คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Darken It
Darken It
แสงไฟสลัวในซอยแคบเปลี่ยว เวลาที่ทุกคนหลับไหล ชายหนุ่มรูปร่างกำยำในชุดเสื้อยืดสีดำสวมทับด้วยเสื้อคลุมหนังสีดำมันวาวอีกชั้นกางเกงขายางสีดำคล่องตัวกำลังย่างเดินอย่างสุขุม ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้แว่นกันแดดสีชาน่าค้นหา
ฟึ่บ! ชายชุดดำอีกคนกระโจนลงมาจากกำแพงสูงข้างหลังชายหนุ่ม ใบหน้าคมหันมาซัดหมัดอย่างแรงตามสัญชาตญาณ แต่ชายคนนั้นหลบได้ทันอย่างสบายๆ รูปร่างบางแต่แฝงไปด้วยความแข็งแกร่งหมุนตัวหลบหมัดฝ่ายตรงข้ามยกเท้าหมายจะยันยอดอก แต่คนตรงข้ามก็หลบได้ทันเช่นกัน
ใบหน้าคมกระตุกยิ้มทันทีเมื่อเห็นใบหน้าหวานนั้นชัดๆ นัยน์ตาหวานอาบยาพิษมองเขาอย่างท้าทาย ชายรูปร่างสูงกว่าพุ่งเข้าหาอีกคนอย่างเร็วง้างหมัดขวาเป้าหมายคือใบหน้าหวานนั่น ร่างเล็กกว่าเบี่ยงหลบซ้ายน้อยๆมือขวาคว้าหมัดที่เฉียดใบหน้าเขาไว้ แรงเหวี่ยงจากหมัดที่พลาดเป้าทำให้ร่างสูงอยู่ในท่าเหมือนโดนร่างบางจับหันหลังกลายๆ ศอกซ้ายเข้าใส่ร่างบางอย่างแรง ร่างบางใช้มืออีกข้างรับไว้ได้ทันแต่แรงกระแทกอย่างแรงทำให้มือที่ยึดหมัดอีกฝ่ายหลุดออกและเซถอยหลังนิดๆ
ใบหน้าคมหันมาเผชิญหน้าอีกครั้ง ถอดเสื้อคลุมหนังสีดำออกอย่างนึกเกะกะ มือใหญ่เหวี่ยงมันทิ้งไว้ข้างทางอย่างไม่สนใจ เสื้อยืดสีดำรัดรูปเผยให้เห็นแผงกล้ามเป็นมัดๆชัดเจน ใบหน้าหวานกระตุกยิ้มก่อนจะเป็นฝ่ายพุ่งเข้าหา ทั่งคู่แลกหมัดแลกเท้ากันอย่างสูสี แม้อีกคนจะรูปร่างเล็กกว่า แต่ก็ไม่ได้ทำให้เสียเปรียบแต่อย่างใด
ร่างบางยกเท้าเตะฟาดก้านคออีกฝ่าย แต่เขาหมุนตัวหลบได้ทัน มือใหญ่ชักปืนขึ้นมาจ่อที่หัวใจอีกฝ่ายในพริบตา เขามองที่หน้าอกซ้ายตนเองก็พบปืนของอีกฝ่ายจ่ออยู่เช่นกัน
“ยังเก่งเหมือนเดิมนะ Deck Panther” ร่างสูงเอ่ยทักทายอีกฝ่ายอย่างรู้จักดี ตาคมภายใต้แว่นสีชาจ้องนัยน์ตาหวานที่แฝงไปด้วยความน่ากลัวสำหรับทุกคน แต่ไม่ใช่เขา
“เช่นกัน Phantom Hawk” ใบหน้าหวานส่งยิ้มเย็นชาตอบ
มือใหญ่ข้างที่ไม่ได้ถือปืนรวบมือบางพร้อมปืนในมือไขว้หลังบางหมุนตัวคนตัวเล็กกว่าจนหลังบางกระแทกกับอกแกร่งในชั่ววินาทีเดียว ร่างบางไม่ได้ว่าอะไร ปากบางยกยิ้มยั่ว ตาหวานเยิ้มตวัดมองใบหน้าคมอย่างมีจริต ร่างสูงใช้ปืนลูบไล้ใบหน้าหวานอย่างหลงใหล
“ไม่เจอกันตั้งนานสวยขึ้นเยอะเลยนะ” มือบางยกขึ้นลูบใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่าย ไม่ได้รู้สึกเคลิ้มไปกับคำชม ใช้จังหวะที่ร่างสูงเผลอบิดตัวออกอย่างแรงจนมือที่โดนจับไพล่หลังหลุดเป็นอิสระหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้าอีกครั้ง มือบางลูบไล้สันกรามไล่ลงมาถึงมัดกล้ามหน้าท้องผ่านเสื้อยืดตัวสีดำ ร่างแกร่งที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อจากการต่อสู้เมื่อครู่ทำให้น่าหลงใหลยิ่งขึ้น
“แค่เดือนเดียวเอง นานตรงไหน” เอ่ยน้ำเสียงยั่วยวนก่อนจะเปลี่ยนมือที่ไช้ลูบเป็นกรีดนิ้วเรียวผ่านมัดกล้ามแทน มือหนาประคองเอวบางไว้สองข้างหลังจากเก็บปืนแล้ว
“นานสิ แค่วันเดียวยังคิดถึงแทบแย่” ใบหน้าคมโน้มลง ริมฝีปากกำลังจะแตะริมฝีปากบาง แต่ใบหน้าหวานกลับเบี่ยงหลบอย่างพองาม ใบหน้าคมขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ที่บ้านนะ...” ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานอย่างมีจริตจะก้าน ก่อนจะเดินกระแทกร่างแกร่งเบาๆออกหน้าไป ใบหน้าคมได้ยินดังนั้นก็ยกยิ้มทันที ไม่ลืมที่จะเก็บเสื้อคลุมหนังที่โยนทิ้งไว้แล้วรีบเดินตามร่างบางไป
คอนโดหรูในตรอกแคบ ภายนอกดูเหมือนคอนโดทั่วไป แต่แท้จริงแล้วคอนโดแห่งนี้เป็นที่พักของบรรดานักฆ่าขององค์กร Zodiac Killer ประกอบด้วยทั้งหมด 12 ชั้นตามระดับฝีมือของนักฆ่าแต่ละคนไล่ตั้งแต่ชั้น 1 ไปจนถึงชั้น 12 แต่ละชั้นจะมีชื่อเรียกตามราศี ชั้นใต้ดินเป็นศูนย์บัญชาการและที่อยู่ของประธานองค์กรและผู้บริหารทั้งหมด ชั้นดาดฟ้าเป็นคลังเก็บอาวุธและลานฝึกซ้อมของเหล่านักฆ่า
ที่แห่งนี้ทำงานอย่างมืออาชีพ เมื่อมีเจ้าหน้าที่เข้ามาตรวจ ศูนย์บัญชาการชั้นใต้ดินสามารถพลิกกลับด้านเนรมิตรให้เป็นสำนักงานธรรมดาได้ภายในพริบตาเดียว ชั้นดาดฟ้าก็สามารถพลิกกลับด้านกลายเป็นสวนสาธารณะร่มรื่นได้เช่นกัน
ร่างสูงเดินตามร่างบางเข้ามาภายในคอนโดหรูแห่งนี้แต่ก็ไม่พบแล้ว ขายาวก้าวฉับๆไปที่ลิฟต์ตรงไปยังชั้น 12 ชั้นสูงสุดของที่นี่ สัญลักษณ์เซนทอร์ยิงธนูปรากฏตรงหน้าเมื่อประตูลิฟต์เปิดออก เขามุ่งหน้าไปยังห้องของร่างบาง เสียบคีย์การ์ดที่แอบขโมยร่างบางมา ไม่นานประตูก็ปลดล็อค มือใหญ่บิดลูกบิดก่อนจะพบกับความว่างเปล่า ไฟในห้องปิดสนิท สัญชาตญาณของนักฆ่าที่ผ่านมาหลายร้อยศพบอกว่าในนี้ไม่มีใครอยู่ เขาปิดประตูก่อนจะมุ่งหน้าไปยังห้องของตนเอง
ร่างสูงกำลังจะหยิบคีย์การ์ดของห้องตนเองมาเสียงเข้ากับเครื่องรักษาความปลอดภัยหน้าประตู แต่พบว่าห้องไม่ได้ล็อค เขากระตุกยิ้มขึ้นมา จะเป็นใครไปได้ เขาผลักบานประตูออก ภาพที่เห็นเล่นเอาเลือดในกายสูบฉีดแม้จะรู้อยู่แล้ว
ร่างบางของคนที่ตนตามอยู่อยู่นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา เสื้อคลุมถูกถอดออกคงเหลือไว้เพียงเสื้อกล้ามสีดำตัวบางกับกางเกงบ็อกเซอร์สีดำ หลังบางเอนพิงพนักโซฟาอย่างอ้อยอิ่ง ส่งยิ้มยั่วยวนมาให้คนที่เพิ่งเข้ามา
“ร้อนเนอะภาคิณ ว่าไหม” มือบางดึงสายเสื้อกล้ามข้างหนึ่งรั้งไว้ที่แขนที่มีกล้ามน้อยๆพอตัว ร่างสูงเดินยิ้มกระหยิ่มเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งบนพนักวางแขนพยายามสะกดกลั้นอารมณ์
“ไปหาที่ห้องไม่เจอ ไม่นึกว่าจะมาอยู่ในห้องพี่” ร่างบางได้ยินดังนั้นก็ตวัดสายตามองอย่างสงสัย
“มีคีย์การ์ดห้องกันได้ยังไง” ร่างสูงใช้มือข้างหนึ่งเท้าพนักโซฟากึ่งคร่อมร่างบาง ก้มลงกระซิบใกล้ๆ
“ก็ขโมยมาตอนที่รักเผลอไงจ๊ะ” ร่างบางจิ๊ปากอย่างไม่พอใจเล็กๆ ผลักร่างสูงที่กึ่งคร่อมเขาไว้กลายๆออก มือบางหยิบรีโมทที่วางอยู่ที่โต๊ะกระจกเตี้ยๆหน้าโซฟาแล้วกดเปิดโทรทัศน์ ร่างสูงยิ้มนิดๆกับท่าทีเหวี่ยงๆ เขายอมผละออกแต่โดยดี สายตาจ้องมองจอสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า
“มาในช่วงของข่าวต่างประเทศนะครับ ตำรวจฮ่องกงไขคดีปริศนา นักการเมืองชื่อดังถูกลอบสังหารเมื่อค่ำวานนี้ โดยเจ้าหน้าที่พบศพของนักการเมืองชื่อดังในห้องพักส่วนตัว สภาพศพมีรอยช้ำหลายแห่ง มีบาดแผลฉกรรจ์จากของมีคมบริเวณหน้าอกข้างซ้าย หลังจากเจ้าหน้าที่ตรวจค้นห้องพักเพื่อหาหลักฐานเพิ่มเติมกลับไม่พบหลักฐานอะไรอีกเลย สิ่งของทุกอย่างยังอยู่ที่เดิม ไม่มีแม้แต่่ร่องรอยของการต่อสู้ กล้องวงจรปิดถูกปล่อยไวรัสทั้งระบบ พบเพียงเหรียญตราสัญลักษณ์ราศีธนูอีกด้านหนึ่งเป็นรูปนกเหยี่ยว ซึ่งคาดว่าอาจเชื่อมโยงกับหลายๆคดีในประเทศไทยก่อนหน้านี้ด้วย...” เสียงหนักข่าวดังออกมาจากโทรทัศน์พร้อมฉายภาพคดีดังกล่าวและเหรียญตราราศีธนู
ร่างสูงเฉยกับข่าวดังกล่าว ใครๆต่างก็ตั้งสมญานามให้เขาว่า Phantom Hawk หมายถึง เหยี่ยวที่ไม่มีตัวตน การฆ่าของเขามีเอกลักษณ์คือการแทงทะลุหัวใจเหยื่อและหายไปอย่างไร้ร่องรอยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และทิ้งเหรียญดังกล่าวไว้เป็นสัญลักษณ์ ตราเซนทอร์ยิงธนูหรือสัญลักษณ์ราศีธนูบ่งบอกว่านี่เป็นนักฆ่าระดับ 12 ซึ่งคือระดับสูงสุดของที่นี่ นักฆ่าที่อยู่ในชั้นนี้ทุกคนจะได้รับตราสัญลักษณ์ดังกล่าวเวลาออกไปปฏิบัติภารกิจ นักฆ่าระดับอื่นๆก็จะได้รับสัญลักษณ์ราศีไปตามระดับของตัวเอง ส่วนอีกด้านจะเป็นสัญลักษณ์ประจำตัวรายบุคคลซึ่งจะมีเฉพาะนักฆ่าตั้งแต่ระดับ 10 ขึ้นไปเท่านั้น
เสียงปรบมือดังขึ้นหลังข่าวนี้จบลง มือบางกดรีโมทปิดโทรทัศน์ ก่อนจะมองมาทางร่างสูงที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว
“ผลงานยอดเยี่ยม” ร่างบางเอ่ยชมอย่างทุกครั้งไปทั้งที่ตัวเองก็เก่งไม่แพ้เขา
“ตัวเองก็ใช่ย่อยที่ไหน ตอนไปฮ่องกงยังได้ยินข่าวออกบ่อย” ร่างสูงใช้มือลูบไล้แก้มร่างบาง ซึ่งร่างบางเองก็หันหน้าให้ลูบได้อย่างตามใจ “ไหนล่ะ ที่บอกว่าจะให้” ทวงสัญญาเมื่อตอนที่ต่อสู้กัน ใบหน้าหวานยกยิ้มยั่ว ร่างบางยันตัวลุกขึ้น ผลักให้ร่างสูงที่นั่งอยู่บนพนักพิงแขนลงไปนอนแทนที่ตัวเอง เอื้อมมือไปลูบสันกรามอย่างยั่วๆ
“อยากได้ก็ตามมาสิ” พูดจบก็เดินนวยนาดเข้าห้องนอนไปอย่างอ้อยอิ่ง เปิดประตูทิ้งไว้รอให้คนมาเอารางวัล ร่างสูงยิ้มกริ่ม ลูบสันกรามตัวเองที่สัมผัสอุ่นเมื่อครู่ยังไม่จางหาย ก่อนจะรีบเดินตามเข้าไปเอารางวัล
เช้าวันรุ่งขึ้น เสียงโทรศัพท์บ้านดังที่หัวเตียงปลุกร่างเปลือยเปล่าทั้งสองบนเตียงขึ้น ร่างสูงกระเถิบตัวไปรับสาย
“ท่านประธานมีงานให้ทำอีกแล้วหรอ” ร่างบางที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วเอ่ยถามหลังจากร่างสูงวางหูโทรศัพท์ลง
“ท่านโทรไปห้องกันแล้วไม่มีคนรับสายเลยโทรมาห้องนี้ ท่านบอกให้กันลงไปพบ” ร่างสูงตอบพลางใส่เสื้อผ้าอย่างลวกๆ กันพยักหน้าเข้าใจ เป็นอันรู้กันดีในองค์กร ถ้าโทรไปหาที่ห้องของกันแล้วไม่อยู่ให้โทรมาที่ห้องนี้
“ถ้าอย่างงั้นเจอกันที่ห้องอาหารเลยนะเดี๋ยวกันลงไปพบท่านประธานก่อน” ร่างบางหมุนตัวเตรียมจะออกไป มือหนาคว้าหมับเข้าที่เอวบาง ใบหน้าคมซุกไซร้คอระหง
“อย่าไปนานนะ คิดถึง” ริมฝีปากชื้นประทับลงบนท้ายทอย ปากบางยกยิ้มยั่ว หมุนตัวกลับมา แขนสองข้างยกขึ้นโอบรอบคอร่างสูง
“กันไปแป๊บเดียวน่า” ยกตัวขึ้นจูบปลายคางร่างสูงก่อนจะผละออกหมุนตัวเดินออกไป
ห้องอาหาร
“เอ้านี่ ท่านประธานฝากมาให้” มือบางเลื่อนซองสีน้ำตาลข้างในบรรจุปึกเงินหนาให้ร่างสูงที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามร่างสูง มือใหญ่เปิดซองดูก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“รับงานใหญ่ทีนี่คุ้มดีจังเลย” หยิบเงินปึกใหญ่ออกมากรีดนับ “ท่าจะไม่ต่ำกว่า 5 แสนนะ”
ร่างบางไม่ได้สนใจกับเงินก้อนโตนั้น เขาเองก็เคยได้บ่อยๆเวลารับงานใหญ่เช่นกัน อาหารสองจานถูกยกมาเสิร์ฟตรงหน้า มือบางพลิกเหรียญสัญลักษณ์ประจำตัวรูปเสือดำเล่นกับโต๊ะอย่างครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“งานอะไรล่ะคราวนี้” ร่างสูงเก็บเงินลงซองเหมือนเดิมก่อนจะเอ่ยถาม ไม่ได้สนใจกับอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ
“สังหารหัวหน้าแก๊งค์มาเฟียรัสเซีย” ร่างบางตอบเรียบๆ
“ต้องไปรัสเซียหรอ” อะไรกันเขาเพิ่งกลับมาจากฮ่องกงแท้ๆ แทนที่จะมีเวลาอยู่ด้วยกัน ร่างบางกลับต้องไปทำงานที่รัสเซียเสียอย่างนั้น
“กรุงเทพนี่แหละ ได้พิกัดมาแล้ว” ร่างบางตอบก่อนจะหยิบแผนที่ที่ได้มากับเอกสารรายละเอียดให้ร่างสูงดู
“ทำเลดีเลย งานถนัดที่รักเลยสิ” ร่างบางไม่ตอบเพียงแต่ยกยิ้มให้ ก่อนที่ทั้งคู่จะลงมือรับประทานอาหาร
“พี่ภาคิณขาาาาาา” เสียงแหลมชวนแสบแก้วหูดังขึ้น หญิงสาวนามว่าแกรนด์เดินเข้ามาโอบหลังคอร่างสูง แกรนด์เองก็เป็นนักฆ่าของที่นี่ เธอมีฉายาว่า Angel of Death เป็นนักฆ่าระดับ 10 ขององค์กรนี้ สายตาหวานตวัดมองหญิงสาวอย่างไม่ยี่หระ ตักอาหารเข้าปากอย่างไม่สนใจ
ร่างสูงทำตัวไม่ถูก รู้ว่าแกรนด์กับร่างบางตรงหน้ามีเรื่องบาดหมางกันมานานแล้ว สาเหตุไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ตัวเขาเองนี่แหละ เขาพยายามบ่ายเบี่ยงกับท่าทียั่วยวนของหญิงสาว ลอบสังเกตอาการร่างบางตรงหน้า แต่ก็ดูจะไม่มีอะไรผิดปกติ ร่างบางยังคงเก็บอาการนิ่ง
ริมฝีปากอวบอิ่มประทับรอยลิปสติกสีแดงเลือดนกลงบนแก้มกร้านอย่างไม่เกรงใจร่างบาง มือบางก้มหน้าก้มตาตักอาหารอย่างไม่สนใจและไม่คิดจะมอง แต่ทุกการกระทำอยู่ในสายตาของเขาหมด
เคร้ง! มือบางวางช้อนอย่างแรงจนทั้งห้องอาหารเงียบสนิทและหันมามองเป็นตาเดียว ร่างบางลุกขึ้นเดินออกไป ใบหน้าหวานเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ไม่ลืมที่จะหยิบเอกสารรายละเอียดภารกิจของตนเองติดมือไปด้วย ร่างสูงมองตามอย่างรู้ดีว่าร่างบางคิดอะไร เขารีบผลักแกรนด์ออกอย่างสุภาพแล้วรีบเดินตามร่างบางไป
ห้องพักของร่างบางชั้น12 มือบางกำลังนั่งขัดปืนไรเฟิลสีดำด้านอาวุธคู่กายของตนเอง เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดหนังสีดำคล่องตัวอย่างทุกครั้งเวลาปฏิบัติภารกิจ ร่างสูงทำใจกล้าเดินเข้าไปนั่งข้างๆร่างบาง
“จะไปวันนี้เลยหรอ” ร่างบางไม่ตอบ วางปืนลงก่อนจะหยิบลำกล้องปืนขึ้นมาเช็ดที่เลนส์เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับภารกิจ “เอ่อ...”
ร่างบางเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างใส่กระเป๋าเป้สีดำ ยันตัวลุกขึ้น มือบางคว้ากระเป๋านั้นสะพายหลังก่อนจะลุกเดินออกไปอย่างไม่สนใจร่างสูง มือใหญ่รีบคว้ามือบางไว้ก่อนที่จะออกจากห้อง
“ไปด้วยนะ” ร่างบางตอบแต่เดินนำออกไป ร่างสูงรีบตามไป รู้ดีว่านี่ไม่ใช่การปฏิเสธ
ตึกสูงระฟ้าใจกลางกรุงเทพมหานคร บนชั้นดาดฟ้า ชายชุดดำสองคนกำลังซุ่มอยู่หลังกำแพงเตี้ยๆหลังจากดูทำเลแล้วว่าที่ตรงนี้น่าจะเป็นวิถีกระสุนที่ดีที่สุด ร่างสูงที่ไม่คุ้นชินกับการลอบฆ่าในลักษณะนี้ก็ดูจะตื่นเต้นและสนใจไม่น้อย อาคารสำนักงานบริษัทชื่อดังแต่หละหลวมเรื่องความปลอดภัยทำให้เขาลักลอบขึ้นตึกนี้มาได้อย่างไม่ต้องออกแรงอะไร มือบางหยิบกล้องส่องทางไกลสีดำขึ้นมา วางไว้บนสันกำแพง ตาหวานส่องผ่านเลนส์กล้องไปยังพิกัดที่ได้รับมา พบเป้าหมายของเขากำลังสั่งงานอะไรบางอย่างกับลูกน้องสามคน ฝรั่งผิวขาวตาน้ำข้าวรูปร่างสูงใหญ่กำยำสมกับเป็นหัวหน้าแก๊งค์มาเฟีย ตามปกติแล้วเมื่อเขาพบเป้าหมายเขามักจะสังหารทันที สมญานามที่ว่า Deck Panther ก็ได้มาจากลักษณะการฆ่าที่มักจะซุ่มยิงมาจากบนดาดฟ้าและทิ้งเหรียญสัญลักษณ์เสือดำไว้ แต่ครั้งนี้จะต่างออกไป ปากบางกระตุกยิ้มอย่างนึกอะไรสนุกๆได้
“เฝ้ากระเป๋าให้หน่อยแล้วกัน เดี๋ยวมา” ร่างบางส่งกระเป๋าอุปกรณ์ให้ร่างสูงก่อนจะเดินออกไปโดยที่ร่างสูงไม่ทันได้ถาม เขาหยิบกล้องส่องทางไกลที่ร่างบางใช้เมื่อครู่มาส่องดู อยากรู้ว่าร่างบางจะทำอะไร
ข้างล่างตึก ร่างบางในชุดเสื้อแขนกุดสีขาวบาง กางเกงขาสั้นสีขาวเหนือเข่าประมาณหนึ่งฝ่ามือ รองเท้าผ้าใบสีขาวที่ไม่รู้ว่าแอบไปเปลี่ยนตอนไหน ดูน่าทะนุถนอมและเซ็กซี่ในคราเดียว กำลังเดินตรงไปยังคอนโดไม่ไกลจากตึกแห่งนี้มาก ตาคมมองผ่านเลนส์กล้องส่งทางไกลจากบนดาดฟ้า ทุกย่างก้าวของร่างบางอยู่ในสายตาเขาหมด
ร่างบางจงใจแกล้งทำเป็นเดินผ่านหัวหน้าแก๊งค์มาเฟียกับกลุ่มลูกน้องสามคนเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร ไม่ทันที่จะเดินผ่านไปได้เท่าไหร่ มือบางถูกคว้าหมับ ปากบางยกยิ้มเมื่อเป็นไปตามแผน แกล้งหันมาร้องตกใจโวยวาย
“จะทำอะไรน่ะ! ใครก็ได้ช่วยด้วย! ช่วยด้ว..อุ๊บ” มือสากๆของหนึ่งในลูกน้องจัดการปิดปากไม่ให้ส่งเสียง ก่อนจะพาร่างบางมาหาเจ้านาย
“หึหึ ว่าไงครับคนสวย” มือหนาลูบไล้ใบหน้าสวยอย่างปราถนา ใบหน้าหวานแสร้งทำเป็นหวาดกลัว “สนใจอยู่กับฉันสักคืนไหม หืม” ตาน้ำข้าวมองร่างบางอย่างโลมเลีย
“ถ้าจ่ายมาสมน้ำสมเนื้อก็ไม่มีปัญหาครับ” ร่างใหญ่ดูจะตกใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของคนตรงหน้าจากลูกนกตัวสั่นๆกลายเป็นนางแมวยั่วสวาท มือบางสะบัดหลุดจากการจับกุมของลูกน้อง สองแขนที่มีกล้ามพอตัวยกขึ้นโอบรอบคออีกฝ่าย ร่างใหญ่ชะงักแปลกใจนิดนึงก่อนจะคล้อยตาม “บนห้องนะครับ” ปากบางยกยิ้มยั่วอย่างที่ชอบทำ ร่างใหญ่ไม่รอช้าโอบเอวบางพาเดินขึ้นไปบนห้องทันที
ภาคิณที่แอบมองผ่านกล้องส่องทางไกลเห็นท่าทางยั่วๆแบบนั้นก็หงุดหงิดขึ้นมา ไม่ชอบให้ร่างบางทำแบบนี้กับใครนอกจากตัวเอง ถึงจะรู้ว่าร่างบางประชดก็เถอะ
บนห้อง
ร่างใหญ่ของหัวหน้าแก๊งค์มาเฟียผลักร่างบางเข้ามาในห้อง ประโคมจูบอย่างเร่าร้อน ร่างบางผลักร่างใหญ่ออกอย่างอ้อยอิ่ง
“ถ้าขอเป็นที่ระเบียง ไม่ทราบว่าคุณสะดวกไหมครับ” ร่างบางเอ่ยถามสายตาเย้ายวน ร่างใหญ่ยิ้มกริ่มก่อนจะอุ้มร่างบางออกไปที่ระเบียง ทั้งคู่กลับมาอยู่ในสายตาร่างสูงอีกครั้ง ตาคมมองอย่างไม่ชอบใจ ร่างสองร่างกอดจูบกันนัวเนียอยู่บนระเบียง มือหนาลูบไล้ไปตามผิวกายเนียนผ่านเสื้อตัวบางสีขาว ประกบจูบริมฝีปากบางอย่างรุนแรง ร่างบางไม่ได้ว่าอะไร แต่กลับตอบรับทุกสัมผัสอย่างเร่าร้อน ตาหวานสบตาคมผ่านเลนส์กล้องส่องทางไกลอย่างผู้ชนะ
เสียงโทรศัพท์ร่างใหญ่ดังขึ้นขัดจังหวะ ทีแรกเขาจะไม่รับ แต่ร่างบางบอกให้รับก่อนเผื่อมีอะไรสำคัญ ในใจคิดว่าเขาเล่นสนุกมามากพอแล้ว ถึงเวลาทำงานได้แล้ว ใช้จังหวะที่ร่างใหญ่เข้าไปคุยโทรศัพท์ในห้องปืนรั้วระเบียงออกมา ความสูง 25 ชั้นไม่ได้เป็นอุปสรรคแม้แต่น้อย มือบางยึดพื้นระเบียงไว้ห้อยตัวลงมา เหวี่ยงตัวเข้าไปยืนบนระเบียงห้องข้างล่างถัดลงมาจากห้องนั้นอย่างสวยงาม พบว่าประตูระเบียงไม่ได้ล็อคจึงเปิดเข้าไป ภายในห้องไม่มีใครอยู่จึงใช้ห้องนั้นเป็นทางหลบหนี
ขาเล็กก้าวออกมาจากคอนโดแห่งนั้นอย่างไม่เร่งรีบ ตรงไปยังตึกเดิมที่เขาเลือกเป็นวิถีกระสุน ทันทีที่ร่างบางปรากฏบนชั้นดาดฟ้า ร่างสูงที่รออยู่ก่อนแล้วกระชากตัวร่างบางเข้ามาประชิดตัวอย่างแรง บดกลีบปากลงบนปากบางอย่างหวงแหน ร่างบางยกยิ้มอยู่ในใจที่แผนแกล้งยั่วของตัวเองได้ผล จนร่างบางใกล้จะหมดลมหายใจ มือบางทุบอกแกร่งเตือนเบาๆ ร่างสูงผละออกก่อนจะส่ายสายตาสำรวจไปทั่วทั้งตัวบางที่ตอนนี้เปลี่ยนมาใส่ชุดหนังสีดำเหมือนเดิมแล้ว
“ไหน มันทำอะไรอีก” มือใหญ่ลูบเนื้อนุ่มผ่านเสื้อหนังสีดำ “มันทำแบบนี้ใช่ไหม” ร่างสูงลูบไล้ไปทั่วเพื่อลบรอยสัมผัสของไอ้ฝรั่งมาเฟียนั่น ไม่ว่ามันจะทำอะไรร่างบาง เขาจะลบออกให้หมด ร่างตรงหน้าเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น ร่างบางปล่อยให้ร่างสูงทำอะไรตามอำเภอใจก่อนจะเอ่ยเตือนว่าเขามีภารกิจต้องทำ
“พอได้แล้ว กันต้องทำงาน” ร่างบางกระถดตัวออก มือใหญ่กอดเอวบางไว้หลวมๆ
“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ พี่หวง” ร่างบางยกยิ้มพอใจก่อนจะเดินไปยังจุดที่เขาเล็งวิถีกระสุนไว้
มือบางหยิบอุปกรณ์ขึ้นมาประกอบเข้าด้วยกัน ปืนไรเฟิลที่เจ้าตัวใช้ประจำถูกติดลำกล้องและขาตั้งอย่างชำนาญ มือบางยกปากกระบอกปืนเหนือกำแพงซีเมนต์ มือซ้ายประคองตัวปืน มือขวาจับด้ามปืนนิ้วชี้ประจำที่เตรียมลั่นไก ปิดตาข้างหนึ่งเล็งลำกล้องไปยังคอนโดที่เขาเพิ่งเดินจากมา รอเป้าหมายปรากฏตัวอีกครั้ง
ร่างใหญ่ของฝรั่งตาน้ำข้าวปรากฏขึ้นอีกครั้งที่ระเบียง กำลังยืนสั่งอะไรกับลูกน้องอย่างโมโห คงเป็นเพราะหาเขาไม่เจอล่ะมั้ง มือบางกำชับปืนให้แน่น ก่อนจะลั่นไก
ปัง! ลูกปืนพุ่งเข้าเจาะกระโหลกหัวหน้าแก๊งค์มาเฟียอย่่างแม่นยำ ร่างใหญ่ล้มตึงต่อหน้าลูกน้องอีก 3 คนที่ตอนนี้ตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูก ร่างบางอาศัยจังหวะนั้นยิงทิ้งรายคนข้อหาเคยเห็นหน้าเขาแล้ว
ปัง! ปัง! ปัง! ลูกระสุนสามนัดเจาะเข้ากลางหน้าผากของทั้งสามคนอย่างแม่นยำอีกเช่นเคย ร่างบางยกยิ้มขึ้นเมื่อภารกิจสำเร็จ เก็บอุปกรณ์อย่างไม่เร่งรีบเพราะกว่าตำรวจจะรู้เรื่องและกว่าจะหาวิถีกระสุนได้เขาก็คงนอนสบายอยู่ที่คอนโดแล้ว มือบางยกกระเป๋าขึ้นสะพายก่อนจะเดินหันหลังไปควงแขนร่างสูงที่ยืนรอเขาอยู่ก่อนแล้ว ไม่ลืมที่จะทิ้งเหรียญตราราศีธนูที่อีกด้านเป็นรูปเสือดำบ่งบอกว่าครั้งนี้เป็นฝีมือของ Deck Panther
“หายโกรธพี่หรือยัง” ร่างสูงกระชับมือบางที่ควงแขนเขาอยู่
“เดี๋ยวถึงบ้านก็รู้” ร่างบางตอบอย่างเชิดๆก่อนจะพาเดินออกไป
“ชักอยากจะรู้ซะเดี๋ยวนี้เลยสิ”
“เอาน่า อยากได้ของดีมันก็ต้องรอกันหน่อย” ทั้งสองยิ้มอย่างรู้กันก่อนจะพากันเดินออกไป
The EnD
___________________________________________________________________________________
ไรต์เตอร์ทำอะไรลงไป 5555555
ขออภัยถ้าไม่ถูกใจนะคะ
พอดีเห็นภาพนิ่งคอน 7 Wonders แล้วนึกอยากแต่งขึ้นมา
มีอะไรติชมไว้ได้เลยนะคะ จะพยายามเอาไปปรับแก้ค่ะ
ขอบคุณที่อ่านค่ะ
อักษรนารา
ความคิดเห็น