ตึกตึก ตักตัก เสียงหัวใจมันบอกว่า รักเธอ

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter : 3

Chapter : 3

                ฉันลืมตาตื่นขึ้น และอยากจะพบว่าทุกอย่างมันคือ ความฝัน แต่เมื่อฉันเปิดประตูห้องออกไปก็ต้องพบกับ สภาพภายในบ้านที่กำลังชุลมุนไปด้วยการย้ายของเข้าๆออก มาว่างไว้ในห้องข้างๆฉัน ที่ไม่ได้ถูกใช้มาเป็นเวลานานหลายปี และเสียงของใครบ้างคนที่เรียกหูของฉันให้ผึ่ง

                นายอินยองนั่นเอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า  TT_TT เศร้า นี้ฉันจะต้องอยู่กับนายนั้นจริงๆนะเหรอ ฉันคิด มองไปยังผู้ชายผมดำเข้ม ตัดกับผิวที่ขาวเนียนของเขา อันที่จริงเขาก็หล่อใช้ได้นะเนี่ย....

                เฮ้ย! นี้ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย อู้ย...ไม่มีทาง คนอย่างหมอนี้ จะให้หล่อระเบิดซักแค่นั้น ฉันก็ไม่มีวันไปตกหลุมรักเด็ดขาด จองมินของฉันดีกว่าตั้งเยอะ

                เชอะ ฉันสะบัดหน้ามองไปทางอื่น และกำลังจะเดินกลับเข้าห้อง แต่หมอนี้ดันเห็นฉันซะก่อน

                "ว่าไง ยองจี ตื่นสายเชียวนะ"

                "แล้วทำไมยะ ฉันจะตื่นกี่โมงมันก็เรื่องของฉัน นายไม่ต้องมายุ่ง!"

                "จะไม่ให้ยุ่งได้ไงล่ะ"เขาพูด มองฉันด้วยสายตาแปลกๆ จนฉันรู้สึกขนลุก ยกมือขึ้นมาจับปอยผมสีน้ำตาลทองของฉัน "ก็เราเป็นคู่หมั้นกัน"

                >O<

                กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด

"ตาบ้า ฉันไม่ยอมรับหรอกนะ"

ไอ้บ้าอินยองมองฉัน มองเหมือนคนที่กำลังเอาจริงเอาจัง แล้วนายนั้นก็ค่อยๆโน้มตัวลงมา ใบหน้าห่างกับฉันเพียงไม่กี่เซน อย่านะ นี้นายจะทำอะไรฉันนะ

                >O<

ฉันหลับตาปี๋ ไม่อยากคิดต่อว่านายอินยองจะทำอะไร ฉันยืนตัวเกร็งอยู่ตรงนั้น นานอยู่ 30 วินาที แล้วฉันจึงค่อยๆได้ยินเสียงกลั้นหัวเราะของใครบ้างคนเบื้องหน้า ฉันลืมตาขึ้นทันที และต้องพบว่า นายอินยองกำลังกลั้นหัวเราะเอาไว้อยู่

=_=

ดูมันทำ

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่ไหวแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี้เธอคิดว่าฉันจะจูบเธอจริงๆเหรอ ยายบ้า คิดได้ไงเนี่ย" เขาพูด หัวเราะจนตัวง้อไปหมด

"นาย สนุกนักใช่ไหม-_-" ฉันพูด เดินกลับเข้าไปในห้อง แล้วออกมาใหม่พร้อมกับหมอนข้างลายคิตตี้ของฉัน ฉันจัดการหง้างขึ้นสุดแขน และหมายมั่นว่ามันจะต้องโดนอินยองอย่างแน่นอน แต่ไม่ หมอนั้นหลบหลีกฉันได้ทุกครั้ง แถบคราวนี้ยังวิ่งหนีลงบันได ไปอีก

เชอะ อย่าได้เผลอเชียวนะ อินยอง ไม่งั้นฉันฆ่านายแน่!

บ่าย 2 โมง อาคารส่งผู้โดยสาร

ในที่สุดเรา ซึ่งก็คือ พ่อ แม่ ฉัน คุณอาแจวอง และส่วนเกินอย่าง อินยอง ก็นั่งรถไปถึงสนามบิน และตอนนี้ฉันรู้สึกไม่อยากให้แม่และพ่อไปเลย มันรู้สึกคิดถึงอย่างบอกไม่ถูก ก็ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันยังไม่เคยห่างไปไหนไกลๆจากพ่อกับแม่ซักครั้งเดียว

"ยองจี หนูอยู่ที่นี้ ต้องเป็นเด็กดี คอยเชื่อฟัง อินยองเขานะลูก"

-_-

ไม่ค่ะ หนูเชื่อฟังตัวเองดีกว่า

"หนูต้องตั้งใจเรียน คอยระวังเรื่องสุขภาพของตัวเองด้วยนะ"

"ค่ะ แม่กับพ่อรีบๆกับมานะคะ"

ฉันพูด น้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

"คิดถึงหนูทุกวันนะคะ"

"จ้ะ แม่จะคิดถึงหนูทุกวันเลย ยองจี"

"พ่อก็เหมือนกัน แล้วพ่อจะรีบๆเคลียร์งานที่โน้นให้เสร็จไวๆนะ"

"ค่ะ เร็วๆนะคะ"

ฉันมองหน้าพ่อและแม่ อยู่นานสองถึงสามนาที แล้วจึงโผเข้ากอด ร้องไห้ออกมาอย่างไม่รู้สึกอายนายอินยองเลย ก็จะให้ฉันทำไงล่ะ ฉันจะไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตั้งปีเชียวนะ TT^TT

"แล้วฉันจะคอยดูแล ยองจีให้ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ยังไงซะพวกเราก็จะเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว" คุณอาพูด

"ยองอิน" แม่ฉันเรียกนายนั้น

"ครับ"

"น้าฝากยองจีด้วยนะ หนูช่วยดูแลเขาด้วย ถ้าเกิดว่าเขาดื้อ ไม่เชื่อฟังหนู หนูก็จัดการเขาได้เลยนะ"

O_O นั้นแม่พูดอะไรนะ

"ครับ ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะดูแล ยอง-จี อย่างดีเลยครับ" ไอ้บ้าอินยองพูด หันมายิ้มให้ฉันด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

"เอาล่ะ งั้นพ่อกับแม่ไปแล้วนะ"

"คะ อยู่ที่นู้น ก็ระวังเรื่องสุขภาพด้วยนะคะ"

"จ้ะ" จากนั้นฉันก็กอดพ่อกับแม่เป็นครั้งสุดท้าย แล้วยืนมองพ่อกับแม่เดินหายลับเข้าไป

กริ้ง กริ้ง เสียงมือถือของคุณอาแจวองดังขึ้น คุณอาพูดอยู่สองสามประโยคก็ตัดสาย แล้วหันมาพูดกับอินยองอย่างเร่งรีบ

"อินยอง พ่อคงไปส่งลูกกับยองจี ที่บ้านไม่ได้หรอกนะ พอดีพ่อมีงานด่วนต้องรีบไป ลูกพายองจีกลับบ้านไปเองนะ"

"ครับ"

จากนั้นคุณอาแจวอง ก็รีบเดินไปทิ้งฉันไว้กับตางั่งอินยองโดยลำพัง แต่ให้ตายเถอะ ฉันกลับบ้านเองได้ยะ ไม่ต้องให้นายพาไปหรอก อีกอย่างฉันกลับเองยังจะปลอดภัยเสียกว่ากลับกับนายเลย เมื่อตัดสินใจได้ดังนั้น ฉันจึงออกเดินตรงไปยังทางออก โดยไม่สนใจเสียงเรียกของอินยอง

"เฮ้ ยายบ้า นั้นเธอจะไปไหนนะ"

"กลับบ้าน"

"ดี งั้นเรากลับด้วยกัน"

"ไม่ ฉันจะกลับเอง"

"นี้เธอ เธอไม่ได้ยินที่แม่ตัวเองบอกให้ฉันคอยดูแลเธอหรือไงกัน ยายเบื้อก"

-_- ยายเบื้อก นายกล้าเรียกฉันอย่างนี้เรอะ

"ไม่ได้ยินเว้ย ไอ้บ้า"

"หนอย ยัยตัวแสบ นี้ฉันปล่อยให้เธอเรียกฉันว่า ไอ้บ้ามากี่ครั้งแล้วห๊า!"

"เอ๋ รู้สึกว่าจะหลายอยู่"

"-_-^ เธอ เธอนี้มันปากเก่งจริงๆนะ"

"ฉันจะกลับบ้านแล้ว นายไม่ต้องตามฉันมานะ" ฉันพูด เรียกแท็กซี่

"ไม่ ฉันกลับด้วย ยังไงซะเราก็ต้องลงที่เดี๋ยวกัน"

ไอ้บ้า อินยองพูด พร้อมทั้งดันฉันให้เข้าไปนั่งยังรถแท็กซี่ที่มาจอดรอรับพวกเราแล้ว ไม่ ไม่มีทาง ฉันไม่กลับกับนายหรอก ฉันตั้งท่าจะเปิดประตูอีกด้านออกไปทันที แต่ไอ้บ้าอินยอง ก็มารวบข้อมือของฉันไว้ซะแน่น

"ไปเลยครับ เดี๋ยวแฟนผมเขาจะหนีไปซะก่อน"

-_-^^^

"ไอ้บ้า อินยอง"

"นี่ครับ สี่พันห้าร้อยวอน" นายอินยองบอกพร้อมกับยื่นเงินให้ เมื่อพวกเรามาถึงหน้าบ้านที่เงียบเฉียบ

ฉันเปิดประตูเข้าไปแล้วตรงไปยังโซฟาล้มตัวลงนอนอย่างกับคนหมดแรง เฮ้อ...ทำไมชีวิตนักเรียนม.ปลายของฉันมันถึงได้ยุ่งเหยิงนักนะ ความรักก็ยังไม่สมหวังซักที แล้วไหนจะยังมีปัญหาเพิ่มมาอีก ต้องมาร่วมอยู่ใต้หลังคาเดียวกันกับไอ้บ้าอินยอง ที่อยู่ๆก็โผล่หัวออกมา แล้วกลับกลายมาเป็นคู่หมั้นของฉัน

นี้ถ้ายูมินรู้เข้า หล่อนจะว่ายังไงนะ

"เฮ้ ยายบ้า ทำไมไปนอนตายซากอยู่ตรงนั้นล่ะ"

นายอินยอง มาป่วนฉันอีกแล้ว

"เธอรีบๆ ลุกขึ้นมาทำอาหารให้ฉันกินได้แล้ว ฉันหิวแล้วนะ"

เอาเข้าไป ไอ้บ้าอินยองมันแน่ใจแล้วเหรอ ว่าจะให้ยัยยองจีผู้นี้ทำอาหาร แต่เอ๊ะ! นี้ฉันกำลังจะได้แก้เผ็ดหมอนี้ใช่ไหมนะ ^_^

"นายอยากกินอะไรล่ะ^_^"

"อะไรนะเหรอ" หมอนั่นทำท่าคิด "ซุปร้อนๆเป็นไง ง่ายดีด้วย อย่างเธอคงจะสบายๆอยู่แล้ว"

"แน่นอน สบายมาก^_^" ฉันบอก ลุกขึ้นเดินเข้าไปในครัว "นายรอก่อนแปปหนึ่งล่ะกัน"

"เร็วๆล่ะ ท้องฉันร้อง โครกคร๊าก ไปหมดแล้ว"

ฮ่า ฮ่า ฮ่า อินยอง นายเสร็จฉันแน่ ฉันจะทำซุปร้อนๆแบบที่นายไม่เคยกินมาก่อนแน่ๆ มันจะต้องอร่อยแบบสุดๆ ฉันคิด กวาดตามองหากระปุกเกลืออันเล็กของแม่ และจัดการเท่ลงหม้อซะเกลี้ยงขวด

"นายจะต้องจดจำซุปของฉัน ไปจนวันตายเลย อินยอง"

และแล้วข้าวเปล่า หนึ่งถ้วย พร้อมกับซุปร้อนๆหอมๆ หน้าตาหน้ากิน ก็มาเสริฟอยู่ตรงหน้านายอินยอง ที่มองน้ำลายแทบส่อ แต่มันก็ไม่ยักจะลองตักเข้าปากซะที

"เอ้า ทำมาให้แล้ว ทำไมถึงยังไม่ยอมกินอีกล่ะห๊า"

"แล้วเธอล่ะ ฉันไม่เห็นตักมากินด้วยกันเลย"

"-_- ฉันกำลังไดเอ็ตนะ ไม่กินหรอก นายก็รีบๆกินเข้าไปซะซิ เดี๋ยวท่าน้ำซุปมันเย็นแล้วจะจืดชืด ไม่อร่อยไม่รู้ด้วย"

อินยองจ้องมองน้ำซุปอยู่ชั่วครู่ แล้วเงยหน้าขึ้นมองฉัน ราวกับกำลังชั่งใจในอะไรบ้างอย่าง แต่แล้วเขาก็ต้องแพ้พ่ายให้กับความหิวโหยของตัวเอง เขาจัดการกระดกน้ำซุปฝีมือฉันเข้าปากทันที และคาอยู่อย่างนั้น

"ว่าไง อร่อยมั้ยอินยอง ^_^"

เงียบ...หมอนั้นไม่พูดอะไรเลย ถ้วยน้ำซุปก็คาอยู่ที่ปาก

"อะไร อร่อยขนาดนั้นเชียวเหรอ แหม ยังมีอีกตั้งหมอหนึ่งนะ นายอยากจะกินต่ออีกไหมล่ะ" ฉันพูด รู้สึกซะใจเป็นบ้า ตอนนี้หมอนั้นคงจะระคายคอ จนแทบอยากจะอ้วกเลยล่ะซิ

หมอนั้น วางถ้วยลงบนโต๊ะแล้ว ใบหน้าดูไม่ไหวสุดๆ ยะฮู้!ยองจี เธอทำสำเร็จแล้ว

"แหม ซุปเธอนี่อร่อยจริงๆเลยนะ^_^"

O_O เอ๋...อะไรของมันเนี่ย

"ขออีกถ้วยซิ"

เฮ้ย! ไอ้อินยองมันไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ

"นะ...นาย ว่าไงนะ-_-

"ก็บอกว่าขออีกถ้วย เธอนี้กะจะเก็บไว้กินคนเดียวหรือไงกันนะ"

"ปะ...เปล่า"

"ไม่จริงหรอกมั้ง" ตานั้นพูด ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้าไปในครัว แล้วกลับมาใหม่พร้อมกับถ้วยซุปสองถ้วย "เอาซิ  กินเลย กินด้วยกันอร่อยจะตาย จริงมั๊ย^_^"

รอยยิ้มปีศาจชัดๆ

"รับไปซิ นี่ถ้วยของเธอ" อินยองพูด ส่งถ้วยซุปให้ฉัน

"คะ...คือว่าฉันยังไม่หิวอ่ะนะ"

"ไม่จิงมั้ง เธอแลอยากกินจะตาย เร็วเข้าซิ รีบๆรับไป" หมอนั้นพูด ยิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มที่ฉันบอกได้เลยว่า ยองจี เธอตายแน่

อ๊าก! ซวยแล้ว ไอ้บ้าอินยองกะจะให้ฉันกินซุปบ้าๆนี้เข้าไปด้วย TT_TT แล้วฉันจะกินมันเข้าไปได้ยังไงกัน ในเมื่อฉันเท่เกลือลงไปตั้งกระปุกหนึ่ง

"มะ...ไม่ดีกว่า"

"ทำไม ซุปเธออร่อยจะตายไป เร็วๆเข้า รับไปซะ"

อ๊าก!ยัยยองจีเธอติดกับดักของตัวเองแล้ว โธ่ ไม่น่าเลย ฉันอยากจะบ้าตายจริงๆ เออ เป็นไงเป็นกันว่ะ ฉันคิด ยื่นมือไปรับถ้วยจากอินยองมา ก้มลงมองซุปตัวเองที่ภายนอกดูน่ากินจะตายไป แต่ภายในแล้ว มันแทบจะฆ่าคนได้

"กินซะ" อินยองพูด ใบหน้ายังคงยิ้มให้ฉันอยู่

แม่คะ ช่วยหนูด้วย TT_TT

"มะ...ไม่"

"กิน^_^"

TT_TT โอ้พระเจ้า ช่วยลูกด้วย

ฉันมองเจ้าซุปในถ้วยซักสองสามวิ ก่อนที่จะกั้นใจ ยกขึ้นซดทีเดียวหมดเกี้ยง

+O+

 แหวะ โอ๊ย เค็มเป็นบ้าเลย หนอยไอ้บ้าอินยอง แกนะแก บังอาจมากนะ ที่กล้าใช้วิธีนี้เล่นงานฉัน

                "เป็นไง อร่อยมั๊ย^_^"

                "-_-^ นาย มากเกินไปแล้วนะ"

                "มากไปเหรอ" ตอนนี้รอยยิ้มเรื่อนหายไปจากใบหน้าสุดหล่อของเขาแล้ว "เธอต่างหากที่มากเกินไปยัยเบื้อก หนอย!บังอาจทำน้ำซุปที่ห่วยแตกตั้งแต่ที่ฉันเคยกินมา แถมยังเล่นใส่เกลือไปซะเค็มขนาดนั้น"

                "อ้าว แล้วใครกันเป็นคนบอกให้ฉันไปทำ ถ้าไม่ใช่นาย"

                "แล้วใครบอกเธอให้ทำซะเค็มขนาดนี้ห๊า ยายเบื้อก!"

                -_-^^^

                แก เมื่อไหร่ถึงจะเลิกเรียกฉันว่ายัยเบื้อกซะที ฉันจะหมดความอดทนแล้วนะ

                "ไอ้บ้า เลิกเรียกฉันว่ายัยเบื้อกซะทีนะ"

                "ยัยเบื้อก เธอก็เลิกเรียกฉันว่า ไอ้บ้า ซะทีซิ"

                -_-^^^

                แก มันน่าฆ่าให้ตายนัก

                "อยากโดนฉันอัดใช่ไหม"

                "แล้วเธอล่ะ อยากโดนฉันจูบใช่ไหม"

                >O<

                กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

                ไอ้บ้า ใครจะไปอยากยะ

                "นะ...นายจะบ้าเหรอ >/ / /<"

                "โอ๊ย ไม่ต้องทำหน้าตาเขินซะขนาดนั้นหรอก ฉันไม่จูบเธอหรอก ไม่มีทาง" อินยองพูด มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า เหมือนกับเมื่อวานที่เจอกัน "เด็กอย่างเธอ ฉันไม่สนหรอก แบร่~"

                -_-^^^

                แก วอนตายซะแล้ว

                "อินยอง แกจงตายซะ!" ฉันตะโกน คว้าถ้วยซุปขึ้นจากโต๊ะ แล้วเกวี้ยงออกไปเต็มแรง แต่อีกแล้ว หมอนั้นกระโดดหนีขึ้นบันไดไปแล้ว แถมยังหันมาทำหน้าตาล้อเลียนฉันอีก

                "เธอพลาดอีกแล้วนะ ยายเบื้อก ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

                -_-^^^

                อินยอง ฉันขอสาบาน ชาตินี้ฉันต้องจัดการนายให้ได้ ไม่งั้นถือว่าไม่ใช่ ฉันยองจี คนนี้!

.........................................................................