คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ภารกิจ124
คาบลู อัฟกานิสถาน
เสียงดังสนั่นจากการต่อสู้กันของสองฝ่ายร่างบางของหญิงสาวในชุดสีดำรัตนติกาลกำลังห้ำหั่นกับชายร่างใหญ่สามคนอย่างเมามันเธอกระบองเหล็กฟาดเข้าไปที่หัวของชาวคนนึงจนล้มสลบลงไปก่อนจะวาดมือเสกดาบสีเงินออกมาพุ่งแทงไปที่ลำตัวของชายอีกสองคนหงายท้องแน่นิ่งไปก่อนจะยกมือขึ้นจับที่วิทยุสื่อสาร
“ทิศเหนือเคลียร์ ทิศใต้เป็นไง”
“ดี!!กำลังเคลียร์อยู่!!”
เสียงเหนื่อยหอบของชายอีกฝั่งตอบกลับมาพร้อมกับเสียงดังจากการปะทะกับบางสิ่ง
“อะไรกันฝั่งนั่นมีตั้งสี่คนแต่จบงานช้ากว่าฉันเนี่ยนะ”
“โทษทีนะฉันไม่ได้เสกดาบออกมาจากปลายนิ้วได้เหมือนเธอ อัก!!”
“โอ้..อะไรน่ะบีสิบห้าเขาโดนอัดเหรอ”
“หน้าคะมำเลยละ” เสียงหญิงสาวอีกคนในภารกิจครั้งนี้เอ่ยตอบ
“ให้ช่วยมั้ยเอ่ย..” เธอพูดเชิงเล่นกับอีกฝั่ง
“เงียบไปเลยยัยตัวแสบ ไปทำงานเธอซะ”
“ขี้สั่งจริงโมเบียสงี่เง่า ปกติเวลาเขาไปทำงานกับเธอเข้าสั่งแบบนี้มั้ยบี่สิบห้า”
“ประจำนั่นแหละ”
“เงียบไปเลย!”
เมื่อจบการสนทนาร่างบางก็เดินเข้ามาภายในชั้นสามของตึกเริ่มตรวจตาหาสิ่งผิดปกติ ก่อนจะรีบไปซุ่มแอบที่มุมเสาเมื่อมีคนเดินผ่านมา พวกนั้นเป็นพวกของคนที่เธอจะมาจับในวันนี้ พวกทำลายเส้นเวลาก่อความวุ่นวายและกฎบกับทีวีเอเพื่อจะเอาเขากับมา ชายผู้คงอยู่ เราต้องรีบจัดการก่อนที่ทุกที่อย่างที่ยุ่งยากขึ้นไปอีก เมื่อพวกมันเริ่มลับสายตาไปจึงค่อย ๆ เคลื่อนตัวไปทางห้องที่เป็นเป้าหมายก่อนจะใช้อุปกรณ์ปลดล็อกอัตโนมัติเปิดกลอนประตูเข้าไป
แปะ! แปะ! แปะ!
เสียงปรบมือภายในห้องดังขึ้น เธอเสกกริชเล่มนึงขึ้นมาเพื่อป้องกันตัว
“เก่งดีนี่ฝ่านักสู้ของฉันเข้ามาได้”
ชายหนุ่มผมแดงร่างล่ำสันนั่งอยู่บนเก้าอี้รอเธออยู่
“ปลายมีดกับลูกกระสุนปืนของพวกนั้นยังไม่เฉียดเข้าใกล้ตัวฉันเลย ต้องฝึกมากว่านี้หน่อยนะ”
ชายที่นั่งอยู่ส่งยิ้มหยัน
"ไม่คิดว่าผ่านมาไม่กี่ปีทีวีเอจะมีเจ้าหน้าที่มากความความสามารถขนาดนี้ น่าชื่นชมจริง ๆ.."
“หยุดเล่นลิ้นได้แล้ว!! เมื่อสองวันก่อนนายคุยกับราเวนน่า เธอมาหานายให้ช่วยอะไรละ”
“ก็ตามประสาคนจนตรอกเพิ่งหนีมาจากที่เสี่ยงตาย ฉันก็สงเคราะห์ความช่วยเหลือไป"
"ความช่วยเหลืออย่ามาสะตอน่ะริชาร์จนายทรยศเรานายให้สมุดนั่นกับเธอ!!”
“รู้มากอีกตามเคยสินะถ้าอย่านั้นก็คงไม่มีทางเลือก”
ตึง!!! เสียงดังมาจากอีกห้องนึงก่อนที่ประตูจะเปิดออกมาพร้อมกับสัตว์ตัวใหญ่ตัวสีดำทะมึนมาพุ่งตรงมาที่แต่เธอไม่สนใจเพราะริชาร์จกำลังจะหนีเธอรีบเขวี้ยงกริชที่เธอเสกมาใส่เขาก่อนที่เขาจะกระโดดออกนอกหน้าต่างไป
“โมเบียสเคลียร์ทีเขากระโดดออกหน้าต่างไปบาดเจ็บด้วย”
“จัดให้”
เธอหันไปเผชิญหน้ากับยักษ์ใหญ่ตรงหน้าดาบเล่มใหญ่ปรากฎขึ้นบนมือของเธอก่อนที่เข้าสู้กันจนตึกทั้งชั้นสั่นสะเทือน
“บีสิบห้าถัดไปอีกสองห้องมีคนอยู่ย้ายคนที!!”
“โอเค”
“มาเลยไอ้ยักษ์”
กำแพงแล้วกำแพงพังทลายจากการปะทะกันของทั้งคู่จนตัวท้องสองกระเด็นออกมาจากตัวตึกเธอใช้เวลานี้ในการพลิกตัวที่คล่องแคล่วกว่าขึ้นมาอยู่เหนือตัวมันเสกดับเล่มยักษ์ออกมาพร้อมกับแทงเข้าไปที่กลางลำตัวของมันร่างของทั้งล่วงหล่นลงมาที่พื้นเจ้ายักา์นั่นโดนดาบเสียบติดกับพื้นปูนเธอรีบเทคตัวออกมาอย่างสวยงาม
“เป้นไงบ้างได้ตัวมั้ย”
“ได้แล้วแต่คงต้องรีบกลับกริชแทงเฉียดหัวใจไปนิดเดียวช้ากว่านี้ตายก่อนได้สอบปากคำแน่”
โมเบียสรายงานกับมาบีสิบห้าตามมาสบทบกับเธอก่อนจะรีบวางปะจุรีเซ็ทลงที่พื้น แล้วเริ่มทำการรีเซ็ตทันที
ทีวีเอกำลังวิ่งวุ่นเพื่อทำการรักษาตัวแปรที่จำมาเพราะอาการเข้าหนักเอาการ เธอกับโมเบียสกำลังเถียงกันหลังจากที่เดินออกมาจากห้องพยาบาล
“ครั้งนี้เธอรุนแรงไปหน่อยนะ”
“แล้วให้ฉันทำยังไงโมเบียสเอขากำลังจะหนี”
“แต่เธอเขวี้ยงกริชใส่เขาเฉียดหัวใจไปแค่นิดเดียวเธอกะเอาตาย นี่ภารกิจเบลล่าไม่ใช่สะสางแค้นส่วนตัว เธอเลือกที่จะทำให้เขาแค่บาดเจ็บก็ได้”
“คนเราก็ต้องมีพลาดกันบ้าง”
“เธอไม่เคยพลาดเบล”
เราสองคนหยุดมองหน้ากันอยู่หน้ากำแพงที่ถูกตกแต่งใหม่เป็นรูปชายในชุดสีเขียวใส่มงกฎมีเขาสีทองใช้สองมือจับเส้นเวลาอยู่ โมเบียสหันไปมองรูปนั้นแล้วถอนหายใจก่อนจะหันมามองเธอ
“ถามจริงแอสการ์เดี้ยนเป็นงี้ทุกคนมั้ยเนี่ย”
“เป็นแบบไหน”
“ก็เถียงไม่รับผิดอยู่นี่ไง เหมือนกันไม่มีผิด”
โมเบียสเดินแยกออกไป เธอหันไปมองรูปภาพนั้นอยู่สักพักก่อนจะหันหลังกลับห้องพักของตนเอง
ความคิดเห็น