หมอนี่ยังไม่หยุดยันเดเระใส่อีกเรอะ!!?

ผมหนุ่มลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นที่พึ่งย้ายมาประเทศญี่ปุ่นตั้งแต่พึ่งเดินได้แค่สองสามก้าว เหตุที่ต้องย้ายมาที่ญี่ปุ่นก็คงเป็นเหตุผลคลาสสิค คือ 
 

ผมลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น
 

ครับ

ตามประโยคด้านบนเลยครับ
 

นั้นก็แสดงว่าพ่อผมเป็นคนญี่ปุ่นแท้ๆ ส่วนแม่ผมก็ไทยแท้ๆเหมือนกัน นั้นจึงทำให้แม่ผมที่พึ่งตั้งครรภ์ที่ประเทศไทยหลังจากที่พวกท่านทั้งสองคนรีเทิร์นมารักกับพ่อได้อีกรอบ เห็นว่าเมื่อตอนยังหนุ่มสาวเคยเป็นแฟนกันด้วย กลับเลิกกันซะงั้น แต่ก็นั้นแหละ ผมจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้ทั้งสองคนได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง 

อืม ผมว่าแม่ก็ดูมีความสุขดีนะ ถึงพ่อจะหน้านิ่งไปหน่อยก็เถอะ

อะแฮ่ม นอกเรื่องมาเยอะ เรามาเข้าเนื้อหาของเรื่องนี้กันดีกว่า

ไอ้ผมที่พึ่งย้ายมาอยู่ข้างๆบ้านเพื่อนสนิทคนปัจจุบันนั้นก็ได้ไปสนิทลูกชายข้างบ้านอย่างเหนียวแน่นตั้งแต่เด็ก ถึงตอนแรกจะ อ้อๆ แอ้ๆ น้ำลายเหนียวหนืดไหลย่อยจรดคาง 

แม่ผมบอกว่างี้นะครับ แต่ผมยังจำสายตาของเขาได้

ไม่รู้สิ 

มันไม่เหมือนสายตาของเด็กวัยนี้ที่จะต้องมีประกายวิบวับร่าเริงสมกับเด็กน้อยหัดเดิน

เอาเถอะ อย่าไปตัดสินคนที่ภายนอกเลย

หลังจากนั้นไม่กี่ปี เราก็เป็นเพื่อนกัน ต้องบอกว่าผมลากเขาให้มาเล่นกับผมตลอดก็เถอะ เอาไปเอามา เขาก็ติดหนึบผมเอามากๆเลยล่ะ ขนาดตอนที่ต้องแยกกันกลับบ้าน หมอนั้นกำมือไม่ปล่อยเลยล่ะ 

ต้องโอ๋ไปเป็นชั่วโมง กว่าจะยอมปล่อยมือ 

หันหลังกลับเข้าบ้านไม่ทันไร ว่าจะแอบมองซักหน่อยว่าหมอนั้นเข้าบ้านไปรึยัง 

แต่ภาพข้างหน้าก็ทำให้ผมแข็งทื่อ หมอนั้นยังยื่นอยู่กับที่ เงยหน้าขึ้นมามองที่ห้องของผม ตรงกับผมที่แอบซ่อนที่ผ้าม่าน

หมอนั้นยกยิ้มขึ้นมาช้าๆ ตาจ้องมาที่ผมไม่วางตา 

มองอย่างกับรู้ว่าผมแอบมองอยู่นั้นแหละ 

"ทำไหมนายต้องหลบหน้าฉันด้วยละ โนบุ?"

ไอกิ อากิฮิโระ

( illust : โพลี่  )

"อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ยิ้มหน่อยเร็ว"

อารามากิ โนบุฮิโกะ

(illust : โพลี่)
 

-เสวนากับดาวห้าแฉก-

     นักเขียนมือใหม่ค่ะ ไม่ค่อยได้เขียนนิยายจริงจังเท่าไร แต่เรื่องนี้จะลงแบบจริงจังเลยค่ะ เนื้อเรื่องจะค่อยเป็นค่อยไป ไม่ได้หวือหวาโจ่งแจ้งในการกระทำของตัวเอกเท่าไร และที่สำคัญเป็นนิยายชายรักชาย ใครที่บังเอิญมาอ่านก็ลองอ่านไปเรื่อยๆดูนะคะ อาจจะทำให้คุณสนุกขึ้น ฮะ ฮะ ฮะ คอมเม้น ส่งหัวใจ หรือโดเนทค่าขนมเล็กๆน้อยๆมาได้เลยค่ะ นักเขียนชอบ❤️