คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1
"สวัสดีค่ะ …ฉันชื่อมิโอะค่ะ" ^_^
" อ้อ หวัดดีนะ หนูมีธุระอะไรกับฉันหรือ มาแต่เช้าเชียว"
" คือ ร้านคุณลุงเปิดหรือยังคะ"
"ก็กำลังจะเปิดน่ะนะ แต่ยังไม่เรียบร้อยเลยจ๊ะ"
"หรือคะ งั้นหนูช่วยนะคะคุณลุง"
" *o* อ่อ …เอางั้นก็ได้ " ^-^
"คุณลุงคะ เล่มนี้วางที่ไหนคะ "
"ดูตามชั้นหนังสือนะหนู มันจะมีชื่อหมวดบอกไว้ "
"อ้อ ค่ะ บับ ปา ดัป ปา ปัป ปาดัป โอะๆๆ"
" หนูว่า หนูชื่ออะไรนะ ลุงฟังไม่ค่อยถนัดน่ะ"
"อ้อ… ทาจิบานะ มิโอะ ค่ะ"
"หนูเพิ่งย้ายมาใหม่ใช่ไหม"
"อ้อ ค่ะ คุณลุงรู้ได้ไงคะ"
"ลุงก็เดาๆ เอาล่ะนะ 555+"
" ^_^ "
ฉันชื่อมิโอะค่ะ ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นป.4 ฉันก็เป็นเด็กธรรมดาคนหนึ่งนี่แหละค่ะ บ้านฉันก็อยู่ไม่ห่างจากร้านขายหนังสือนี่เท่าไรค่ะ แต่ฉันเพิ่งย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้ได้แค่ 2 อาทิตย์เองล่ะ วันหยุดแบบนี้ฉันกะจะเดินสำรวจให้ทั่วเมืองเลย
"คุณลุงคะ หนูเรียงหนังสือเสร็จแล้วล่ะคะ ขอเดินรอบๆนะคะ"
"ได้เลย แม่หนูน้อย ขอบใจมากนะ"^_^
หนังสือมีเยอะแยะเลยแหะ น่าอ่านทั้งนั้น เอ๊ะนี่หนังสือสอนเล่นเปียโนหรือเนี่ย ดีใจจังเลย อุตส่าห์หามาตั้งนานแล้ว
แม่คะ…. หนูขอซื้อสักเล่มนะ
"คุณลุงคะ ข้างในหนูเข้าไปได้ไหมคะ"
"เข้าได้เลย มิโอะจัง"
"ค่าา"
ว้าว…เป็นชั้นสำหรับให้เช่าการ์ตูนหรือเนี่ย เยอะแยะไปหมดเลย แต่เงินเราคงไม่พอ ไว้วันหลังดีกว่า
อืม..ปิดเทอมนี้ฉันจะทำอะไรดีนะ หางานพิเศษทำดีไหมเนี่ย เก็บเงินไว้ซื้อเปียโนสักหลังดีกว่า แต่…ใครจะมาจ้างเด็กป.4 อย่างเราล่ะ …คิดแล้วก็เศร้าใจ
"โอ๊ะ อูยยย…..ขอโทษค่ะคือ ฉันไม่ได้ตั้งใจน่ะ"
"นี่!! ยัยเด็กไร้มารยาท!!! ระวังหน่อยซิ ไม่ใช่เดินใจลอยไปใจลอยมาแบบนี้ เดินชนแถมยังทำหนังสือตกใส่คุณหนูเราอีกกก มันน่าตีนักก"
" ค่ะ คือ....หนูไม่ได้ตั้งใจนะค่ะ หนูขอโทษนะคะ" แค่ทำหนังสือตกใส่แค่นี้ ทำไมคุณป้าคนนี้ถึงดูโกรธฉันขนาดนั้นนะ ดูไม่ออกหรือไงว่าฉันก็ไม่ได้ตั้งใจหรอกนะ
"คุณหนูเป็นอะไรมากไหมคะ" คุณป้าที่ท่าทางจะเจ้าระเบียบถามเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มากับเธอ
แต่…เธอไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย ทำไมสีหน้าถึงไร้ความรู้สึกแบบนั้นนะ
"….."
เธอไม่ยอมพูดอะไร ยังทำหน้าเฉยเมยอยู่ได้
"คือ เธอเจ็บตรงไหนหรือเปล่า ฉันขอโทษนะ "ฉันถามด้วยความหวังดี
"……"
เหอๆ ฉันว่าเธอคงอารมณ์ไม่ดีแน่ๆ แต่เธอก็ควรจะพูดอะไรบ้างซิ ไม่อึดอัดหรือไงนะ
"มีอะไรกันครับ เกิดอะไรขึ้น " คุณลุงเดินเข้ามาถามหลังจากที่ได้ยินเสียงเอะอะ
"คือ อย่างนี้ค่ะ แม่เด็กคนนี้ซุ่มซ่ามทำหนัง…." ขณะที่คุณป้าวรนาท(ฉันขอเรียกอย่างนี้ล่ะกัน ชื่อวรนาทได้มาจากตัวละครเรื่องหนึ่งซึ่งฉันคิดว่าคุณป้าคนนี้ถอดแบบออกมาเลยล่ะ)พูดกับคุณลุงเจ้าของร้านด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
ฉันก็ได้ยินเสียงเธอพูดออกมา
"ไม่มีอะไรค่ะ หนูไปล่ะค่ะ" +0+ฉันอิ้งไปชั่วอึดใจหนึ่ง เธอพูดแล้ว เหอๆนึกว่าใบ้กิน555+
"นี่..เธอชื่ออะไร ฉันชื่อมิโอะนะะะ เดี่ยวซิ …ทำไมไม่พูดกับฉันล่ะ"
โอ๊ะ อยากจะบ้าาา…คนอะหรายยยย…
"หนูมิโอะ อย่าพยายามเลย หนูคิเคียวเขาเป็นลูกของเศรษฐีใหญ่เมืองนี้น่ะ ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว"
คุณลุงกระซิบบอกฉัน
"อ้อ หรือค่ะ"
"งั้น ไว้เจอกันนะ คิเคียว" ฉันตะโกนไล่หลังเธอไป เธอหันกลับมามองฉันด้วยสีหน้าแอบงงเล็กน้อย ฉันก็ส่งยิ้มพร้อมกับโบกมือให้ แต่ทำไมวันนี้ฉันถึงคึกขนาดนี้เนี่ย^_^"
จากนั้นฉันก็จ่ายเงินค่าหนังสือ คุณลุงใจดีเหมือนจะรู้ใจฉันให้ฉันยืมการ์ตูนฟรี 2 เล่มแน่ะ (คงเพราะฉันช่วยเปิดร้านล่ะมั้ง^_^)
"ไปหยิบได้เลยนะ มิโอะจัง"
"ค่าาา ขอบคุณนะคะ" ^_^วันนี้ฉันโชคดีจังเลย
ออกจากร้านหนังสือแล้วฉันก็แวะร้านโน่นร้านนี้จนเหนื่อย สายตาฉันก็เฝ้ามองหาเพื่อนวัยเดียวกัน(จะได้ทำความรู้จักกัน ฉันน่ะชอบมีเพื่อนแยะๆ เพราะที่บ้านเก่าฉันน่ะหัวโจกประจำหมู่บ้านนะจะบอกให้)
เมืองนี้เป็นเมืองใหญ่นะ ผู้คนมีกันเยอะแยะมากหน้าหลายตา อากาศก็ร้อนอบอ้าว ฉันตัดสินใจเดินกลับบ้าน ก็ไปเจอทุ่งหญ้าแห่งหนึ่งมี ต้นไม้ ดอกไม้สวยงาม ขึ้นอยู่มากมาย และแล้วฉันก็ไปนั่งจุ้มปุกอยู่ใต้ต้นจามจุรีใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาอย่างสง่างาม สายลมพัดแผ่วเบามากระทบหน้าฉัน และผมฉันก็ปลิวไสวไปตามสายลมนั้น
ฉัน…ฉัน…คิดถึงบ้านเก่าจัง คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ เพื่อนๆของฉันที่นั่น ชีวิตฉันกำลังมีความสุขอยู่เชียว แต่แล้วฉันก็ต้องย้ายบ้าน เหอๆที่นี้นะสู้บ้านเก่าฉันไม่ได้สักนิด
"เอ๊ะ …เจ้าลูกหมาน้อย น่ารักจัง…" ฉันมองไปรอบๆเพื่อหาเจ้าของ แต่เหมือนจะไม่มีเจ้าของแหะ
"ไง…มาทำไรตรงนี้ล่ะเรา หลงทางหรือว่าโดนเขาเอามาปล่อยกันเนี่ย แต่..แกน่ารักมากเลยนะ" ฉันจับขนของมัน (แอบขยี้อีกด้วย) มันเป็นหมาพันธุ์อะไรก็ไม่รู้ แต่ตัวมันมีสีขาวสลับกับสีดำเป็นจุดใหญ่ตามตัว โดยเฉพาะที่ตาข้างหนึ่งจะเป็นวงกลมสีดำ ดูแล้วตลกจัง ^_^
"ไปอยู่ด้วยกันนะจ๊ะ เดี่ยวจะตั้งชื่อให้นะ อะไรดีล่ะ" เดี๋ยวนะขอนึกก่อน
"555+ ยังนึกไม่ออกนะ เอาไว้นึกออกค่อยบอกล่ะกัน" อย่าหาว่าฉันบ้าเลยก็ฉันน่ะเป็นคนแอบขี้โลเลน่ะ ถ้าไม่ใช่อะไรที่เจ๋งจริงๆ ฉันน่ะไม่ทำหรอกนะ(หรือเปล่า555+)
"แม่คะ หนูกลับมาแล้ว "
"หายไปไหนมา ลูก"
"เดินเล่นน่ะค่ะ แม่คะหนูขอเลี้ยงลูกหมาตัวนี้นะคะ คือหนูไปเจอมันที่ทุ่งหญ้าโน้นน่ะค่ะ"
"ไหนมาดูซิ อืม…ลูกก็ดูมันดีๆนะ"แม่พูดหลังจากคิดหนัก
ฉันเข้าใจแม่ดีเพราะบ้านเรามันจน ฉันพูดได้เต็มปากเลยล่ะ ถึงเราจะเราก็มีกันแค่2คน แต่รายได้ของแม่ก็ยังไม่มากพอที่เราจะใช้จ่ายได้อย่างฟุ่มเฟือย ถ้าจะมีเจ้าลูกหมามาอยู่ด้วยค่าใช้จ่ายก็อาจจะเพิ่มขึ้นอีกนิดหน่อย
แต่ฉันสงสารมันนี่นาาาา T_T
"เอาไว้เจอเจ้าของ ฉันจะคืนเจ้าไปนะ"ฉันพูดพลางลูบหัวมัน
มันก็ครางหงิงๆ เหมือนกับกำลังจะโต้ตอบฉัน
"แม่คะ ช่วยคิดหน่อยซี จะตั้งชื่อมันว่าอะไรคะ" ฉันถามแม่อย่างสดใส พลางเขย่าแม่ เร่งให้แม่ตอบเร็วๆ
"อะไรดี…. เดี๋ยวนะ โบโบ้ไง ชอบไหม" แม่พูดพลางหันมายิ้มกับฉัน
"ตกลงค่ะ นี่แกมีชื่อแล้วนะ ชื่อโบโบ้นะ แม่ฉันตั้งให้ล่ะ น่ารักใช่ม๊า" ฉันพูดอย่างมีความสุข
"บ๊อกๆ"
"แม่คะ มันบอกขอบคุณแม่ด้วยค่ะ" ฉันกระตือรือร้นเต็มที่เลยนะเนี่ย
"555+ จ๊ะ แค่นี้สบายมากก" แม่หันมาพูดกับฉัน แล้วก็หันไปทางโบโบ้
"เนอะ โบโบ้คุง" แม่ล้อเจ้าโบโบ้ แม่คงเริ่มชอบมันแล้วซินะ
+++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น