Sorry she คนนี้...เลิกไม่ได้

ปาย! พวกเพื่อนบ้าทั้งหลาย โทรปลุกฉันตั้งแต่ไก่ยังไม่ปิดตานอน(แต่ฉันนอนแล้ว) บอกให้ฉันไปรับเพื่อนที่พะเยาแล้วก็ขึ้นเหนือแอ่ว...ปายกัน โดยที่พวกเพื่อนๆหน้ามันของฉันนั้นได้รุดหน้านำไปก่อนแล้ว ผลกรรมก็เลยตกมาที่ฉัน...เปียแชร์ ถึงพะเยา เอ๊ะนั่น! ผู้ชายที่ใส่เสื้อกันหนาวสีน้ำตาล นั่งรออยู่ใต้คณะวิศวกรรมฯ ตามที่เพื่อนฉันโทรรายงานเป๊ะ ต้องใช้เพื่อนเลิฟของฉันแน่ๆ ฮั่นแน่...อย่างนี้ต้องทำเซอร์ไพรส์ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน นั่งหันหลังขอจุ๊บให้หายคิดถึงหน่อยเถอะ (^_^) จุ๊บ! แชะ! เฮือก!!(OoO!) หล่อโฮกกกกก เพื่อนฉันมันไปศัลยกรรมตั่งแต่เมื่อไรกันเนี่ย~ แต่แล้วก็เหมือนฟ้าทลายลงตรงหน้า เมื่อสายตาฉันหันไปเจอ...ไอ้เพื่อนตัวแสบยืนมองมาอย่างอึ้งๆ ซวยแล้ว...เพื่อนฉันอยู่ตรงนั้น...แล้วตรงหน้าฉันนี้ใครล่ะเนี่ย~(T_T) 

ไม่ทันตั้งตัวเพื่อนฉันก็ลากฉันขึ้นรถแอ่วปายทันที โดยที่ฉันไม่ได้อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร และไม่อยากจะนึกถึงด้วย ถึงแม้เขาจะหล่อโฮกกกกกก ก็เถอะ...ขอแอ่วปายกับเพื่อนๆให้ม่วนหลายดีกว่า วู้ๆๆ แต่ใครจะเชื่อว่าคนๆนั้นได้กลายเป็นเพื่อนร่วมคณะฉันที่มหาวิทยาลัยเดียวกับฉันที่กรุงเทพ หือ...