คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เปิดตัว "ครอบครัวตัว อ."
"คุณหนูคะ คุณหนูออสก้าคะ คุณหนูอยู่ไหนคะ" เสียงสาวใช้ตะโกนเรียกคุณหนูของบ้านดังไปทั่วคฤหาสน์เพนไทด์
"คุณเมเรียหาเจ้าตัวเล็กทำไมหรือครับ" เจ้าของเสียงพูดกับหญิงวัยกลางคนร่างท้วมท่าทางใจดี
"อุ๊ย !!! คุณออเน็ต เมเรียตกใจหมดมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง" ชายเจ้าของชื่อออเน็ตยิ้มขบขันในท่าทางของเมเรีย
"ว่าแต่ ทุกคนตามหาเจ้าตัวเล็กทำไมกันครับ"
"ก็คุณท่านน่ะสิ เรียกหาคุณหนู แต่หาเท่าไรก็ไม่เจอซักที" เมเรียถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม
"แหม มันก็เรื่องปกติน่ะแหล่ะครับ เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมช่วยตามหาอีกแรง" กล่าวจบออเน็ตก็ออกเดินสู่สวนด้านหลังคฤหาสน์ ซึ่งอันที่จริงมันเหมือนป่าขนาดย่อมมากกว่า
ออเน็ตก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆจนไปถึงลำธารที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้และใบหญ้า น้ำในลำธารใสจนเห็นพื้นที่อยู่ลึกลงไปไม่เท่าไหร่ ตรงโขดหินกลางลำธารมีเด็กหนุ่มอายุประมาน 13-14 ปีนั่งอยู่
"นั่งทำอะไรอยู่ล่ะเจ้าตัวเล็ก" ออเน็ตที่หยุดเดินแล้วยืนมองเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนโขดหินที่ห่างจากฝั่งประมาน 3 เมตรกว่าๆ แต่ที่น่าแปลกคือ ตัวของเด็กหนุ่มไม่มีร่องรอยของน้ำตามเสื้อผ้าหรือร่างกายเลยแม้แต่น้อย
'การข้ามน้ำเกือบ
"แต่ก็นะ เจ้าตัวเล็กมันปกติซะที่ไหน" ออเน็ตพึมพำ
"ว๊าก !!! ตูมมมมม แค่กๆ แค่กๆ โห ! พี่ออต มาเงียบๆผมตกใจหมดเลย" เด็กหนุ่มทำท่าลูบอกเพื่อปลอบใจตัวเอง
"ให้มันน้อยๆหน่อยเจ้าตัวเล็ก พี่เดินออกจะเสียงดังอย่าทำมาเป็นไม่ได้ยินหน่อยเลย"กล่าวจบออเน็ตก็อดที่จะขำกับสภาพเจ้าตัวเล็กที่แกล้งตกใจซะเว่อไม่ได้
"ว๊า !! เบื่อจังคนรู้ทัน"ว่าจบเด็กหนุ่มก็กระโดดจากโขดหินมายืนหน้าพี่ชาย
'ก็นะ ถ้าเป็นคนอื่นคงตกใจจริง ก็พี่แกเดินผ่านพงหญ้ายังไม่มีเสียงแหวกหญ้าให้ได้ยินเลย คงชนจนติดเป็นนิสัยแล้วไอ้โรคตีนเบาเนี่ย' เด็กหนุ่มคิด
"เออใช่ เมื่อไหร่พี่จะเลิกเรียกผมว่าเจ้าตัวเล็กซักที ผมโตแล้วนะ" เด็กหนุ่มทำแก้มป่องแล้วหันหน้าหนีอย่างคนงอน
"ฮะ ฮะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็เจ้ายังเป็นออสก้าเจ้าตัวเล็กของพี่อยู่ดี"ออเน็ตหัวเราะอย่างอารมณ์ดีพลางเอามือขยี้หัวเจ้าน้องชายตัวเล็กไปด้วย
"ช่างเถอะ ผมขี้เกียจทะเลาะกับพี่" กล่าวจบออสก้าก็เดินหนีออเน็ต
"โอ๋ อย่างอนเลย" ออเน็ตเดินตาม
"......"
"จะรีบไปไหนล่ะเจ้าตัวเล็ก" ออเน็ตกล่าวทำลายความเงียบเมื่อเห็นว่าการง้อล้มเหลว
"ก็ไปหาท่านพ่อไง ท่านพ่อเรียกไม่ใช่หรือ เห็นเรียกกันซะดังคฤหาสน์"
"เจ้าก็รู้นี่นะ แต่ก็ปล่อยให้เขาตามหากันซะวุ่นวายไปหมด"
"ถ้าให้เจอง่ายก็ไม่สนุกน่ะสิ" ออสก้าตอบด้วยตาเป็นประกาย
"เจ้านี่น๊า ชอบหาเรื่องให้วุ่นวายได้ทุกวัน"
"ก็มันเป็นสีสัน" ออสก้าทำท่ายักไหล่อย่างไม่สนใจ
ไวเป็นปรอทเลยวุ้ย' ออเน็ตคิดขณะใช้ความสามารถที่มีเดินตามน้องชาย
"แล้วเจ้าจะกลับไปทั้งอย่างนี้น่ะเหรอ" ออเน็ตมองสภาพของเจ้าตัวเล็กที่เปียกโชกไปทั้งตัว
"ผมลืมไป มีหวังกลับไปทั้งอย่างนี้ ผมคงต้องตายเพราะโดนคนทั้งคฤหาสน์ประคบประหงมจนขยับตัวไม่ได้แน่ๆ"
เป๊าะ !!! ออสก้าทำให้ตัวเองแห้งได้อย่างง่ายดาย เพียงแค่ดีดนิ้ว โดยไม่ต้องร่ายเวทย์
'ไม่ต้องร่ายเวทย์ ก็สามารถใช้เวทย์ระดับกลางได้ เพียงแค่ช่วงเวลานิดเดียว เจ้าก็พัฒนาไปมากจริงๆ' ออเน็ตคิดพลางดูน้องชายคนเล็กอย่างชื่นชมแกมยินดี
ในห้องทำงานเจ้าของคฤหาสน์เพนไทด์บัดนี้เต็มไปด้วยคนที่รอการมาของน้องชายคนเล็กของบ้าน
"มีคนเจอออสก้าหรือยัง เอเรน่า" คนถามคือผู้ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน โดยที่เดาได้ไม่ยากเลยว่าต้องเป็นเจ้าของห้องอย่างแน่นอน
"ออเน็ตไปตามแล้ว เดี๋ยวก็คงมา" คนตอบไม่ใช่เจ้าชื่อที่ถูกถามแต่เป็นชายหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่ตรงโซฟากลางห้องตรงข้ามกับชายหนุ่มอีก 2 คน
"แล้วทำไมออสตินไม่เรียกออเน็ตเขาว่าพี่ล่ะฮึ ลูก" หญิงเจ้าของชื่อเอเรน่าเอ่ย
"โธ่ แม่ก็" ชายหนุ่มทำท่าออดอ้อน
"อะไรจ๊ะ" คนเป็นแม่สงรอยยิ้มที่สดใสสวยงามดั่งเพชร(ฆาต)ไปให้คนที่คนชื่อว่าเป็นลูกชาย แต่ก่อนที่ลูกชานนามออสตินจะกลายเป็นเพียงแค่อดีต ก็มีเสียงสวรรค์มาช่วยซะก่อน
ปัง !!!
"ท่านพ่อเรียกผมมีอะไรหรือครับ" เจ้าของเสียงจะไปใครไม่ได้นอกจากเจ้าตัวเล็กที่มีพี่ชายนามออเน็ตเดินตามเข้ามา
"ออสก้า !! ทำไมลูกเปิดประตูดังขนาดนั้นล่ะลูก" เอเรน่าขึ้นเสียงสูง
"แม่...." ออสก้าเรียกแม่เสียงอ่อยเหมือนจะร้องไห้
"โอ๋ๆๆๆ ออสก้าแม่ไม่ว่าแล้วจ่ะ" คนเป็นแม่เดินเข้ามาสวมกอดลูกชายไว้
"ว่าแต่ท่านพ่อเรียกผมมามีอะไรหรือครับ แล้วยังอยู่กันพร้อมหน้าอีก" เด็กหนุ่มเปลี่ยนสีหน้ามายิ้มแย้มได้อย่างรวดเร็วเหมือนเรื่องเมื่อกี้ไม่ได้เกิดขึ้น
'โอ้ สมแล้วที่ชื่อออสก้า เปลี่ยนสีหน้าเร็วชะมัด' และนี่คือความในใจของพี่ๆ
"คือ พ่อจะให้เจ้าไปสอบเข้าโรงเรียนชาเนียร์"
" ไม่ !!! " และเสียงและคำตอบที่ถูกส่งมาก็ตรงตามคาดเป๊ะ
"ทำไมล่ะลูก" ผู้เป็นแม่ถาม
'ก็ข้าขี้เกียจเรียนนี่นา' และแน่นอนนี่ก็แค่ความคิด
"ผมไปก็ต้องไปนอนหอ แล้วผมก็จะไม่ได้เจอท่านแม่ ผมคงคิดถึงท่านแม่แย่เลย" ออสก้ากอดแม่ให้แน่นยิ่งขึ้นเพื่อเป็นการอ้อน
"โอ๋ลูกแม่ แม่ก็คงคิดถึงเจ้า แต่เจ้าต้องไป เพื่อตัวเจ้าเอง" เอเรน่าเอ่ยโดยพยายามกอดลูกให้นานที่สุด
"แต่..."
"ไม่มีแต่ออสก้า เจ้าต้องไปตระกูลเราทุกคนต้องไป พวกพี่ๆเจ้าก้เรียนอยู่ตอนนี้"คนเป็นพ่อเอ่ยหลังจากที่เงียบมานาน
"ก็ได้ท่านพ่อ ไปเรียนข้างนอกบ้างก็คงสนุกดี"
'อยู่ข้างนอกที่เที่ยวคงเยอะกว่าที่นี่' และนี่คือแผนที่อยู่ในใจ
"เจ้าคิดได้ก็ดี เจ้าต้องเดินทางพรุ่งนี้พร้อมพี่ๆเจ้า แล้วก็จำไว้ ถ้าเจ้าสอบไม่ผ่าน เจ้าก้ไปหาที่อยู่เอาเอง ข้าไม่ให้เจ้าอยู่คฤหาสน์เพนไทด์อย่างแน่นอน" คนเป้นพ่อเอ่ยด้วยเสียงดุดัน
"ไม่เป็นไรจ่ะ แม่มีที่ให้เจ้าอยู่" คนเป้นแม่กระซิบบอกลูกชายสุดที่รัก
"ครับท่านพ่อ งั้นผมไปก่อนนะ จะไปเก็บของ ผมไปก่อนนะท่านแม่" ออสก้าบอกคนเป็นพ่อแล้วหันไปบอกแม่แล้วจึงวิ่งออกจากห้องไป
"แล้วพวกเจ้ามาทำไมกัน" ออเน็ตหันไปถามชายหนุ่มทั้ง 3 ที่นั่งอยู่ที่โซฟาอย่างสงสัย
"ก็นะ ฮะ ฮะ ฮะ ฮ่า ท่านพ่อจ่ายมาซะดีๆ พวกเจ้าด้วย" ออสตินหันไปแบมือหน้าคนเป็นพ่อ แล้วหันมาเก็บเงินที่ชายหนุ่มอีก2คนตรงโซฟา
"โหย เสียตังเลย ทำไมวันนี้เจ้าตัวเล็กมันยอมง่ายๆล่ะเนี่ย"
"ใช่สิออฟสัน ตอนแรกข้านึกว่าจะอาละวาดซะอีก ดูสิ" ชายหนุ่ม2คนที่นั่งข้างกันบนโซฟาพูด
"อย่าว่าแต่พวกเจ้าเลย ข้าเป็นพ่อยังเดาไม่ถูกเลย" คนเป็นพ่อเอ่ยพร้อมทั้งถอนหายใจ
"555 ของแบบนี้ต้องใช้ดวง" และแน่นอนผู้ที่หัวเราะได้ย่อมเป้นผู้ที่ชนะ
'เฮ้ออออ ไอ้เราก็ว่ามาทำไมกันหมด ที่แท้ก็...เฮ้อออออ' ออเน็ตคิดพลางเอามือกุมขมับแล้วหันไปมองแม่ที่ยืนฟังอย่างไม่เข้าใจ
"แล้วถ้าเจ้าตัวเล็กมันสอบไม่ผ่านท่านพ่อจะไม่ให้มันกลับบ้านจริงๆเหรอ" ออฟสันถามอย่างสงสัย
"เจ้าจะบ้าหรือไง ใครจะไม่ให้ลูกที่น่ารักเข้าบ้านกัน แต่อย่างออสก้าถ้าสอบไม่ผ่าน แล้วใครจะสอบผ่าน ไม่เว้นแม้แต่พวกเจ้า" ผู้เป็นพ่อเอ่ยพร้อมทั้งอมยิ้ม
'ใช่ ถ้ามันไม่ผ่าน พวกเราก็คงไม่สามารถผ่านได้เช่นกัน' พี่ชายทุกคนคิดเหมือนกันอย่างพร้อมเพรียง (เขาเรียกสามัคคี)
ความคิดเห็น