MY DEAR BROTHER ?

“พี่เคยคิดจะอยู่คนเดียวมั้งปะ”ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่าไอ้พี่เก้าเนี่ยอยู่คนเดียวเป็นบ้างหรือเปล่า วันๆเอาเเต่มาก่อกวนฉันที่หอทุกวัน เจอหน้ากันบ่อยมันก็เบื่อขี้หน้านะเว้ย!

“..ไม่”พี่เก้าตอบพลางนอนเหยียดตัวตรงพิงกำเเพงนอนกระดิกเท้าอ่านหนังสือของฉันสบายใจเฉิบ เหมือนว่าหนังสือเล่นนั้นเป็นของตัวเอง

“ทำไมล่ะ ถ้าวันไหนเกิดพริมมีเเฟน พริมไม่ให้พี่เก้าขึ้นห้องเเล้วนะ ”

ควับ!

“ยังเด็กอยู่ห้ามมี!”เมื่อฉันพูดเสร็จพี่เก้าก็ตวัดสายตาดุอย่างไม่พอใจมองมายังฉันที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้

“พริมโตเเล้วนะอายุสิบเก้าเเล้ว”ฉันกอดอกมองพี่เก้าอย่างไม่พอใจ ฉันอายุสิบเก้าเเล้วไม่ใช่เด็กอนุบาลซักหน่อย ตอนนี้ฉันมีความคิดเเละดูคนออกเเล้ว

ก็ต้องโตเเล้วสิ

“เนี่ยนะโต...”พี่เก้าพูดอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

“ใช่”ฉันเนี่ยโตเเล้ว

“เเก่เเดดริอยากจะโต!”พูดจบก็หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเหมือนก่อนหน้านี้หน้าตาเฉย ทำเหมือนว่าไม่กี้ไม่ได้ด่าฉันว่า‘เเก่เเดด’เมื่อฉันเห็นท่าทางไร้ความสำนึกพี่เก้าเเบบนี้เเล้วภายในใจฉันก็ก่นด่าไม่หยุด

เพราะในชีวิตจริงฉันด่าไม่ได้

ไอ้พี่เก้า!

นี่น้องนะถึงจะไม่ใช่น้องสาวเเท้ๆ เเต่ก็น้องไหม ดูพูดจาเข้า ฉันขอสาปเเช่งให้พี่เก้ามีเเฟนเเก่เเดดเหมือนฉันเนี่ยเเหละ เชอะ!

เคยได้ยินไหม? เกลียดยังไงได้อย่างนั้นไปซะ!

*****

เก้า

“เเก่เเดด”

พริม

“พริมโตเเล้วนะ...ถึงเเม้ส่วนสูงจะไม่สูงตามอายุก็เถอะ!”

 - สารจากญาณิน -

สวัสดีค่ะไรท์เตอร์ทุกคน ไรท์เปลี่ยนนามปากกาใหม่เเล้วนะคะ จากดอกชบามาใช้ญาณินเเทน ตอนนี้ก็ถึงเรื่องใหม่ของไรท์ที่เคยพับเก็บไปจะไม่เเต่งต่อ เเต่วันนี้คุณพี่เก้าคัมเเบ็คกลับมาเเล้วเย้! 

โปรดมอบความรักให้พี่เก้าจอมกวนของเราด้วยนะคะ

****นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เเต่งขึ้นมาจากจินตนาการ สถานที่ หรือชื่อตัวละครล้วนไม่มีตัวตน ไรท์อยากให้ทุกคนอ่านด้วยความสนุก ส่วนบุคคลในภาพไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรใดๆเเละไม่มีเจตนาทำชื่อเสียงศิลปินเสียหาย