รัก(แรก) ผูกพัน

ลำดับตอนที่ #1 : การเดินทาง

บทที่ 1

การเดินทาง…

ณ สนามบินนานาชาติ สถานที่ที่มีผู้คนเข้ามาใช้บริการกันอย่างคับคั่งเกือบตลอดเวลาจนแทบไม่มีพื้นที่ว่างให้เห็น กลายเป็นต้นเหตุให้ชายหนุ่มที่กำลังเดินออกมาจากทางออกของผู้โดยสาร เกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

เพราะเขาเกลียดความวุ่นวายเป็นที่สุด…

ปกติแล้วเควินมักจะเลี่ยงความวุ่นวายที่รู้ว่าอาจจะต้องเจอทุกรูปแบบ และหากไม่มีความจำเป็นจริงๆ อย่างเช่นคราวนี้เขาคงไม่มีทางเดินทางมาในช่วงที่ตรงกับเทศกาลอย่างนี้แน่นอน

‘ไม่น่าเลย’

สิ่งที่เจออยู่ในขณะนี้ทำให้ชายหนุ่มได้เพียงแต่บ่นออกมาอยู่ภายในใจเท่านั้น เพราะไม่ว่ายังไงตัวเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้อีกแล้ว

เนื่องจากเวลา…ได้เริ่มนับถอยหลังลงเรื่อยๆ แล้ว

และการที่เขาเดินทางมาในช่วงแห่งความวุ่นวายนี้ก็เพื่อจะกลับมาจัดการเรื่องราวทุกอย่างให้เรียบร้อย…ก่อนที่เขาจะไม่มีโอกาสได้ทำมันอีก และตอนนี้ก็เหลือเวลาไม่มากแล้ว

เวลาที่เหลือไม่มาก…ทำให้เขากลัว…

กลัวว่าทุกอย่างจะจบลง…อย่างที่เขาไม่อยากให้เป็น

ซึ่งนั่น…ขอให้เป็นทางเลือกสุดท้ายก็แล้วกัน

เพราะเขาตั้งใจไว้แล้วว่า..ถ้าหากมันจะต้องเป็นไปตามแผนที่ผู้ใหญ่ต้องการ เขาก็ขอเลือกที่จะทำอะไรบางอย่างให้กับตัวเองก่อน

หนึ่งในนั้นก็คือการเดินทางกลับมาไทยครั้งนี้ กลับมาเพื่อเจอใครบางคน…ใครบางคนที่จะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทุกอย่างในชีวิตของเขาต่อจากนี้ไป

พี่กลับมาหาเราแล้วน่ะ…

ไม่รู้ว่ามันจะสายไปแล้วหรือเปล่า…

แต่พี่ก็กลับมาหาเราแล้ว…

กลับมาเจอกับเรา…

ก่อนที่พี่จะตกลงแต่งงานกับคนอื่นไปซะก่อน…

ในระหว่างที่กำลังเดินลงเครื่องมานั้นชายหนุ่มก็มีความรู้สึกมากมายวิ่งวนอยู่ในหัว มันเป็นความรู้สึกที่เขาต้องเก็บซ่อนมันให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ เก็บซ่อนไม่ให้ใครเห็น…ไม่ให้ใครรู้ว่าเขากำลังรู้สึกอย่างไร

การเก็บซ่อนอารมณ์ความรู้สึก…เป็นสิ่งเดียวที่เขาทำมาตลอดชีวิต และทำมันจนติดเป็นนิสัยไปแล้ว…

ทำจนมันกลายเป็นจุดแข็งในการทำงานด้านธุรกิจของเขาไปแล้ว แต่ใครจะไปคิดล่ะว่า..การเป็นคนเก็บอารมณ์เก่งก็มีข้อเสียที่ส่งผลต่อเขาอย่างมากมายเลยทีเดียว

เขา…ต้องเจ็บปวดทุกครั้งที่อยากแสดงความรู้สึกตรงๆ ออกไป…แต่ทำไม่ได้ เพราะเขาถูกสอนมาแบบนี้..สอนให้เป็นลูกผู้ชาย…สอนให้ต้องเป็นคนเก็บอารมณ์ความรู้สึกของตัวเองให้ได้ ไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไรก็ตาม

‘วินลูก…วินเป็นลูกผู้ชายนะ วินจะขึ้นป.1 แล้ว วินจะมาร้องไห้งอแงกับแม่แบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วนะ อีกหน่อยวินก็จะโตเป็นผู้ใหญ่ โตมาดูแลครอบครัวของเรา พอถึงเวลานั้นลูกก็จะต้องเข้มแข็งมากๆ ต้องไม่อ่อนแอให้ใครเห็น ดังนั้นตอนนี้ลูกจะต้องเริ่มฝึกได้แล้วนะ ไม่ว่าลูกจะเสียใจหรือไม่ชอบใจอะไรลูกก็ต้องอดทนรู้ไหมครับ จำไว้ว่าอย่าให้ใครมารับรู้ความรู้สึกของเราได้ง่ายๆ นะลูก อย่าแสดงความอ่อนแอของเราให้คนอื่นเห็นเด็ดขาด จำไว้นะ…’

แม้ตอนนั้นเขาจะยังไม่เข้าใจความหมายของมันทั้งหมดดี แต่เขาก็กลับทำมันได้ดี..ทำได้ดีตั้งแต่ตัวเขายังเป็นเด็กเลยด้วยซ้ำไป

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา…เขาก็ยังคงทำตามที่ผู้เป็นแม่สอนมาเสมอ ทำอย่างนั้นมาตั้งแต่ยังเด็กจนกระทั่งโต…ไม่รู้เลยว่ามันจะส่งผลกับเขาได้ถึงเพียงนี้

เป็นผลที่มีทั้งดีและไม่ดีต่อตัวเขา…

ส่วนคนที่โดนผลกระทบนั้นตรงๆ ก็คือคนที่เขากลับมาหา…เธอเป็นคนที่โดนเขาปฏิบัติตัวด้วยอย่างไม่ดีมามากมายในอดีตที่ผ่านมา ตอนนั้นเขาไม่เคยซื่อสัตย์ และซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเธอเลยสักครั้ง

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่เคยโกรธ…

และไม่เคยเกลียดเขาเลย…

และถึงแม้ว่าจะรู้สึกผิดมากแค่ไหน…เขาก็ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขเรื่องในอดีตได้อีกแล้ว ที่ทำได้ในปัจจุบันก็คือการกลับไปขอโทษ และก็หวังว่าเธอจะให้โอกาสให้เขา

ให้ได้เริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้งหนึ่ง…

เป็นการเริ่มต้นใหม่ด้วยการเปิดใจ…

เปิดใจผ่านการแสดงออกที่จริงใจ และซื่อตรงต่อความรู้สึกของตัวเขาเองให้มากที่สุด…เท่าที่ตัวเขาจะทำได้

ตลอดทางเดินที่เป็นบานกระจกใสกระตุ้นให้ชายหนุ่มที่มีความคิดมากมายวิ่งวนอยู่ในหัวอย่างไม่หยุดพักต้องสะดุด เมื่อจู่ๆ ก็มี แสงแดดจ้าส่องทะลุผ่านกระจกเข้ามายังตัวเขาจนแสบตา

ที่นี่ก็ยังคงร้อนเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยสินะ…

จริงด้วย…เมื่อก่อนเขาเคยอยู่อาศัยในสภาพอากาศที่ร้อนจนแสบผิวแบบนี้มาก่อน

แต่ถึงจะร้อนขนาดไหนประเทศไทยก็ยังคงมีสถานที่ท่องเที่ยวมากมาย…ที่สวยสะดุดตาจนทำให้ชาวต่างชาติต่างเลือกที่จะเดินทางเข้ามาท่องเที่ยวกันอย่างหนาแน่นตลอดเวลา

ยิ่งในช่วงเทศกาลแบบนี้แล้ว..ก็จะยิ่งทำให้ได้พบเห็นนักท่องเที่ยว มากมายต่างเดินทางมาเข้ามาเที่ยวไทยอย่างล้นหลามเลยล่ะ

ยกเว้นเขา…คนหนึ่ง

เขาที่ไม่เคยคิดจะกลับมาเที่ยวที่ไทยอีกเลย..

นับตั้งแต่วันนั้น…

วันที่เขาทิ้งคนทางนี้ไปไกลแสนไกล…

*******

ภาพตึกสูงหลายสิบชั้นตรงหน้าที่ดูหรูหรา และดูมีระดับพอสมควรนั้นทำให้คนตัวสูงขมวดคิ้วขึ้นเป็นปมด้วยความสงสัย…และแปลกใจว่าคนที่เขากลับมาหาพักอยู่ที่นี่จริงๆ อย่างนั้นเหรอ เพราะถ้าเป็นคนที่เขาเคยรู้จักในอดีต…

เป็นไปได้ยากมากที่เธอจะเลือกห้องพักอย่างนี้…

เพราะเธอเป็นคนที่เกลียดความหรูหรามาตั้งแต่เด็กแล้ว…

และอีกอย่างที่พักแห่งนี้ก็ไม่ไกลจากบ้านที่เขากับเธอเคยอยู่อาศัยในอดีตมากนัก เขาก็ไม่เห็นถึงความจำเป็น ที่เธอถึงขั้นต้องย้ายออกอยู่ข้างนอกที่อยู่ใกล้กับบ้านตัวเองมากๆ แบบนี้เลยด้วยซ้ำไป

ที่อยู่เดิมที่บ้านเขากับเธอเคยอยู่ห่างกันแค่ไม่กี่หลังคาบ้านเท่านั้น ซึ่งเป็นที่อยู่สุดท้ายที่เขาอยู่ก่อนที่จะย้ายถิ่นฐานไปต่างประเทศ และนั้นก็เป็นการย้ายที่ค่อนข้างกะทันหันเอามากๆ เลยล่ะ และมันก็เป็นการย้ายที่ทำให้ครอบครัวเขาเลือกที่จะทิ้งทุกอย่างที่นี่ไปจนหมดสิ้น…

และการจากไปของเขา…

ก็เป็นการจากไปที่ไม่ได้บอกลาใครเลยสักคน…

‘วินลูก…เราจะย้ายบ้านกันนะ’

คำพูดของผู้เป็นแม่ในอดีตยังคงชัดเจนอยู่ในความรู้สึกของเขาอยู่เสมอ เพราะสาเหตุเกิดจากธุรกิจที่บ้านล้มละลาย จึงทำให้ครอบครัวของเขามีความจำเป็นที่จะต้องย้ายไป และพ่อกับแม่ของเขาก็เลือกที่จะจากไปอย่างเงียบๆ เพราะไม่ต้องการให้ใครรู้

เนื่องจากสถานะล้มละลายมันน่าอายเกินกว่าจะไปป่าวประกาศให้คนอื่นรู้ และครั้งนั้นถือเป็นการเริ่มต้นใหม่ของครอบครัวที่ผู้เป็นแม่บอกให้เขา…ลบและลืมทุกสิ่งที่เคยเกิดขึ้นที่ไทย จนกระทั่งเลือกที่จะตัดขาดการติดต่อทุกช่องทางจากคนที่ไทยตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นไป

‘แล้วเรา…จะได้กลับมาอีกไหมครับแม่’

‘แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันลูก…’

จะมีก็แต่เพียงคนเดียวเท่านั้นแหละที่เขาทันได้บอกลา…

นั่นก็คือน้อง…

น้องที่บังเอิญมาหาเขาพอดี…

มาในตอนที่เขา…กำลังจะขึ้นรถจากไปแล้วด้วยซ้ำ

และเป็นการจากไปที่ไม่รู้เลยว่าจะได้กลับมาอีกทีเมื่อไหร่…

 ##  นิยายเรื่องแรกของเรานะคะ ฝากทุกคนช่วยเอ็นดูด้วยน้าา เรื่องนี้เรื่องสั้นค่ะ เราแต่งจบแล้วด้วย เดี๋ยวจะค่อยๆ ทยอยลงให้ได้อ่านฟรีจนจบ แล้วค่อยติดเหรียญทีหลัง เพื่อเป็นกำลังใจให้เราได้เขียนต่อไปนะคะ  ##