ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ความลับของเครอน
“สายอัีอนายเรียนที่ไหนอะโรามอส” เรอนถามให้าที่ทั้หมิน้าวลาวันเสร็เรียบร้อยเรียมัวแยย้ายันไปเรียนามสาย่าๆ
“ันเรียนที่ลานหน้าโรเรียน” โรามอสอบ “แล้วพวนายเรียนไหนันบ้า”
“ันเรียนที่ห้อโถลา” เวล์เนพลายัไหล่อบ
“ันเรียนที่สวนหลัโรเรียน” เรอนว่าบ้าานั้น็หันไปทาแฝอัวเอ “นายเรียนไหน็อบๆมาะทีิ นเ้ารอฟัอยู่”
ารอสถอนหายใ่อนะอบอย่าไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่า “หออยลา”
เท่านั้นเอห้อทั้ห้อ็เียบริบหันมามอมันเป็นาเียว ะบ้าหรอไ หออยลามันเป็นที่ฝึเวทย์ออาารย์อมเวทย์ั้นสูอริสมาฟอรัสอย่าบอว่ามันไ้รับสิทธิพิเศษ ไม่น่าเป็นไปไ้็ถึมันะเป็นอมเวทย์มา่อนแ่ฝีมือมันะเ่นาฝึับอมเวทย์ในำนานเลยหรอฟะ
“อย่าล้อเล่นีว่าน้า” เรอนพูพลาบบ่านที่สูว่า ารอสมอลมา่อนะถอนหายใ
“อืม ันล้อเล่น”
ห้ออาหารทั้ห้อถอนหายใอย่าพร้อมเพรีย่อนะแยย้ายันทำานอัวเอ่อไปโยไม่ไ้สนใพวเาอีเลย ล้อเล่น็น่าะเอาให้มันสมริหน่อยสิ
“ันไ้่าวมาว่าพวสายปพีไ้เรียนที่ห้อสมุ” เวล์เนเริ่มล่าว
“น่าอิาวะ ไ้เรียนที่ีๆ สบายๆ” โรามอสถอนหายใ “แล้วเรื่อทูประำนว่าไบ้า ารอส”
“เ้าบอให้ทูแยย้ายันไปามธาุอัวเอ”
“ั้นี ทูอันธาุเียวับันั้น็ีไป”
ในที่สุสัาบอเ้าเรียน็ัึ้นพวเราแยย้ายันไปามที่เรียนอนเอ รอน้อไปฝึที่ปราสาทาวับพวธาุวารีระหว่าที่เา้อไปฝึับธาุวามมื
สวนหลัโรเรียนเป็นสวนามที่สุในริสมาฟอรัส ้นไม้ให่อยให้ร่มเามวลอไม้เล็ๆสีาวึ้นอยู่ามทาเินูราวับภาพวาอันามวิิรและที่ามว่านั้นือ ทะเลว้าทอยาวสุสายา เสียลื่นระบทายหาัลอยมาามสายลมหอบลิ่นไออน้ำปะทะใบหน้า
พื้นาหาาวละเอียเบื้อหน้ามีเานปราอยู่ เสื้อลุมสีำยาวแบบอมเวทย์เ็มัวทำให้รู้สึถึวามน่าเรามและทรอำนาัับสีผิวาวีและผมยาวน้ำเิน ายนนั้นหันมาเมื่อเรอนเ้ามาใล้ๆ ใบหน้ารูปไ่แสนะหล่อเหลาแบบผู้ให่ นัยน์สีน้ำเินประสานับวาสีเียว
“รูำลัรอเธออยู่พอี”
“ทำไมมีผมนเียวหรือรับ แล้วนอื่นๆไม่อยู่หรอรับ” เาถามพลาวาสายามอรอบๆัวราวับว่าพวรุ่นพี่ะระโออมาทำให้เาใเล่น
“มีเธอนเียวเท่านั้นแหละ เรอน” อาารย์ล่าวพร้อมับหัวเราะเบา “รุ่นพี่ที่เหลือเ้าเรียนันที่อื่นและ็เรียนับอาารย์อีน”
“เหรอรับ”
หมายวามว่าเ้า้อเรียนเป็นารส่วนัวับอาารย์แบบนี้ไปลอทั้ปีอะิ ็ไม่เลวเหมือนันะไ้หน้าแไม่มาเวลาร่ายเวทย์มั่วั่วอย่ามา็แ่โนุนิหน่อย
แ่ว่าสายาออาารย์มันูุ้นๆยัไ็ไม่รู้ เหมือนเยเห็นที่ไหนมา่อนนะแ่มันนึไม่ออ รูปหน้า็เหมือนัน ทันในั้นอาารย์ที่เาำลัิล่าวราวับอ่านใเาไ้
“อย่าบอนะว่าำันไม่ไ้ ไม่ี่ปีวามำเสื่อมแล้วหรือไ”
ใรอะ ุ้นๆแ่นึไม่ออะที แ่แล้วภาพบาอย่า็วิ่ปราเ้ามาในหัว ภาพายหนุ่มผมสั้นผู้เป็นหมอที่่วยเาไว้ ถึผมะยาวึ้นแ่วายัไม่เปลี่ยนแปลไปเลยแม้แ่น้อย ยัเียบมเหมือนเิม
“พี่เวลล์”
รอยยิ้มุ้นเยปราบนใบหน้าออาารย์นรู้ั ่อนะหัวเราะไปพร้อมๆับลูศิษย์ ใระเื่อว่าทั้สอะไ้มาพบันอีในานะแบบนี้
“เป็นไมาไเปลี่ยนอาีพมาเป็นอาารย์ไปไ้ เป็นหมอไม่ีหรือไ”
“ะบ้าหรอไ อนนั้นัน้อไปเป็นหมอำเป็นเพื่อรัษาอาารนาย วามริันเป็นอาารย์มาั้นานแล้ว” เวลล์โวยให้แล้วบบ่าลูศิษย์
“แล้วนี่ฝีมือถึั้นเป็นอาารย์หรอไ” เรอนแว
ฝ่ามือที่ใ้บบ่า็เปลี่ยนมาบหัวทันทีแ่ลูศิษย์ัวแสบระโหลบอย่ารวเร็วพลาหัวเราะเบาๆ อาารย์็ไ้แ่ส่ายหน้าอย่าเบื่อหน่ายแ่็อมยิ้มอยู่ในใ
บทเรียนวันนี้อารเรียนเวทย์เพาะสายือาร….
….นัุ่ยันทั้ั่วโม….
ทั้ศิษย์อาารย์่าพูุยเรื่อราว่าๆแลเปลี่ยนัน หลัาาันนานเือบปีมัน่า็มีเรื่อมามายที่ะเล่าให้ันฟั ทั้เรื่อที่โรเรียน เรื่อเมือนู้นเมือนี้รวมทั้เรื่ออัวเอ นานว่าสามั่วโมเ็มอารหัวเราะนท้อไส้ปั่นป่วนารเรื่อฮาๆออาารย์และลูศิษย์ู่นี้ โยไม่รู้เลยว่า…
นัยน์าสีม่วมำลัมอูพวเาายอหออยลา ภาพรอยยิ้มอแฝผู้น้อทำให้นแอบูแอบมอยู่ในใ พลานึในใว่า ทำไมยัมีนยิ้ม่ายอย่านี้อยู่ในโลนี้้วยหรือ
“หลานารอส อานอสฝาหมายมาให้” เสียาายแ่ัึ้น้านหลั
“อบุรับ ท่านเอ็นโทราส”
เายื่นมือไปรับหมายามืออผู้เป็นอาารย์ให่อโรเรียนมาเปิูอย่ารวเร็ว่อนะส่ืน สีหน้าสบนิ่อยู่เสมอ็เริ่มีลอย่าเห็นไ้ั
“านรั้นี้ยามาใ่ไหม” เอ็นโทราสถามแล้วถอนหายใ “อานอสน้าอานอส”
“ท่านอาไม่ผิหรอรับ ในเมื่อมันเป็นารัสินใอโรนอสับเทรนนอสผม็้อทำาม” ว่าแล้วเ้าัว็มอออไปยับานหน้า่าให่อีรั้ “เพื่อนส่วนรวมแล้วมัน็้อเป็นแบบนี้”
“นี่พี่ๆ แล้วไม่ิะสอนบ้าเลยหรือไ ิะอู้านอะิ” เรอนถามึ้นเมื่อารสนทนาที่ยืยาวบล
“อย่านายันมันไม่้อสอนแล้วมั้ ออะเ่…”
เ้าลูศิษย์เอามือปิปาอาารย์อมปามาแทบไม่ทัน แววาวยปราเป็นเิถามแ่ำพูแรลับเป็นารโวยว้านแทน
“นายะปิปาันไปนานไหม เ็มนะเฟ้ย”
“โทษที”
“ันไม่เ้าในายเลย” เวลล์เอามือเาหัวเบาๆ “ทำไม้อทำลับๆล้อๆ้วย”
“โถพี่… ผมไม่อยาทำัวเ่นนะ”
นหน้าาีอนนี้ายแววสสัยเป็นที่สุ แ่ยั้อลูศิษย์ัวีเป็นเิบอให้ผู้่อ เรอนถอนหายใับอาารย์ที่เ้าใอะไรอยา แล้วอธิบายที่ไม่มีเหุผลไป
“ันไม่อยาให้ใรรู้ว่าใ้เวทย์เป็น”
“ทำไมอะ แ่่อนนายใ้เวทย์เ่ะายไม่ใ่หรอไ”
“ใ่ๆ แ่อนนี้ันเป็นแ่นัเินทาธรรมา เ้าใไหม ธรรมา” เรอนเน้น
เวลล์เลิิ้วึ้นับเหุผลที่ฟัไม่่อยึ้นอนรหน้า แ่สายาริัทำให้ำพูะ่าเ้าให้็เปลี่ยนไป เา้อยอมแพ้มันนไ้
“โอเๆ ันะปปิให้็แล้วัน”
“แฮะๆ แท้ิ้วรับอาารย์”
“ันเรียนที่ลานหน้าโรเรียน” โรามอสอบ “แล้วพวนายเรียนไหนันบ้า”
“ันเรียนที่ห้อโถลา” เวล์เนพลายัไหล่อบ
“ันเรียนที่สวนหลัโรเรียน” เรอนว่าบ้าานั้น็หันไปทาแฝอัวเอ “นายเรียนไหน็อบๆมาะทีิ นเ้ารอฟัอยู่”
ารอสถอนหายใ่อนะอบอย่าไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่า “หออยลา”
เท่านั้นเอห้อทั้ห้อ็เียบริบหันมามอมันเป็นาเียว ะบ้าหรอไ หออยลามันเป็นที่ฝึเวทย์ออาารย์อมเวทย์ั้นสูอริสมาฟอรัสอย่าบอว่ามันไ้รับสิทธิพิเศษ ไม่น่าเป็นไปไ้็ถึมันะเป็นอมเวทย์มา่อนแ่ฝีมือมันะเ่นาฝึับอมเวทย์ในำนานเลยหรอฟะ
“อย่าล้อเล่นีว่าน้า” เรอนพูพลาบบ่านที่สูว่า ารอสมอลมา่อนะถอนหายใ
“อืม ันล้อเล่น”
ห้ออาหารทั้ห้อถอนหายใอย่าพร้อมเพรีย่อนะแยย้ายันทำานอัวเอ่อไปโยไม่ไ้สนใพวเาอีเลย ล้อเล่น็น่าะเอาให้มันสมริหน่อยสิ
“ันไ้่าวมาว่าพวสายปพีไ้เรียนที่ห้อสมุ” เวล์เนเริ่มล่าว
“น่าอิาวะ ไ้เรียนที่ีๆ สบายๆ” โรามอสถอนหายใ “แล้วเรื่อทูประำนว่าไบ้า ารอส”
“เ้าบอให้ทูแยย้ายันไปามธาุอัวเอ”
“ั้นี ทูอันธาุเียวับันั้น็ีไป”
ในที่สุสัาบอเ้าเรียน็ัึ้นพวเราแยย้ายันไปามที่เรียนอนเอ รอน้อไปฝึที่ปราสาทาวับพวธาุวารีระหว่าที่เา้อไปฝึับธาุวามมื
สวนหลัโรเรียนเป็นสวนามที่สุในริสมาฟอรัส ้นไม้ให่อยให้ร่มเามวลอไม้เล็ๆสีาวึ้นอยู่ามทาเินูราวับภาพวาอันามวิิรและที่ามว่านั้นือ ทะเลว้าทอยาวสุสายา เสียลื่นระบทายหาัลอยมาามสายลมหอบลิ่นไออน้ำปะทะใบหน้า
พื้นาหาาวละเอียเบื้อหน้ามีเานปราอยู่ เสื้อลุมสีำยาวแบบอมเวทย์เ็มัวทำให้รู้สึถึวามน่าเรามและทรอำนาัับสีผิวาวีและผมยาวน้ำเิน ายนนั้นหันมาเมื่อเรอนเ้ามาใล้ๆ ใบหน้ารูปไ่แสนะหล่อเหลาแบบผู้ให่ นัยน์สีน้ำเินประสานับวาสีเียว
“รูำลัรอเธออยู่พอี”
“ทำไมมีผมนเียวหรือรับ แล้วนอื่นๆไม่อยู่หรอรับ” เาถามพลาวาสายามอรอบๆัวราวับว่าพวรุ่นพี่ะระโออมาทำให้เาใเล่น
“มีเธอนเียวเท่านั้นแหละ เรอน” อาารย์ล่าวพร้อมับหัวเราะเบา “รุ่นพี่ที่เหลือเ้าเรียนันที่อื่นและ็เรียนับอาารย์อีน”
“เหรอรับ”
หมายวามว่าเ้า้อเรียนเป็นารส่วนัวับอาารย์แบบนี้ไปลอทั้ปีอะิ ็ไม่เลวเหมือนันะไ้หน้าแไม่มาเวลาร่ายเวทย์มั่วั่วอย่ามา็แ่โนุนิหน่อย
แ่ว่าสายาออาารย์มันูุ้นๆยัไ็ไม่รู้ เหมือนเยเห็นที่ไหนมา่อนนะแ่มันนึไม่ออ รูปหน้า็เหมือนัน ทันในั้นอาารย์ที่เาำลัิล่าวราวับอ่านใเาไ้
“อย่าบอนะว่าำันไม่ไ้ ไม่ี่ปีวามำเสื่อมแล้วหรือไ”
ใรอะ ุ้นๆแ่นึไม่ออะที แ่แล้วภาพบาอย่า็วิ่ปราเ้ามาในหัว ภาพายหนุ่มผมสั้นผู้เป็นหมอที่่วยเาไว้ ถึผมะยาวึ้นแ่วายัไม่เปลี่ยนแปลไปเลยแม้แ่น้อย ยัเียบมเหมือนเิม
“พี่เวลล์”
รอยยิ้มุ้นเยปราบนใบหน้าออาารย์นรู้ั ่อนะหัวเราะไปพร้อมๆับลูศิษย์ ใระเื่อว่าทั้สอะไ้มาพบันอีในานะแบบนี้
“เป็นไมาไเปลี่ยนอาีพมาเป็นอาารย์ไปไ้ เป็นหมอไม่ีหรือไ”
“ะบ้าหรอไ อนนั้นัน้อไปเป็นหมอำเป็นเพื่อรัษาอาารนาย วามริันเป็นอาารย์มาั้นานแล้ว” เวลล์โวยให้แล้วบบ่าลูศิษย์
“แล้วนี่ฝีมือถึั้นเป็นอาารย์หรอไ” เรอนแว
ฝ่ามือที่ใ้บบ่า็เปลี่ยนมาบหัวทันทีแ่ลูศิษย์ัวแสบระโหลบอย่ารวเร็วพลาหัวเราะเบาๆ อาารย์็ไ้แ่ส่ายหน้าอย่าเบื่อหน่ายแ่็อมยิ้มอยู่ในใ
บทเรียนวันนี้อารเรียนเวทย์เพาะสายือาร….
….นัุ่ยันทั้ั่วโม….
ทั้ศิษย์อาารย์่าพูุยเรื่อราว่าๆแลเปลี่ยนัน หลัาาันนานเือบปีมัน่า็มีเรื่อมามายที่ะเล่าให้ันฟั ทั้เรื่อที่โรเรียน เรื่อเมือนู้นเมือนี้รวมทั้เรื่ออัวเอ นานว่าสามั่วโมเ็มอารหัวเราะนท้อไส้ปั่นป่วนารเรื่อฮาๆออาารย์และลูศิษย์ู่นี้ โยไม่รู้เลยว่า…
นัยน์าสีม่วมำลัมอูพวเาายอหออยลา ภาพรอยยิ้มอแฝผู้น้อทำให้นแอบูแอบมอยู่ในใ พลานึในใว่า ทำไมยัมีนยิ้ม่ายอย่านี้อยู่ในโลนี้้วยหรือ
“หลานารอส อานอสฝาหมายมาให้” เสียาายแ่ัึ้น้านหลั
“อบุรับ ท่านเอ็นโทราส”
เายื่นมือไปรับหมายามืออผู้เป็นอาารย์ให่อโรเรียนมาเปิูอย่ารวเร็ว่อนะส่ืน สีหน้าสบนิ่อยู่เสมอ็เริ่มีลอย่าเห็นไ้ั
“านรั้นี้ยามาใ่ไหม” เอ็นโทราสถามแล้วถอนหายใ “อานอสน้าอานอส”
“ท่านอาไม่ผิหรอรับ ในเมื่อมันเป็นารัสินใอโรนอสับเทรนนอสผม็้อทำาม” ว่าแล้วเ้าัว็มอออไปยับานหน้า่าให่อีรั้ “เพื่อนส่วนรวมแล้วมัน็้อเป็นแบบนี้”
“นี่พี่ๆ แล้วไม่ิะสอนบ้าเลยหรือไ ิะอู้านอะิ” เรอนถามึ้นเมื่อารสนทนาที่ยืยาวบล
“อย่านายันมันไม่้อสอนแล้วมั้ ออะเ่…”
เ้าลูศิษย์เอามือปิปาอาารย์อมปามาแทบไม่ทัน แววาวยปราเป็นเิถามแ่ำพูแรลับเป็นารโวยว้านแทน
“นายะปิปาันไปนานไหม เ็มนะเฟ้ย”
“โทษที”
“ันไม่เ้าในายเลย” เวลล์เอามือเาหัวเบาๆ “ทำไม้อทำลับๆล้อๆ้วย”
“โถพี่… ผมไม่อยาทำัวเ่นนะ”
นหน้าาีอนนี้ายแววสสัยเป็นที่สุ แ่ยั้อลูศิษย์ัวีเป็นเิบอให้ผู้่อ เรอนถอนหายใับอาารย์ที่เ้าใอะไรอยา แล้วอธิบายที่ไม่มีเหุผลไป
“ันไม่อยาให้ใรรู้ว่าใ้เวทย์เป็น”
“ทำไมอะ แ่่อนนายใ้เวทย์เ่ะายไม่ใ่หรอไ”
“ใ่ๆ แ่อนนี้ันเป็นแ่นัเินทาธรรมา เ้าใไหม ธรรมา” เรอนเน้น
เวลล์เลิิ้วึ้นับเหุผลที่ฟัไม่่อยึ้นอนรหน้า แ่สายาริัทำให้ำพูะ่าเ้าให้็เปลี่ยนไป เา้อยอมแพ้มันนไ้
“โอเๆ ันะปปิให้็แล้วัน”
“แฮะๆ แท้ิ้วรับอาารย์”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น