รัก(แรก) ผูกพัน

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

 บทที่ 6

ความจริง…

“พี่วิน… เอ๊ะ! นี่พายยังอยู่ในความฝันอีกเหรอคะ”

คนที่เปิดตาขึ้นมาแล้วเห็นพี่ยืนกุมมือเธออยู่ข้างๆ เกิดความคิดว่าตัวเองยังคงอยู่ในความฝันเหมือนเดิม…ความฝันที่เหมือนจริงมากๆ

แต่ก็เป็นได้แค่ฝันเท่านั้นแหละ…

เพราะการได้เห็นใบหน้าข​องคนพี่…พี่ที่จากเธอไปแล้วไปลับ มาปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้เธอคิดว่าไม่ใช่ความจริงแน่นอน เพราะมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่เธอจะมีพี่อยู่ตรงหน้าแบบนี้

พี่ที่เธอรักและอยากจะเจอเขาอีกสักครั้ง…

แต่ก็รู้ว่าจะไม่มีวันนั้น…

วันที่เธอจะได้เจอพี่อีกไหม…

โป๊ะ!!

“โอ๊ย!เจ็บ…เค้กหัวพายทำไมคะ…พายเจ็บนะพี่วิน”

เสียงเค้กหัวดังขึ้นมาหลังจากที่คนตัวเล็กพูดจบไปได้ไม่นาน

หลังจากเขากุมมือไปได้สักพักใหญ่ เธอก็เริ่มมีท่าทีสงบลงจากฝันร้ายมาก ผ่านไปสักพักดวงตาหวานก็เปิดขึ้นมามองเขาตาแป่วอย่างตอนนี้ แต่เธอกลับเอ่ยคำนั้นออกมา..คำที่ทำให้เขาอดที่จะเค้กหัวเธอเรียกสติให้อยู่กับความจริง

“เจ็บก็ดีแล้ว!จะได้รู้ว่าตัวเองยังไม่ได้ฝัน…”

ประโยคนั้นทำเอาพะพายเบิกตากว้าง และลุกขึ้นมานั่งบนเตียงทันที เปลือกตาที่ปรือก่อนหน้านี้ก็หันไปสำรวจรอบๆ ตัวทันที แต่เพราะพึ่งตื่นจึงทำให้เธอยังหงุนงง และยังคงจับต้นชนปลายกับสถานการณ์ในปัจจุบันไม่ได้

แต่สักพักภาพเหตุการณ์ในโรงแรมที่เคยเกิดขึ้นก็ผุดขึ้นมาในหัวเป็นฉากๆ ในขณะเดียวกันภาพในความฝันที่เธอฝันร้ายไปเมื่อสักครู่ก็ผุดขึ้นมาเช่นเดียวกัน

เธอฝันว่าพี่กลับมาหาเธอ…และก็กำลังจะจากเธอไปอีกครั้ง…

พี่ที่ยืนข้างเธออยู่ตอนนี้…พี่ที่เป็นคนเดียวกันกับคนที่โรงแรม…

คนที่ตอนนี้เธอจำเขาได้แล้ว…

จำได้แล้วว่าเขาคือพี่ชาย…

เธอจำพี่ชายที่เธอรักมากได้แล้ว…

พี่ที่เคยสัญญาว่าจะกลับมาหาเธอ…แล้วไม่ได้กลับมา แต่เธอก็ไม่เคยโกรธเขาเลย เพราะเข้าใจดีว่าพี่คงจะกำลังใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นอย่างมีความสุขอยู่กับปัจจุบัน และอนาคต พี่ที่ได้อยู่กับครอบครัว ได้มีชีวิตใหม่ ได้เรียน ได้ทำงานในสิ่งที่ชอบ

แค่นั้น.. แค่รู้ว่าพี่กำลังใช้ชีวิตอยู่แบบนั้น

เธอก็ดีใจแล้วล่ะ…

แต่ตอนนี้พี่กลับมาแล้ว…

ในที่สุดเธอได้เจอพี่อีกครั้งแล้ว…

พายดีใจจังเลย….พี่วินกลับมาหาพายแล้วจริงๆ ใช่ไหม นี่พายไม่ได้ฝันไป หรือคิดไปเองจริงๆ ใช่ไหม

“จำได้พี่แล้วใช่ไหม ฮื้ม…ว่าไง”

พะพายที่เอาแต่คิดอยู่ในใจฉะงักกึกทันทีที่ได้ยินคนพี่พูดขึ้นมาแบบนั้น เมื่อจำได้แล้วว่าก่อนหน้านี้ตัวเองเผลอเรียกชื่อคนพี่ออกไป เพราะคิดว่ามันเป็นความฝัน เธอเลยเรียกพี่ออกอย่างไม่ได้คิดอะไร

แต่ตอนนี้สติกลับมาเต็มร้อยแล้ว จึงเกิดความไม่มั่นใจแล้วว่าตัวเองจะยังสามารถเรียกเขาว่าพี่เหมือนเมื่อก่อนได้อีกไหม

เกิดความคิดว่าตัวเองคงไม่มีสิทธิเรียกคนตรงหน้าว่าพี่ได้อีกแล้ว เพราะความจริงที่เราสองคนไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ ไม่ได้มีความเกี่ยวกันเลยด้วยซ้ำไป ขึ้นมาย้ำเตือนถานะของเธอกับเขาทันที

ตอนนี้เขายังมีศักดิ์เป็นหัวหน้าเธอด้วย

ใช่...ตอนนี้เธอกับเขาก็ช่างแตกต่างเหลือเกิน…

ตอนเด็กที่กล้าเรียกพี่เพราะเธอยังไม่โตพอที่จะรู้ว่าอะไรสมควรไม่สมควร และตอนนั้นเธอก็ไม่รู้จักคำว่าถานะด้วย รู้แค่ว่าเขาใจดีกับเธอมากๆ ก็เลยเอ่ยเรียกว่าพี่ออกไปอย่างนั้น และตอนนั้นพี่ก็ไม่ได้มีท่าทีไม่ชอบที่เธอเรียกแบบนั้นด้วย

แต่กับปัจจุบันเธอรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร…นั้นจึงเหตุผลที่ทำให้เกิดความรู้สึกกระอักกระอ่วนเกินกว่าจะเรียกเขาว่าพี่ได้อีก เพราะตอนนี้เขาอยู่สูงเกินกว่าคนไม่มีถานะอย่างเธอ จะเรียกเขาว่าพี่ได้อีกแล้ว

เมื่อเห็นน้องพูดไม่ออกเควินก็อดที่จะเข้าไปลูบหัวน้องเบาๆ อย่างที่เคยทำบ่อยๆ ในตอนเด็กไม่ได้…ตอนเด็กที่เขามักจะทำทุกครั้งที่น้องเป็นเด็กดี เชื่อฟังคำพูด ทำทุกครั้งที่น้องโชว์ผลการเรียนของตัวเองให้เขารู้ ทำทุกครั้งที่น้องยอมตามใจเขา

“พี่ขอโทษนะพาย..ขอโทษที่กลับมาหาเราช้าไป…”

และการนึกถึงเรื่องราวในอดีตก็ทำให้เขาเกิดความรู้สึกเอ็นดูที่คนนั่งนิ่งทำอะไรไม่ถูกตรงหน้าขึ้นมา คนตรงหน้าที่เขารู้สึกผิดมาตลอด รู้สึกผิดจนอยากจะชดเชย

ชดเชยด้วยการทำบางอย่าง…

เช่นการนั่งลงบนเตียงเดียวกับน้อง ค่อยๆ จับมือคนน้องขึ้นมาบนมาวางบนตักตัวเอง และลูบเบาๆ สัมผัสอย่างอ่อนโยนเท่าที่จะทำได้

เมื่อเขาทำแบบนั้นน้องก็ก้มหน้าลงชิดอกตัวเองทันที

และยังคงนิ่ง ไม่พูดไม่จาออกมาอีกเช่นเดิม แต่เขายังคงพยายามหาวิธีที่จะทำให้น้องเอ่ยอะไรออกมา โดยการก้มหน้าลงไปจูบที่มือเล็ก และทิ้งค้างอยู่ที่เดิมอย่างแผ่วเบาอย่างนั้นครู่หนึ่ง

นั่นจึงทำให้เขาเริ่มเห็นท่าทีที่เธอพยายามจะขืนตัวออก เพราะมือที่เขากำลังจูบอยู่เริ่มขยับ

ส่วนทางด้านคนที่โดนกระทำก็อดแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้ เธอทั้งสงสัยกับการกระทำของเขา และของตัวเองที่ยังคงนิ่งเชยไม่ตื่นกลัวกับการถูกสัมผัสใดๆ เลยทั้งสิ้น

เมื่อนึกขึ้นได้แบบนั้นเธอก็เลยพยายามที่จะฝืนตัวเองออกมานิดหน่อย และมันก็นิดเดียวจริงๆ เพราะมันไม่ได้ทำให้เธอหลุดจากการกระทำแบบนั้นได้เลยสักนิด

ซึ่งมันต่างจากปกติของเธอมากๆ

ปกติที่เธอมักจะตื่นกลัวทุกครั้งที่มีผู้ชายพยายามจะเข้าหา เข้ามาคุยด้วย หรืออาจเป็นเพราะว่าคนตรงหน้าเป็นพี่หรือเปล่านะ…พี่ที่เธอคิดว่าสามารถเชื่อใจเขาได้ พี่ที่เธอมักจะยอมตามใจอีกคนเสมอในอดีต พี่ที่ไม่ว่าจะขอ หรือต้องการอะไรเธอก็พร้อมจะทำให้ทุกอย่าง

“พาย…”

และตอนนี้พี่ก็เปลี่ยนจากการจูบมือขึ้น ขึ้นประคองหน้าของเธอแทนแล้ว แววตาที่แสนคุ้นเคยที่เธอคิดถึงมันมาตลอด บวกกับการกระทำของเขาทำให้เธอแทบไม่อยากจะเชื่อว่า…

สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่เป็นความจริง…

เธอคิดถึงพี่เหลือเกิน…

คิดถึงแววตาที่เคยมองเธออย่างนี้…

คิดถึงจนทำให้น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้…

เป็นการร้องไห้ที่ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นใดๆ ออกมาเลยสักนิด แต่กลับส่งผลโดยตรงต่อความรู้สึกของเควินอย่างมหาศาล จนเขาต้องละมือที่กำลังประคองดวงหน้าหวาน มาปาดน้ำตาของน้องแทน

ทำมันอย่างแผ่วเบา…

แต่หยดน้ำตากลับยิ่งไหลมากขึ้น…

“ไม่เป็นไรแล้วนะ…ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้ว”

ยิ่งเขาปลอบเธอก็ยิ่งร้องหนักขึ้นเรื่อยๆ หนักขึ้นจนเขาตัดสินใจดึงร่างเล็กของน้องเข้ามาสวมกอดทันที กอดพลางพูดปลอบเธออยู่อย่างนั้นสักพัก กว่าอาการสะอื้นไห้จะสงบลง

นั่นจึงทำให้เขาผลักกอดออกมามองใบหน้านวลที่แดงก่ำ และยังคงทิ้งรอยน้ำตาไว้อยู่ รอยน้ำตาที่ทำให้เขายกมือขึ้นมาจับที่กรอบหน้าของคนตัวเล็กอีกครั้ง เพราะความรู้สึกอยากจะทะนุถนอม

และเกิดความคิดว่า…

เขาจะไม่มีทางปล่อยให้ใครอื่นมาทำร้าย..มาทำให้น้องต้องเสียใจเหมือนอย่างที่ผ่านมาๆ อีกแล้ว

แม้แต่ตัวเขาเองก็ตาม…

แต่เมื่อคิดว่าจะมีคนอื่นขึ้นมา…คนอื่นที่อาจจะมาทำร้าย และมาปลอบ มาทำอย่างที่เขาทำอยู่กับน้องในตอนนี้ ก็ทำให้เกิดความรู้สึกหวงน้องของขึ้นมาอย่างจัง

น้องที่เขาไม่เคยคิดเลยว่า…เด็กผอมแห้งและผิวดำคล่ำจากแสงแดดในอดีตจะโตมาสวยงดงามขนาดนี้

งามเสียจนเขาเกิดอาการหัวเสียขึ้นมา เมื่อคิดว่าจะมีใครเข้ามายุ่งกับเธอได้อีกนอกจากเขา หัวเสียจนคิดอยากจะครอบครองเธอให้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

ความรู้สึกอยากครอบครองนั้น…ทำให้เขาเอาแต่จดจ้องใบหน้าของน้องอย่างไม่ลดละ จ้องอย่างคนกำลังพิจารณาใบหน้าสวยหวาน มองอย่างคนที่อยากจะตีตราจองให้น้องกลายเป็นของเขาคนเดียวจริงๆ

“พาย…”

ชายหนุ่มเอ่ยเรียกน้องออกไปพร้อมกับจ้องมองไปยังสิ่งที่เคยลิ้มลองมันแล้วครั้งหนึ่ง และเขาก็ยังคงจดจำสัมผัสหวานล้ำนั้นได้เป็นอย่างดี และครั้งนี้เขาก็อยากจะทำอย่างนั้นอีก ทำให้สมกับความคิดถึงที่มีมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

“พาย…จำไว้นะว่า อย่าให้ใครมาทำกับเราอย่างที่พี่ทำอยู่…”

ชายหนุ่มเอ่ยพูดออกไปอย่างคนเห็นแก่ตัว พอจบเขาก็ทำการจู่โจมไปที่ริมฝีปากน้องอย่างรวดเร็ว

นั้นทำเอาร่างเล็กนิ่งงั้นกับสิ่งที่เกิดขึ้นทันที เพราะเธอไม่คิดว่าคนพี่จะทำอย่างนี้กับเธออีกครั้ง ทำเหมือนที่โรงแรม

ที่โรงแรมพี่ทำเพราะความโกรธ…

ใช่เธอคิดว่าที่โรงแรมพี่ทำเพราะความโกรธ…

โกรธที่เธอจำพี่ไม่ได้…

แต่ตอนนี้พี่จะทำเพราะอะไรล่ะ…ในเมื่อเธอยังไม่ได้ทำอะไรที่ทำให้พี่โกรธเลยสักนิด และตอนนี้พี่ก็รู้แล้วด้วยว่าเธอจำพี่ได้แล้ว

แล้วพี่จะทำอย่างนี้อีกทำไมกัน…