คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ผู้ปกครอง
"อธิบายมาเดี๋ยวนี้เลย ว่าเกิดอะไรขึ้นนายเนี่ยนะจ๊ะมาเป็นครูฝึกสอน?"ฉันฉวยโอกาสคว้าตัวของไวนอฟออกมาในช่วงเปลี่ยนห้องเรียน ตอนนี้ในห้องเหลือฉันกับเขาเพียงสองคน ไวนอฟยักไหล่ไม่ใส่ใจหนึ่งทีก่อนจะเอนตัวพิงหน้าต่าง ชุดสีดำบนร่างของเขายังคงดูแพงและมีออร่าของความงดงาม แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ
"เด็กนั่นทำร้ายจิตใจเธอไม่ใช่เหรอ รู้รึเปล่าว่าความรู้สึกของมนุษย์ยังไงฉันก็รู้สึกได้"เขาเอ่ยเสียงเรียบฉันจึงลดสายตาที่มองเขาลงเล็กน้อย ฉันรู้ตัวเองว่าช่วงนี้จิตใจว้าวุ่นแทบจะไม่เป็นตัวเอง แต่มันก็เพราะว่าต้องอาศัยอยู่ที่นี่อีกนาน แล้วความต้องการของมาลีนก็คือให้ฉันคอยดูแลเขา ดังนั้นพอมาคิดดูแล้วเป็นมิตรก็ดีกว่าศัตรูไม่ใช่เหรอ
"ฉันเข้าใจสิ่งที่เธอกำลังคิด มาลีน่า ฉันก็แค่ทำตามหน้าที่ของพ่อเธอเท่านั้นเอง คือการดูแลและเป็นผู้ปกครองชั่วคราวให้ ถ้าหากวันหนึ่งต้องรายงานความเป็นอยู่ของเธอแบบทุกย่างก้าวฉันจะทำยังไง ฉันยังไม่อยากซวยโดนลดขั้นหรอกนะ"เขาพูดตามความเป็นจริงแต่อีกอย่างหนึ่งในใจที่ไม่ได้บอก ชีวิตมนุษย์นั้นมีขีดจำกัดมีชะตาชีวิตที่ถูกกำหนดไว้แล้วหากคนใดเข้าไปย่างกรายหรือขัดขวางแน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องดีการที่มาลีน่ามีความผูกพันกับมนุษย์มากเกินไปอีกหน่อยไม่แน่เธออาจจะฝ่าฝืนกฎของธรรมชาติทำเรื่องผิดก็ได้
"ผู้ปกครองที่หมายถึงคือพ่อกับแม่งี้เหรอ?"ดวงตากลมโตใสซื่อยิ่งกว่าสิ่งใดมองตรงมาที่เขา ไวนอฟรู้สึกเอ็นดูมาลีน่าขึ้นมานิดหน่อยก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ
"..."
"งั้นแปลว่านายจะต้องคุมความประพฤติฉันยันตอนเรียนด้วยน่ะสิ"
"ยัยบื้อ ไม่ขนาดนั้นหรอกน่าแค่จับตาไม่ให้เธอเข้าไปก้าวก่ายชะตาของมนุษย์เท่านั้นแหละ อีกอย่างจะได้รายงานท่านพ่อของเธอได้ด้วย"
"ชิ"ฉันบุ้ยปากใส่ไวนอฟไปหนึ่งที แต่ก็แอบโล่งใจเพราะเกือบได้ตัวขวางเรื่องสนุกซะแล้ว
เราสองคนคุยกันเสร็จจึงรีบแยกย้ายไปตามหน้าที่ของตน เขาเองก็มีงานของครูฝึกสอนที่ต้องทำเช่นกัน เหมือนว่าเจ้าตัวจะเบื่อเลยหาอะไรทำด้วยสินะ
"มาลีนน หายไปไหนมาตามหาแทบแย่"มีนาวิ่งเข้ามาเกาะแขนฉันอย่างร่าเริง ฉันยิ้มแล้วจึงตอบ
"ไปห้องน้ำมาน่ะ มีอะไรอ่ะ ท่าทางตื่นเต้น"
"ทีมของดารินชนะการแข่งขันตอบคำถามวิชาการล่ะ อีกวันสองวันน่าจะกลับมาพวกเราไปฉลองกันเถอะ"
"..."ฉัน
"..."ชินอิจิ
"..เอ่อ"เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะจังหวะที่ชินอิจิเดินผ่านเราสองคนเขาคงได้ยินสิ่งที่มีนาบอกฉัน เขาหยุดชะงักกึกแล้วหันกลับมามองฉันด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ฉันอ้ำๆอึ้งๆกลืนไม่เข้าคายไม่ออกฉันยิ้มแห้งๆให้มีนากำลังจะบอกปฏิเสธ
ฟึ่บ!
"โย่ว! นั่นสิ มาลีนช่วงนี้เธอไม่ค่อยไปไหนกับเราเลย ออกไปคาราโอเกะไม่ก็ไปสปอตเซนเตอร์กันเถอะ มีที่เปิดใหม่ด้วยนะแถวย่าน A แถวๆโรงเรียน"เอสที่กลับมาจากการแข่งกีฬาแล้วเห็นว่าพวกเราสามคนยืนพูดคุยกันก็เดินเข้ามากอดคอฉันจากด้านหลังจนฉันตกใจเขาพูดแทรกขึ้นมา
"เอส! โผล่มาแบบนี้เค้าตกใจหมด"มีนาที่เกาะแขนอยู่ข้างก็พลอยตกใจไปด้วย เขาปล่อยแขนที่คล้องคอฉันก่อนจะหันไปยีหัวมีนาอย่างหมั่นเขี้ยว
"นี่แน่ะ ยัยตัวเล็กขี้ตกใจชะมัดเลยน้าา"เขายิ้มตาหยีด้วยความเอ็นดู มีนาบุ้ยหน้าใส่ก่อนทั้งคู่จะเริ่มหยอกล้อกันแล้ววิ่งเตะกันทั่วห้อง ฉันมองตามอย่างงงๆ ว่าจะบอกว่าไม่ไปซักหน่อย
"จะไปด้วยเหรอ?"ฉันเกือบลืมว่ายังมีอีกคนนึงยืนอยู่รีบหันไปสบตาด้วย ในแววตาของเขายังคงไม่ไว้ใจฉันแน่นอน ยังมีความเคลือบแคลงอยู่ ถามแบบนี้ใครจะกล้าไปล่ะ
"ไม่หรอก ขืนไปทุกคนก็หมดสนุกพอดี"
"จะไปก็ไม่ได้ว่านี่ แต่อย่าก่อเรื่องปวดหัวละกัน"
"..?" ฉันได้ยินผิดไหม สีหน้าแปลกใจของฉันทำให้ชินอิจิขมวดคิ้วลง เขาดูเหมือนจะหงุดหงิดนิดหน่อย
"ทำไม มองอะไร คิดว่าฉันใจดำจะกีดกันเธอจากพวกนั้นมากนักรึไง?"
ก็นายเคยบอกเองว่าไม่อยากให้ฉันเข้ามายุ่งนี่ ผีเข้าผีออก
เขาไม่พูดอะไรต่อแล้วเดินไปเข้าที่เพื่อเตรียมเรียนวิชาวิทยาศาสตร์
ฉันคิดในใจเพลินๆขณะฟังครูอธิบายวิธีการทดลอง วูบหนึ่งพลันรู้สึกดีใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกที่เขาเหมือนจะหายเกลียดฉันบ้างแต่อีกใจหนึ่งเขาคงอยากจะลองเชิงหรือหาทางกีดกันฉันด้วยวิธีอื่นก็ได้
แกร๊ง! ระหว่างเรียนในวิชาวิทยาศาสตร์นี้พวกเราถูกแบ่งเป็นกลุ่มละสามคนโดยการสุ่มเพื่อทดลองเรื่องสารต่างๆ ฉันที่อยู่คนละกลุ่มกับมีนากำลังเหม่อลอยกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของชินอิจิ รู้ตัวอีกทีปากกาสีดำราคาแพงด้ามหนึ่งก็เดินเข้ามาใช้จังหวะเผลอเคาะเบาๆไปที่แก้วตวงที่วางอยู่ตรงหน้าฉัน ไวนอฟกับฉันสบตากันชั่วขณะเขาเลื่อนสายตาลงมองที่มือของฉันก่อนจะเอ่ยปากเสียงดุ
"ถือค้างไว้ตั้งนานไม่รีบทำงานส่งครูรึไง?"
"..จะรีบค่ะ"ฉันแอบส่งค้อนให้เขาเล็กน้อย ลืมไปว่าไวนอฟเองก็มาเป็นผู้ช่วยคุมการเรียนด้วยเขาเดินวนตรวจความเรียบร้อยของนักเรียนทุกกลุ่ม เพื่อนๆในกลุ่มเห็นว่างานของฉันไม่ก้าวหน้าเท่าไหร่เลยมาช่วยดูทางนี้แทน ฉันถอยออกมาก้าวหนึ่งเห็นว่าขาดอุปกรณ์บางส่วนจึงอาสาเดินไปหยิบให้
"..."และจังหวะที่ฉันกำลังเดินเลี่ยงมาเพื่อเอาอุปกรณ์ในตู้ใสด้านหลังห้อง ก็บังเอิญเจอกับชินอิจิ เขาถือหลอดทดลองในมือ ฉันอดนึกถึงคำพูดของเขาไม่ได้
"มาเอาอุปกรณ์เหมือนกันเหรอ"จู่ๆ ก็กระอักกระอ่วน
"เปล่า กลุ่มฉันเสร็จแล้วกำลังจะเอาหลอดทดลองมาเก็บน่ะ"เขายักไหล่ไม่ใส่ใจเปิดตู้เก็บอุปกรณ์แล้วจัดวางของ ส่วนฉันยังคงยืนงงอยู่ข้างๆ ลืมไปแล้วว่าตัวเองเดินมาทำไม ความรู้สึกค้างคาจากเรื่องที่เขาบอกเมื่อเช้าแวบเข้ามาก่อนจะถามเขาอย่างเป็นธรรมชาติพลางเปิดตู้หยิบอุปกรณ์ด้วย
"นายยกโทษให้ฉันแล้วเหรอ? ทำไมไม่เห็นดุฉันเหมือนแต่ก่อน" มือที่จัดวางอุปกรณ์ของร่างสูงหยุดกึก ฉันรู้สึกได้ก็หันไปมองอย่างใสซื่อ
"หึ นั่นสิบางทีก็คิดงั้น แต่บางทีก็ไม่ แล้วแต่อารมณ์"พอพูดจบแบบค้างคาแล้วก็เดินออกไปเลย ปล่อยให้ฉันยืนนิ่งอยู่ที่เดิมจนเพื่อนๆเรียก ฉันจึงรีบขนอุปกรณ์ไปที่กลุ่ม
…………………………………………………………………..
ความคิดเห็น