คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สัญญาที่2 เรท18+
ใครๆต่างก็อยากจะอยู่กับคนที่ตัวเองรัก ไม่ต่างจากผู้อื่น........
อ้อมกอดอุ่นๆถูกส่งไปถึงคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่
คงไม่ต้องบอกว่าเมื่อคืนคนตัวเล็กนี้ใช้พลังงานกับเขามากแค่ไหน คงเหนื่อยแย่เลยซิจ้านจ้านของผมขอโทษนะที่ทำให้ต้องมาดูแลคนเอาแต่ใจแบบผมน่ะ
“ตื่นได้แล้ว”
“อื้อ…..”
“จ้าน…..เซี่ยวจ้านอ่า” เสียงกระซิบของหวังอี้ป๋อไม่อาจทำให้คนที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมาได้
เขาจึงนอนลูบกลุ่มผมสีดำขลับนั้นแทนมันช่างนุ่มไม่ต่างจากส่วนอื่นเท่าไหร่นัก
เขาอดใจไม่ไหวที่จะก้มไปฟัดแก้มขาวของเซี่ยวจ้าน
ไม่รู้ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้อยากเก็บเอาไว้ดูคนเดียวอยากเห็นเขาแค่คนเดียว หวง…
“นายทำอะไรฉัน??!!!!”
“หอมแก้ม”
“นาย!!!
อ้าก! ไม่น่าหลงช่วยคนแบบนายเลยจริงๆ
เมื่อคืนก็เป็นบ้าอะไรไม่รู้จะกัดฉันท่าเดียวเลย แล้วนี่อะไรใครใช้ให้ขึ้นมานอนบนเตียง
แถมยัง…ยั….”
“หอมแก้ม”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ!
แล้วรีบออกไปก่อนที่จะโทรแจ้งยามให้มาลากนายไปทิ้ง!” คนสวยขว้าหมอนฟาดเข้าที่ใบหน้าของอี้ป๋ออย่างจัง แต่ถามว่าคนตรงหน้ามันจะรู้สึกเจ็บหรือมึนมั้ยเขาเองไม่สนใจแถมจะตีซ้ำอีกด้วย
ไม่รู้จักมักจี่กันด้วยซ้ำมาทำแบบนี้ได้ยังไงอุตส่าช่วยเอาไว้รู้งี้ปล่อยให้นอนตายคากองขยะนั่นก็ดี!
“โกรธหรอ
ขอโทษ” ใบหน้าหล่อหลุบตามองต่ำเมื่อเขาทำให้เซี่ยวจ้านโกรธ
เขาแค่อยากกอดอยากหอมคนตรงหน้าให้สาสมกับความน่ารักเท่านั้นไม่คิดว่าจะให้โมโหจนเป็นเรื่องขนาดนี้
“อือ โกรธ”
“เดี๋ยวเลี้ยงขนมจะหายโกรธมั้ย”
“ขอถามหน่อยเหอะ นายเป็นใครกันแน่ทำไมต้องมาวุ่นวายกับฉัน?
ฉันให้นายมาที่ห้องก็เพราะเห็นว่านายบาดเจ็บ แต่ดูแล้วก็คงไม่เป็นอะไรมากแล้ว
กลับไปดิ”
“อยากอยู่ด้วย”
“แล้วทำไมต้องให้นายอยู่ด้วย”
“นายเป็นของฉัน”
“นี่
สติยังดีอยู่หรือเปล่า ฉันไม่ใช่สิ่งของจะเป็นของนายได้ยังไง”
“หมายถึงทั้งชีวิตของเซี่ยวจ้าน….เป็นของหวังอี้ป๋อ” เซี่ยวจ้านสบตากับคนตัวสูง
ดวงตาที่เขาเห็นมันเป็นตัวพิสูจน์ว่าหวังอี้ป๋อไม่ได้พูดจาเลอะเทอะ แต่เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องเป็นของคนคนนี้
เขาก็คือเขา คือเซี่ยวจ้าน คนพนักงานทำงานแลกเงิน ใช้ชีวิตปกติในทุกๆวัน
“อยากรู้ความหมายมั้ย”
“……………..”
“หลับตาลง
ถึงจะรู้สึกหรือสัมผัสได้ถึงอะไรก็ห้ามลืมตาขึ้นมา”
“รู้แล้วหน่า” เมื่อได้ยินเสียงตอบตกลงของเซี่ยวจ้านแล้ว
หวังอี้ป๋อจึงหาผ้ามาผูกปิดตาอีกครั้งเป็นการป้องกันให้คนตัวเล็กไม่ต้องมาเห็นสิ่งใดอีก
ตึก…..ตึก
กลิ่นของโอเมก้ามันโชยออกมาจากร่างกายสวยอีกครั้ง
หัวใจของเขาเต้นระรัวเหมือนจะหลุดออกมา ยิ่งใกล้เซี่ยวจ้านมากเท่าไหร่มันยิ่งตื่นตระหนกอยากกระทำให้คนสวยต้องทรมาณ
อยากให้เซี่ยวจ้านพร่ำเรียกเพียงชื่อของเขาเพียงคนเดียว
“เป็นของฉันอย่างถูกต้องได้มั้ยที่รัก”
“นายว่าอะไรนะฉันฟังไม่ถนัดเลย”
หวังอี้ป๋อไม่ได้ตอบอะไรเขาอุ้มร่างเล็กขึ้นในท่าเจ้าสาว
ก่อนจะวางลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ เซี่ยวจ้านเองเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของคนตัวสูงแล้วกลับรู้สึกอบอุ่นรู้สึกผูกพันธ์อย่างบอกไม่ถูก
ไม่ทันที่จะได้คิดอะไรไปไกลก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่ราดรดลงมาที่ลำคอขาวของตน
เซี่ยวจ้านขยับตัวเล็กน้อยเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมกำลังกำลังหยอกล้อกับใบหูของเขา
“ทำอะไร..”
“ตีตราจองเจ้าสาวเอาไว้” ร่างกายสูงขบเม้มที่คอระหงส์ของเซี่ยวจ้าน
ทำให้คนตัวเล็กที่นอนอยู่ใต้ร่างนั้นหมดเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้
เอวบางบิดไปมาเมื่อรู้สึกได้ว่ามีอะไรกำลังจะเกิดขึ้น
“อย่า….เซี่ยวจ้าน อย่าดื้อ” กระซิบที่ข้างหูพร้อมกับพ่นลมร้อนหยอกล้อคนสวยให้จั้กจี้เล่น
ก่อนจะทำการกัดรอยที่สองตามมาที่เนินอกขาวเนียน เม็ดประทุมสีชมพูชูชันสู้กับมือหยาบกร้านที่ลูบวนบีบเค้นจนผิวขาวๆนั้นแดงขึ้นมา
เสื้อยืดตัวบางถูกถกขึ้นอย่างไร้ความปราณีเผยให้เห็นถึงหน้าท้องแบนราบไร้ซึ่งไขมันหวังอี้ป๋อก้มลงใช้ลิ้นร้อนปรนเปรอให้กับเซี่ยวจ้านพร้อมกับทำการกัดที่ท้องขาวไปอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้กลับทำให้คนสวยร้องครางในลำคออกมา แสดงถึงความพอใจในสิ่งที่เขาได้ทำลงไป
“อยากให้ถอดผ้าปิดตาออกมั้ย” ถามไปก็ไล่ดมความหอมตาเรือนร่างขาวที่ขึ้นสีเพราะใครบางคนปลุกเร้าเอาเสียจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่
“ถอดออก….ถอดให้ที” เมื่อผ้าปิดตาเปิดออกดวงตากลมโตของเซี่ยวจ้านที่แสดงออกมามีแต่ความต้องการคนตรงหน้าจนอี้ป๋อเองก็เคลิ้มกับตาเยิ้มๆของอีกฝ่าย
“นายทำอะไรฉัน…”
“ทำสัญลักษณ์ ว่านายเป็นของฉัน”
“นายช่วยฉันได้มั้ย
ฉัน….”
“อืม
รู้แล้วอย่าดื้อนะครับ มันจะเจ็บหน่อยนะคนดี…...”
สวัสดีค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ส่งมาให้นะคะ
สำหรับในตอนนี้ก็จะมีฉากเรทนิดหน่อยๆกรุบๆ
อย่าพึ่งเบื่อหรือหนีหายกันน๊าอยู่ด้วยกันก่อน
เริ้ปๆนักอ่านทุกคนนะคะ ><
ความคิดเห็น