ตึกตึก ตักตัก เสียงหัวใจมันบอกว่า รักเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter : 1

Chapter : 1

            "ว้าย! สายแล้ว >O<"  ฉันร้องบอก รีบสวมรองเท้านักเรียนอย่างเร่งรีบ "แม่คะ หนูไปแล้วนะ!"

                "เดี๋ยวก่อน ยองจี วันนี้หนูรีบๆกลับบ้านด้วยนะ พ่อกับแม่มีเรื่องจะพูดด้วย"

                "ค่า~" ฉันตอบแม่ไป แล้วรีบติดตีนโกยออกจากบ้านทันที นี้ฉันกำลังจะไปโรงเรียนสายแล้ว! ฉันยืนรอรถเมล์อยู่นานสองถึงสามนาที ในที่สุดรถเมล์สายประจำก็โผล่มา ฉันแทบจะกระโดดขึ้นไปทันทีที่มันจอด แล้วกวาดสายตามองหาที่ว่างๆ

                -_- แต่แย่จริง รถคันนี้แทบไม่มีที่ว่างเหลือไว้สำหรับฉันเลย ฉันเดินไปจนเกือบสุดท้ายรถ และหวังว่าจะมีที่ว่างเหลืออยู่ แต่ไม่ ทุกทีเต็มหมด TT_TT นี่ฉันจะต้องยืนอย่างนี้ไปจนถึงโรงเรียนเชียวหรือ ทำไมวันนี้ฉันถึงได้ซวยอย่างนี้นะ ไอ้นาฬิกาบ้าก็ดันมาเสียซะได้ แม่นะแม่ก็ไม่ยอมปลุก อือ อือ แต่แล้วขณะที่ฉันกำลังบ่นตัวเองอยู่นั่น เสียงนุ่มๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างๆฉัน

                "นี่ เธอมานั่งตรงนี้ซิ"

                ฉันหันไปมอง และ O_O!!!! ลี ยองจี เธอไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม หนุ่มผมทอง หน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตร ผิวขาวเนียนตัดกับริมฝีปากแดงที่กำลังส่งยิ้มให้เธออยู่เบื้องหน้านี่คือ คิม จองมิน หนุ่มฮอตประจำโรงเรียนแซวัง ในระยะที่ห่างกันไม่ถึงคืบอยู่ใช่ไหม โอ๊ย! ตายแล้ว วันนี้จะเรียกว่าฉันโชคร้ายหรือโชดดีดีเอ่ย คิม จองมิน หนุ่มหล่อที่สาวๆต่างก็หมายปอง กำลังพูดกับฉันอยู่

                "เฮ้ เธอได้ยินที่ฉันพูดไหม"

                "อะ...ค่ะ>/ / /<"

                "เธอมานั่งตรงนี้ซิ เดี๋ยวฉันยืนเอง"

                "จะ..จะดีหรือคะ"

                "ดีซิ ^_^" และพระเจ้า ลูกสาบานได้ว่าจะไม่ลืมเหตุการณ์ในตอนนี้เลยค่ะ เมื่อคิม จองมิน ได้ลุกขึ้น แล้วดึงข้อมือของฉันผ่านตัวของเขาไปในระยะประชันชิดให้นั่งลงยังที่ที่เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนเขายังคงนั่งอยู่ ส่วนเขาไปยืนยังตำแหน่งที่ฉันเคยยืนอยู่

                กรี๊ด! >O< ฉันอยากจะบ้าตายจังเลย เขาจับข้อมือของฉาน ทำไงดี ทำไงดี โอ๊ย! ตายแล้วยองจี เธอต้องควบคุมตัวเองหน่อยซิ ไม่งั้นมันจะมานะ เร็วๆเข้า สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ว้าย! ฉันทำไม่ได้ มันกำลังจะมาแล้ว ฉันหวังว่าเขาคงจะไม่ได้ยินนะ

                ตึกตึก ตักตัก ตึกตึก ตักตัก

                กรี๊ด! >O< เขาจะได้ยินไหมนะ ฉันหลับตาแน่น ภาวนาว่าเขาจะไม่ได้ยิน TT_TT อือ อือ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ ไอ้อาการบ้าบ้าแบบนี้ของฉัน ที่เวลาตื่นเต้นหรือตกใจที่ไร มันจะเป็นแบบนี้ทุกที แถมเสียงยังดังอีก จนทำให้ฉันขาดความมั่นใจในทุกครั้ง ที่ตัวฉันจะบอกรักใครซักคน และคิม จองมินก็คือหนุ่มคนนั้น

                เมื่อ 1 ปีก่อน ฉันพบเขาครั้งแรกตอนที่กำลังจะกลับบ้าน ฝนเกินตกหนักขึ้นมา และที่สำคัญคือ ฉันลืมพกร่มติดตัวมาด้วย ทั้งๆช่วงนี้คือช่วงหน้าฝนแท้ๆ ฉันจึงต้องวิ่งตัวเปียกอย่างนั้นออกจากโรงเรียน เพื่อไปยังป้ายรถเมล์ แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งมาเรียกฉันเอาไว้ คิม จองมินนั่นเอง

                "เอานี้" เขาพูด ส่งเสื้อนักเรียนตัวนอกของเขาให้ฉัน "เธอเอาไปใส่ซะ^_^"

                "หา"

                "เธอเป็นผู้หญิงนะ คือ...เอ่อ... ^/ / /^" เขาพูด แก้มทั้งสองข้างเป็นสีชมพู ดูน่ารักมาก "คือเสื้อเธอนะ..."

                "เอ๋ ?" ฉันร้อง แล้วก็ก้มลงมองดูเสื้อของตัวเอง ที่ในตอนนี้แทบจะแนบชิดกับเนื้อจนเห็นเป็นสัดส่วน ฉันรีบยกกระเป๋าขึ้นปิดทันที >/ / /<

                "ทีนี้ก็รับไว้ซะนะ แล้วค่อยเอามาคืน" เขาบอก ดึงมือฉันให้รับเอาไว้ แล้ววิ่งผ่านฉันไปพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส และนับจากนั้นวินาทีนั้น ตึกตึก ตักตัก ตึกตึก ตักตัก ฉันก็รู้ตัวว่าตกหลุมรักเขาเสียแล้ว

                "เฮ้! เธอเป็นอะไรไปนะ ทำไมหลับตาปี๋อย่างนั้นล่ะ"

                ฉันลืมตาขึ้น และกรี๊ด! ทำไมใบหน้าอันหล่อเหลาของคิม จองมิน ถึงได้มาอยู่ข้างหน้าฉันล่ะ ในระยะที่ห่างกันไม่กี่เซน ตายแล้ว ออกไปนะ รีบๆเอาหน้านายออกไปนะ นี้นายกำลังจะทำให้ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ >O<

                "นี้ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า"

                "(- -  )(  - -)(- -  )(  - -)"

                "แต่เธอดูหน้าซีดๆนะ"

                ตึกตึก ตักตัก ตึกตึก ตักตัก

                "ฉันว่าเธอดูเหมือนจะไม่สะ...."

                รถเมล์จอดสนิทยังป้ายสถานีข้างหน้า ที่ถ้าเดินไปอีกหน่อยก็จะถึงโรงเรียงแซวัง ที่ฉันและเขากำลังเรียนอยู่

                พรวด!

                ฉันลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วรีบวิ่งผ่านตัวคิม จองมิน ไปโดยที่ไม่กล้าแม้แต่จะหันไปสบตากับเขา ฉันรีบลงจากรถเมล์ไปทันที ฉันวิ่ง วิ่ง วิ่งจนมาถึงหน้าห้องโฮมรูมในที่สุด

                แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก!

                ฉันหายใจหอบ รู้สึกเหนื่อย นี้ฉันทำอะไรนะ ทำไมฉันต้องวิ่งหนีเขาด้วย TT_TT ตายแล้วยายยองจี คิม จองมินเขาต้องหาว่าเธอบ้าแน่เลย แต่ถ้าฉันไม่วิ่งออกมา มีหวังเขาได้ยินเสียงหัวใจของฉันแน่ เสียงหัวใจที่กำลังจะบอกรักเขา แทนคำพูดที่ฉันไม่กล้าเอ่ยออกไปเป็นปีๆ แม้แต่ตอนนี้ มันก็ยังบอกอยู่เลย ตึกตึก ตักตัก ตึกตึก ตักตัก

                "ว่าไงนะ ยองจี นี่เธอได้จับมือกับคิม จองมินด้วยเหรอ!"

                "ชวู่ เงียบๆซิ ยูมิน เธออยากให้ฉันโดนผู้หญิงทั้งโรงเรียนฆ่าตายหรือไง -_-^^"

                "โทดที โทดที ฉันลืมไป" ยายยูมินเพื่อนตัวดีของฉันเอ่ย เมื่อฉันได้เล่าเหตุการณ์บนรถเมล์ให้ฟัง ยัยนี้เป็นถึงท็อปโมเดล นางแบบอายุน้อยชื่อดังเชียวนะ ดังนั้นฉันคงไม่ต้องบอกหรอกนะ ว่าเพื่อนฉันคนนี้สวยราวกับนางฟ้าขนาดไหน "แต่สมมุติว่าถ้าแฟนคลับเจ้าชายของเธอรู้เข้า พวกหล่อนคงอิจฉาเธอตาย"

                "อิจฉา จนฉันอาจจะโดนฆ่าตายนะซิ อู้ย...พูดแล้วน่ากลัวชะมัด"

                "แต่เธอนี่ก็ไม่ไหวเอาซะเลยนะ แทนที่จะใช้ช่วงเวลาอันแสนสั้นนั้น พูดคุยกับเค้า เพื่อทำความรู้จักกันให้มากขึ้น จากนั้นก็ค่อยสารภาพรักอะไรแบบเนี่ย ไม่ใช่วิ่งหนีมาซะงั้น ปานนี้เขามีหวังคิดว่าเธอบ้า หรือไม่ก็รังเกียจเขาขึ้นมาหรอก"

                TT_TT

                "แล้วฉันจะทำไงดีเนี่ย เขาต้องเกลียดฉันแน่ๆเลย ยูมิน"

                "-_- เด็กหนอเด็ก เธอนี้ช่างไร้เดียงสาเรื่องความรักเสียจริงๆนะ แอบหลงรักเขามาก็เป็นปีแล้ว แต่ไม่มีปัญญาไปบอกรัก เห็นทีงานนี้ฉันคงต้องช่วยเธอแล้วล่ะมั้ง" ยูมินพูด ทำหน้าตาแลเจ้าเล่ห์ จนฉันรู้สึกหวั่นใจ

                หลังเลิกเรียน

                "ยูมิน! ไม่เอานะ ฉันกลัว! >O<"

                "ยายบ้า ปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะ" ยูมินพูด กำลังดึงฉันด้วยพลังอันมหาศาลให้หลุดออกจากบานประตูห้องอย่างง่ายดาย ยายบ้ายูมิน เธอกำลังจะทำให้หัวใจฉันของฉันออกมาเต้นอยู่นอกทรวงอกอยู่แล้ว ไม่เอานะ ยายบ้า ฉันไม่กล้าไปบอกรัก คิม จองมินหรอกนะ

                "ปล่อยฉันนะ ยูมิน ฉันไม่กล้าหรอก เดี๋ยวมันก็เกิดอาการแบบนั้นออกมาอีก"

                "ไม่ได้ ไม่ได้ เธอต้องรู้จักควบคุมและกล้าๆหน่อยเพื่อนรัก อีกอย่าง เลิกเกาะนู้นเกานี้ซะทีเถอะ ฉันเหนื่อยนะ  -_-^^" ยูมินตะโกนบอกฉัน และดึงฉันต่อไปอย่างง่ายดาย โดยไม่สนสายตาของใครๆที่บอกมายังพวกเรา

                "เอ้า ถึงซะทีห้องเจ้าชายของเธอ"

                "ยูมิน ฉันไม่เอานะ ฉันทำไม่ได้" ฉันร้อง ดึงเสื้อยูมินไว้แน่น เพื่อไม่ให้เธอเปิดประตูเข้าไป แต่ไม่ทันแล้ว

                ปัง!

                ประตูถูกเลื่อนเปิดออกอย่างแรง แต่ไม่ยักกะมีคิม จองมินแฮะ มีแต่ผู้ชายสองสามคนที่กำลังพูดคุยกันอยู่ สงสัยเขาจะกลับไปแล้ว ฉันรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก แต่ฉันก็ต้องสะดุ้งเมื่อสายตาอันเย็นชาของผู้ชายคนหนึ่ง ที่บอกได้เลยว่าเขาหล่อสุดๆ อาจจะหล่อพอๆกับคิม จองมินเลยก็ได้ เพียงแต่เขาดูจะขวานผ่าซากไปซักหน่อย กำลังจ้องมาที่ฉัน

                "นี่พวกนาย มีใครเห็นคิม จองมินบ้างไหม" ยูมินร้องถาม

                "ทำไม เธอมีธุระอะไรกับหมอนั้นล่ะ" ผู้ชายที่จ้องฉันพูด

                "มันเป็นเรื่องส่วนตัวนะ มีใครเห็นเขาไหม" ยูมินหันไปถามคนอื่น

                "จองมิน มันกลับไปแล้วล่ะ วันนี้มันรีบนะ" ไอ้ผมแดงคนหนึ่งพูด มองยูมินตาเป็นมัน

                "งั้นฉันฝากบอกคิม จองมินด้วยล่ะกัน ว่าพรุ่งนี้พวกฉันจะมาหาใหม่ บอกให้รอด้วย ไปเถอะยองจี"

                "เดี๋ยว!" ผู้ชายที่หล่อแต่หน้าตาดูกวนโอ๊ยเรียก กระโดดลงจากโต๊ะตัวที่เขานั่ง แล้วเดินมาทางเรา "เธอเรียกยายนี้ว่าอะไรนะ"

                -_-^

                เฮ้...อะไรกัน นายมีปัญหาอะไรกับชื่อฉันเหรอ

                "ทำไม นายมีปัญหาอะไร"

                "เธอชื่ออะไร" เขาหันมาถามฉัน

                "ยองจี ฉันชื่อลี ยองจี"

                เงียบ ไอ้บ้านั่น จ้องหน้าฉันอยู่ซัก2-3วิ แล้วจึงปล่อยก๊ากออกมา

                -_-^^

                เฮ้...มันขำอะไรของมัน

                "ฮ่า ฮ่า ฮ่า โอ๊ย!ตายแล้วนี้เจ้าพ่อบ้าจะให้ฉัน..." เขาหยุดพูดทีหนึ่ง แล้วมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า (มันจะมากเกินไปแล้วนะ ไอ้บ้า-_-^^^) "ไม่ไหว ไม่ไหว ยายเบื้อกนี้อ่ะนะ"

                -_-^^^ หมดความอดทนแล้วโว๊ย! ฉันปล่อยหมัดเข้าทีหน้าหล่อๆของเขาทันที แต่เขาหลบได้ แถมยังจับแขนฉันล็อคไว้ข้างหลังอีก

                "ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า"

                "นี่นาย ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้" ยูมินร้อง ทำท่าจะเข้ามาช่วย แต่หมอนั่นกลับปล่อยฉันซะก่อน

                "เอาล่ะ พวกเธอกลับไปกันได้แล้ว" เขาบอก "ส่วนเธอ คืนนี้เราค่อยเจอกัน"

.........................................................................