戦争...Sensō [รับสมัครตัวละคร]

ลำดับตอนที่ #4 : บทเริ่ม || ตามหา

บทเริ่ม

ตามหา

            ในช่วงยามเย็นของวันหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น เป็นเวลาเลิกงาน เลิกเรียนของมนุษย์เกือบทุกคนและยังคงเป็นเวลาที่มนุษย์จะทำอะไรซ้ำๆเดิมๆ แต่วันนี้ต่างออกไปที่มีหญิงสาวรูปร่างดีผมยาวสีชมพูอมแดงก้มมองแผ่นกระดาษในมือของเธอพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทาง เธอเดินตรงไปเรื่อยๆโดยมีสีหน้าเรียบเฉยแต่ดวงตาสีฟ้าของเธอแสดงถึงความไม่สบอารมณ์ในเนื้อความของกระดาษ เธอนั้นเดินแบบปกติของเธอ แต่ในสายตาของคนอื่นเธอเดินเร็วเป็นอย่างมากจนนึกว่าถึงรีบเสียอีก

            “ ชิ รอบนี้ก็ไม่ผ่านอีกแล้วล่ะสิ.. รอพิจารณาบ้าอะไรกัน.. ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอามรณ์สุดๆ พลางขย้ำกระดาษแผ่นนั้นแล้วโยนลงขยะที่อยู่ข้างทาง เธอเดินต่อไปจนถึงม้านั่งข้างน้ำพุสวนสาธารณะ เธอทิ้งตัวนั่งลงพร้อมกับถอนหายใจยาว

            “ จริงๆเลยน่า.. เชเต้นะเชเต้ ทำไมชีวิตเธอเป็นแบบนี้นะ.. ” เชเต้เอาหลังพิงกับม้านั่งแล้วเหงยหน้าขึ้น เธอเผลอนึกถึงอดีตที่ไม่ควรจำของเธอ เธอหลับตาลงเพื่อที่จะผ่อนคลายอารมณ์ของตนเองให้อยู่ในสภาพที่ปกติที่สุด แล้วเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคน เธอประเมินเอาว่าน่าจะเป็นเด็ก เธอลืมตาแล้วมองเด็กที่มานั่งข้างกายด้วยหางตา เด็กผู้หญิงเรือนผมสีเหลืองบลอนด์ หรือ บลอนด์ทอง หันมายิ้มให้กับเธอราวกับรู้ว่าเธอมองอยู่

            “ อิอิ.. พี่เชเต้ เครียดเรื่องหาที่ทำงานไม่ได้อีกแล้วเหรอค่ะ.. ” เด็กหญิงพูดพร้อมกับยิ้มกว้างให้เชเต้ โดยที่คำพูดนั้นกลายเป็นลูกศรแทงกลางใจเชเต้เต็มๆเลย เชเต้ขมวดคิ้วพร้อมกับจิปากอย่างไม่พอใจก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วจ้องมองเด็กหญิงด้วยความโกรธอย่างเห็นได้ชัด

            “ แกเป็นใครไอ้หนูมาพูดแบบนี้ ระวังจบไม่สวยนะ.. ” เชเต้ยิ้มออกมาอย่างโรคจิตอย่างจะฆ่าคน ทำเอาเด็กหญิงที่เข้ามาแหย่เล็กถึงกับหน้าซีดเล็กน้อยแต่ก็ยังส่งยิ้มแห้งๆให้เชเต้อยู่

            “ จะ.. ใจเย็นนะค่ะ พี่เชเต้..แหะๆ หนูไอรินอย่างไงละค่ะ จำไม่ได้เหรอค่ะ.. ”  ไอรินชี้ที่ใบหน้าของตัวเอง ก็ที่เชเต้จะจ้องจนทะลุไอรินอยู่แล้ว

            “ ไม่.. จำไม่ได้.. และไม่อยากจำด้วย.. “ เชเต้จับกระเป๋าแล้วเตรียมลากเดินจากไปทันที ถ้าหากไอรินไม่มาขวางหน้า

            “ ดะ.. เดี๋ยวสิค่ะ!  พี่เชเต้! “ ไอรินมาขวางหน้าเชเต้อย่างไม่เกรงกลัวต่อสายตาของเชเต้ในตอนนี้ แต่ยังไงก็แอบกลืนน้ำลาย

            “ อะไรอีกล่ะ.. ฉันรีบนะ! ” เชเต้ขึ้นเสียงมากขึ้นทำให้ไอรินสะดุ้งด้วยความตกใจ ก่อนจะมองเชเต้ด้วยความกลัว แต่มีหรือเชเต้จะสนใจ

            “ ตะ.. แต่ว่า ” ไอรินโดนพลักให้พ้นทางของเชเต้ ถึงแม้เชเต้จะไม่ได้ออกแรงมากนั้นแต่เธอมีพลังประหลาดทำให้แรงที่พลักไอริน สามารถทำให้ไอรินล้มได้ เชเต้หันกลับมามองด้วยความตกใจในสายตาเล็กน้อยก่อนจะจำใจเดินไปโดยไม่หันกลับไปมอง

            “ ทำไมกัน!?.. “ ไอรินตะโกนไล่หลังเชเต้ไป ทำให้เชเต้ชะงักแล้วหันกลับไปมองไอรินที่ตอนนี้น้ำตาคลอเต็มดวงตาสีเขียวนั้น เชเต้ที่มึนงงต่อสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับตนในตอนนี้

            “ ทั้งๆที่พี่เชเต้!.. พี่นะ.. เป็นเหมือนกับฉัน.. แท้ๆ! ” เชเต้ยิ่งมึนงงเข้าไปใหญ่กับคำพูดของไอริน และเริ่มปวดหัวกับประโยคนั้น ในหัวของเชเต้ตอนนี้ประมาณเหตุการณ์ในตอนนี้อย่างหนัก เด็กนี้เป็นใคร..? แล้วอะไรที่เหมือนกัน..? แล้วฉันเคยเจอเธอที่ไหน..?

            “ พี่ค่ะ.. ได้โปรดนึกออกซักทีเถอะค่ะ.. “ ยิ่งไอรินพูด เชเต้ยิ่งปวดหัวถึงขั้นใช้มือทั้งสองกุมขมับและแสดงสีหน้าที่เจ็บปวด

            “ พอ.. พอได้แล้ว “ เชเต้พูดออกมาอย่างลำบาก และเสียงที่สั่นทำให้ไอรินที่กำลังปาดน้ำตาจ้องมองด้วยความสงสารในการที่นึกถึงหน้าที่ของตนเองไม่ออก หลังจากที่เชเต้พูดคำนั้นก็มีบุคคลอีก 2 คน

            “ คุณเชเต้.. ” ชายผิวขาวผมดำน้ำเงินนัยต์ตาสีน้ำเงินเดินไปหาเชเต้ที่กำลังกุมขมับอยู่ในตอนนี้ สีหน้าของเธอแสดงถึงความเจ็บปวดอย่างที่สุด

            “ ฉัน.. ฉันนะ “ เชเต้ยิ่งกุมขมับแน่นขึ้นเมื่อชายมิรนามเดินเข้ามาใกล้และเรียกชื่อของเธอ หัวใจเธอตอนนี้เหมือนจะหลุดออกมาจากอกในตอนนี้คำถามเต็มหัวเธอไปหมด เธอหันซ้ายขวาอย่างลนลานแต่... ไม่มีใครอื่นเลยสักคนนอกจากคนพวกนี้

พวกนี้เป็นใคร..?

แล้วมาทำไม..?

แล้วทำไมถึงไม่มีคนเลยล่ะ..?

แล้วทำไมถึงต้องมาหาฉัน..?

แล้วทำไมฉันจำอะไรไม่ได้..?

แล้วฉัน.. เป็นใคร?

.

.

.

เธอ ก็ คือ ฉัน อย่าง ไง ล่ะ

            “ กรี๊ดดดดดดด.. ” เชเต้กรีดร้องออกมาโดยที่สร้างความตกใจกับกลุ่มคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นอย่างมากโดยเฉพาะชายมิรนามที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วเชเต้ก็หยุดเสียงลงก็จะคลายมือที่กุมขมับอยู่แล้วลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ แล้วจ้องมองบุคคลทั้งสามคนอย่างเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

            “ เธอ.. ” ชายนิรนามเอ่ยขึ้นอย่างเผลอปาก ก่อนที่เชเต้จะกระโดดกอดคอเขาอย่างแรง ทำเอาแทบเซแล้วล้มไปทั้งคู่ความสูงก็ต่างกันแทบผลิกฟ้าแท้ๆ

            “ ฉันจำได้แล้วละนะ..  ฉันคือบุคคลธาตุไฟ “ เชเต้พูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆแบบไม่สนใจคนที่เธอเกาะเลยซักนิด

            “ ถ้าจำได้แล้ว.. ก็ออกไปซักที อึดอัด ” ชายนิรนามที่ตอนนี้ทำหน้าไม่สบอารมณ์อย่างแรง และก็หลุดจากอ้อมแขนอันอบอุ่น? ของเชเต้ได้แล้วไปเดินออกห่างจากเชเต้ เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง

            “ โทษทีแล้วกัน.. เธอคือไอรินสินะ.. ” เชเต้หันไปหาไอรินแล้วเดินไปหาแล้วลูบหัวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะสะดุดสายตาที่เด็กชายอีกคนหนึ่งที่อยู่ข้างกายของไอริน

            “ อะ.. อ่อ นี้คือ เอ็นโซ่ค่ะ.. พวกเราเป็นบุคคลธาตุแสงค่ะ “ ไอรินกับมือของเอ็นโซ่ก็จะยิ้มให้แล้วแนะนำตัวกับเชเต้

            “ สวัสดีครับ.. “ เอ็นโซ่ทักทายด้วยความเรียบง่ายก็จะจ้องมองสบตาเชเต้อยู่นานจนไอรินต้องสะกิดให้พอ

            “ เอ่อ.. แล้วก็คนนั้นชื่อ.. ”

            “ ไนท์ ธาตุดิน.. ถ้าเป็นไปได้ฉันไม่ค่อยอยากพูดเท่านั้น “ ไนท์พูดแทรกประโยคของไอริน ทำให้ไอรินทำหน้าง้องอนใส่ไนท์ถึงไนท์จะนิสัยดีแต่ถ้าเรื่องไร้สาระแบบนี้ก็เกินคำพูด

            “ อ่า.. แล้วนี้ทำไมตอนนี้ถึงไม่มีคนมาสวนเลย? “ เชเต้ถามด้วยความสงสัยเพราะถ้าเป็นปกติที่สวนคนน่าจะเยอะกว่านี้ แต่นี้มีเพียงพวกเค้าแค่สี่คน ที่อยู่ในสวนตอนนี้

            “ พวกเราเอง.. ก็ไม่รู้แต่ก็ดีแล้วที่ไม่มีคน เพราะไม่งั้นพวกเขาคงตกใจที่เธอร้องออกมา.. ” เอ็นโซ่พูดอย่างเรียบเฉยแล้วยักไหล่อย่างที่ทำประจำหลังจากพูดจบ

            “ ก็นะ.. งั้นเราเอาไงต่อ? ” เชเต้หันไปถามไอรินที่ตอนนี้นั่งม้านั่งอยู่กับเอ็นโซ่ โดยมีไนท์เป็นฉากหลัง?

            “ อย่างที่รู้หน้าที่ของเราคือการพิพากษา.. “ เอ็นโซ่พูดนำด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียดมากขึ้น ทำให้บรรยาการโดยรอบอึดอัดมากขึ้น

            “ เพราะฉะนั้นเราต้องตามหาพวกเดียวกันสินะ ” ไอรินพูดพร้อมกับทำท่าทางที่เดียวนึกอะไรออก แล้วยิ้มออกมาด้วยความไร้เดียงสา ทำเอาบรรยากาศที่เอ็นโซ่สร้างหายไปเลย

            “ ถ้ามันง่ายอย่างงั้นก็ดีสิ.. ” ไนท์พูดขึ้นก่อนจะมองไปที่เชเต้ ไอรินกับเอ็นโซ่ก็เช่นกันทุกคนตามมองไปที่เชเต้อย่างกดดัน ก่อนเชเต้จะทำหน้าบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด

            “ งั้นพรุ่งนี้ค่อยเริ่มค้นหาแล้วกัน.. วันนี้พักผ่อนกันก่อน ” เชเต้รีบตัดบทก่อนที่จะโดนกดดันไปมากว่านี้  เธอชักชวนพวกไอรินไปที่บ้านพักของเธอ

            “ ค่ะ ^^ / ได้ / ตกลง.. ”

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

            หลังจากนั้นก็มีหมอดู บาทหลวงและผู้ที่ล้วนรู้อนาคตอันใกล้ ก็ได้ทำนายในสิ่งเดียวกัน มีบุคคลมากมายเริ่มไล่ล่าตามมคำทำนาย ถึงแม้ตอนนี้จะสายไปแล้ว..

“ ไม่นาน.. ”

“ .. อีกไม่นาน “

“ พระผู้เป็นเจ้า.. ”

“ .. โลกอยู่จุดเสื่อมทรามเกินแก้ ”

 “ เด็กบุคคลพิเศษ.. ”

“ .. เด็กทั้งหก ”

“ พร้อมพลังของโลก.. ”

“ ..ในตอนนี้พร้อมที่ ”

“ จะมาพิพากษา.. ”

“ ..มนุษย์ทรามทั้งหลาย ”

.

.

.

.

.

.

“ ให้    หมด    สิ้น ”