ฮูหยิน แม่ลูกสอง

ตอนที่ 3 : ร้านผ้าสกุลเมิ่ง และเหลาสุรา

ผ่านมาแล้ว4 เดือน หลังจากบาดเจ็บคราวนั้น ที่ข้ามาสวมรอยเป็นคุณหนูเล็กในจวนนี้ มีครอบครัวอบอุ่น พี่น้องล้วนรักใคร่ปรองดอง ทำให้หายคิดถึงสถานที่ ๆ จากมาได้บ้าง การต้องใช้ชีวิตคนเดียวกับสมบัติที่พ่อแม่ และพี่ชายล้วนหามาให้ทำให้เหนื่อยยาก และเหงาใจอยู่มาก ข้าต้องทำงานหนักทั้งที่เป็นโรคหัวใจเพื่อประคับประคองบริษัทไม่ให้ล้มละลายเป็นเรื่องยากมากจริงๆ ใช้เวลากว่าสี่ปี ทุกอย่างถึงจะลงตัว เมื่อเวลาว่างก็ออกเดินทางท่องเที่ยว ถ้าไม่จับผลัดจับผลูหัวใจวายตอนไปเที่ยวชมเมืองโบราณลี่เจียงที่ประเทศจีน คงไม่ได้มีโอกาสมีครอบครัวที่อบอุ่นเช่นนี้

“น้องเล็ก พี่รองกลับมาแล้ว ซื้อขนมจากหอเย่ว์โหลวมาฝากเจ้าด้วย ตันตันเอาไปจัดจานมาให้คุณหนู” พี่รองกลับบ้านมามักจะตรงมาที่ข้าเสมอ

“พี่รอง ข้าอยากไปกินที่ศาลาชมจันทร์ของท่านปู่ เราไปนั่งกินที่นั่นกันเถอะเจ้าค่ะ”

“ไปสิ ตามใจเจ้า หลานตัวน้อยของข้าตัวใหญ่มากกระมั้ง เจ้าเดินลำบากขนาดนี้ ถ้าคลอดออกมาแล้วพี่จะจับเจ้าหลานไปวิ่งให้ทั่วเมือง โทษฐานทำให้เจ้าเหนื่อยขนาดนี้”

“ข้าจะฟ้องพี่ใหญ่ ว่าท่านจะรังแกลูกข้า”

“โธ่ พี่รักเจ้าก็เท่านั้น กลัวเจ้าจะเหนื่อย”

“ข้าล้อเล่นเจ้าค่ะ ไปกันเถอะ”

ณ ศาลาชมจันทร์

ท่านปู่กับพี่ใหญ่ล้วนนั่งอยู่ เมื่อหันมาเห็นจึงเรียกข้ากับพี่รองเข้ามานั่งด้วยกัน

“เสี่ยวจิ่วของเราใกล้จะถึงวันคลอดเข้าไปทุกที ปู่ทวดรอจะเห็นหน้าเหลนไม่ไหวแล้ว”

“ข้าก็อยากให้ลูกออกมาไวๆเจ้าค่ะ ท่านลุงจางบอกว่ามีเจ้าตัวแสบสองคนอยู่ในท้อง ถ้าเดือนที่แปด เดือนที่เก้าข้าจะเดินไม่ไหวแน่ๆ เลยเจ้าค่ะ”

“พี่ใหญ่เจ้าค่ะ เมื่อกี้พี่รองแกล้งข้าเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ต้องจัดการนะเจ้าค่ะ” ข้าพูดยังไม่ทันจบพี่ใหญ่ก็ถลึงตาใส่พี่รองทันที

“ข้าเปล่าแกล้งจิ่วเอ่อนะพี่ใหญ่” ท่าทางเป็นพิรุธ ทำให้ข้าและท่านปู่อกหัวเราะไม่ได้

“ ขนมมาแล้วค่ะ คุณหนู คุณชายรอง”

“ท่านปู่กับพี่ใหญ่ก็มากินด้วยกันเถอะเจ้าค่ะ”

“เจ้าอย่ากินเยอะมาก เดี๋ยวจะทานข้าวเย็นไม่ไหวเอา ส่วนเจ้ารองอย่าลืมส่งบัญชีร้านค้ามาให้ข้าตรวจก่อนด้วย วันนี้ข้ากับท่านปู่ปรึกษากันแล้วว่าจะให้เจ้าแต่งงานกับคุณหนูรองบ้านสกุลลู่ รอให้นางครบ15 ก็แต่งเข้ามาได้”

“ไม่นะ ท่านพี่ข้ายังไม่รีบ ท่านก็แต่งก่อนเลยเถอะ”

“ถ้าเจ้าไม่อยากแต่งงั้นก็ทำให้ร้านผ้าของสกุลเมิ่งของเรามีกำไร ขึ้นมาเป็น2 เท่าให้ได้ รวมทั้งเหลาสุราอีก2 ที่ด้วย”

“ได้เลยรอรับ” เหลาสุรา2 เหลาเป็นกิจการเล็กๆไม่ใหญ่ของท่านย่าทวด ที่ไม่ได้ทำกำไรเพียงแต่ว่าท่านปู่เก็บไว้เป็นที่ระลึกเพื่อคิดถึงท่านย่าเท่านั้น ยกให้พี่ชายใหญ่กับพี่ชายรองคนล่ะแห่ง พี่รองเห็นว่าควรเก็บร้านค้าไว้เป็นสินส่วนตัวข้า จึงเข้าไปดูแลกิจการ3 เดือนมานี้มีกำไรขึ้นมาเนื่องจากพี่รองปากหวาน เรียกลูกค้าสาวๆ เข้าร้านเป็นจำนวนมาก2 เดือนก่อนท่านปู่ยังแบ่งเรือนเล็กที่ว่างอยู่ท้ายตลาดให้พี่รองไปเปิดร้านขายผ้าให้ข้าอีกด้วย

“ตอนนี้พี่รองได้เป็นนายกองใหญ่ของทหารในสังกัดของโอวหยางซื่อจื่อแล้ว ข้าดีใจด้วยนะเจ้าค่ะ”

“พี่ต้องตามซื่อจื่อไปเมืองหน้าด่านในอีก 3 เดือนข้างหน้า ทันเห็นหน้าหลานก่อนไปพอดี อยู่นี่เจ้าต้องดูแลตัวเองดีๆ อยากได้อะไรให้บอกพี่รอง บอกท่านปู่ รอให้ท่านพ่อหายดี เจ้าก็จะอ้อนท่านพ่อได้อีกคนแล้ว”

“บอกพี่รองคนเดียวก็พอ พี่รองนี่รักเจ้าที่สุดแล้ว” พี่รองเอ่ยอวดทุกคนในบ้าน

“เดี๋ยวตอนเย็นพวกเราไปทานข้าวที่เรือนใหญ่นะเจ้าค่ะ ท่านปู่” ข้าออดอ้อนท่านปู่อีกนิด

“ดีเลย ดี ตามใจเจ้า”