คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : จุดเปลี่ยนและการตามใจในวัยเด็ก
คุณเคยมีปัญหาหรือเบื่อหน่ายกับการเลี้ยงลูกหลายๆคนที่อายุไล่เลี่ยกันมั้ย ถ้าใช่แล้วล่ะก้อ โฮะๆๆ ผมคงจะต้องเตือนคุณไว้ก่อนว่าเรื่องที่คุณกำลังอ่านอยู่นี้อันตรายมาก อาจจะไปกระทบกระเทือนจิตใจของคุณเข้าก็เป็นได้ เอาละ ปล่อยให้รอมานานแล้วเนอะ งั้นมาเริ่มเรื่องกันเลยดีกว่า
เรื่องมันกำลังถึงตอนที่ (<<สำหรับคนที่ลืมเนื้อหาไปบางส่วนหรือรู้สึกสับสนกับเนื้อหาของเรื่องนี้ - -เข้าใจดี ..ก็ทั้งดองทั้งรีไรท์กลับไปกลับมานี่นา...^^')
มามี้เฮร่า ราชินีร่างสูงโปร่งไปทำคลอดที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง และก็ได้ลูกชายน่ารักน่าชังมา II คน อื้มม บุตรชายคนแรกมีเรือนผมที่หยิกหยอยๆ ผมดูค่อนข้างยาวมากทีเดียวถ้าเทียบกับเด็กแรกเกิด แต่...ก้อเคยมีคนพูดไว้เสมอว่า อะไรๆก้อเกิดขึ้นกับเทพได้ ว่ามั้ย...ดวงตาสีน้ำตาลคู่โตบ๊องแบ็วน่ารักอย่างตุ๊กตากลอกไปกลอกมาส่อแววดื้อรั้นมาตั้งแต่เล็ก ผิงสีแทนนวลทำให้ดูน่ารักน่าเอ็นดูมากขึ้นไปอีก ส่วนเบ่บี๊อีกคนก็น่ารักใช่ย่อยและอาจจะน่ารักกว่าด้วยซ้ำ (ขอบอกว่าคนเนี้ย ผมเอง....แหะๆ) เส้นผมสีเงินกราวไปด้วยเพชรระยิบระยิบขึ้นหรอมแหรมไม่มากเท่าพี่ชาย ดวงตาของผมโตเท่าไข่ห่านเป็นสีหมอกใสแม้มันจะเป็นตาชั้นเดียวก็ตาม และนั่นก็ทำให้ใบหน้าของผมดูเนียน และไม่มีตี นกามาจนถึงทุกวันนี้ (ก๊ากๆๆๆๆๆๆ > . <) - - อ่ะ โทษๆ กลับเข้าเรื่องต่อก้อ... อา... ถึงตอนที่ต้องบรรยายถึงความงามของผมใช่มั้ย ก็อย่างว่าอะแหละนะ หล่อมากๆเลย จมูกโด่งได้ที่ ไม่งุ้มไม่งอเหมือนของป๋า ขนตางอนยาวออกไปทางผู้หญิงขับนัยต์เนตรให้ดูคม และน่าสะเดิดมากขึ้น(ศัพท์บัญญัติเอง หมายถึง เตะตาต้องใจ ).......... ป๋าและมามี้ต่างรักและเอ็นดูผมกะพี่ชายมาก ถ้าจะให้ใครมาเปรียบเทียบเรา 2 คนแล้ว ก็คงจะต้องเห็นด้วยกับข้อที่ว่า พี่ชายผมนั้นน่ารักอย่างตุ๊กตาผ้ากระสอบ(คือออกไปทางสีน้ำตาล เหลือง) แต่ตัวผมนั้นคล้ายกับหุ่นกระเบื้องที่แตกง่ายมากกว่า (น่าจะเป็นเพราะผมมีเส้นผมสีเงินยวง ผิวขาวราวหิมะ และหน้าตาจิ้มลิ้ม)
III วันต่อหลังจากมามี้พักรักษาตัวที่ร.พ. พวกเราก็กลับบ้านได้
เวลาผ่านพ้นล่วงเลยไปอย่างรวดเร็วปานกดชักโครกดูดขี้ ที่สวนดอกไม้แห่งหนึ่ง มีแสงแดดอุ่นๆและหมอกในยามเช้าก็ยังครอบคลุมพื้นที่โดยส่วนมาก ทุกอย่างดูงดงาม กลิ่นหอมของกำยานและดอกไม้คละคลุ้งไปทั่วบิเวณด้วยสายลมเอื่อยๆ เนือยๆ ที่พัดโชยมาตลอด เด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลหยิกเป็นลอนงามนั่งหน้าบึ้งอยู่คนเดียวที่หินก้อนบักเอ้ก (ศัพท์บัญญัติเอง หมายถึง ใหญ่บรม) มือไขว้กอดอกอย่างวางอำนาจพร้อมกับเสียงหายใจฟืดฟาดอย่างหงุดหงิด "แพ้แล้วอย่าพาลดิ" เสียงของเด็กหนุ่มอีกคนร้องเสียงใสแว่วมาไกลๆ "ออกมาเหอะน่า มาแข่งกันใหม่ก็ได้" เสียงเดิมยังคงร้องตะโกนผ่านสายลมและหมอกหนาที่ทำให้มองอะไรไม่ค่อยชัด มันดังขึ้นเรื่อยๆ ขึ้นเรื่อยๆ
"เจ้าอย่าทำตัวน่ารำคาญเลย ข้าให้เจ้าชนะก็ได้เอ้า..." เสียงร้องขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้ดูคล้ายเสียงกระซิบ
เด็กชายคนแรกเจ้าของดวงตาสีน้ำตาลนิ่งเงียบมานานก่อนจะเบิกตาโพลง หันขวับมาและก็พบว่า ตนเองแพ้อีกแล้ว...
"โอ้ย ขนาดข้าซ่อนเจ้า เจ้ายังหาข้าพบเลยหรอเนี่ย" เสียงของเด็กชายร่างอ้วนผมน้ำตาลว่า น้ำเสียงหงุดหงิด "แพ้อีกและ ฮุ่ย!"
"เหอะน่า นั่นไม่ถือ เจ้าอย่าเห็นอะไรเป็นการแข่งขันไปหมดสิ ว่าแต่ว่า เจ้าหายโกรธข้ายังล่ะ" อีกเสียงว่า หน้าตายิ้มแย้มพร้อมรับไมตรี
"ไปไกลๆไปเลย ข้าเกลียดเจ้ามากกว่าที่ข้าจะโกรธลงซะอีก" เสียงเดิมกระแทก
"โธ่ พี่ชาย ข้ารู้น่าว่าท่านไม่โกรธ และอีกอย่างก่อนที่ท่านจาพูดจาด้วยคำที่ดูเหมือนผู้ใหญ่ ก็จงหัดดูซะบ้างนะว่ามันถูกไวยากรณ์แล้วก็มีความหมายที่ชัดเจนอ๊ะป่าวอ่ะ" เสียงใสร้องขึ้น น้ำเสียงเจื้อยแจ้วช่างเจรจา
"ยุ่ง!!" เสียงเดิมกระแทกอีกครั้ง มือที่กอดอกอยู่พยายามผลักลำตัวของผู้เป็นน้องชาย แต่เด็กชายผมสีเงินระยิบกลับก้าวข้ามหินมานั่งข้างๆ แรงเยอะจริงๆ!! 0.0 (<ผมเองแหละ - -)
"ข้าให้เจ้าชนะก้อด้ายยย อย่างอนเลยน้า" เสียงของเด็กชายผมเงินร้องเสียงบาง " มามี้บอกว่า ใครงอนมากๆจะทำให้รัศมีเทพลดลงนะ"
"เออๆๆ ข้าเบื่อจะเถียงกับเด็กอย่างเจ้าแล้ว เอางี้ เจ้าจะต้องให้ข้าชนะการแข่งขันเมื่อครู่อย่างที่เจ้าว่า... เออออ เจ้าเข้าใจใช่มั้ย ว่าเจ้าต้องทำยังไง" เสียงพี่ชายว่า มือโบกปัดไปมาตรงแขนเสื้อ และทำหน้าหยิ่งๆ
"อืม ข้ารู้ ข้าต้องทำเป็นว่าแพ้ท่านไง
แล้วก้อพยายามทำต่อหน้าเทพหลายๆองค์ด้วย" เสียงร้องเจื้อยแจ้วของเด็กชาย วัย 4 ขวบผู้ไร้เดียงสา ผมยังนึกโทษความเป็นเด็กที่รักพี่มากของผมอยู่เลยว่ามันช่างโง่เง่าและเสียเปล่าจริงๆ มันทำให้อะไรต่อมิอะไรหันหัวกลับไปจากที่เป้นจริงหมด จนกระทั่งถึงทุกวันนี้TT^TT
"ดี งั้นข้าหายโกรธเจ้า" เสียงพี่ชายพูด สีหน้ายิ้มอย่างพอใจ เด็กชายร่างเล็กกว่าคลี่ยิ้มอย่างเบิกบาน หัวเราะ และทั้งคู่ก็เดินออกจากสวนไป ทิ้งเรื่องราวเมื่อครู่ให้เป็นความลับ
ความลับที่ว่า...แท้จริงแล้ว พี่ชายเป้นจอมวางแผนเพียงใด
และ น้องชาย เต่าตุ่น เพียงใด -*-
ความคิดเห็น