คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ของโปรดกับคนแอบห่วง
#ไวท์
หลัาที่ผมลับมาาโรพยาบาลวันนั้นแผลผมเริ่มหายีแล้วรับ วันนี้็ไปัไหมไ้แล้ว ส่วนเพื่อนนอื่นๆ็หายเป็นปิทุนแล้วรับ ี้แหล่ะรับนัเลแบบพวผม รัษาัวเอให้หายไ้ไวเท่าไรศัรูมันะไ้รู้ว่าพวผมไม่เป็นไร่ายๆ พร้อมรบเสมอ
ิ้
ไลน์ลุ่ม 4 สหายวาย
าย: พวมึวันนี้เรียนเสร็ไปไหน่อีว่ะ
ไวท์: ู้อไปโรพยาบาลว่ะ
ฟีฟ่า: ไปทำไมว่ะ
ไวท์: หมอนััไหม
เ: ูไปเป็นเพื่อนป่าว ูะไปส่อุหมอสวยๆ
ไวท์: แม่ ูนึว่าเพื่อนใี ที่ไหนไ้ เลวววว
เ: 5555
าย: ั้นูไปเป็นเพื่อน เี๋ยวเสร็แล้ว่อยลับพร้อมัน
ไวท์: เออั้นวันนี้มึไปรถูเอาไปันเียวเี๋ยวูพาไปเลี้ยนม
ฟีฟ่า: อ่าว แล้วูละ
เ: ู้วย
ไวท์: อ!
าย: 55555
ไวท์: เอันที่มอ บาย
หลัาทีุ่ยับพวมันเสร็ผม็อาบน้ำแ่ัวเพื่อที่ะไปเรียน ถึพวผมะเป็นนัเลเเรไปเรื่อยแ่ารเรียนบอเลยว่าอันับ้นๆนะรับ เวลาเรียน็ั้ใเรียนหลับบ้าอะไรบ้า็ธรรมา แ่เวลาสอบพวผม็สุมหัวันอ่านหนัสือ่วยันูแนว้อสอบ
็อๆๆๆๆๆ
“ไอ้ายโว้ยยย”
“มึะไปเรียนไหมเนี่ย ้อเอารถนำบวนไหม” ผมแ่ัวเสร็แล้วออมายืนเรียไอ้เพื่อนัวีอยู่หน้าห้อมัน เียบเลยรับสสัยยัหล่อไม่เสร็ฮ่าๆๆ
แร็)
“บ้านมึไฟไหม้หรอสัสเรียสะัเียว” มันเปิประูออมาทำหน้าหุหิใส่ผมแล้วพ่นำ่าออมาเป็นุเลย รับพรแ่วันเลยู
“บ้านมึับบ้านูบ้านเียวันไหม?” ผมเอียอถามมันแบบวนๆ
“เออริ ไปเรียนีว่าี้เียเถียับมึละ” พูบมัน็เินนำผมไปที่ลิฟ์เลยรับ
“สู้ไม่ไ้หนีหรอมึอะ”
แล้วผม็วิ่ไประโี่หลัมันมันัวให่ว่าผมเยอะ ผมเล็สุในลุ่มแล้วรับมีแ่นูเอ็น เอ้ย! เอ็นู แ่็โหไม่แพ้ใรรับ
มหาลัยxxx
“ไอ้ไวท์ทานี้โว้ยยยยยย” เสียมา่อนัวเลยรับ
“มึะะโนทำห่าอะไรอมึห๊ะไอ้เ”
“ูลัวมึไม่เห็นูไพี่ไวท์สุหล่อ” ไอ้นี่้อารอะไราผมแน่ๆรับมาแบบนี้
“พูแบบนี้อยาไ้อะไรไหนพูสิน้อเ” ผม็เล่นับมันหน่อยรับ
“ือ อยาินนมฟรีอะ มึเลี้ยู้วยนะ นะ” ทำาปริบๆอ้อนแบบว่าให้น่ารัที่สุ
“ไอ้เูนลุสัส ทำมาทำาปริบๆมึอ้อนีนู่ายว่าอีนะ” ฟีฟ่าเอ่ยึ้นพร้อมทำท่านลุ ไอ้นี่าโหไม่มีโหมอ่อนโยนรับ
“็มึไม่ไปเป็นเพื่อนู ็อรับ ฮ่าๆๆ” หน้าอไปแล้วรับ สะใฮ่าๆๆๆ
“ไปเรียนันเถอะพวมึเี๋ยวโนเ็าหรอ” แอลพูึ้นหลัานั่ฟัพวผมเถียันไปมา ที่สำั้ามหัวมัน้วยละรับ
“ร๊าบบบบบบบ” พวผมานรับแอล แล้วพาันลุึ้นไปเรียนวันนี้มีวิาเียวแ่สอั่วโม ราอพอีเห้อ!
หลัาเรียนเสร็ผมับาย็ไปหาุหมอที่โรพยาบาล วันนี้นเยอะรับแ่ผมมีใบนั็ไวหน่อย
“สวัสีรับหมอวิท”
“อ่าว เรานั้นเอ เออ น้อไวท์ใ่ไหม มารามนัเลยนะรับ เี๋ยวรอสัรู่นะหมอเรียมอุปร์่อน”
“รับ”
เมื่อพยาบาลเรียื่อผม็เินเ้ามาในห้ออหมอวิท ่อนเอ่ยำทัทายออไป หมอำผมไ้้วยรับ ผมะหล่ออะรับเป็นที่น่าสนใ
“พร้อมนะรับ อาะเ็บนิหน่อยเวลาึนะรับ”
“รับหมอ”
“อะ เรียบร้อยแล้วรับ แผลหายเร็วเหมือนันนะรับเนี่ย ยัมีอาารปวหัวอยู่หรือเปล่า”
“ไม่มีแล้วรับปิี”
“ลับบ้านไ้รับ”
“ั้นผมอัว่อน สวัสีรับ”
“รับ”
ผมเินออมาาห้อหมอวิทหลัาเอ่ยลา ออมาเอายนั่เล่นโทรศัพท์รออยู่หน้าห้อ
“ปะ ไอ้ายลับัน”
“มึลืมไรปะว่ะไอ้ไวท์”
“ลืมไรว่ะ ไม่มีนิู็เอามาหมแล้วนะในห้อหมออะ” ผมแล้ทำเป็นลืม
“ไอ้สัส มึบอะพาูไปเลี้ยนมไ” ยัไม่ลืมอีแฮ่ะ
“อ่าวเหรอูบอั้นหรอว่ะ เออไปๆๆ”
“ีมาไอ้เพื่อนรั ูะินให้เ็มที่เลย”
“เอาที่มึสบายใ”
หลัานั้นผม็พามันมาินนมรับ นมริๆเป็นร้านนมไทยพวผมอบมาินที่นี่ เป็นอโปรอผมเลยรับหน้าาแบบพวผมไม่เหมาะที่ะินนมไทยใ่ไหมละรับ แ่เวลาเรียๆเบื่อๆผม็ะมานั่ิน ุยายแป้เ้าอร้านใีมารับแถมนม็อร่อยมา้วยมีหลายอย่าให้เลือ
“สวัสีรับุยาย” ผมยมือไหวุ้ยายแป้ ผมมาินันบ่อยนเป็นลู้าประำไปแล้วรับ
“อ่าว ไหว้พระเถอะลูมานเี๋ยวหรอ”
“าย็มารับแวะเ้าห้อน้ำ”
“ุยายสวัสีรับ”
“้าไหว้พระเถอะลู วันนี้ะินอะไรันีละ”
“ผมเอาทับทิมรอบใส่น้ำแ็รับ ไอ้ายมึเอาไร” ผมสัุ่ยายแล้วถามาย่อ
“ผมอบัวลอยไ่หวาน ล้วยไ่เื่อมราระทิ ทอหยิบ ทอหยอและ็…”
“เี๋ยวๆๆ…นี่มึินนเียวหรอไอ้าย” ผมมอหน้ามันอนที่มันำลัสั่นมับุยายแบบไม่หยุ
“็ใ่ไ็ูหิวหลายอย่าอะ” มันหันมาพูับผมหน้าาเย
“แล้วแ่มึเลย ินให้หม้วยไม่หมูับับยัปามึ! ไ้ทีเอาให่เลยนะไอ้เพื่อนเวรถึาูบ้ามึายแน่”
“ฮ่าๆๆๆ” ยัมีหน้ามาหัวเราะอีไอ้นี่
“เอาอะไรอีไหมลู”
“พอ่อน็ไ้รับเี๋ยวินไม่หม แฮ่ะๆ”
ผมนั่รอนมอยู่สัพัุยาย็เอานมมาเสริฟ์ เ็มโ๊ะเลยรับพอๆับที่มาินันรบทุนเลย สายแัๆ นั่ินไปเรื่อยๆไม่น่าเื่อรับว่ามันินนหมแถมยัสั่เพิ่มอีสออย่า มันออยานานั้นเลยหรือว่ามันหิวมา ินเสร็พวผม็พาันลับอนโ นัท่อรารีอย่าพวผมมีหรือะอยู่เยๆไ้ เมื่อแผลหายแล้ว็้อไปลอสิรับ หึหึ
…
#เฟรน
ผมนั่ทำานอยู่ที่ห้อทำานในอนโอผม็ที่เียวับไวท์พัอยู่แหล่ะรับ านเอสารวันนี้่อย้าเยอะ ผมเลยเอาลับมาทำที่ห้อ เพราะอยาอยู่ใล้ๆับว่าที่เมีย แ่เ้าัวไม่รู้หรอรับ
ผมนั่ทำานอยู่สัพัไ้ยินเสียเอะอะโวยวายมาา้านนอ เสียนี้ผมำไ้ีว่าือเสียอไวท์ออมาเรียเพื่อนอยู่หน้าห้อนี่ถ้าเป็นนอื่นผมสั่ให้แนับลีไปัารแล้วละรับเพราะมันรบวนนอื่นแ่นี่ไม่ไ้รับว่าที่เมียยอมรับ
หลัาที่ผมนั่ทำานมาสัพัเสียโทรศัพท์เรื่อหรูอผม็ัึ้น เมื่อหันไปมอ็พบว่านที่โทรมาือหมอวิท
“ว่าไ”
[น้อไวท์อพี่มาัไหมแล้วนะรับ]
“แล้วหายีแล้วหรือยั ไม่มีอาารอะไรน่าเป็นห่วใ่ไหมไอ้หมอ”
[ไม่มีรับ ปิีทุอย่า แผลหายเร็วมา น้อน่าะูแลัวเอี]
“อืมอบใมา”
[รับ สวัสีรับ] ผมเป็นนบอให้ไอ้หมอโทรมารายานผมเรื่ออาารอไวท์เอแหล่ะรับ ผมเป็นห่วะให้ไปที่โรพยาบาลเลย็ูเินหน้าเินาไปหน่อย ยัเบาใที่เพื่อนไวท์็อยู่ที่นี่เลยไม่่อยัวลว่าะเป็นอะไร เพราะไวท์มีอาารปวหัวาารถูไม้ีอย่าแร ลัวะปวหัวแล้วไม่มีใรเห็นรับีที่ไวท์ูแลัวเอีึหายไว
ผมวาสายาหมอวิท แล้วมอูนาฬิานี่็ะเย็นแล้วผมว่าไปพัสัหน่อยีว่าวันนี้้อเ้าไปที่ผับอี
ผมยโทรศัพท์ึ้นมาแล้วโทรไปหาลูน้อผม เพราะผมไม่ไ้ให้ึ้นมาเฝ้าผมหน้าห้อ แนับลีอยู่ที่อนโนี่เหมือนันผมให้พวเานละห้อั้นถัลไปเพื่อสะวในารุ้มันและูแลผมหามีอะไระไ้ทันาร ส่วนาร์นอื่นๆผม็มีที่พัให้ เราอยู่ันเหมือนรอบรับรับแ่ถ้าใรหัหลัผม มัน็้อเอับวามายเท่านั้น
“แน เี๋ยวันะเ้าไปผับอนสอทุ่ม เรียมรถให้พร้อม้วย”
[รับนาย]
หลัาวาสายผมเินเ้ามาในห้อนอน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า่อนะล้มัวลนอนบนเียิไ์ แล้วหลับไปในที่สุ
…………
มาแล้ว้า
ฝาิาม้วยนะ๊ะ
#ผัวมาเฟียับเมียนีเล(เะท้อไ้)
#นิยายวาย
ความคิดเห็น