คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ขนมหวานกับรุ่นพี่ที่รัก
สาวร่าอวบหน้าาิ้มลิ้มพริ้มเพราในผ้าันเปื้อนสีสใส นามว่า นมหวาน เธอำลั่วนอยู่ในรัวอบ้าน เพื่อทำ็อโแลฟออท์ไปให้รุ่นพี่ที่แอบปลื้ม
ท่วทำนออเสียนรีที่บรรเลเพลหวานัออมาาสมาร์ทโฟนยี่ห้อผลไม้รุ่นใหม่ล่าสุ โยที่ปาอวบอิ่มอยฮัมเพลามไป้วยอย่ามีวามสุ ในะที่มือาวัแป้เ้ใส่ในะแรแล้วเาะเบาๆ้วยวามปราี ส่เนื้อแป้สีาวละเอียร่วลารูถี่เล็ไปยัภานะที่เรียมเอาไว้เบื้อล่า แ่วามบาเบาราวับฝุ่นผ ทำให้เนื้อแป้บาส่วนลอยลุ้เป็นละออฝุ่นไปในอาาศ หลัานั้นเธอ็เอาผโโ้ใส่ในะแรแล้วร่อนามลไปอีที
นมหวานนำาร์็อโแลับเนยสใส่ในถ้วยผสมแล้วนำไปวาบนปาหม้อที่้มน้ำเอาไว้นเือ านั้น็ใ้ไม้พายนส่วนผสมให้ละลายลายเป็นเนื้อเียวัน ่อนะนำึ้นไปพัไว้ แล้วหันมาีไ่ับน้ำาลทรายนมีสีเหลือนวล
เธอนำ็อโแลที่พัไว้มาเทลในถ้วยอไ่ทีละน้อย แล้ว่อยๆ ใ้ไม้พายะล่อมทีละนิให้เ้าัน านั้น็เทแป้ที่ร่อนไว้ับผโโ้ลในถ้วยผสมแล้วะล่อมให้ทั้หมเป็นเนื้อเียวัน
นมหวานเทแป้ที่ผสมเสร็แล้วลในแม่พิมพ์ที่เธอทาเนยเอาไว้ านั้น็นำ็อโแลฟออท์ที่ไ้เ้าเาอบที่อุหภูมิ 180° ึ่เธอวอร์มเอาไว้่อนหน้านี้แล้ว
ไฟสีส้มในเาอบทำให้นมหวานมอเห็นเนื้อแป้สีำ่อยๆ พอัวและฟูฟ่อึ้นทีละน้อย้วยวามื่นเ้น เหมือนับหัวใอเธอที่เบ่บานเพราะวามรัที่มี่อรุ่นพี่นนั้น
ิ้!
เมื่ออบนรบ 10 นาที ็มีเสียร้อเือนาเาอบบอให้รู้ว่า ารอบนั้นสิ้นสุลแล้ว
นมหวานนำ็อโแลฟออท์ออมาาเาอบพร้อมวันสีาวที่พวยพุ่ออมานำลิ่นหอมหวานให้ลอยละลุ้ไปทั่วทั้รัว านั้น็นำ็อโแลิ้นนั้นมาบรรุในภานะสีหวานเหมือนับื่ออเธอ แล้ววาสรอเบอร์รี่บท้ายเป็นอันเสร็สิ้น
"ทำอะไรอยู่๊ะนสวยอแม่" หอมรุ่นเินามลิ่นหอมเ้ามาในห้อรัว ่อนะเห็นว่าลูสาวสุที่รัำลั่วนอยู่ับารห่อหุ้มภานะ้วยริบบิ้นสีมพู
"หนมำลัทำ็อโแลฟออท์่ะแม่หอม" นมหวานอบพลาอมยิ้มวยเิน
"ฮันแหน่! วันนี้วันวาเลนไทน์ะ้วย ะเอาไปสารภาพรัับหนุ่มที่ไหนัน หื้ม" หอมรุ่น วาไรผมที่เปียื้นไป้วยเหื่อออาวหน้า้วยวามเอ็นู
"ุแม่็อย่ามาแวหนมสิะ" นมหวานยมืออวบึ้นปิหน้าสีมพูระเรื่อ้วยวามเินอาย "หนม็แ่เอาไปให้พี่เาเยๆ ไม่ไ้สารภาพรัะหน่อย"
"อ่ะๆ แม่ไม่แวแล้ว็ไ้ รีบเอาไปให้พี่เาเถอะ เี๋ยวนานไปมันะไม่อร่อยนะ" หอมรุ่นหมุนัวนมหวานมาถอผ้าันเปื้อนออให้ ่อนะันัวลูสาวให้ออาห้อรัวเสียที
หอมรุ่นีใที่วันนี้ลูอเธอเิบโไปอีั้น มีวามรัับเาแล้ว ถึแม้ว่านมหวานะไม่ไ้มีรูปร่าเพียวบาามสไล์นิยม แ่็มีหน้าาที่ิ้มลิ้มพริ้มเพลาไม่หยอ บาทีอาะถูใใรสันบ้า็ไ้
บ้านอนมหวานเป็นบ้านนาลา หน้าบ้านอเธอเปิเป็นร้านายนมไทย ึ่เป็นิารที่สืบทอมาั้แ่รุ่นทว ่อมา็เป็นรุ่นยาย นไ้มาถึมืออหอมรุ่น
็อโแลฟออท์ำลัเินทาไปหาเ้าอนใหม่ โยที่มีนมหวานอยประอมันอย่าทะนุถนอม เธออยาให้มันถึมือนที่เธอปลื้มในสภาพที่ีที่สุ
นมหวานนึย้อนลับไปในอนที่เธอยัเ็ เธอำไ้ว่าวันนั้นุยายอเธอไม่สบายหนั ทำให้แม่้อพาเธอไปเฝ้าไ้ที่โรพยาบาล้วย เนื่อารอบรัวอเธอมีันอยู่แ่ 3 นเท่านั้น
ะที่นมหวานไวิ้าในสวนหย่อมอโรพยาบาลอยู่นั้น มืออเธอ็ถือไอศรีมสีมพูรสสรอเบอรี่ไป้วย แ่แล้วเหุาร์ไม่าฝัน็เิึ้น
เ็น้อยร้อไห้้า เมื่อไอศรีมแท่โปรพื้น
"อ่ะ! พี่ให้"
นมหวานเยหน้ามอเห็นรุ่นพี่นหนึ่ที่มานั่ยอๆ มอหน้าเธออยู่ ึ่รุ่นพี่นนั้นใสุ่ผู้ป่วยอทาโรพยาบาล และำลัยื่น็อโแลบาร์มาให้ เธอำไ้ว่ารุ่นพี่นนั้นหัวล้าน้าัวมีเสาน้ำเลือที่เื่อม่อับหลัมือ แ่มีสิ่หนึ่ที่ิาเธอมาลอ็ือรอยยิ้มที่แสนสใส
นมหวานมอรุ่นพี่้วยวามลาแลใ เพราะแม่เยสอนเอาไว้ว่าอย่าพูุยับนแปลหน้า แ่ว่านมรหน้าน่าินัเลย
"ให้หนมเหยอ" นมหวานสะอึสะอื้นพลาถามเพื่อวามแน่ใ วาที่พร่าเลือนไป้วยหยน้ำ มอนมสลับับมอใบหน้าเปื้อนยิ้มอนใี
"ใ่ แ่มี้อแม้ว่าหนู้อหยุร้อไห้่อนนะ" รุ่นพี่ระินมิ้นนั้นไปมา เพื่อหลอล่อเ็ัวน้อยให้หยุร้อไห้เสียที
นมหวานรีบปาหยาน้ำา ่อนะยื่นมือไปรับ็อโแลแท่นั้น
"อ่ะ! ไม่ไ้้อทำยัไ่อน" รุ่นพี่ึนมลับไป ่อนที่นมหวานะว้าเอาไว้ไ้ทัน
"อบุ่ะ" นมหวานพนมมือไหว้ามที่แม่เยสอน ่อนะยื่นมือไปรับนมอีรั้
นมหวานลัเลที่ะินมันในทีแร แ่ลิ่นหอมๆ นั้นทำให้เธออยาะลอินมันู สาวน้อยส่นมสีน้ำาลเ้มเ้า่อปาเล็ๆ ่อนที่วามรุบรอบนั้นะละลายลายเป็นรสาิหวานมัน พร้อมทั้ส่ลิ่นหอมอบอวลไปทั่วระพุ้แ้ม
"อร่อยมั้ย" รุ่นพี่ถาม้วยวามสนใ แม้ะอยาินนมิ้นโปรมาแ่ไหน แ่เพราะอาารป่วยที่เป็นอยู่ ทำให้้อมันไป่อน
นมหวานาเป็นประาย ่อนะพยัหน้าแทนำอบ เพราะบันี้ปาอเธออัแน่นไป้วย็อโแลแสนอร่อย
รุ่นพี่มอปาน้อยๆ ำลับเี้ยว็อโแลหยุบหยับ นแ้มสีมพูระเรื่อระเพื่อมไหว แลูน่าหมั่นเี้ยวยิ่นั
"หนูื่ออะไรเอ่ย" รุ่นพี่ยมือึ้นลูบหัวสาวน้อย้วยวามเอ็นู
สาวน้อยรีบส่็อโแลที่เหลือเ้าปารวเียว ่อนะอบำถามทั้ที่วามอร่อยยัเ็มปา
"นมหวาน่ะ"
"หือ ื่อน่าินัเลย"
"มีอีมั้ย" นมหวานรีบลืน็อโแลในปา ่อนะยื่นมือไปอนมิ้นใหม่ เธอิใมันนอยาินเพิ่มอี
"ถ้านมหวานอยาินอีเยอะๆละ็ หนู้อทำมันเอแล้วนะรู้ไหม" รุ่นพี่บอับสาวน้อย เพราะ็อโแลบาร์ิ้นนี้ไม่ไ้หาื้อมาแ่อย่าใ แ่ว่าเป็นฝีมืออแม่ที่ทำเอาไว้ินันในรอบรัว
"..." นมหวานุน เธอยัเ็เินไปที่ะเ้าใเรื่อแบบนี้ แ่็พยัหน้าอบเพราะอยาินอโปรไ้ไม่ำั "อื้อ"
"ถ้าเธอทำมันไ้แล้ว อย่าลืมเอามาให้พี่ิม้วยนะ"
"มีหนมอีมั้ย" นมหวานไม่อบำถาม เธอยัถามหานมิ้นใหม่ ามประสาเ็อบิน
"เอาเถอะพี่ะให้เธออีิ้นละันนะ" รุ่นพี่เอา็อโแลบาร์ที่เหลือออมาูรหน้าทำให้สาวน้อยวาลมเบิว้าพร้อมแย้มยิ้ม้วยวามีใ
"เอามันให้หนูๆ" นมหวานเอื้อมมือว้า็อโแลบาร์ที่รุ่นพี่ยับหนี
"ไม่ไ้สิ นมหวานะ้อทำยัไ่อน"
"อบุ่ะ" นมหวานรีบยมือไหว้ ่อนะยื่นมือไปรับ้วยวามื่นเ้น
"ไม่ใ่ๆ นี่้อรนี้" รุ่นพี่เอานิ้วี้ิ้มแ้มัวเอ แล้วยื่นมันมาให้สาวน้อย "นมหวาน้อหอมแ้มพี่่อนนะ"
นมหวานมอ็อโแลบาร์ สลับับมอพวแ้มนั้นอย่าั่ใ ถ้าเธอยอมหอมมันละ็ เธอ็ะไ้นมิ้นนั้นเป็นอราวัล
ปาสีมพูที่เปรอะเปื้อนไป้วยราบ็อโแลยับเ้าไปุมพิบนแ้มรุ่นพี่ ่อนที่นมิ้นใหม่ะถูส่เ้าปา หลัาที่มันเป็นรรมสิทธิ์อเธอ
"นมหวานอยู่นี่นี่เอ" หอมรุ่นออามหาลูสาวที่หายัวไปในอนที่เธอเผลอหลับเพราะวามอ่อนเพลียาารอนอนมาทั้ืน โยัีที่นมหวานมัะไปร้านนม หรือว่ามานั่เล่นิ้ามาว่าะเินไปทาอื่น
"ุแม่า พี่เาใีให้นมหนู้วย" นมหวานปรี่ไปหาผู้เป็นแม่ ่อนที่รุ่นพี่ะยมือไหว้ผู้สูวัยว่าอย่านที่โนสอนมาี
"อบุนะหนูที่่วยูน้อให้น้า" หอมรุ่นุ้นหน้าเ็รหน้ามา แ่นึไม่ออว่าเยเอที่ไหน
"ุหนูแอบโมยนมมาินอีแล้วใ่มั้ย ระวัะโนุหมอุเอานะะ" แววเินออมาามุหนูอเธอที่มัะหนีออาห้อพัฟื้นบ่อยๆ
"ิส์! น่ารำาริ" รุ่นพี่หุหิที่้อลับไปอยู่ในห้อแบๆอีแล้ว แ่่อนะาันรุ่นพี่นนั้น็้มลมาหอมแ้มลม้ำๆ "ไป่อนนะยัยนมหวานอพี่"
นมหวานโบมือลาพลามอามแผ่นหลัที่เินหายไปในอาาร โยที่มีสาวใู้เสาน้ำเลือามหลัไปิๆ
นมหวานเือบะลืมเลือนเรื่อราวอรุ่นพี่นนั้นไปแล้ว นระทั่เธอไ้มาเอเาในวันปมนิเทศ รอยยิ้มแสนสใสนั้นทำให้เธอระลึวามทรำึ้นมาไ้ เมื่อเนิรุ่นพี่ปี 4 ีรีเือนมหาวิทยาลัยออมาแนะนำัว
"พะ พี่เนิะ นะ หนูเอา็อโแลฟออท์มาให้่ะ" สาวร่าอวบเือบระยะสุท้ายยื่นล่อนมสี่เหลี่ยมให้ายหนุ่มรูปหล่อรหน้า้วยวามเินอาย นพวแ้มเปลี่ยนเป็นสีแระเรื่อ
"อบุรับ" เนิรับนมมาแล้วยิ้มหวานให้สาวอ้วนหน้าาน่ารั ่อนะยล่อนมึ้นมามอ้วยวามสนใ "ว่าแ่้าในนี้มันืออะไรเอ่ย"
"็อโแลฟออท์่ะ อันนี้หนมทำมันเอับมือเลยนะะ" นมหวานพรีเน์อที่เธอทำมาให้ทันที
"โอ้โห อย่านี้มัน้ออร่อยแน่เลยใ่มั้ย" เนิมอนมในล่อาวาว เาพูมหิสาวามสไล์ผู้ายอัธยาศัยี
"พี่เนิอ่ะ" นมหวานบิม้วนวยเิน เพราะวามหล่อเหลาอเา แทบะทำให้เธอละลายอรหน้าเสียให้ไ้ "หนมอัว่อนนะะ"
"หึ! ิไ้ไว่ะว่าเราะอบินนมหวาน" เมื่อร่าอวบเินห่านลับสายาไปแล้ว เนิ ็แสยะยิ้มแล้วเวี้ยล่อนมลถัยะในทันใ ่อนะหันไปสนใเมออนไลน์ในโทรศัพท์่อ
"พี่เาาา"
"า" ายสอหน้ารีบเปลี่ยนปิิริยาทันทีที่ไ้ยินเสียหวานา้าหลั เามัสวมหน้าาเพื่อเอาใแฟนลับสาวๆ เสมอ
"ผว๊ะ!!! " นม้อนสีำลอยามลมมาระทบเ้าใบหน้าหล่อเหลาอย่าั
"โอ๊ย! ทำอะไรว่ะยัยบ้า" เนิร้อะโน้วยวามเ็บปวและุนไปหม
"็ลโทษนที่ไม่รู้ัเห็นในอื่นไ แบร่!" สาวร่าบาในเสื้อ็อปสีำยยิ้มเ้าเล่ห์่อนะูนิ้วลาให้เนิ แล้วเินาไปอย่าไม่ใยี
"ไอ้โ! เล่นอะไรอมึเนี่ยมันร้อนนะเว้ย ถ้าหน้าูเสียโมึ้นมาทำไวะ" เนิำรามเสียแ็เมื่อไ้สิรับรู้ว่าเ้าอเสียือใร มือสอ้า็เ็อส็อโแลร้อนที่ำลัไหลเยิ้มไปทั่วหัวและใบหน้าอออย่าพัลวัน
"เรื่ออมึสิ!" สาวสวยมาเท่ะโนเสียัลอยามลมมาให้นที่ำลัเียแ้นเ็มประา
วัน่อมา
"รับไ้มั้ยถ้าน้อเป็นนพุโ Baby don't you know, I'm hungry พะโล้ลลล" เสียหวานใสร้อเพลับออสเ็ปเ้นท่ายัย้ายส่ายสะโพแวนมหวาน เมื่อบัเอิเอันระหว่าทาเินไปโรยิม
"ร้อเพลอะไรอพี่เนี่ย" นมหวานหน้ามุ่ยใส่สาวรุ่นพี่ที่อบหนีมารับน้อแทนพี่ว้าในะอเธอเป็นประำ
"หืม หอมั อนะ" โนัทสวมออนมหวานไว้ แล้ว้มลมอล่อนมสีหวานอย่าไม่วาา
"ไม่ไ้นะพี่โนัทหนมะเอาไปให้พี่เนิ" นมหวานเบี่ยล่อนมหลบมือุน
"! ันะิน แบร่! " โนัททำหน้าายียวน ่อนะแย่ล่อนมมาานมหวานแล้วรีบออัววิ่ไปอย่ารวเร็ว
"พี่โ เอานมืนมานะ" นมหวานรีบออวิ่ามนายาวไป ึ่โนัทวิ่นำเธอไปทาสนามบอลอมหาวิทยาลัย
ึ!
"เป็นไรมามั้ยยัยเ็อ้วน!" โนัทวิ่ย้อนลับมาทันทีที่ไ้ยินเสียเหมือนอหนัระแทพื้น ่อนะเอร่าอวบอนมหวานที่นอนพับอยู่บนพื้นสนาม
"นมรู้สึเหมือนะเป็นลม แอ๊! " พูบนมหวาน็หายหลัึนอนราบไปับพื้นห้าเียวะอุ่ม เธอินเยอะแถมยัไม่อบออำลัาย แล้วยั้อมาวิ่หัโหมนานี้ย่อมหายใไม่ทันเป็นธรรมา
"ยัยเ็อ้วน อย่าเพิ่ายนะ เี๋ยวันะพาเธอไปห้อพยาบาลเอ" โนัทใไม่ิว่านมหวานะเป็นลมไปแบบนี้
"เป็นไบ้านมหวาน ่อยๆ ลุนะ" เ้เอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนสาวร่าอวบลืมาึ้นมา
"ีึ้นแล้ว" นมหวานมอไปรอบๆ ห้อพยาบาล็เอแ่เ้นเียว ปราศาวี่แววอรุ่นพี่สาวอมวนโอ๊ย
"แมอหาพี่โนัทเหรอ"
"เปล่าะหน่อย ันแ่มอหานมอันเท่านั้นเอ" นมหวานปิเสธเสียแ็ ใระอยาเอนที่อบหาเรื่อแล้ันบ่อยๆ ันล่ะ
"เหรอ แ่พี่แไปแล้ว แถมยัฝามาบอ้วยว่านมอร่อยมา" เ้ยื่นล่อเปล่าให้นมหวาน
"อะไรนะเ้ ฮือ! เ็บใริๆ พี่โนัทแย่นมพี่เนิินอีแล้ว" นมหวานโอรวเพราะวามั้ใเธอ้อล้มเหลวอีแล้ว แ่็แอบภูมิใที่นมอเธอไ้รับำม แม้ว่าะไม่ใ่นที่เธอ้อาร็าม
"ไม่เป็นไรหรอแ ใริน็เหมือนันแหละ"
"อืม ่ามันเถอะ ันอบใมานะเ้ ถ้าไม่มีแันแย่" นมหวานาบึ้ที่เห็นเพื่อนเป็นห่วเป็นใยนานี้
"ันไม่ไ้่วยอะไรแะหน่อย อบใพี่โนัทนู้น ถ้าไม่มีพี่เาแแย่แน่ๆ"
"ไม่ย่ะ นนั้นแหละัวีที่ทำให้ันเป็นลมเป็นแล้นานี้" นมหวานฟึฟัเมื่อนึถึหน้านอมวน
"เหรอ ันว่าพี่เาน่ารัีออนะ"
"เหอๆ ไม่เห็นะน่ารัรไหนเลย แรีบไปเรียน่อนเถอะะถึเวลาเ้าเรียนแล้วนี่" นมหวานไม่อยาให้เพื่อนมาเสียเวลาับเธออยู่รนี้
"เออๆ ันไป่อนละัน ยัไ็พัผ่อนเยอะๆ นะแ เี๋ยวันเลเอร์มาเผื่อ" เ้ัสินใทิ้นมหวานเอาไว้นเียว เมื่อเห็นว่าเพื่อนปลอภัยีแล้ว
ความคิดเห็น