รัก(แรก) ผูกพัน

ลำดับตอนที่ #5 : สูญเสีย

 บทที่ 5

สูญเสีย…

การได้คุยกับหมอเป็นการส่วนตัวหลังจากคุยสายสำคัญเสร็จไปได้ไม่นาน ทำให้เควินเริ่มที่จะปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้

แท้จริงแล้วอาการที่น้องเป็นคือโรคสูญเสียความทรงจำไปชั่วคราว หลังจากเกิดเหตุการณ์ที่ทำร้ายจิตใจของเธอไปอย่างแสนสาหัส มันจึงส่งผลกระทบที่ทำให้ใจแตกสลาย จนร่างกายรับไม่ไหว

จิตใต้สำนึกของเจ้าตัวจึงเลือกที่จะลืมเรื่องราวที่ทำให้ต​ัวเองต้องเจ็บปวด และเสียใจไปทั้งอย่างนั้น เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่คนป่วยเองคิดว่ามันจะสามารถปกป้องตัวเองจากเหตุการณ์ร้ายๆ ที่เกิดขึ้น

จากประวัติการรักษาทำให้เขารู้ว่าพะพายพึ่งประสบอุบัติเหตุบนท้องถนนเมื่อสองเดือนที่ผ่านมานี่เอง เป็นการประสบอุบัติเหตุที่ทำให้เธอต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนานนับสัปดาห์

และใช่เธอสูญเสียคนเป็นแม่ไป…

เพราะอุบัติเหตุครั้งนั้น…

ในตอนแรกหมอไม่ยอมบอกเรื่องนี้ให้เขารู้ เพราะถือว่ามันเป็นประวัติการรักษาของคนไข้จึงถือเป็นความลับ แต่เพราะเขายืนยันว่าตอนนี้น้องไม่เหลือญาติคนอื่นนอกจากตัวเขาแล้ว

นั้นจึงทำให้เขาได้รับรู้เรื่องราวต่างๆ ของน้องเพิ่มขึ้น

และการสูญเสียผู้เป็นแม่ก็ไปไม่ใช่เหตุผลเดียวที่ทำให้น้องต้องกลายมาเป็นแบบนี้ด้วย โดยหมอคาดเดาไว้ว่าเธออาจจะประสบพบเจอกับการสูญเสียคนเป็นที่รักมาหลายต่อหลายครั้งในชีวิตก็เป็นไปได้

ทุกครั้งมันก็เลยถูกฝังลึกอยู่ในใจมาตลอด…

จนมันทับถมมากขึ้นเรื่อยๆ

วันหนึ่งที่ร่างกายอ่อนแอเกินกว่าจะรับไหว…

ความรู้สึกที่ถูกสะสมมานานจึงปะทุออกมา…

ส่วนเหตุผลที่อยู่ๆ อาการของเธอก็กลับมากำเริบอีกครั้งในวันนี้…หมอคาดว่าคนป่วยอาจจะกำลังเผชิญกับอะไรบางอย่างที่คงไปกระตุ้นความรู้สึกเจ็บปวดของเธอกลับขึ้นมาอีกครั้ง

เพราะหลังจากที่เขาได้เล่าความสัมพันธ์ของเขากับน้องไป รวมทั้งเรื่องที่เขาเคยทอดทิ้งคนน้องไปแล้วด้วยนั้น หมอจึงสันนิษฐานว่านี่อาจจะเป็นแผลในใจน้องอีกอย่างหนึ่งก็ได้

แผลในใจที่เกิดจากเขาเป็นคนจุดชนวนขึ้นมาเอง…

และที่น้องจำเขาไม่ได้ก็อาจจะเป็นเพราะจิตใต้สำนึกของเธอเลือกที่จะปิดกั้น เพียงเพราะเกิดความต่อต้าน…ต่อความกลัวจะที่จะต้องเผชิญหน้ากับต้นเหตุของความเจ็บปวดในอดีตอีกครั้ง

‘แล้วน้องจะจำผม..ได้อีกไหมครับ…เธอจะมีโอกาสหายไหม’

‘เรื่องความจำหมอก็บอกไม่ได้เหมือนกัน แต่วิธีการรักษาคือญาติต้องใจเย็นๆ ต้องค่อยๆ คุยกันนะครับ อย่าพึ่งไปกดดันในตอนที่เธอยังไม่พร้อม ต้องให้กำลังใจ และให้เวลากับเธอมากๆ แล้วเมื่อไหร่ที่เธอพร้อมเธอทุกอย่างก็จะค่อยๆ ดีขึ้นมาเองครับ’

“เฮ้อ…”

เขาอยู่กับหมอเกือบครึ่งชั่วโมง ซึ่งแปลว่าตอนนี้เขาออกมาจากห้องคนไข้นานไปแล้ว นั่นจึงทำให้เขาต้องรีบกลับห้องคนป่วยทันทีด้วยความเป็นห่วง ไม่อยากปล่อยให้น้องอยู่คนเดียว

และเมื่อมาถึงห้องแล้วก็พบว่าน้องยังคงหลับอยู่เช่นเดิม แต่พอได้เห็นใบหน้าซีดเผือดของคนที่นอนไม่ได้สติอยู่ ชายหนุ่มก็อดที่จะรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำไม่ได้

เขาไม่น่าทิ้งน้องไปเลยแบบนั้น…

“พาย…พี่ขอโทษนะ…ขอโทษที่ไม่ได้อยู่กับพายในตอนที่เรากำลังต้องการใครสักคน พี่ขอโทษที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้พายต้องเป็นแบบนี้…พี่ขอโทษ”

ชายหนุ่มพูดพร้อมกับนั่งลงบนเตียงข้างๆ น้อง ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวและลงมาที่กรอบหน้าน้องอย่างแผ่วเบา ราวกับอยากจะปลอบประโลมกับสิ่งที่น้องพบเจอมา ทำเพื่ออยากจะไถ่โทษความผิดของตัวเองไปพร้อมๆ กันด้วย

แต่แล้วการสัมผัสแบบนั้นกลับตามมาด้วยความรู้สึกบางอย่างที่กำลังก่อเกิดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้อยู่ใกล้กับน้องตามลำพัง

ตัวเขาเองก็ตกใจกับอาการที่เป็นอยู่มากเหมือนกัน อาการที่อยากจะเข้าไปสัมผัสตัวน้องมากขึ้นเรื่อยๆ อยากทำตามเสียงเรียกร้องข้างในใจ เสียงเรียกที่ทำให้เขาไม่อยากหยุดเพียงแค่มองดูเฉยๆ

เพียงแค่ได้สัมผัสใบหน้านวลไม่นาน…

ร่างกายของเขาก็ร้อนรุ่มขึ้นมาทันที…

“พาย…”

น้ำเสียงแหบพร่าที่ถูกเอ่ยออกมา..บ่งบอกถึงอารมณ์ของชายหนุ่มในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี

เขาอยากทำมากกว่านี้…

พูดจบร่างหนาก็ค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งร่างกายแนบชิดติดกันไปกับคนที่หลับไม่รู้สึกตัว ลมหายใจร้อนเผ่าไปด้วยแรงอารมณ์ถูกรดใส่ใบหวาน อย่างไม่สามารถหักห้ามใจได้อีก

“พาย…พี่ไม่ไหว”

เสียงกระซิบแผ่วเบาพูดใส่หูเล็กเพื่อต้องการระบายอารมณ์ร้อนรุ่มของตัวเองออกไปทันที ก่อนที่ตามด้วยจมูกโด่งค่อยๆ เลื่อนลงไปตามไรผมบางอย่างอดใจไม่ไหว การสัมผัสที่มากขึ้นกว่าเดิมทำให้เขายิ่งรู้สึกหลงใหลในตัวน้องจนยากที่จะควบคุมได้

“พาย…พี่คิดถึงเราจัง คิดถึงเหลือเกิน”

ความรู้สึกที่เขาไม่อาจยอมรับในอดีต ความรู้สึกที่เริ่มแปรเปลี่ยนมากขึ้นทันทีที่ได้เจอน้องอีกครั้ง แค่ในเวลาวันเดียวเท่านั้น แต่เขากลับรู้สึกมากมายได้ขนาดนี้ได้อย่างไรกัน

“ตรงนี้…พี่ขอลองชิมมันอีกครั้งได้ไหม”

ยิ่งได้มอง ได้สัมผัส ความรู้สึกเหล่านั้นก็ยิ่งเพิ่มขึ้นมาเป็นเท่าตัวจนน่ากลัว ตอนนี้นิ้วโป้งของเขาก็เอาแต่สัมผัสริมฝีปากบางของน้องไปมาอย่างหลงใหล

ริมฝีปากบาง…แต่กลับอวบอิ่มเชื้อเชิญเขาให้ก้มลงไปหา ไปสัมผัสมันอย่างตอนที่อยู่ที่โรงแรมอีกครั้ง

ตอนนั้นที่เขาเองก็ทำลงไปตามที่ใจต้องการ…

เพราะการได้กลับมาเจอน้องในเวอร์ชั่นที่โตขึ้น และสวยงามมากๆ ทำให้เขาไม่อาจทนมองน้องได้เฉยๆ เหมือนในอดีตได้อีกแล้ว

“อื้อ…”

จากสัมผัสไปมาเปลี่ยนเป็นการนวดคลึงลงที่ริมฝีปากน้อง สัมผัสด้วยแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ

กระทั่งการกระทำนั้นก็ทำให้คนหลับส่งเสียงร้องออกมา เนื่องจากถูกรบกวนการนอนหลับ

และเควินก็รีบหยุดการกระทำทั้งหมดแทบจะทันทีทันใด ร่างกายของเขาขยับถอยออกมาจากน้องอย่างอัตโนมัติ

เควินเกิดอาการกลัวขึ้นมาทันที…

กลัวว่าจะโดนจับได้…

ว่าเขา…ทำอะไรลงไป

“ฮื่อ…ฮึก”

จู่ๆเสียงร้องที่ดังขึ้นมาจากคนบนเตียง เสียงที่เหมือนคนร้องไห้ เสียงที่ตามมาด้วยอาการกระสับกระส่ายไปมาของน้อง ทำให้คนที่กลัวจะโดนจับได้ก่อนหน้านี้ตกใจขึ้นมาอีกครั้ง

“ฮึก…อย่า…อย่าทิ้งพายไปอีกนะ..”

จากเสียงร้องเปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้น ราวกับคนที่กำลังจมอยู่ในฝันร้าย…ฝันร้ายที่เธอเผชิญอยู่ทำให้เสียงร้องดังขึ้นเรื่อยๆ จนเควินต้องรีบเดินเข้าไปดูน้องใกล้ๆ

ชายหนุ่มค่อยๆ แตะเบาๆ ไปที่หัวไหล่มนของน้องเพื่อต้องการปลุกน้องให้ตื่นจากความฝันร้ายนั้น แต่กลายเป็นว่าสัมผัสนั่นของเขากลับยิ่งทำให้เธอผวามากขึ้นกว่าเดิม

“พาย…ไม่เป็นไรนะ แค่ฝันร้าย…ตื่นขึ้นมาก่อนนะครับ”

ถึงอย่างนั้นเขาก็ตัดสินใจที่ปลุกน้องต่อไป น้องที่ตอนนี้กำลังยกมือขึ้นมาเหมือนจะคว้านหาอะไรบางอย่าง

“ฮึก…อย่าไป…พี่วิน!อย่าทิ้งพายไปนะ!”

คำพูดที่หลุดออกมาจากคนที่กำลังฝันร้ายอยู่…

ทำเอาเควินฉะงักไปทันทีที่ได้ยินชื่อตัวเองจากปากน้อง…

แต่เมื่อเห็นท่าทางสะอื้นไห้ของน้อง เขาก็กลับมาดึงสติตัวเองให้อยู่กับปัจจุบันอีกครั้ง และรีบดึงมือน้องขึ้นมากุมไว้ทันที ทำเพราะอยากให้น้องรับรู้ว่าถ้าเธอตื่นขึ้นมาแล้วจะมีคนอยู่กับเธอตรงนี้

คนที่น้องร้องไห้เรียกชื่อเขาไปเมื่อกี้…

เมื่อเขากุมมือน้องไปได้ไม่นาน น้องก็กระชับมือเขากลับอย่างแน่นหนา…ราวกับกลัวว่ามันจะหลุดไปไหนได้

“ไม่เป็นไรแล้วนะ…ไม่ต้องกลัว…พี่อยู่นี่แล้ว…”

การได้เห็นน้ำตาของน้องทำให้เขารู้สึกอ่อนไหวตามน้องด้วย ความอ่อนไหวที่เกิดขึ้นหลังจากได้รับรู้เรื่องราวมากมายของเธอ

เรื่องราวที่เขาให้คนไปสืบมา…

“เธอออกจากบ้านเก่ากับแม่ตอนอายุสิบห้าปีครับ เท่าที่รู้มาบ้านนั้นน่าจะติดหนี้เลยโดนยึดบ้านเพื่อไถ่หนี้ครับ ส่วนคนในบ้านก็ย้ายไปอยู่ห้องเช่าข้างนอก เป็นห้องเช่าเล็กๆ ครับ ตอนนั้นทั้งสองทำงานรับจ้างอยู่ในตลาด ได้ยินว่ารับจ้างทุกอย่างในตลาดเลยด้วยครับ ทั้งเข็นพัก และต่างๆ นานา”

น้องใช้ชีวิตแบบนั้นหลังจากที่เขาจากไป…

เขาที่จากไปเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างมีความสุขอยู่ที่ต่างประเทศ เขาที่ตัดสินใจที่จะลืมน้องไป

เขาทำแบบนั้นลงไปได้อย่างไร…

เขาทิ้งน้องลงคอได้อย่างไร…

“พี่ขอโทษนะพาย…ขอโทษที่คิดจะลืมเรา ขอโทษที่ไม่กลับมาหาเรา พี่ขอโทษจริงๆ แต่พี่กลับมาแล้วนะ…กลับมาอยู่กับพายแล้ว…พายไม่ต้องอยู่คนเดียวลำพังอีกแล้ว…พี่จะอยู่กับพาย…จะไม่ทิ้งพายไปไหนอีกแล้ว…ไม่ว่ายังไง พี่ก็จะทำให้เราได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งให้ได้…”​