รัก(แรก) ผูกพัน

ลำดับตอนที่ #7 : เดียวดาย

บทที่ 7

เดียวดาย…

หลังจากที่กลับมาจากโรงพยาบาลพะพายก็ไม่เจอเขาอีกเลย ถ้าให้นับวันนี้ก็คงเป็นวันที่สามแล้วที่เธอไม่ได้เห็นหน้าเขา…

การจากกันด้วยสถานการณ์แบบนั้น..มันทำให้เธอว้าวุ่นใจอยู่พอสมควรเลยด้วยที่อยู่ๆ เขาก็หายหน้าหายตาไปเลยแบบนี้

และตอนนี้เธอก็ได้มาใช้ชีวิตอยู่อย่างเดิม อยู่กับความเงียบสงัดภายในห้องพักของคอนโดหรูแห่งเดิม ห้องที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้เป็นสวัสดิการแก่พนักงาน เป็นเพียงห้องพักเล็กๆ ธรร​มดาๆ ห้องหนึ่งเท่านั้น

วันนี้เธอกลับมาจากทำงานช้ากว่าปกติ เพราะมีงานต้องอยู่เคลียร์จนดึกด้วย การกลับห้องมาดึกดื่นแบบนี้จึงทำให้เธอรู้สึกถึงความเดียวดายได้เมื่อต้องอยู่คนเดียวท่ามกลางความเงียบสงบในช่วงเวลากลางคืน

ความเงียบที่ทำให้ตัวเธอจมดิ่งไปกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อสองวันก่อน ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนที่เธออยู่กับเขา…ภาพที่ทำให้ใจเธอเต้นแรงทุกครั้งที่นึกถึงมัน ใช่มันเป็นภาพที่น่าละอายใจเหลือเกิน

ตอนนั้นเธอทำตัวเหมือนคนใจง่าย ที่ไม่ว่าเขาจะทำ จะสัมผัสตัวเธอตรงไหน เธอก็ยังคงนิ่ง และปล่อยให้ได้เขาทำตามใจอยู่อย่างนั้นอย่างง่ายดายมากๆ

เพราะความรู้สึกอุ่นซ่านนั่นแท้ๆ เลยที่ทำให้เธอรู้สึกดีจนใจ และร่างกายโอนอ่อนไปกับสัมผัสลึกซึ้งนั้นอยู่นานสองนาน

ถือว่าโชคดีแค่ไหนแล้วที่บังเอิญมีพยาบาลมาเคาะหน้าห้องซะก่อน ถ้าอย่างนั้นแล้วล่ะก็ไม่รู้เลยว่าสถานการณ์สุ่มเสี่ยงของเธอกับเขาจะไปจบลงที่ตรงไหน

เพราะเธอไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นมาก่อนเลย…สัมผัสที่พี่มอบให้นั้นทำให้เธอรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาในอกจนทรมาน แต่กลับรู้สึกดีในเวลาเดียวกัน สัมผัสที่ยังคงทิ้งความรู้สึก ยังไม่จางหายแม้เวลาจะผ่านไปแล้วสองวันก็ตามที

เพียงแค่ยกมือขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของตัวเองที่เคยโดนพี่จูบ ใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นมาทุกครั้ง

‘พาย…พี่คิดถึงเราจัง’

และคำว่าคิดถึงของพี่ก็ยังคงทิ้งความสงสัยกับเธออยู่ไม่หายเหมือนกัน ความคิดถึงที่พี่พูดออกมาพร้อมกับเข้ามาจูบนั้น ทำให้เธออยากหลงตัวเองเหลือเกินว่า…พี่อาจจะมีความรู้สึกเดียวกันกับเธอก็ได้

ความรู้สึกรักที่เธอมีต่อเขาตั้งแต่อดีต…

ถึงจะอยากหลงตัวเองแค่ไหน เธอก็ไม่อาจทำใจเชื่อได้เลยว่าจะเป็นจริงได้ เพราะถ้าพี่รักเธอจริงๆ พี่คงไม่ทิ้งเธอไปนานขนาดนี้หรอก

ส่วนสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้น อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศพาไปเท่านั้นเอง เพราะพี่ไปอยู่เมืองนอกมานาน พี่อาจจะซึมซับพฤติกรรมของคนที่นั่นแล้วก็ได้ พฤติกรรมที่การสัมผัสแบบนั้นตอนที่อยู่กับผู้หญิงสองต่อสองนับเป็นเรื่องปกติ

และเพียงแค่คิดว่าพี่อาจจะเคยทำอย่างนั้นกับผู้หญิงอื่นเธอก็รู้สึกใจหล่นวูบ และหน่วงขึ้นมาภายในใจขึ้นมาจนหายใจไม่ออก

ตึ๊ง!ตึ๊ง!

และจู่ๆ เสียงแจ้งเตือนของข้อความในโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะความคิดเหล่านั้น เธอเลยรีบหยิบขึ้นมาดู และจึงได้เห็นว่ารายชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอแชทนั้น เป็นชื่อเพื่อนสนิทคนเดียวในที่ทำงานของเธอ

จึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองลืมทักไปบอกเพื่อนว่าถึงห้องแล้ว

Pie : โทษทีฉันลืมนะ…

: ถึงห้องสักพักแล้ว…ฝันดีน้ะ เจอกันพรุ่งนี้

เพื่อนที่พึ่งกลับมาจากลาพักร้อน และก็จะพึ่งรู้วันนี้ด้วยว่าเธอเป็นลมหมดสติจนต้องเข้าโรงพยาบาลไปเมื่อสองวันก่อน นั้นจึงเป็นเหตุผลที่เมย์เป็นห่วงจนต้องสั่งให้เธอรายงานชีวิตของเธอในระหว่างนี้

ไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะสนใจ และเป็นห่วงเธออย่างเมย์ทำ เพราะเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยมีใครอยากคบด้วยตั้งแต่เด็กแล้ว ความที่ไม่เคยมีเพื่อนจึงทำให้ไม่รู้ว่าต้องเข้าหาคนอื่นแบบไหน ต้องคุยกับคนอื่นอย่างไรจึงจะเหมาะสม

กลายเป็นทำให้เธอไม่มีความมั่นใจที่จะคุยกับคนอื่น…

แต่กลับมีเมย์ที่เป็นข้อยกเว้น…

เมย์ที่เข้าหาเธอ เพราะอยากเป็นกับเธอจริงๆ

นับว่าตัวเองโชคดีเหลือเกินที่ได้เจอเพื่อนที่ดีอย่างเมย์ เพื่อนที่เธอไม่คิดเลยว่าชีวิตนี้ตัวเองจะมีโอกาสได้มีเพื่อนสนิท อย่างคนอื่นเขาด้วย

เพื่อนที่เป็นคนเดียวที่คอยอยู่เคียงข้าง…

ในตอนที่เธอพบเจอกับช่วงเวลาที่ยากลำบาก…

ตอนที่เธอสูญเสียแม่ไปจนเกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เธอถึงขั้นต้องเข้าไปรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ก็มีแต่เพื่อนคนนี้คนเดียวเท่านั้นแหละที่ไม่เคยทิ้งเธอไปไหนเลย

ไม่เคยทิ้งเธออย่างคนอื่นที่ผ่านๆ มา

จำได้ว่าในตอนนั้นเธอไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะมีชีวิตอยู่ต่อเลยด้วยซ้ำไป เพราะเธอไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปเพื่อใคร ในเมื่อตอนนั้นชีวิตของไม่เหลือใครอีกแล้ว

แต่เมื่อเห็นน้ำตาของเพื่อนที่มองมาอย่างห่วงใย อย่างคนที่พร้อมจะให้กำลังใจนั้นก็ทำให้เธอรู้สึกอยากจะกลับมาใช้ชีวิตอีกครั้ง

เพราะอย่างน้อยๆ แล้วมันก็ยังมีคนหนึ่งที่ยังอยู่เคียงข้างเธอ ยังมีคนที่เป็นห่วงเธอจริงๆ อยู่อีกทั้งคน

‘พายตื่นแล้วเหรอ…แกเป็นไงบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนไหม…เดี๋ยวเราไปแจ้งพี่พยาบาลก่อนนะ….รอแปบหนึ่งนะ เดี๋ยวมา..เราไปไม่นาน…ไปบอกพยาบาลแปบเดียวนะ…’

ภาพแรกที่เธอตื่นขึ้นมา…เจอคนแปลกหน้าที่มารู้ทีหลังว่าเป็นเพื่อนตัวเอง ผู้หญิงที่ลุกขึ้นมายืนมองหน้าเธอพร้อมกับแสดงท่าทีดีอกดีใจอย่างปิดไม่มิด แววตาก็เอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำใสจนไหลออกมา เสียงตะกุกตะกักกับท่าทีล้นลานนั้นสร้างรอยยิ้มให้เธออยู่ไม่น้อยเลยล่ะ

และจากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็มีแต่เมย์คนเดียวที่คอยดูแล และคอยเป็นห่วงเป็นใยเธอเสมอ

เมย์เป็นเพื่อนที่จะพยายามทำตัวให้ว่างทุกครั้งที่เธอจะต้องไปโรงพยาบาลตามหมอนัด เพียงเพราะจะไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อน เป็นอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเธอหายดี และสามารถกลับมาใช้ชีวิตปกติได้อีกครั้ง

และถึงแม้ว่าจะหายแล้ว แต่เธอก็ยังคงต้องไปหาหมออยู่เรื่อย ๆ เพราะยังมียาบางตัวที่ยังคงต้องทานอยู่ เนื่องจากยังมีอาการปวดหัวอยู่บ้างบางครั้ง

ใช่ตอนนี้เธอก็ยังคงอยู่ในขั้นตอนการรักษาอยู่เช่นเดิม

และการนึกถึงเรื่องราวในอดีตก็ทำให้เธอรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาจนได้ เพราะเรื่องราวล้วนเป็นความทรงจำที่ไม่ค่อยน่าจดจำเท่าไหร่นัก

ทุกครั้งที่นึกถึงมันอาการปวดหัวก็จะตามมาเล่นงานเธอเสมอเลย มันเจ็บปวดจนเกินที่จะทนไหว นั้นจึงเป็นเหตุผลที่ตลอดมาเธอพยายามที่จะไม่นึกถึงมัน จะไม่ปล่อยให้ตัวเองคิดถึงช่วงเวลาในอดีตที่แสนโหดร้ายนั้นเด็ดขาด

แต่การได้เจอพี่ก็ทำให้เธออดที่จะนึกถึงเรื่องราวในอดีตอย่างห้ามไม่ได้ และเธอก็เอาแต่นึกถึงมันจนปวดหัวมากขึ้นๆ กระทั่งต้องลุกขึ้นเดินไปล้างหน้าล้างตา แล้วจึงเดินมาหยิบยาขึ้นมาทาน

“ไม่เป็นไรนะพาย…ไม่ต้องคิดมากแล้ว…ไม่มีอะไรแล้ว…เราได้เจอพี่ก็ดีแล้ว ต่อไปนี้พี่กับเราคงไม่มีโอกาสกลับมาเป็นแบบเดิมได้แล้ว…มันดีแล้วล่ะพายที่เป็นแบบนี้ เราไม่คู่ควรที่จะเป็นน้องสาวของพี่อีกแล้ว กินยา…แล้วนอนพักดีกว่า…ตื่นขึ้นมาพรุ่งนี้ก็จะหายดีแล้ว…”

พูดกับตัวเองอย่างนั้นในระหว่างที่จะเตรียมตัวลงนอนบนเตียง เป็นการนอนพักที่เป็นวิธีหนึ่งที่จะช่วยรักษาเธอจากอาการที่กำลังเป็นอยู่ได้ เพราะหมอแนะนำเธอมาแบบนี้

การอยู่คนเดียวทำให้เธอต้องรู้วิธีรักษาอาการของตัวเองด้วยตัวคนเดียวให้ได้ เธอน้องรู้วิธีที่จะไม่ทำให้ตัวเองเอาแต่คิดในสิ่งที่จะทำให้เจ็บปวดทรมานขึ้นมา

โดยการทิ้งความรู้สึกไม่ดีไว้ และจึงทานยานอนพัก…

“หลับซะนะพาย…ไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว…”

แล้วค่อยๆ หายใจเข้าออกลึกๆ อย่างช้าๆ ก่อนจะปิดเปลือกตาลง และนำมือทั้งสองข้างขึ้นมาตบที่บ่าของตัวเองเบาๆ เพื่อช่วยให้ร่างกายได้รับการปลอบประโลม เป็นวิธีที่เธอใช้เสมอเมื่อต้องพบเจอกับความเจ็บปวด ในตอนที่จะต้องอยู่คนเดียวตามลำพัง

และมันจะช่วยให้ทำให้เธอนอนหลับไปได้ในที่สุด