คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : #1 ลงจอดที่เกาะเมืองร้าง
???? วันผ่านไป
ที่ชั้นล่างสุดของเรือ เด็กสาวใส่แว่นผมน้ำตาลกำลังตักผัดกะเพราเข้าปากด้วยสีหน้าเรียบเฉย ถึงแม้ครัวของที่นี่จะสามารถสั่งอาหารเลิศหรูได้ทุกอย่างก็ตาม แต่พอนานๆเข้าเธอกลับรู้สึกคิดถึงอาหารรสคุ้นเคย
ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้ากระแทกเข้ากับพื้นไม้ดังระรัว เมื่อเสียงนั้นเข้ามาใกล้ระยะหนึ่ง สาวใส่แว่นก็เอ่ยทักโดยไม่หันไปมอง
“ไปข้างบนมาเหรอ?”
“ค่ะ!” เด็กสาวผมน้ำตาลอีกคนตอบรับ
ไลลินนอสวิ่งไปรับสปาเก็ตตี้จากหุ่นกระบอกใส่ชุดพ่อครัว จากนั้นจึงวางจานลงข้างๆจานของรัน เธอทำหน้าแหยเมื่อเห็นอาหารในจานอีกคน
“หึ-”
เด็กสาวไม่ใส่แว่นค้อนควับ ส่วนรัญชนารีบกลับมาทำหน้าตายเหมือนเดิม
เมื่อไม่นานมานี้ไลลินนอสเพิ่งขอลองชิมอาหารสุดคลาสสิคจานนี้ ผลก็คือเธอร้องไห้ขี้มูกโป่งจนหมดสภาพ ใครจะไปคิดว่าเด็กสาวจะไม่ถูกกับอาหารเผ็ด จะสงสารก็สงสาร แต่รันดันเป็นพวกเส้นตื้นกับอะไรแบบนี้ ผลก็คือโดนไลลินนอสโวยวาย แถมคาดคั้นให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ
มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อที่คนสองคนจะสนิทกันได้โดยแทบจะไม่ต้องพูดอะไรกันเลย ในตอนแรก ไลลินนอสเข้ามาทักรันด้วยคำพูดยาวๆอย่างกระตือรือล้น แต่พอผ่านไปเรื่อยๆจำนวนคำที่ใช้ตอบก็เริ่มสั้นลง แม้แต่ความกระตือรือล้นนั้นก็มีหายไปเป็นช่วงๆ แต่ทั้งสองคนกลับรู้สึกถึงความเข้าใจอีกฝ่ายที่เพิ่มมากขึ้น แม้จะทีละนิดก็ตาม
“ผมขอนั่งด้วยคนนะครับ” ชายหนุ่มผมทองส่งยิ้มให้สองสาว ในมือของเขาถือจานข้าวอยู่เช่นเดียวกัน
“ได้เลยค่ะ!” ไลลินนอสกระเถิบจานของตัวเองเพื่อเว้นที่ให้
เด็กสาวสวมแว่นหรี่ตาลงประมาณ 0.5 เซน แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
“พวกคุณสองคนนี่ตัวติดกันเสมอเลยนะครับ บางทีผมก็แอบอิจฉานะ” ซูเจินพูดแกมหยอกล้อ
“ก็เรื่องของพวกเรารึเปล่า บางคนก็เข้าหาทุกคนแต่ไม่รู้สนิทกับใคร” รันพูดสวนด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่ราบเรียบ
ชายหนุ่มเอามือทาบอกพร้อมทำท่าตกใจ
“พูดแบบนี้ผมเจ็บนะครับ แล้วคุณเรย์กับคุณอเมทิสต์ผิดอะไร พวกเขาก็ต้องการให้มีคนคุยด้วยบ้างเหมือนกัน”
เด็กสาวสวมแว่นกรอกตามองบน
“ว่าแต่สองคนนั้นเป็นอะไรเหรอคะ ทำไมถึงหลบเลี่ยงกันตลอดเวลา แถมหลบเก่งเหมือนนัดเวลากันไว้” ไลลินนอสถาม สายตาของเธอมองไปยังอ่างเก็บจานที่มีจานอีก 2 ใบกองไว้แล้ว
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ” เขาส่ายหน้า จากนั้นจึงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “บางทีพวกเขาอาจจะไปสวีทกันอยู่สองคนโดยไม่ให้คุณรู้ก็ได้”
ก่อนที่สาวสวมแว่นจะกรอกตาหรือเหน็บแนมกลับไป เรือที่เคยเงียบสงบกลับมีเสียงกริ่งดังขึ้น
กริ้งงงงงงงงงงง
“ประกาศ ประกาศ เรือกำลังจะเทียบท่า ผู้เดินทางโปรดลงจากเรือภายใน 1 ชั่วโมง ขอย้ำอีกครั้ง เรือกำลังจ…..” เสียงโมโนโทนดังก้องไปทั่วเรือ หลังจากทวนข้อความครบ 3 ครั้ง เรือทั้งลำก็กลับสู่ความเงียบงันดังเดิม
ทั้งสามคนมองหน้ากันและกัน ต่างคนต่างลุกเอาจานไปเก็บและรีบกลับไปที่ห้อง
หลังจากถูกขังอยู่ในเรือมานาน ในที่สุดเวลาแห่งความจริงก็มาถึงแล้ว
แสงแดดตอนเที่ยงวันส่องกระทบลงมายังเกาะร้าง หนุ่มสาวทั้งห้ายืนอยู่บนท่าเทียบเรือคอนกรีตที่เต็มไปด้วยรอยแตก เบื้องหลังของพวกเขาคือท้องทะเลไกลสุดลูกหูลูกตา ที่ซึ่งเรือไม้ลำใหญ่เคยจอดอยู่ ส่วนเบื้องหน้าของพวกเขา เป็นทิวทัศน์ที่ใครเห็นก็ไม่มีวันลืม
ถนนคอนกรีตทอดยาวไปในป่าใหญ่ แต่ที่ฐานของต้นไม้เหล่านั้นกลับเป็นที่ตั้งของซากเหล็กและปูน เมื่อกวาดสายตาไปรอบๆ พวกเขาสามารถเห็นโครงร่างของเมืองที่พังทลายและเหล่าพฤกษาที่งอกงามจากเศษซากเหล่านั้น จุดแรกที่ดึงสายตาของทุกคนคือตึกสูงตระหง่านเพียงหนึ่งเดียวที่อยู่ไกลลิบ เฉกเช่นเดียวกัน มันถูกรุกรานด้วยแมกไม้ที่ชอนไชทะทุผ่านตัวอาคาร
เลื่อนสายตาลงมาต่ำอีกหน่อย ที่ด้านหน้าของทุกคน มีทางแยกออกไปจากทางหลัก ป้ายด้านหน้าทางนั้นถูกเขียนไว้ว่า [บ้านพักผู้เดินทาง]
ยังมีเวลาอีกเล็กน้อยก่อนที่ราตรีจะมาเยือน พวกเขาจะปรับตัวกับสถานที่ใหม่ได้หรือไม่ และจะมีอะไรรอพวกเขาอยู่เบื้องหน้า ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ได้
เริ่มเกมอย่างเป็นทางการเสียทีนะคะ สำหรับสัปดาห์นี้ก็ชิวๆ ตัวเลือกมีให้เลือกแค่ 2 อย่างคือเข้าบ้านกับสำรวจเมือง เลือกเสร็จแล้วก็อาจจะมี event ในสถานที่นั้นให้เลือกต่ออีกนิดหน่อย พอตกกลางคืนทุกคนจะมารวมกันที่บ้านเพื่อนอน จะเลือกเลยหรือจะปรึกษากันใต้ตอนนี้ก็ได้ เผื่ออยากแบ่งกันสำรวจอะไรแบบนี้ เดตไลน์วันอาทิตย์เหมือนเดิมค่ะ
ขอแอบบอกอะไรหน่อย แผนที่นี้มันก็กว้างอยู่นะ ใครที่ต้องทำอะไรกับสัตว์หรือวัตถุที่เฉพาะเจาะจงก็เริ่มวางแผนชีวิตได้แล้ว ส่วนใครที่มีเป้าหมายชัดเจนก็ใจเย็นๆก่อน คิดจะทำอะไรก็คิดดีๆ
ส่วนเรื่องที่บางคนออกน้อย ต้องขอโทษด้วยนะคะ เราเขียนตอนหลักโดยคิดว่ามันเป็นนิยาย อาจจะเกลี่ยบทมากน้อยขึ้นอยู่กับความน่าสนใจ บางทีก็ขึ้นอยู่กับโฟลว์ของตอน แต่สารภาพว่าบางทีก็ขึ้นอยู่กับอารมณ์ของคนเขียนค่ะ จบ 7 วันก็อาจจะเกลี่ยบทไม่เท่ากันอยู่เลยก็ได้ ขออนุญาตล่วงหน้าเลยนะคะ
เจอกันวันอาทิตย์หน้าเหมือนเดิมค่ะ
ความคิดเห็น