เรื่องธรรมดาของฉัน

เมื่อไหร่กันนะที่ชีวิตของเราเริ่มเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม อยู่ดีๆ โลกก็หมุนกลับเป็นยุค Y2K เอาจริงๆ ถ้าย้อนไปยุคสมัยนั้น ฉันก็จำได้แค่ป้ายที่ติดอยู่หน้าธนาคาร ระวังไวรัส Y2K หรืออะไรซักอย่าง แต่ถ้าให้เดาก็น่าจะเป็นแต่งตัวแบบ TK ไหม หรือการฟังเพลงของเบเกอรี่ กับ Dojo City ก็คงเป็นความอินดี้ของยุคสมัย พอคนเราเริ่มโตขึ้นภาพชีวิตก็วิ่่งไวซะจนเราจับอะไรไม่ได้เลย เป็นอาการย้อนแย้ง วันต่อวันน่าผ่านไปอย่างเชื่องช้าน่าเบื่อ กระพริบตาอีกทีกลายเป็น 10 ปี ที่ไม่มีอะไรน่าจดจำ นิยายเรื่องนี้น่าจะไม่สามารถนับเป็นนิยายได้ เพราะเรื่องราวส่วนใหญ่คงกลั่นมาจากตัวฉันเอง ฉันที่ดูเหมือนจะมีความสุข ดูเหมือนจะมีความรักที่ดี และดูเหมือนจะได้แลนดิ้งตามเส้นทางชีวิตที่คนในสังคมส่วนใหญ่เค้าคาดหวังกัน คุณคิดว่า 

เวลาที่เราแหงนมองฟ้า เราจะนึกถึงใครบางคนบ้างไหม แบบที่ว่าเวลาเหม่อ เวลาที่เรื่องราวมันอัดอั้นในใจ ก็จะนึกถึงเขาออกมา มันไม่ใช่ความรัก และไม่เคยเกิดขึ้น เราเป็นแค่ความสบายใจ เพราะรู้ว่าไม่มีทางรักกันจึงสามารถเป็นตัวเองได้อย่างเต็มที่ แต่ตอนนี้เขาก็ไม่ได้อยู่ในชีวิตของฉันอีกแล้ว ฉันคิดถึงเขาเหมือนกัน เป็นความคิดถึงของ คนไข้ที่มีต่อ จิตแพทย์ ฉันไม่ใช่คนที่อ่อนแอหรอก ออกจะมั่นใจตัวเองมากเกินไปด้วยซ้ำ แต่เพราะความมั่นใจบางทีก็เลยเผลอทำร้ายจิตใจคนที่เราแคร์ไปแบบไม่รู้ตัว ความเฉยชา คือ เครื่องมือหลักของฉันในการต่อกร กับอารมณ์ในยามที่หัวใจสั่นไหว กำแพงก็ตั้งสูงขึ้นมา ฉันแอบซ่อนตัวตนที่อ่อนแอเอาไว้ ไม่่อยากให้ใครรู้ ไม่อยากให้ใครเห็น ว่าฉันก็เป็นคนไร้เหตุผล เรียกร้อง และต้องการคนที่คอยเอาใจ มาถึงตรงนี้คงคิดว่าจิตแพทย์น่าจะปลอบใจใช่ไหมคะ คำตอบก็คือ เปล่าเลย เขาไม่เคยปลอบฉันซักคำมีแต่จะชี้จุดที่ตอกย้ำว่า ฉันเพียงแค่ต้องการ ข้อความวันนี้น่าจะยาวพอสมควร และคงไม่มีสาระอะไร ส่วนเส้นทางของเรื่องราวนี้จะเป็นแบบไหน ชีวิตฉันน่าจะตอบอีกที บางทีมันอาจเป็นนิยาย บางทีมันอาจเป็นไดอารี่ บางที คือ อนาคต