คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สัญญาที่1
คุณเชื่อเรื่องสัญญาระหว่างอัลฟ่ากับโอเมก้ามั้ย……..คุณคิดว่ามันมีอยู่จริงหรือเปล่า : )
“เซี่ยวจ้าน
วันนี้ว่างหรือเปล่าที่บริษัทเราจะไปกินเลี้ยงที่นายทำยอดขายพุ่งทะลุเป้านะ
ว่าไงไปมั้ย”
“อ่า…ผมคงไม่ว่าง พวกพี่ไปกันเลยครับ”
“ตลอดเลยนะ
โอเคๆคราวหน้าไม่ปล่อยแล้วนะครั้งหน้าต้องไปนะจ้าน!”
“ครับบบ
พี่เวินฉิง” ใบหน้าที่เหนื่อยล้าของเซี่ยวจ้านเค้นยิ้มออกมาให้กับพี่สาวคนสนิทที่ชวนไปสังสรรค์ต่อหลังจากที่ทำงานหนักมาทั้งวัน
จริงก็อยากจะไปนั่นแหล่ะแต่มันเหนื่อยเกินกว่าจะเอาตัวเองไปเจอกับเสียงอึกทึกน่ะซิ..
“อย่ากลับดึกกันนะพวกพี่ ผมไปล่ะ
สวัสดีครับ”
ชีวิตหนอชีวิตต้องเอามาเสี่ยวกับวินมอไซต์ทุกวัน
มีรถก็ขับไม่แข็งไม่กล้าเอาออกมาขับกลัวจะไปชนชาวบ้านเขาให้เป็นเรื่องใหญ่
ครั้นจะเอาจักรยานออกมาขี่ก็ขี่ไม่เป็น เห้อ….เกิดเป็นเซี่ยวจ้านมันไม่ง่ายเลยจริงๆ
ลมเย็นที่พัดมาโดนใบหน้าเนียนใสทำให้เขาตาจะปิดเต็มทนบรรยากาศดีๆแบบนี้อย่าจะเอาตัวเองไปทิ้งลงบนหมอนเสียจริง
“พี่ เดี๋ยวจอดตรงเซเว่นนี่แหล่ะ”
“70บาท” เสียงไม่สบอารามณ์ของพี่วินมอไซต์ตอบกลับหลังจากที่เขาถึงที่หมายแล้ว
“โห ขูดเลืดขูดเนื้อกันจริง”
“อะไรนะ?!”
“อ่ะ….เปล่า
นี่ครับ ขัยรถกลับดีๆนะคร๊าบบบบ”
เชอะ!ทำมาเป็นขึ้นเสียงใส่ กลัวตายแหล่ะ อย่าตามมานะเฟ้ยไม่งั้นวิ่งหนีไม่คิดชีวิตจริงๆด้วย ทำได้เพียงคิดในใจขื่นพูดออกไปมีหวังแหลกเหลวคามือเขาแน่
เดินเตะฝุ่นตามทางไปเรื่อยๆก็ยังไม่ถึงคอนโดซักทีถ้าไม่งกประหยัดเงินลงแค่เซเว่นหน้าปากซอยป่านนี้คงได้นอนหลับไปแล้ว
“ช่วยด้วย…”
เฮือก………!!!
จู่ๆหูของเขาก็ได้ยินเสียงแหบพร่าของใครบางคนขอความช่วยเหลืออยู่ในมุมมืด
หรือที่ใดสักแห่งเขาก็ไม่อาจจะจับต้นตอเสียงได้
เหมือนกับว่าเสียงนั้นลอยมาตามลมงั้นแหล่ะ บรึ๊ยยยย!!
“รู้นะว่าได้ยิน นาย….ช่วยฉันด้วย”
“ใครน่ะ!!!. เซี่ยวจ้านหันไปมาเพื่อที่จะหาเจ้าของเสียง
แต่ก็ไม่เจอเขาจะคิดว่าผีหลอกจริงๆแล้วนะ!
“หันหลังมา”
“อื้อ…..หันแล้ว”
“ก้มหน้าลงมา”
“เห้!!!
ลงไปนอนทำไมตรงนั้น?!” เมื่อเขาหันไปเจอกับร่าง
ร่างหนึ่งที่นอนอยู่
สภาพร่างกายก็ดูไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อยทำไมลุกขึ้นมาเองไม่ได้ก็ไม่รู้
“แกล้งโง่หรือโง่จริง”
“ห๊ะ?!”
“พากลับไปด้วยที”
“เดี๋ยวนะ
ฉันกับนายไม่ได้รู้จักกันเลยนะ อย่ามาหลอกให้พาไปนู่นไปนี่นะ”
“เจ็บ…” ชายหนุ่มตรงหน้ากระอักเลือดออกมา
ทำให้เซี่ยวจ้านตกใจไม่นอน ถ้าไม่พากลับไปด้วยก็คงจะใจร้ายสุดๆไปเลยแน่..
“นี่อย่าพึ่งหลับนะ ฉันไม่รู้ว่านายเป็นอะไรเดี๋ยวจะพาไปโรงพยาบาลนะ”
“ไม่ต้อง!
พาฉันกลับไปที่ที่นายอยู่เดี๋ยวนี้!?” เขาตวาดออกมาทำให้เซี่ยวจ้านทำอะไรต่อไม่ถูก
ได้แต่เงียบปากลงไม่ซักถามให้มากความก่อนจะพยุงร่างหนาขึ้นพากลับไปด้วย
ตลอดทางที่เดินกลับมาเขารู้สึกได้ถึงความเงียบและวังเวง และเหมือนมีสายตาของบางอย่างจับจ้องมาที่เขา
“นาย….ไหวหรือเปล่า”
(พยักหน้า)
“อีกนิดเดียวนะ เดี๋ยวขอหาคีย์การ์ดก่อน”
เขาล้วงมือเล็กลงไปคุ้ยหาคีย์การ์ดในกระเป๋า ตอนแรกก็ไม่รกขนาดนี้
ทำไมตอนนี้มันหาไม่เจอเลยล่ะ แงง
“เจ็บ”
“รู้แล้ว อดทนหน่อยนะ”
“ขอกัดได้มั้ย”
“อะไรของนาย เป็นหมาหรอ”
“เร็วกว่านี้ ได้โปรด”
“ก็หาอยู่ กำลังหา อ๊ะ!! เจอแล้ว” เซี่ยวจ้านแตะคีย์การ์ดอย่างรวดเร็วพร้อมกับเปิดประตูออกพาร่างที่เขาก็ไม่รู้จัก
ไม่รู้ที่มาที่ไปเข้าไปในห้องอย่างงุนงง แต่ยังไงก็คงต้องช่วยก่อนจะเป็นโจรหรือเป็นขโมยก็ช่างมันถึงตอนนั้นค่อยเอาฟาดหัวให้ตายแล้วยัดศพลงโถส้วมก็ไม่สาย
“กลิ่น….ขอกัด
ได้โปรด”
“นู่นนนน หมอนฉันน่ะกัดเข้า เดี๋ยวจะไปหาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้นอนซะ
อย่าซน!” ร่างเล็กลุกขึ้นพร้อมกับหมุนตัวหนีเพื่อจะไปเอาน้ำกับผ้าขนหนูมาเช็ดตัวกับเลือดออกจากร่างสูง
แต่หารู้ไม่ว่าร่างที่นอนอยู่ลุกขึ้นมาขว้าร่างบางเอาไว้ในอ้อมกอด เขาใช้สันจมูกดมตามซอกคอของอีกอย่างหื่นกระหาย
“ปล่อยนะ!
จะทำอะไรวะ?!”
“ไม่รู้ตัวเลยหรือเด็กโง่
ว่าตัวเองเป็นอะไร?”
“พูดอะไรออกมา ปล่อย?!”
“มาฮีทอยู่ตรงหน้า ใครจะปล่อยไป”
“ฮีท?! คืออะไร
อย่า!” มือหนาสอดเข้าไปในเสื้อเชิ้ตตัวบางลูบไล้วนที่หน้าท้องนวลเนียนจนอีกคนไร้แม้แต่แรงจะยืน
เมื่อเห็นเช่นนั้นร่างสูงจึงใช้จังหวะนี้พลิกให้อีกคนกันมามองหน้าของเขา
ใบหน้าน่ารักกำลังหวาดกลัว แววตาสั่นไหวนี้ทำให้เขาอยากจจะกลืนกินลงไปเดี๋ยวนี้
“อยากรู้ชื่อของฉันมั้ย? คืนนี้จะได้เรียกชื่อของฉันถูก”
“ไม่! ช่วยด้วย!!”
“นายรู้มั้ยว่าฉันต้องอดทนขนาดไหน
กว่าจะมาเจอนายเซี่ยวจ้าน”
“…………...”
“นาย…”
“หวังอี้ป๋อ ชื่อของฉัน”
“…………...”
“รอมานานเหลือเกิน”
มือหนาสอดประสานกับมือเรียวของคนตัวเล็กที่นอนอยู่
สายตาอ่อนโยนถูกส่งไปยังคนที่นอนอยู่ เขาผิดเองที่ตอนแรกทำรุนแรงกับคนตรงหน้านี้
เขาควรระงับอารมณ์ของตนให้มากกว่านี้เขาควรถนอมคนที่เขาตามหามาเนิ่นนาน หน้าผากมนถูกจุมผิตโดยหวังอี้ป๋อเพื่อเป็นการขอโทษที่ทำให้ตกใจ
ตอนนี้เขาได้สติแล้วเขาโหยหามากก็จริงแต่เราสองยังไม่ได้ทำความรู้จักกันเลยแม้แต่น้อย
“งง…..งงไปหมดแล้ว
นายคือใคร แล้วฉันเป็นอะไร แล้วฮีทคืออะไร หวังอี้ป๋อบอกฉันหน่อย”
“ไปอาบน้ำกับฉัน”
“อะไรเนี้ย ปล่อยนะนาย!!!!!!!!”
ความคิดเห็น