ฟูจวินข้า...เป็นเจ้าของกิจการทำความสะอาดที่ใหญ่ที่สุดในแผ่นดิน

ฟูจวินข้า...นับว่าเป็นเจ้าของกิจการทำความสะอาดที่ใหญ่ที่สุดในแผ่นดิน

. . .

เล่อฮองเฮา มีพระนามว่า ‘เล่อซินเหมย’ สตรีผู้เพียบพร้อมจากจวนเสนาบดีกรมคลัง คุณหนูใหญ่ผู้เกิดจากความรักของขุนนางตงฉินผู้ภักดีกับสตรีสกุลหนี่ ภายนอกว่ามองคุณหนูใหญ่ช่างมีวาสนาสูงส่งนัก ทว่า…หากจะให้เหล่าเม่ยเมยที่รักนิยามเจี่ยเจียคนนี้ว่าอันใด…คงจะต้องกล่าวก่อนว่ากระดาษที่บอบบางยังแข็งแรงกว่าพระนางเลย 

คิดดูเถิด ลงบันไดหนึ่งขั้นกระอักเลือดหนึ่งหน พวกนางได้แต่หวังว่าเจี่ยเจียจะไม่ไปที่สะพานไน่เหอด้วยสาเหตุเลือดหมดตัวตาย และเพราะสุภาพร่างกายที่จะล้มลงโลงในสุสานได้ตลอดเวลา นางสนมทั้งหลายจึงคิดว่า ไม่ว่าอย่างไร เล่อฮองเฮาคงนั่งบัลลังก์หงส์ได้ไม่ถึงปี

แต่น่าผิดหวังนัก ยามนี้ที่ผ่านไปสองปี เจี่ยเจียของพวกนางก็ยังสบายดีอยู่

. . .

เล่อซินเหมยเคยอยากเป็นสาวเทื้อมิออกเรือน กลายเป็นบุตรอกตัญญูให้ท่านแม่หน้าหงิกปากจิกและปวดหัวเล่นๆ …แต่สารภาพตามตรง นางก็แค่อยากปีนป่ายขึ้นคานและมองเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของหนุ่มสาวอยู่ข้างบน พร้อมแกว่งชามสุราไปมาเท่านั้นเอง

แต่เหตุจำใจทำให้กลายเป็นมารดาแห่งแผ่นดินลู่หนิง

ชีวิตในวังหลังของนางค่อนข้างราบเรียบ เปรียบดังโรงเตี้ยมในเมืองหลวงที่แสดงเรื่องราวแสนสนุกไม่ซ้ำจำเจ น่าเสียดายนักที่ย้อนกลับมามองสามีตน…เขากลับมิใคร่อยากเกษมสำราญเพราะเรื่องแบบนี้เท่าใด 

คิดๆ แล้วก็เจ็บหู ยามนึกถึงเขาคราใดก็มักได้ยินว่า ‘โปรดเก็บขยะของเจ้าทิ้งด้วย’ ตามหลอกหลอน

ช่างน่ากลัวนัก…แต่ทำเช่นไรได้ ก็ฟูจวินข้า...เป็นเจ้าของกิจการทำความสะอาดที่ใหญ่ที่สุดในแผ่นดิน

สาบานด้วยเกียรติของนาง

ผู้ใดมาบังอาจเทียบ เห็นทีต้องโดนไม้กวาดฟูจวินฟาดคอขาดสักที

. . .

คุนเจ๋อซวิน นับว่าเป็นฮ่องเต้ที่ดีผู้หนึ่ง…เพียงแค่เขาเคร่งครัดการเก็บกวาดขยะมากเกินไปเท่านั้น และคนเดียวที่ทำให้เขาหน่ายใจเป็นที่สุดคงหนีไม่พ้นภรรยาของตน

‘ฟูเหริน โปรดอย่าซกมกนักเลย’

เศษเดนพวกนี้หาถังทิ้งยากนัก

. . .