องการทหารกัน
ณ เรือนเย่หลง
"คุณชายโอวหยาง เหตุใดข้ารู้สึกว่าท่านลอบมองที่จิ่วเอ่อของข้าอยู่เป็นระยะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า" ไป่เย่หลง ถามพลางหรี่ตาลอบมองคนตรงหน้า
"ข้ามองดูคนที่เจ้าเฝ้าห่วงอยู่ทุกวันว่าหน้าตาเป็นเช่นไรก็เท่านั้น" ข้าเอ่ยตอบพลางเก็บสีหน้าไม่ให้เจ้าคนหวงน้องดูออกก็เท่านั้น สหายสนิทที่ไม่เคยมีใครรู้มาก่อนว่าพวกเขาสนิทกัน เนื่องจากเคยช่วยเหลือกันไว้ตั้งแต่วัยเยาว์
"ข้าได้ให้คนจับตาคนสกุลมู่ไว้แล้ว ถ้ามีข่าวคราวไม่ชอบมาพากลจะรายงานเจ้าทันที"
"ดี เป็นแค่สุนัขที่อยากจะเป็นพยัคฆ์ก็เท่านั้น ชาติสุนัขก็ยังเป็นชาติสุนัขอยู่วันยังค่ำ" ข้าเอ่ยตอบพลางเก็บสีหน้าได้อย่างมิดชิด
"แล้วอาการบาดเจ็บครั้งล่าสุดเป็นอย่างไรบ้าง เกิดจากอะไรกันแน่ ข้ายังไม่ได้ถามเจ้าเนื่องจากเกิดเรื่องกับจิ่วเอ่อเข้าก่อน" เย่หลงถามสหายอย่างเป็นห่วง
"ดีขึ้นมากแล้ว เพียงยังตามหาตัวคนไม่พบ"
"คนร้ายหรือ" เย่หลงซักอีก
"คนโชคร้ายก็เท่านั้น" ข้าตอบพลางคิด ไม่รู้ว่าสตรีนางนั้นจะเป็นคนร้าย หรือคนดีกันแน่ เพียงแต่ไป่เฟิ่งจิ่วให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด
"ให้เย่ซานหาทำเลดีๆ เปิดร้านสกุลเมิ่งขึ้นมาอีกแห่ง ข้าอยากให้มีคนของเรากระจายอยู่ทุกที่ ใช้งานเขาให้หนักๆหน่อย อย่าให้ว่างลอยชายไปมาได้"
"ได้ ข้าจะจัดการให้" ฮึ !! เจ้าสหายหน้าตายใช้งานเราพี่น้องไม่ได้พัก ยังมีหน้ามาตำหนิน้องชายข้าอีก
"ข้ากลับก่อน ไว้ถึงวันเดินทางค่อยพบกันอีกครั้ง"
"ได้ ข้าจะไปส่งท่าน"
ที่หน้าจวน
"มู่ตง ไปสืบมาว่านางแต่งงานกับใคร" คนในเกี้ยวเอ่ยขึ้น
"ใครหรือขอรับ" มู่ตงเอ่ยพลางมองหน้ามู่อี้อย่างสงสัย
"คุณหนูไป่ อย่าให้ข้าต้องรอ" คุณชายโอวหยางเอ่ยด้วยถ้อยคำแผ่วเบา แต่ฟังแล้วรู้สึกถึงความเยือกเย็นได้ทันที
"ขอรับ" ไม่รอให้พูดจบมู่ตงก็หายไปทันที
เมื่อเอ่ยจบก็เดินทางกลับจวนทันที คนมีหน้าที่สืบข่าวก็ต้องรีบไปหาข่าวภายใน1ชั่วยามต้องได้คำตอบ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
คับคล้ายคับคลาใช่มั้ย ลูกเมียนะนั้น รีบให้ได้เรื่องเล่าเดี้ยวเมียคลอดเจ้าก้อนแป้งแล้วจะยากทำความเข้าใจ
เวลามีซัมติงกันคือไม่ได้มองหน้าเหรอ นี่สงสัยมาก
พ่อเด็กในท้องก็นานไง 5555