คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตุ้บ
20.00 น. บ้านมาลีน
'จะทำอะไรล่ะ ก็ทำอย่างในซีรี่ส์ที่เขาทำกันไง'
'อยากให้ฉันจูบหรือทำให้รู้สึกดีกว่านี้ไหมล่ะ'
ใบหน้าและน้ำเสียงอันเจ้าเล่ห์ของชินอิจิวนอยู่ในหัวของฉันทั้งวันจนถึงตอนนี้ ฉันที่กำลังถือแก้วนมใบใหญ่เหม่อลอยทำให้ไวนอฟยมทูตหนุ่มหล่อสังเกตเห็นจึงเดินถือถ้วยชาสไตล์อังกฤษมานั่งไขว่ห้างบนโซฟาเดี่ยวข้างๆ พร้อมกระแอมเสียงดังจนฉันสะดุ้งหันไปสบตา
"เหม่ออะไรของเธอ ตั้งแต่เข้าบ้านมาละนะ"
"ก็..เปล่า"ฉันเลี่ยงคำตอบส่ายหน้ามึนๆแล้วก้มหน้าจิบนมอุ่นๆในมือ
"มีปัญหาอะไรก็บอก ฉันจะได้ช่วย...ย้ายโรงเรียนไหม?"จู่ๆไวนอฟก็ยิงคำถามตรงไปตรงมาจนทำให้ฉันเงยหน้าขึ้น
"ไม่ๆๆ ไม่ต้องหรอก ไม่ได้มีปัญหากับเพื่อนในห้อง"เขาคงไวต่อความรู้สึกของมนุษย์อยู่แล้วแถมยังคลุกคลีบนโลกมนุษย์มากกว่าฉันคงจะดูออก ฉันไม่ได้มีปัญหากับมนุษย์คนไหนหรอกนะเพียงแต่ ไม่เข้าใจ...
"ไวนอฟ ซีรี่ส์ คืออะไรหรอ?"ฉันถามไวนอฟอย่างสงสัยขณะที่เขากำลังใช้ช้อนคนชาอยู่ หมอนี่ไปหาชุดมาจากไหนเนี่ย โคตรแฟชั่นชุดสูทสีดำประดับขนนก ทรงผมที่เซ็ตมาอย่างมีระดับกับต่างหูขนนกอันเดิมของเขายังคงเข้ากันอย่างไม่น่าเชื่อฉันไล่สายตาตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
คงแพงทั้งชุด...
"อืมม ก็ละครหรือนิทานที่มีเนื้อเรื่องความรักเพ้อฝันทั่วไปและเป็นที่นิยมของมนุษย์น่ะ ทำไมมีใครทำตัวเป็นพระเอกซีรี่ส์กับเธอหรือไง?"เขาตอบแล้วก็ถามกลับนิ่งๆ
"อ๋อออ เปล่าหรอก..."งั้นหมอนี่คงจะเหมาะกับตัวร้ายซะมากกว่า เชอะ..
"เอาล่ะ นี่ก็จะดึกแล้วรีบเข้านอนซะ พรุ่งนี้มีเรียนพละหนิ"ไวนอฟเดินเอาถ้วยชาไปล้าง
"นายรู้?"
"หึ คิดว่าฉันเป็นใครกัน"สายตาอวดดีของหมอนั่นทำให้ฉันยิ้มอย่างเอือมระอาก่อนจะรีบดื่มนมแล้วกลับขึ้นไปบนห้อง
ขณะที่กำลังจะปิดไฟนอนใบหน้าอันหล่อเหลาของชินอิจิก็แวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง แต่คราวนี้ฉันเริ่มอารมณ์เสีย เกิดมาจะร้อยกว่าปีอยู่แล้วยังไม่เคยมีใครกล้าบังอาจดูถูกมาลีน่าคนนี้ นายชินอิจิเจ้ามนุษย์ต่ำต้อยกล้าดียังไง!?น้ำตาของฉันปริ่มออกมานิดๆพร้อมกับใบหน้าแดงระเรื่อ
ไม่เคยรู้มาก่อนว่าพอมนุษย์โกรธน้ำตาจะไหลด้วยบ้าบอที่สุด !
ฉันรีบสะบัดเรื่องบ้าๆนั่นออกปาดน้ำตาที่กำลังจะไหลอีกครั้งแล้วปิดไฟนอนทันที
วันต่อมาที่เวลตันคิงส์
ตึกๆๆๆๆๆๆ
นี่ไม่ใช่เสียงหัวใจฉันเต้นนะคะทุกคน ได้โปรดอย่าเข้าใจผิด
"มารวม!"
"คร้าบ/ค่าาา ครู"
"เดี๋ยววันนี้ครูจะไปทำธุระเรื่องการแข่งกับโรงเรียนอื่น วันนี้ก็ตามสบายเลยนะ แล้วอย่าทำให้เพื่อบาดเจ็บล่ะ"
"ค่ะ!/ครับ!"
"ป้ะ มาลีน่าไปเล่นบาสกัน"
"เอ้ะ!?"
บาสสสสหรอออ...
ฉันส่ายหัวไหวๆขณะที่มีนากำลังลากตัวฉันออกไปยังสนามบาสในโรงยิม ใช่! ก็อย่างที่ได้ยินเลยเล่นบาส ซึ่งมาลีน่าเล่นไม่ได้ ฉันขัดขืนสุดตัวยื้อยุดฉุดกระชากกับยัยนั่นอย่างไม่ยอมกันจนเมื่อถึงที่สุดแล้วฉันก็ใช้วิธีสะบัดตัวอย่างแรง ทั้งสองคนหลุดออกจากกันอย่างง่ายดายแต่นั่นก็ทำให้ฉันเสียหลักแล้วชนกับคนที่เดินมาข้างหลังอย่างแรง
"อ้ะ!"
"โอ้ย!"
"ขอโท.."ฉันรีบหันกลับไปหวังจะขอโทษคนที่มารับกรรมแต่ ไม่คาดคิดว่าจะเป็นหมอนั่น ชินอิจิ! ฉันกลืนคำขอโทษลงคอ ภาพของเมื่อวานเด้งเข้ามาในหัวก่อนจะหันไปหามีนาแทน ความโกรธแล่นเขามาจุกอก
ชินอิจินิ่งค้างไม่คิดว่าเสี้ยววินาทีที่เธอหันไปจะเต็มไปด้วยความเย็นชา เขาขมวดคิ้วทั้งๆที่เคยเห็นมาลีนทำหน้าเย็นชามาบ้างแต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป เธอกำลังโกรธจริงๆหรือเรียกร้องความสนใจกันแน่
"คิดจะเดินออกไปแล้วไม่ขอโทษหรอ?"ปากเจ้ากรรมของเขาก็หาเรื่องซะจริง ทั้งๆที่ตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าจะไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนนี้แต่ท่าทางเมื่อวานเธอดูแปลกไปจริงๆ
"ขอโทษ"หึ! เธอไม่แม้แต่จะหันมามองเขาด้วยซ้ำ น้ำเสียงก็แข็งกระด้าง เขาแค่นยิ้มในใจ
มีนาเห็นท่าทางของฉันกับชินอิจิไม่สู้ดี เธอจึงรีบแทรก
"เอ่อ..เห้ ลีชิน ปกตินายชอบเล่นบาสกับพวกเรานี่ ชวนเอสมาเล่นด้วยสิ"
"ไอ้เอสไปแข่งบาสวันนี้ ลืมรึไง"
"เอ่อ จริงด้วย นายก็เป็นนักกีฬาของโรงเรียนนี่เนาะ เห็นว่าหน้าแข้งบวมหายดีรึยัง?" ได้ยินมีนาคุยกับนายนั่นฉันจึงคอยเงี่ยหูฟังด้วยถึงในใจจะโกรธก็เถอะ
แต่ชินอิจิเป็นนักกีฬาด้วยเหรอ เพราะหน้าแข้งบวมก็เลยไม่ได้ไปแข่ง? หรือว่า..เฮือก! ฉันรีบหันกลับไปทางชินอิจิพร้อมกับใบหน้าคำถามทันทีก็พบว่าเขาเองก็มองฉันมาอีกเหมือนกัน
"ทำหน้าอะไรแบบนั้น ทำอย่างกับเพิ่งรู้ว่าฉันเป็นนักกีฬา"เขาเอ่ยถามด้วยความสงสัย คิ้วสวยขมวดนิดๆ
"นั่นสิ มาลีนวันนี้เธอทำตัวแปลกๆทำท่าอย่างกับเล่นบาสไม่เป็น ปกติทุกครั้งต้องขอลงสนามแทบไม่ทัน"
มีนากับชินอิจิยิงคำถามจนฉันไม่รู้จะตอบยังไงแล้ว ในหัวรีบคิดข้อแก้ตัว
"เฮ้ ระวัง!"จู่ๆ ก่อนที่จะได้พูดแก้ตัวอะไรบางอย่างเสียงๆหนึ่งก็ตะโกนลั่นสนามพร้อมกับของบางอย่างพุ่งเข้ามาทางพวกเราสามคนอย่างแรง
ปึก! ตุ้บ! เป็นลูกบาสแข็งๆลูกหนึ่งที่ถูกปัดออกมานอกสนามแต่แรงไปหน่อย มีนาและชินอิจิหลบมันได้อย่างฉิวเฉียด แต่ฉันไม่...
"มาลีน!" เสียงของมีนาตะโกนก้องมาในหัวเป็นเสียงแรกทันทีที่ลูกบาสกระแทกหัวของฉันอย่างแรง
ร่างของฉันร่วงลงพื้นเพราะยืนไม่อยู่ตอนนี้วิ้งไปหมด ภาพข้างหน้าเลือนลางมาก บาดแผลจากการถูกรถชนของร่างนี้ถึงแม้จะหายไวแต่ก็ต้องปรับสภาพ ทุกคนต่างวิ่งเข้ามาดูอาการทันทีโดยเฉพาะพวกที่เล่นอยู่ในสนาม
"ไม่เป็นไรๆ"ฉันยกมืออย่างหมดแรงเพื่อไม่ให้เพื่อนรุมมากกว่านี้ มันหายใจไม่ออกนะ..
"แต่มาลีนเลือดกำเดาเธอไหลอยู่นะ"เพื่อนคนหนึ่งบอก
"หืม? เลือดเหรอ" ฉันสะลึมสะลือใช้มือปาดจมูกข้างหนึ่งดูก่อนจะพบว่ามีเลือดไหลออกมาข้างหนึ่ง เพื่อนๆต่างร้อนรนว่าจะพาไปห้องพยาบาลกันวุ่น ฉันยังคงนั่งมึนเพราะไม่รู้จะทำยังไง ก็ทั้งชีวิตไม่เคยมีเลือดออกนี่นา...
ขณะที่ทุกคนกำลังวุ่นวายร่างสูงร่างหนึ่งก็ก้าวเข้ามา
ฟึ่บ! ลำตัวของฉันลอยจากพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว มือของฉันรีบคว้ากอดลำคอของคนตัวสูงอย่างตกใจระคนมึนงง
"..ฉันจะพายัยนี่ไปห้องพยาบาลเอง มีนาเธอเก็บของของพวกเราละค่อยตามมานะ"
"อื้ม!" ชินอิจิหันไปกำชับมีนาเสร็จด้วยน้ำเสียงจริงจังและฟังชัด ทุกคนก็ต่างอึ้งกับการกระทำอันมาดแมนและนิ่งจัดของชินอิจิที่ปกติไม่ค่อยจะได้เห็น
"...นาย"
"หุบปากแล้วเงยหน้าขึ้นเลือดจะได้หยุดไหล"
"..."แค่จะถามว่าต้องทำยังไงต่อเอง
ฉันเม้มปากทำแก้มป่องแบบโกรธๆเพราะเขาทำเสียงดุ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นตามคำสั่งเล็กน้อย ที่จริงถ้าใช้เวทย์หน่อยก็คงหาย แต่พอเมื่อกี้แวบแรกที่ฉันล้มหมอนี่ทำหน้าตกใจน่าดู ก็เลยปล่อยให้เลยตามเลย แถมมีคนอุ้มไปอุ้มมาแบบนี้ก็สบายใช่ย่อย ขณะที่เขาพามานั่งที่เตียงพยาบาลฉันแอบอมยิ้มน้อยๆ โดยที่เขาไม่ทันเห็น
"เอาประคบตรงที่บวมแดงนะจ้ะ แล้วก็นอนซักพักก็ได้" เสียงครูประจำห้องพยาบาลชี้แนะอะไรเสร็จก่อนจะเดินไปทำธุระข้างนอกโดยเธอบอกวิธีห้ามเลือดกับชินอิจิไปแล้ว เขาเดินกลับเขามาพร้อมกับลูกประคบก่อนจะนั่งลงข้างๆเตียงฉัน
"หัวฉันไม่ได้บวมซักหน่อย ตอนนี้เลือดก็หยุดไหลแล้วด้วย"ฉันถามขณะที่กำลังนั่งพิงหมอน
"ของฉันต่างหากยัยเซ่อ"ฉันค้อนใส่เขาหนึ่งที ชินอิจิถกขากางเกงข้างหนึ่งขึ้นเห็นเป็นรอยบวมแดงๆ ความรู้สึกผิดพุ่งเข้ามาแทนที่ ฉันก้มหน้าแล้วพูดกับเขา
"ฉันขอโทษ ไม่รู้ว่านายเองก็มีแข่งด้วย"ฉันขอโทษอย่างรู้สึกผิด
"ทำอย่างกับไม่รู้ว่าฉันเป็นนักบาสเลยนะ อ้อ อีกอย่างนี่ฉันล้มเองต่างหาก เท้าเล็กๆอย่างเธอเตะฉันมาก็ไม่สะทกสะท้านหรอก"เขาพูดหน้าตายขณะที่กำลังประคบหน้าแข้งตัวเอง ปรายตามองใบหน้าสวยนั่นเล็กน้อย แววตาสำนึกผิดของเธอมาจากใจ เขาไม่เคยเห็นแววตานั่นจากมาลีนเลย...
"ให้ฉันทำให้เถอะ ถือว่าเป็นการไถ่โทษนะ" จู่ๆใบหน้าที่เซื่องซึมก็เปลี่ยนเป็นกระตือรือร้น เขาชะงักไปครู่หนึ่งเพราะตั้งตัวไม่ทัน มือเล็กของเธอก็คว้าเอาลูกประคบมาไว้ในมือแล้ว
"..." เขาถอนหายใจเสียไม่ได้ก่อนจะเขย่งตัวเองจากเก้าอี้ข้างเตียง เบี่ยงตัวเองมานั่งบนเตียงหันหน้าไปทางมาลีน
เธอขยับตัวเองเล็กน้อยพร้อมกับตบที่ข้างๆเธอ
"เอาแข้งขึ้นมาวางสิ จะให้ฉันก้มลงไปประคบข้างล่างรึไง?"
"....!"สีหน้าของเขาเข้มขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้เถียงทำตามที่เธอบอก มือเล็กๆกับใบหน้าที่ตั้งใจนั้นแปลกตาสำหรับเขามาก ทำไมเขาถึงยอมให้เธอมาสั่งทำอะไรแบบนี้ด้วย เมื่อก่อนผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์เคยทำอะไรลับหลังเขาและเพื่อนๆตั้งมากมาย มาวันนี้มันไม่เหมือนเดิม
"เธอยังชอบฉันอยู่เหรอ?"
"ฮะ?"
.................................................................................................
ขอกำลังใจหน่อยยยยยยยน้าาา
ความคิดเห็น