คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : โรงเรียนวันแรก
สองวันต่อมา…
ฉันเริ่มคุ้นเคยกับทุกอย่างในโลกมนุษย์ขึ้นมากอาจเป็นเพราะความคุ้นเคยของร่างเดิม เพื่อนบ้านทุกคนต่างก็เป็นห่วงเห็นว่าฉันหายหน้าไปหลายวัน ฉันจึงยิ้มอย่างร่าเริงแล้วบอกว่า ไม่เป็นไรค่ะ มาลีนคนใหม่คนนี้ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง ฮ่าๆ ยิ่งเห็นสีหน้าตาโตดูตกใจของเพื่อนบ้านฉันยิ่งมีความสุข เพราะในความทรงจำนี้ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนดี แต่ชอบทำตัวมืดมนเพื่อนบ้านที่คอยเป็นห่วงก็ไม่ค่อยกล้าถามไถ่ แต่ไม่ใช่กับมาลีนคนนี้แน่นอนน
“โรงเรียนเอกชนชื่อดังเวลตันคิงส์ นั่งรถเมล์ไป หนึ่งป้าย อื้อ ไม่ไกลนี่ เดินไปอีก 200 เมตรก็ถึงแล้ว ค่อยยังชั่วเรื่องพวกนี้ฉันเก่งอยู่แล้ว”ฉันพยักหน้าแล้วยืนแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนตรงหน้ากระจก มีจังหวะที่หัวใจกระตุกวูบบ้างราวกับว่าความรู้สึกของร่างเดิมยังคงไม่จางหาย พอแต่งตัวเสร็จฉันก็หันมายิ้มให้กับกระจกอีกครั้งเพื่อเรียกความมั่นใจ
ทำไมแววตาเธอในนี้เศร้าจังนะ มาลีน
อย่างที่ไวนอฟบอกว่าจะเกิดความรูสึกหรือความทรงจำจากเจ้าของร่างเดิมบ้างเพราะมันยังไม่คงที่ ต้องรอไปอีกสองสามวัน หรือมากกว่านั้นน่ะนะ
เวลตันคิงส์…
ในความทรงจำขอมาลีนบอกว่าเธออยู่ม.ปลายปี 2 ห้อง A ในห้องนี้การแข่งขันค่อนข้างสูงแต่เธอมีเพื่อนที่คอยให้การสนับสนุนค่อนข้างดี ชื่อ…อะไรไม่รู้แฮะ ฉันกลับนึกไม่ค่อยออก
ระหว่างที่กำลังเปลี่ยนรองเท้าและเก็บของเข้าล็อคเกอร์อย่างเป็นธรรมชาติ ในใจรู้สึกภูมิใจที่อย่างน้อยก็ได้ลองทำอะไรแบบนี้ดู
ปั้ง!
“เฮ้ ตกใจหมดลีชินน แค่ปิดล็อคเกอร์ ทำไมต้องดังขนาดนั้นด้วย”เสียงโหวกเหวกโวยวายของผู้ชายหน้าตาน่ารักคนหนึ่งก็ดังขึ้นด้านหลัง เสียงนี้เจ้าของร่างเก่ารู้จักสินะ แต่ไม่รู้ทำไมพอได้ยินชื่อของใครอีกคนหัวใจของร่างนี้ก็มีปฏิกิริยา ฉันเอามือยันล็อคเกอร์ข้างหน้าไว้ก่อนจะเอามืออีกข้างยกขึ้นกำหน้าอก มันบีบแน่นมากจนมือไม้แทบอ่อนแรงแสดงว่าคงรู้จักกันดีสินะ ฉันค่อยๆหลับตาใช้มนตราแห่งความสงบเข้ายับยั้งอาการ มนตรานี้ไม่ได้ใช้พลังมากจึงไม่ได้ทำให้มีผลกระทบอะไร หัวใจที่กำลังเต้นโครมครามหยุดสั่นไหว ฉันกลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง
“อ้าว! ไง มาลีน มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”ชายหนุ่มน้ำเสียงร่าเริงแตะไหล่ฉันอย่างสนิทสนมฉันจึงรีบหันกลับไปแต่สายตาที่ไปหยุดอยู่กลับเป็นร่างของใครอีกคนที่ทำให้เจ้าของร่างเก่าเกิดอาการสั่นไหวเมื่อครู่ ชายหนุ่มรูปร่างสูงเพรียวผมที่ทำสีแดงทับทิม ผิวขาว จมูกสวยรับกับริมฝีปากสีชมพูอ่อนๆ จะเรียกว่าหล่อน่ารัก ก็ประมาณนั้น ใบหน้าที่ซ้อนทับขึ้นมาในความทรงจำเป็นใบหน้าที่ทะเล้นเจ้าเล่ห์ แต่ทำไมตอนนี้มันคือใบหน้าของคนเย็นชาสายตาที่กรีดแทงลงมาราวกับจะฆ่าฉันเสียอย่างนั้น
“ถึงเวลาเรียนแล้ว ชักช้าอะไรของนายมีสอบไม่ใช่รึไง ‘คิน’”น้ำเสียงผ่อนคลายขึ้นเมื่อเขาหันไปคุยกับ คิน ชายหนุ่มน่าตาน่ารักขี้เล่นร่าเริงที่เป็นคนคนเดียวกับที่ทักฉันเมื่อกี้
“จริงด้วยๆ ไปล่ะต้องรีบไปทำคะแนนดีๆจะได้เอาไปอวดดารินที่รักของฉัน”ราวกับเด็กน้อย คิน ที่ถูกนายหน้าขาวคนนี้เตือนก็รีบวิ่งออกไปทันที ใความทรงจำนี้ คินอยู่ห้อง C ส่วนฉันกับนายนี่อยู่ห้องเดียวกันน่ะ ชื่อ ลี ชินอิจิ สินะ ในความทรงจำบอกมาแบบนั้น ฉันหันไปตามทางที่คินวิ่งไปก่อนจะหัวเราะเบาๆให้กับความร่าเริงนั่น นี่สิชีวิตชาวโลก..
ฉันหันกลับมาที่เดิมเพราะรู้สึกถึงสายตาไม่เป็นมิตรที่ลอยมา
“…”
“…”เป็นฉันที่ทนสายตานั่นไม่ได้ เพราะในใจลึกๆของร่างนี้กำลังหวั่นกลัว
“…หึ!”หลังจากเงียบไปนานเขากลับทำสายตาทิ่มแทงและเย้ยหยันอีกครั้งมาให้ฉันก่อนจะเดินไปทางห้องเรียนของตัวเอง ฉันส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายพลางคิดในใจ
เหอะ! จะบอกให้ว่าในโลกนี้ไม่มีใครใช้สายตาทิ่มแทงได้หน้ากลัวเท่ากับไวนอฟหรอก แบร่
ถ้าวันไหนที่ฉันปรับตัวได้ร่างนี้อย่างสมบูรณ์แบบนะ ฉันจะไม่อ่อนข้อให้เด็ดขาดเลย ฮึ่ย!
แอ๊ดด ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ
เลิกตื่นเต้นเถอะมาลีน่า เอ้ย! มาลีนสิ ต้องทำให้เรียกตัวเองชินๆก่อน ฉันสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินเข้าห้องแล้วเดินไปนั่งประจำโต๊ะ ที่อยู่ตรงกลางด้านหลังสุด เอ้ะ! ความทรงจำนี้ ฉันเงยหน้าจากพื้นหลังจากที่เดินก้มหน้ามาตลอด สายตาทั้งสองปะทะกันทันที
“ชะ..ชินอิจิ”เป็นนายหัวแดงสินะ คู่นั่งของฉันบ้าจริงๆ
“…”ยังคงมองด้วยสายตาทิ่มแทง ความรู้สึกและความทรงจำบางส่วนพุ่งเข้ามาในหัวของฉันอย่างรวดเร็ว
………………………………………………………………………………………
‘เอ่อ นี่นายตรงนี้ที่ฉันนะ นายเอานมกับขนมปังมาวางไว้ทำไมเนี่ย?’
‘ฉันให้ เธอมาสายไม่ได้กินอะไรรองท้องหนิ เอาไปสิ…'ร่างสูงพูดด้วยสีหน้าไม่ได้ใส่ใจอะไรแล้วฟุบหลับลงกับโต๊ะตัวเองทันทีปล่อยให้มาลีนที่มีท่าทีประหม่าค่อยๆนั่งลงที่ตัวเอง
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ
…………………………………………………………………………………
อ่าาาา เป็นงี้นี่เอง แพ้คนเอาใจใส่สินะมาลีน แต่นั่นมันจอมปลอมเปลือกที่สุดเลยรู้เอาไว้ซะ…
ฉันมองเขากลับอย่างไม่ยอมก่อนจะอ้อมตัวเองลงนั่งกับโต๊ะพลางหยิบหนังสือมาวางไว้เตรียมเนื้อหาเข้าเรียน หมอนั่นดูเหมือนจะไม่สนใจเขาฟุบหน้าลงกับโต๊ะโดยหันหน้าไปทางหน้าต่าง โต๊ะข้างหน้าต่างตรงเยื้องๆนั่นดูเหมือนจะเป็นโต๊ะของใครบางคนสินะ หัวใจของฉันรู้สึกเสียดแทงอีกครั้งก่อนจะถูกมนตราของฉันทำให้หายไป
ผ่านเวลาไปไม่นานคุณครูท่าทางมีระเบียบคนหนึ่งก็เดินเข้ามา นี่เป็นคาบโฮมรูมของที่นี่สินะ
“นี่เป็นตัวแทนของห้องเราที่จะเข้าร่วมการแข่งขันสอบน่ะนะ อาจจะไม่ได้เห็นหน้ากันเป็นอาทิตยืแต่เธอจะสร้างชื่อเสียงให้แก่โรงเรียนของเรา ปรบมือให้เพื่อนด้วยครับ”
แปะ แปะ แปะ เฮ…เสียงปรบมือและเฮลั่นห้องยินดีกับใครบางคนที่ยังไม่เดินเข้ามา แต่พอสิ้นเสียงก็มีนักเรียนหญิงคนหนึ่งเดินตามหลังเข้ามา ผมสีดำยาวพลิ้วไสวใบหน้าสวยหยิ่งนั้นเตะตาฉันอย่างจัง…ดาริน ชื่อนี้แวบเข้ามา เธอคือแฟนของคินนี่ และความทรงจำตอนนี้เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉัน แต่แปลกจังทั้งๆที่ใจบอกว่าสนิทแต่ความรู้สึกกลับสวนทาง แค่เห็นใบหน้านั่นฉันก็แทบอยากจะถีบโต๊ะให้คว่ำแล้ว ฉันรีบปรับอารมณ์ให้คงที่ ดูเหมือนมาลีนคนนี้จะมีความรู้สึกซับซ้อนเกินกว่าฉันจะเข้าใจ ดีจริงจริ๊ง ร่างในโลกมนุษย์ของฉัน…
ฉันหัวเราะเย้ยหยันในลำคอให้กับตัวเอง แต่นั่นกลับทำให้ใครคนหนึ่งได้ยินจนหันควับมามองอย่างเย็นชา
“….”
“…?.”ฉันมองเขากลับหน้าเป็นคำถาม อะไรของหมอนี่ ระ..หรือว่าา เขาชอบดารินงั้นหรอ?
…………………………………………………………………………………………
ตายแล้ววววว ความรู้สึกกับความทรงจำสับสนไปหมด และก็น่าค้นหาด้วย แล้วมาลีน่าจะทำยังไงต่อน้าา เมื่อไหร่ความรู้สึกบ้าๆนี้จะหายไปซักที ติดตามได้นะคะ แล้วจะคอยแก้คำผิดให้นะคะ
ความคิดเห็น