คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ลืมตาตื่น
พรึ่บ! ดวงตาสีดำประกายลืมขึ้นอย่างกะทันหันในห้องนอนหนึ่ง
“…อืมม อ้ะ!เจ็บ”ฉันมีความรู้สึกเจ็บงั้นหรอเนี่ย พอถึงขั้นตอนที่พันธสัญญาลุล่วงฉันรู้สึกตัวเบาและเย็นก่อนที่จะหมดสติไป ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องสีชมพู ฉันเอามือแตะที่หัวความรู้สึกเจ็บจี๊ดก็ทำให้ฉันต้องร้องออกมาพอยกมือขึ้นแตะเบาๆพบว่ามันถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาว
ฉันมองไปรอบๆห้องห้องหนึ่งที่ตกแต่งสไตล์เรียบง่ายแหละค่อนข้างหวานแหวว แต่เฟอร์นิเจอร์ในห้องค่อนข้างน้อยมาก
ฟึ่บ !
“อ้ะ!”จู่ๆฉันที่กำลังมึนงง ภาพความทรงจำบางอย่างก็ประดังประเดเข้ามาในหัวราวกับม้วนฟิล์มแต่มันยังคงขาดๆหายๆดูไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร แต่ที่เข้าใจอย่างหนึ่งคือ นี่คือบ้านของฉัน ฉัน..ที่ชื่อว่า มาลีน
จริงด้วย นี่เราอยู่ในร่างของมนุษย์ที่ชื่อมาลีนอย่างนั้นสินะ!
“ทำหน้าดีใจก็ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะ”
"หืม..”สะ เสียงนี่ ใบหน้าที่ยิ้มร่าได้ไม่เท่าไหร่ค่อยๆหุบลง ฉันค่อยๆหันไปหาต้นเสียงข้างๆกลับพบร่างสูงเพรียวราวกับนายแบบที่กำลังนั่งพิงขอบหน้าต่างเยื้องๆหัวนอนของชายหนุ่มคนหนึ่ง ทั้งร่างสวมชุดสูทสีดำสนิท แสงของดวงจันทร์ที่ลอดเข้ามาส่องให้เห็นใบหน้างดงามราวกับเทพบุตร ต่างหูที่มีขนนกสีดำประดับอยู่ด้านขวาพัดแกว่งเบาๆ มันจะเพอร์เฟคมากกว่าถ้าดวงตาดำสนิทของเขาไม่แสดงท่าทีเย่อหยิ่งนิ่งขรึมขนาดนี้
“ท่านพ่อคงส่งนายลงมาดูแลอีกสิท่า”ฉันกรอกตาและถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายเมื่อพบเข้ากับสีหน้านิ่งเฉียบของไวนอฟ ยมทูตแห่งยมโลก
“ฉันควรทำหน้าตาเบื่อหน่ายนั่นมากกว่าเธอนะ”
“…”ตอบไม่ตรงคำถาม ชิ!
ฉันเบือนหน้าหนี ก่อนจะพยายามลุกขึ้นมาจากเตียง แต่พอลุกขึ้นได้ก็ต้องเซแล้วร่วงตุ้บลงบนเตียง เพราะวิงเวียนภาพข้างหน้าเบลอและโคลงเคลง
“เพิ่งลงมาครั้งแรกล่ะสิ ร่างกายของมนุษย์สำหรับเธอน่ะ มันไม่ง่ายหรอกนะ”
“แล้วต้องทำยังไงบ้างล่ะ ”
ในเมื่อท่านพ่อส่งไวนอฟมาช่วยดูแลก็ต้องยอมรับล่ะนะ เพราะเวลาเราก็มีไม่มาก อีกอย่างตอนนี้อยากออกไปข้างนอกเต็มแก่แล้ว
“พักผ่อนก่อนเถอะ ยังต้องนอนอยู่อีกประมาณสองชั่วโมง ร่างนี้ก่อนหน้ามันเคยประสบอุบัติเหตุรุนแรงมาคงกำลังปรับสภาพน่ะ”
“อืม..”ฉันพยักหน้าอย่างว่าง่าย ความรู้สึกของมนุษย์คงยุ่งยากน่าดูตอนนี้ถึงรู้สึกสับสนไปหมด ไอ้ที่หน่วงๆอยู่นี่ก็ไม่รู้เป็นอะไร อึดอัดเป็นบ้า ฉันยกมือขึ้นเอากำปั้นน้อยๆทุบอกตัวเองอย่างไม่เข้าใจ พอเห็นท่าทางแบบนั้นของฉันไวนอฟจึงอธิบาย
“ตอนนี้คงรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง เป็นเพราะผลข้างเคียงของเจ้าของร่างเดิม คงจะมีอะไรอยู่ในใจ มันจะค่อยๆหายไปเองในไม่ช้า อ้อ อีกไม่กี่วันความทรงจำของร่างเดิมคงจะกลับมานะ ยิ่งพอเห็นสถานที่หรือคนที่รู้จักก็จะจำได้เองไม่ต้องกังวล อาจจะมีปะติดปะต่อบ้างหรือมาทั้งหมดก็ได้”เขาว่าพลางใช้มนตราเก็บกวาดเศษฝุ่นออกจากห้อง
“จริงสิ มาอยู่ในร่างนี้มาลีน่า รู้สึกถึงมนตราน้อยมากเลยแปลกจัง”ฉันสงสัย
“เลิกเรียกตัวเองว่ามาลีน่าได้แล้ว เธอชื่อมาลีนนะ มนตราของเธอเป็นข้อยกเว้นท่านราชาคงไม่อยากให้เธอลำบากเกินไปก็เลยยังหลงเหลือมนตราให้เธอไว้บ้างก็ดีแล้วหนิ แต่ใช้มากไม่ได้เดี๋ยวจะหมดแรงเป็นลมเอา”เขาทำเสียงเป็นเชิงดุๆก่อนจะอ่อนลงในช่วงหลังๆ ว่าไปหมอนี่ก็ไม่ได้หยิ่งอะไรเกินไป
“แล้วเอายังไงต่อล่ะ นายจะอยู่ที่นี่หรอ?”ฉันถามสงสัย
“ซักพักนั่นล่ะ ฉันหาวิธีเองได้ ตอนนี้เธอทำตัวให้ชินกับร่างกายมนุษย์ก่อนเถอะ ถ้ามีปัญหาอะไรล่ะก็ นี่..เป่านกหวีดนี่ซะแล้วฉันจะมาหาทุกเมื่อ" เขามอบอะไรบางอย่างให้กับฉัน มันเป็นนกหวีดไร้เสียงลวดลายประณีตที่ติดมากับสร้อย ฉันมองดูมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสวมมันไว้กับคอ เขามองอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่ร่างสูงจะกลายเป็นควันสีดำเลือนหายไป จากนั้นวันใหม่ของฉันก็มาถึง…..
……………………………………………………………………………………………..
เป็นยังไงบ้างง สนุกไหม ติชมได้และฝากเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
ความคิดเห็น