ผู้เป็นดั่งดวงดาวของฉัน

ข้อมูลเบื้องต้น

                                      นิยายเรื่องนี้เป็นการใช้จินตนาการของผู้แต่ง

วันที่ 31 ธันวาคม พ.ศ. 2563 

 สวัสดีฉันชื่อแอน ปีนี้ฉันก็อายุ31ปีแล้ว ฉันทำงานที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในตัวเมืองวันนี้ฉันขอผู้จัดการร้านหยุดพัก5วัน เนื่องจากฉันมีนัดสำคัญที่บ้านเกิด ฉันเดินทางออกจากตัวเมืองที่แสนวุ่นวายและน่าเบื่อกลับสู่บ้านอันแสนอบอุ่นของฉันและระหว่างทางที่ฉันกำลังกลับบ้านเกิด เรามารู้เหตุผลที่ฉันกลับไปในวันนี้กัน การเล่าเรื่องระหว่างการเดินทางเป็นอะไรที่ทำให้คุณรู้จักฉันมากขึ้น 

 ฉันมีเรื่องที่ค้างในใจฉันมานานมากนึกถึงเหตุการณ์นั้นทีไรมันทำฉันซึมทุกทีเลยแหละ ฮ่าๆ เอาล่ะ ย้อนไปในช่วงม.ปลายที่เป็นช่วงที่ดีที่สุดของใครหลายๆคน รวมถึงฉันด้วย แต่แค่นิดเดียวนะเพราะมันก็มีเรื่องแย่ๆรวมอยู่ด้วย ฉันมีเพื่อนสนิทเธอชื่อ ฟ้าใส อ่าาแค่ชื่อของเธอก็ทำเอาคนฟังสดใสแล้ว นั่นยังไม่รวมถึงหน้าตาน่ารักๆปากอมชมพูแก้มแดงฝาดแบบสุขภาพดีนั่นอีก แค่เห็นเธอก็ทำเอาใจเต้นไม่เป็นส่ำนอกจากน่ารักหน้าตาจิ้มลิ้มแล้วยังนิสัยดีผลการเรียนเด่นอีก ใครๆก็ต่างรักเธอรวมถึงฉันด้วย ใช่ฉันแอบรักเธอ

แต่ก็นะการชอบเพศเดียวกันใน13ปีที่แล้วมันเป็นการผิดแปลกมากๆ ฉันเล่าความรู้สึกที่ฉันไม่เข้าใจนี้ออกไปให้ผู้เป็นที่รักของฉันฟัง คุณต้องได้เห็นสีหน้าของท่านนะ มันดูตะลึงเกินไปมาก ตาเบิกโพลน อ้าปากกว้าง ใบหน้าซีดเผือก ฉันนึกว่าแม่ของฉันจะเป็นลมไปแล้วส่ะอีกแต่ป่าวเลย เธอเข้ามากอดฉันแล้วร้องไห้ นี่ฉันพูดจริงๆนะท่านร้องไห้หนักมากจนไหล่ฉันชุ่มไปด้วยน้ำตาของท่าน 

“ แม่ดีใจนะที่ลูกแม่มีความรัก” แม่ฉันพูดพร้อมลูบแก้มฉันเบาๆ ฉันไม่เข้าใจเลยการที่ฉันแม่ดีใจที่ฉันพบรักกับคนที่วิเศษอย่าง ฟ้าใส แต่แม่กลับร้องไห้เหมือนเสียใจที่ฉันรักคนนี้ แม่ยิ้มอย่างอ่อนโยนกับฉันก่อนจะถามว่าแล้วฉันไปชอบเธอเข้าได้ยังไง ฉันยิ้มอย่างเขินอายก่อนจะนั่งเล่าเรื่องของเธอให้แม่ฟังฉันเล่าไปยิ้มไปอย่างคนบ้าเลยแหละ 

 แล้วก็ถึงช่วงเหตุการณ์ที่ทำให้ฉันเสียใจมาจนถึงตอนนี้ ใน วันที่31ธันวาคมของ13ปีที่แล้ว ฉันกับฟ้าใสเรานัดกันไปดูดอกไม้ไฟที่จะจุดเพื่อเริ่มต้นปีใหม่ ในตอนนั้นฉันสารภาพรักกับเธอออกไป 

“ ฉันรักเธอนะฟ้าใส แต่ฉันก็ไม่ได้คาดหวังให้เธอมารักฉันหรอกนะ ;) ”

คุณคาดหวังให้มันสมหวังหรอ ตรงกันข้ามเลยเธอดูตกใจเหมือนสติจะหายไปเลยแหละก่อนที่เธอจะน้ำตาเอ่อนองจนมันล้นออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลแสนสวยคู่นั้น ฉันเห็นท่าทีที่เริ่มไม่โอเคของเธอ ฉันเดินเข้าไปเพื่อจะพูดว่า เฮ้นั่นมันคือการแกล้งกันเล่นๆ ถึงแม้มันจะเจ็บปวดเพราะฉันรักเธอจริงๆ แต่แค่เห็นน้ำตาของเธอที่เกิดจากตัวฉัน มันก็ทำฉันเจ็บเหมือนโดนหมัดหนักต่อยที่กลางอกเลย 

แต่เธอไม่ยอมให้ฉันได้พูดคำนั้นออกมาเธอวิ่งหนีไปก่อน และนั่นคือคำที่ทำให้ฉันกับเธอที่เป็นเพื่อนสนิทกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน หลังเรียนจบเราก็แยกย้ายและไม่ได้ติดต่อกันอีก

เรื่องเล่าของฉันจบแล้วและรู้อะไรไหม หลังจากเหตุการณ์นั้นฉันร้องไห้ฟูมฟายกับแม่ของฉันร้องไห้จนน้ำตาแทบไหลเป็นเลือดเลยแม่ไม่ได้พูดอะไรแต่แค่กอดฉันเอาไว้ ครั้งนี้ฉันเลยจะมาฉลองปีใหม่กับคนที่ฉันรักที่สุด แน่นอน แม่ของฉันเอง

ฉันลงจากรถและเดินผ่านแม่น้ำสถานที่ที่ฉันสารภาพรัก แย่ชะมัดมันยังสวยเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย ฉันยืนมองน้ำในแม่น้ำที่นิ่งสงบ มีลมเย็นๆพัดผ่านมากระทบผิวของฉัน มันยิ่งทำให้บรรยากาศเหงาหนักกว่าเดิมอีก จู่ๆก็มีใครบางคนหรืออะไรสักอย่างมาสัมผัสที่ไหล่ฉัน ฉันหันไปก็พบเข้ากับ

“ ฟ้าใส!?” ฉันตกใจจนถอยผงะไปก้าวใหญ่จนเกือบล้มลง "

“ตกใจอะไรเว่อร์จัง” เธอพูดด้วยท่าทีที่สบายๆ เหมือนกับเมื่อก่อน

“ไม่เจอกันนานเลยนะ”ฉันทักเธอไป มันเป็นการพูดคุยที่ชวนอึดอัดมากเพราะไม่ได้ติดต่อกันนานรึป่าวนะ รู้สึกถึงช่องว่างระหว่างเราทั้งคู่เลย

“…”

“ คือว่านะ ฉันคิดว่า พระจันทร์คืนนี้สวยดีนะ ” 

“ฉันรู้น่าแอน พระจันทร์มันสวยมาตลอดตั้งแต่13ปีก่อนแล้ว”