รัก(แรก) ผูกพัน

ลำดับตอนที่ #2 : พบเจอเธอ

บทที่ 2

พบเจอ…

“เชิญทางนี้ได้เลยครับ”

ใช้เวลาเพียงไม่นานพนักงานก็พาเขามาส่งถึงห้องพักอย่างเรียบร้อย ซึ่งถือว่าเป็นการให้บริการได้เป็นอย่างดี ไม่เสียแรงเลยที่เขายอมเสียเงินลงทุนซื้อหุ้นของที่นี่ไปเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เป็นการลงทุนที่ไม่ได้ผ่านกระบวนการคิดวิเคราะห์ถึงกำไรทางธุรกิจเลยสักข้อเดียว

เพราะเขาไม่ได้หวังผลกำไรตั้งแต่แรกแล้วไงล่ะ…

เรื่องเงินไม่ใช่จุดประสงค์หลักของเขา…

เขาซื้อเพราะเหตุผลอื่นต่างหาก…

เมื่อได้เข้ามาอยู่ในห้องพักตามลำพังแล้ว ร่างกายของชายหนุ่มก็อ่อนล้าลงทันทีอย่างเห็นได้ชัด เพราะน่าจะเกิดจากการเดินทางที่ใช้เวลาอยู่เกือบครึ่งค่อนวันเลยกว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง เมื่อได้เอนตัวลงบนเตียงนอนได้ไม่นาน เปลือกตาที่เปิดกว้างมาตลอดทั้งวันก็เริ่มหนักอึ้งขึ้นมาทันทีเช่นเดียวกัน

แล้วมันก็ปิดลงอย่างช้าๆ ไปตามกลไกของร่างกาย

แต่ยังไม่ทันจะได้เคลิ้มหลับดี…

จู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาขัดเสียก่อน…

กริ๊ง…กริ๊ง…

เป็นเสียงออดที่ดังขึ้นมาจากข้างนอกห้อง เสียงนั้นทำให้คนที่กำลังจะเคลิ้มหลับสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

เควินลุกขึ้นมานั่งก่อนสักพัก ก่อนที่จะฝืนร่างกายตัวเองลุกขึ้นยืนเพื่อจะเดินไปยังต้นตอของเสียงนั้นอย่างอยากลำบาก และเมื่อมาอยู่หน้าบานประตูใหญ่ของห้องแล้ว เขาก็ไม่รอช้าที่จะเปิดประตูทันที แม้ว่าเขาจะยังคงสะลึมสะลืออยู่ก็ตาม

“สวัสดีค่ะดิฉันเป็นพนักงานของโรงแรมนะคะ พอดีคุณลืมบัตรประชาชนไว้ที่ล๊อบบี้นะคะ”

และเมื่อเปิดประตูออกไปคนที่อยู่หน้าประตูก็เอ่ยพูดขึ้นมาทันที ยังไม่ทันที่เขาจะได้ตั้งสติดีเลยด้วยซ้ำ เพราะตัวเขายังไม่ตื่นดีเลย สมองจึงยังไม่สามารถประมวลผลได้ดีนัก และเขาก็แทบจะจับใจความคำพูดเมื่อสักครู่ไม่ได้เลยด้วยซ้ำไป

นั้นจึงทำให้เควินต้องเอ่ยถามออกไปอีกครั้ง…

“ครับ? ว่าไงนะครับ”

“เอ่อ…พ…พอดีคุณลืมบัตรไว้ข้างล่างค่ะ นี่ค่ะบัตร…เรียบร้อยดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”

พนักงานสาวสะดุดคำพูดของตัวเองทันทีที่เธอได้เห็นหน้าคนในห้อง เนื่องจากตอนแรกเธอยังไม่ทันได้มองหน้าของชายหนุ่มดีเพราะรีบพูดไปหน่อย

แต่ตอนนี้เธอเห็นหน้าเขาแล้ว…

หน้าที่ทำเอาเธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูก…

ร่างกายเองก็พลางชะงักกึกไปด้วยอย่างไม่มีเหตุผล…

เพราะเพียงแค่ได้เห็นหน้า เห็นแววตา และได้ยินเสียงทุ้มๆ ของชายหนุ่มตรงหน้าเท่านั้นเอง แต่มันกลับทำให้หัวใจของพนักงานสาวอย่างเธอใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีที่มาที่ไป

เธอตกใจอยู่สักพักเดียวแล้วก็รีบยื่นบัตรที่ถืออยู่ในมือส่งไปให้คนตัวสูงทันที เมื่อคิดว่าเสร็จหน้าที่แล้วก็รีบเอ่ยขอตัวไปทันที เนื่องจากไม่อาจทนมองใบหน้าของชายหนุ่มได้นานกว่านี้แล้ว

เพราะ…

ยิ่งมองใจก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

จนเธอควบคุมอาการของตัวเองไม่ได้อีกแล้ว…

และเธอก็ไม่อยากให้ชายหนุ่มเห็นอาการแปลกๆ ของตัวเองด้วย

เควินที่พึ่งเรียกสติของตัวเองกลับมาได้ ก็เกิดอาการชะงักไปเช่นเดียวกันกับพนักงานสาวตรงหน้า เมื่อได้เห็นใบหน้าของเธอชัดๆ

และนั้นก็ทำให้เขายังไม่อยากปล่อยให้เธอไปไหน…

“เดี๋ยวก่อนครับ !”

คนที่ทำให้เขาตกใจเมื่อได้เห็นหน้า คือคนคนเดียวกันที่อยู่ในรูปที่เขาพกติดตัวมาด้วยตั้งแต่อเมริกา

เป็นรูปเก่าๆ ใบหนึ่งที่เขาไม่เคยคิดจะเอาออกมาดูเลยสักครั้งตั้งแต่ที่ได้มันมา เพราะมันเป็นรูปที่เขาเคยปฏิเสธจะรับมันมาจากน้องในตอนที่เธอเอามาให้เขา และก็เป็นรูปใบเดียวกันที่ทำให้น้องต้องร้องไห้เพราะเขาครั้งแรก

จนเขาต้องรีบวิ่งไปเอารูปนั้นมาจากน้องอีกครั้ง ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่อยากปล่อยให้น้องร้องไห้คนเดียว เพราะโดยปกติแล้วน้องมักจะงอนเขาเชยๆ และถึงจะงอนแค่ไหนเขาก็ไม่เคยจะตามง้อน้องเลยสักครั้ง

ถ้าหากเธองอนหรือโกรธเขาเมื่อไหร่…

เจ้าตัวก็จะหายเองทุกครั้ง…

‘พี่วิน เก็บรูปนี้ให้ดีนะคะ’

‘จะอะไรนักหนา…ก็แค่รูปถ่ายใบเดียวเอง’

ใช่มันก็แค่รูปถ่าย…และมันก็มีแค่ใบเดียวด้วย แต่น้องก็ยังยอมสละให้เขา…ทั้งที่ตัวเองก็ชอบรูปนั้นมากๆ ชอบขนาดที่ยอมแลกกับบางอย่างเพื่อจะได้รูปมาเป็นของตัวเอง

‘ถ้าพี่วินไม่อยากได้…พายเอาคืนก็ได้ค่ะ’

‘เรื่องอะไรจะคืนล่ะ…ให้แล้วให้เลย และตอนนี้มันก็เป็นของพี่แล้วด้วย คิดจะมาอยากได้ทีหลังไม่ได้นะ’

เมื่อจบคำพูดนั้นแววตาเศร้าๆ ของน้องก็ถูกแทนที่ด้วยประกายความสุข ความดีใจ อย่างที่เขาคาดหวังจะได้เห็นขึ้นมาทันที

แม้จะไม่เคยง้อ…

แต่เขาก็รู้วิธี…

ที่จะทำให้น้องรู้สึกดีได้…

จำได้ว่า…ตอนนั้นเขาโกรธมากที่รู้ว่าน้องไปได้รูปมาจากไหน เพราะมันเป็นรูปที่ติดอยู่ที่บอร์ดของโรงเรียน รูปที่ครูพึ่งเอาไปติดไว้ได้ไม่ถึงวันหลังจากจบกิจกรรมกีฬาสี ทว่าคนน้องก็ไปเอามันมาโดยไม่ได้ขออนุญาตจากใครเลยทั้งสิ้น

ซึ่งนั้นก็แปลว่าน้องได้รูปมาจากการขโมย…

และนั่นก็เหตุที่ทำให้เขาดุด่าว่าน้องไปอย่างหมดความอดทนทันทีที่รู้ว่ารูปนั้นมาจากไหน เพราะเจ้าตัวเองเป็นคนบอกเขาด้วยตัวเอง บอกด้วยรอยยิ้มปลื้มปริ่มที่ได้มอบรูปนั้นมาให้เขา

และเธอก็ไม่รู้ตัวเลยสักนิดเดียว…

ว่าตัวเองกำลังทำความผิดอยู่…

และความไม่พอก็ทำให้เขามองข้ามความไร้เดียงสานั้นไป ถูกด้วยความรู้สึกผิดหวังและความโกรธเข้าแทนที่ จนเผลอตะคอกใส่น้องไปอย่างไม่เคยทำ จำได้ว่าตอนนั้นเขาตะคอกจนน้องตัวสั่นเท่าไปด้วยความกลัว แต่เขากลับมองข้ามสิ่งนั้นไปอย่างน่าละอายใจ

พอหลังจากดุด่าว่าน้องเสร็จแล้ว ตัวเขาตอนนั้นก็ยังอาสาลากคนตัวเล็กไปส่งถึงห้องปกครองเองอีกด้วย เป็นการพาไปแจ้งความผิดของน้องต่อครู เสร็จแล้วเขาก็ปล่อยทิ้งน้องอยู่ที่นั่นคนเดียวอย่างไม่ไยดี

จนกระทั่ง…วันนั้น

น้องก็หายไปจากสายตาของเขาเลยทั้งวัน

และมารู้ที่หลังว่าที่น้องหายไปเพราะโดนครูทำโทษ ที่เจ้าตัวยังคงยืนยันที่จะเอารูปใบนั้นมาให้ได้ ถึงขั้นยอมทำทุกอย่างเพื่อแลกกับรูปใบนั้นใบเดียว

เช้าวันใหม่หลังจากวันที่โดนทำโทษ คนน้องกลับเดินมาหาเขาด้วยรอยยิ้มอย่างปกติเช่นทุกวัน แล้วเจ้าตัวก็ยื่นรูปใบเดียวกันที่เป็นต้นเหตุให้เขาตะคอกใส่เสียงดังจนตัวสั่นไปหมด

แต่น้องกลับเดินมาหาเขาด้วยรอยยิ้มราวกับลืมเรื่องที่เขาทำให้เสียใจไปจนหมดสิ้น

ซึ่งการได้เจอกันเช้าวันนั้นก็ทำให้เขาได้เห็นรอยฟกช้ำ…ที่บริเวณหน่องขาของคนน้องด้วย มันเป็นรอยทางยาวที่มาจากการโดนตี ซึ่งมันก็น่าจะระบมและทิ้งความเจ็บปวดอยู่ไม่น้อยเลยล่ะ แต่อีกคนกลับไม่มีสีหน้าที่แสดงออกถึงความเจ็บปวดใดๆ ออกมาเลยสักนิด

แต่สิ่งเดียวที่เขาสัมผัสได้ภายใต้รอยยิ้มนั้น…

คือความอิดโรยจนล้าของน้อง…

ซึ่งนั้นก็ยืนยันได้ว่าสิ่งที่เขาได้ยินมาเป็นเรื่องจริง….

เรื่องที่คนทั้งโรงเรียนเอาแต่พูดต่อๆ กันเกือบตลอดทั้งวัน ว่าน้องไปขโมยรูปมาจนโดนครูทำโทษ และสั่งให้อยู่ทำความสะอาดโรงเรียนทั้งวันตั้งแต่เช้ายันเย็น

กระทั่งเสียงนินทานั้นเริ่มหนาหูมากขึ้นเรื่อยๆ มากจนทำให้เพื่อนๆ ของน้องเลือกที่จะถอยห่างจากน้องไป เพราะแค่ไม่อยากทนคบกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นหัวขโมย จากหนึ่งคนกลายเป็นสองคน ยิ่งนานเข้าก็ยิ่งมีเพื่อนใหคบน้อยลงเรื่อยๆ

จนกระทั่งไม่เหลืออีกเลยสักคนเดียว…

และนั้นกลายเป็นต้นเหตุที่ทำให้น้องเปลี่ยนไป…

จากคนที่ร่าเริง สนุกสนาน กลายไปเป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัว พูดจาน้อยลง คอยหลบผู้คน ซ่อนตัว และไม่เอาตัวเองไปอยู่ในที่ที่มีคนเยอะอีกเลยหลังจากนั้นมา

กระทั้งเป็นเขาเองที่ไม่อาจทนมองได้…

จนทำให้เขายอมใจอ่อน…

และใจดีกับน้องตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา…

เขามักจะไปหาน้องทุกครั้งที่ว่าง พาน้องไปเล่นในกลุ่มเพื่อนของตัวเอง ชวนน้องกินข้าวเที่ยงด้วยกัน ไปกลับจากโรงเรียนด้วยกันทุกวัน และนั้นก็ทำให้เขากับน้องตัวติดกันไปโดยปริยาย

การตัวติดกันที่ส่งผลอย่างร้ายแรง เมื่อวันหนึ่งเราไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้อีกต่อไป

และถึงแม้เรื่องราวเหล่านั้นจะผ่านไปนานมากๆ แล้ว แต่มันกลับยังคงทิ้งความรู้สึกมากมายไว้ให้เขาอยู่จนถึงทุกวันนี้ ไม่เคยจางหายไปจากใจเขาได้เลย

ซึ่งการได้กลับเจอกันครั้งนี้ทำให้เขาได้เห็นความเปลี่ยนแปลงบางอย่างของน้องด้วย น้องที่โตเป็นสาวแล้ว…

โตเป็นสาวสวย…

จนแทบไม่เหลือเค้าโครงเดิมของเด็กผู้หญิงในอดีตอีกแล้ว…

“คะ? มีอะไรให้บริการหรือเปล่าคะ”

“พะพาย…”

พนักงานสาวที่ก้าวเดินออกไปได้เพียงไม่กี่ก้าวหยุดฉะงักไปทันทีที่ได้ยินชื่อของตัวเองถูกเอ่ยออกมาจากปากของชายหนุ่ม

ชายหนุ่มที่เป็นแขกคนสำคัญของโรงแรม ถึงแม้จะสงสัยกับสิ่งที่พึ่งได้ยินมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยออกไปตามหน้าที่ของพนักงานก่อน แล้วค่อยมาทวนคิดอีกครั้งว่า…

เขาเรียกชื่อของเธอได้อย่างไร…

หรือว่าจะรู้จักเธอ….

ไม่…ไม่มีทางเป็นไปได้ที่เขาจะรู้จักคนอย่างเธอ…

หรืออาจจะเห็นป้ายพนักงานบนเสื้อ ที่ทำให้เขาเรียกชื่อของเธอออกมา แต่มันจะดูแปลกมากเลยล่ะ เพราะว่าตั้งแต่ทำงานที่นี่มาก็ยังไม่เคยมีแขกคนไหนเรียกชื่อเพราะอ่านจากป้ายเลยสักครั้ง

แต่เขาไม่ใช่แขกคนธรรมดาๆ ทั่วไปสักหน่อย เธอพึ่งได้ยินจากเพื่อนร่วมงานข้างล่างว่าเขาเป็นถึงหุ้นส่วนคนใหม่ของที่นี่ บางที่นี่อาจจะเป็นเหตุผลที่เขาเรียกชื่อเธอก็ได้

เขาเรียกชื่อเธอ…

ในถานะที่เป็นเจ้านายของที่นี่…