คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : #3 วันที่ 0 (กลางคืน)
เด็กสาวสวมเสื้อกันหนาวเดินกลับเข้ามาถึงที่พักทรงสี่เหลี่ยม เมื่อเปิดประตูเข้าไปเธอก็เห็นคนสองคนนั่งพักที่ห้องกลาง ทันใดนั้นชายผมทองก็หยิบปืนพกขึ้นมาเล็งผู้มาใหม่
“หยุด! อย่าขยับ!” เขาเพิ่มเสียงให้ดังขึ้น
รันชญามองชายหนุ่มด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย เธอค่อยๆเดินต่อไปทีละก้าวอย่างช้าๆ
“โธ่ คุณรันเนี่ย ไม่มีอารมณ์ขันเอาเสียเลยนะครับ” เขาพูดด้วยรอยยิ้มประจำตัว
เด็กสาวเมินสองคนในห้องตรงกลางแล้วเดินสำรวจรอบๆบ้าน ไม่นานเท่าไรนักประตูที่พักก็เปิดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ไลลินนอสส่งยิ้มให้สองคนที่นั่งอยู่
“…”
ที่ด้านหลังเธอคือเรย์ ชายหนุ่มผู้ให้ความรู้สึกลึกลับต่อเกือบทุกคนตอนอยู่บนเรือ พวกเขาเดินผ่านห้องตรงกลางเข้าไปข้างในเช่นกัน
“ดูเหมือนพวกเราจะถูกเมินนะครับ คุณอเมทิสต์” ชายผมทองหันมาพูดกับสาวร่างสูง
“นั่นก็เป็นสถานการณ์คร่าวๆที่พวกผมสำรวจน่ะครับ” มู่ซูเจินอธิบายคร่าวๆ
บุคคลที่เหลือที่ไปสำรวจป่าฟังอย่างตั้งใจ เมื่อชายหนุ่มพูดจบ ไลลินนอสก็ยกมือขึ้นทันที
“ตอนสำรวจป่าพวกเราเห็นนกตัวใหญ่มากกกกกก ด้วยแหละ มันหิ้วสัตว์ตัวใหญ่ได้ทั้งตัวเลยนะ” เธออธิบายพร้อมทำท่าประกอบ
รันชญาทำหน้าตกใจเล็กน้อย
“ทางที่เราไปมีแต่สัตว์ธรรมดานะ แสดงว่าเมืองร้างนี่อาจจะอันตรายกว่าที่คิด”
“ยังไงก็แล้วแต่ พวกเราต้องแบ่งหน้าที่กัน ฉันจะไม่ยอมให้ใครอู้งานเด็ดขาด เข้าใจมั้ย!” อเมทิสต์พูดขึ้นมา
เธอจ้องมองทุกคนในห้องด้วยดวงตาที่เหลืออยู่ ออร่าของทหารเก่าทำให้บรรยากาศรอบๆมีแรงกดดันบางอย่าง ไลลินนอสกลินน้ำลายหนึ่งอึก ส่วนเรย์กับรันเผลอถอยหลังกันคนละก้าว มู่ซูเจินเหมือนจะไม่มีอาการแต่ก็แอบเหงื่อตกเล็กน้อย
“เท่าที่ฟังมา หลักๆที่ต้องทำคือหาวัตถุดิบ ทำอาหารและต้มน้ำจากลำธารใกล้ๆ แล้วก็หาเชื้อเพลิง เราก็พอจะทำอาหารง่ายๆเป็นอยู่บ้าง แต่เรื่องล่าสัตว์คงคาดหวังไม่ได้” รันสรุปให้ทุกคน
“ผมก็ทำอาหารได้นะครับ แถมพอเอาตัวรอดได้นิดหน่อย” มู่ซูเจินพูดขึ้นมาบ้าง
เมื่อได้ยินดังนั้น สาวกข้าวร้านสะดวกซื้ออย่างลินและเรย์ถึงกับเหงื่อตก ทั้งห้าคนพูดคุยตกลงกันจนเลยอาทิตย์ตกดิน จากนั้นจึงแยกย้ายเข้าห้องนอน
ขอโทษนะคะ สัปดาห์ที่ผ่านมาไม่ค่อยว่างเนื้อเรื่องเลยเดินไม่ถึงไหน คำถามของสัปดาห์นี้เลยอาจจะเยอะนิดนึง
ความคิดเห็น