คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3
พอตั้งสติได้แล้วฉันก็เช็ดน้ำตา ฉันมองไปรอบๆ ฉัน… ฉันอยู่ไหนกันล่ะ มืดก็มืด และฉันก็ไม่สามารถบอกได้เลยว่ารอบตัวฉันมันมีอะไรบ้าง ฉันเห็นแต่เงามืดๆเหมือนตาฉันจะบอดสีไปหมดทุกสี แถมฉันก็ไม่คุ้นเคยกับที่นี่มาก่อน
แม่จะเป็นห่วงฉันขนาดไหน ป่านนี้คงวิ่งวุ่นตามหาฉันไปทั่ว
"แม่จ๋าาาา แม่มาหาหนูได้ไหม หนูไปหาแม่ไม่ได้ หนูไม่รู้ว่าหนูอยู่ไหน แม่จ้าาาๆ" ฉันตะโกนพลางหันกลับไปกลับมาเหมือนคนไร้ที่ไป
และฉันรู้สึกว่าหัวฉันมีนำหยดลงมา ฉันขอได้ไหม ทำไมๆฉันต้องเจอสภาพแบบนี้ด้วย ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองฟ้า เหอๆ ..มีประโยชน์อะไรกัน.. ฝนกำลังเทกระหน้ำลงมาอย่างไร้ความปรานี
ความรู้สึกแบบนี้ทำไมมันเจ็บปวดอย่างนี้นะ น้ำตาเริ่มจะอ่อล้นออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่เดี๋ยวก่อนเหมือนฉันจะได้ยินเสียง เสียงเหมือน... เหมือน...
ฝีเท้า...... เสียงนั้นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ
"บ็อกๆๆๆ " เอ๊ะ ไม่ใช่นี่ แต่ทำไมล่ะ
ฉันหันหลังกลับไปมอง (แต่ฉันก็มองไม่เห็นว่าคืออะไรอยู่ดี) แต่ใจฉันมันบอก ใช่แล้ว โบโบ้
"โบโบ้ ฉันอยู่นี่ ๆ" ฉันดีใจจนบอกไม่ถูก แกตามฉันมาถูกได้ยังไงเนี่ย
"โบโบ้…ฉันอยู่ตรงนี้นะ แกเห็นฉันไหม" ขณะที่เรียกเจ้าโบโบ้ ฉันก็เห็นเงาตะคุ่มๆวิ่งมาอยู่ข้างหลังโบโบ้ หัวใจฉันเต้นรัวราวกับจะออกมานอกอก
อะไร… จะเป็นอะไรอีกล่ะคราวนี้ เป็นพวกลักพาตัวหรือเปล่านะ หรือไอ้พวกหื่นกาม
บ้า.. บ้าที่สุดดด ฉันไม่ยอมหรอกนะ ฉันไม่ยอมแพ้หรอก เป็นไงเป็นกัน ฉันสู้ตายยยยล่ะ
"ย้ากกก มาเลยมาสู้กันเลย ช้านนนไม่กลัวอะไรอีกแล้ววว"ขณะที่ฉันหลับหูหลับตา ทำท่าทำทางจะต่อสู้อยู่นั้น
เขาก็เข้ามาใกล้ฉัน ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีต่อสู้เตะต่อยเขาคนนั้นอย่างไม่คิดชีวิต
"ตุบ ตับๆๆ"
แต่ แต่ ทำไมๆล่ะ ทำไมต้องมากอดฉันด้วย แต่หัวใจฉันก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่คนคนนั้นมีให้
"แม่จ้า ฉันกระซิบอย่างแผ่วเบา แม่ใช่ไหมจ๊ะ" ฉันไม่สามารถควบคุมน้ำตาที่มันไหลมาไม่หยุดได้อีกต่อไป
ฉัน… ฉันทนไม่ไหวแล้ว กับ …กับความรู้สึกกลัว อ่อนล้า สิ้นหวัง ทั้งหมดที่ฉันกำลังเผชิญอยู่ หลังจากเจอหน้าแม่ฉันก็เก็บซ่อนมันไว้ไม่ได้อีกต่อไป
ราวกับว่าช่วงเวลานั้นมันยาวนานเหลือเกิน เหมือนกันว่าน้ำตาของฉันกับน้ำฝนมันกำลังแข่งกัน..ไหลลงมา....
แม่ ... แม่.... อย่าทิ้งหนูไปนะ อย่าทิ้งจากหนูไปเหมือนพ่อของหนูนะ....แม่จ้า....
"กลับบ้านเรากันนะ ลูก "
"….."
"ฝนเริ่มตกแรงแล้วนะ เดี๋ยวไม่สบาย"
"……"
"มิโอะ"
"แม่จ้า หนูๆขอโทษ หนูไม่รู้ว่าเป็นแม่ หนูมันโง่ งี่เง่าจริงๆ"
"ถ้าลูกเป็นอะไรไป แล้วแม่จะทำยังไง" เหมือนกับแม่จะไม่ได้ยินที่ฉันพูด แม่พาฉันกลับบ้าน แม่เดินกอดคอฉันแล้วก็พูดกับฉันตลอดทาง ฉันได้แต่เงียบ
"เป็นอะไรไปจ๊ะ คนเก่งของแม่"
"แม่คะ แม่ไม่โกรธหนูหรือคะ หนูทำให้แม่เป็นห่วงไม่พอ ยังจะทำร้ายแม่อีก แม่คะ ตีหนูเถอะค่ะ เอาเจ็บๆเลยนะ "
"ทำไมแม่ต้องตีหนูล่ะ แม่รู้ว่าหนูไม่ได้ตั้งใจ และที่สำคัญ... แม่รักหนูนะ^_^มิโอะจัง ความรักน่ะมันยิ่งใหญ่มากนะจ๊ะ
และมันจะอยู่ในนี้จ๊ะ… ในใจของคนคนนั้นไง และแม้ว่าถ้าคนนั้นเขาตายไปแล้วมาเกิดใหม่ ถึงความทรงจำเขาจะหายไป กายของเราเปลี่ยนแปลงไป แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนไปคือจิตดวงนี้ และสิ่งที่เก็บไว้ใจจิตดวงนี้มันจะยังอยู่คู่กับคนๆนั้นตลอดไปจ๊ะ "
"……"
แต่แม่คะ หนูขอโทษจริงๆค่ะ หนูขอโทษ
เรา 3 คน .....แม่ โบโบ้ และฉัน เรากำลังกอดคอกันกลับบ้าน ถ้ามันเป็นอย่างที่แม่บอก หนูคงจะไม่มีวันลืมช่วงเวลานี้ ตราบเท่าที่หนูยังมีจิตดวงนี้อยู่ค่ะ..แม่...
+++++++++++++
ความคิดเห็น