คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 4-1 มิลืมเลือน 不忘
รอเท้าแ่านปัทอ้วย้ายทอลวลายหส์ยับอย่าระมัระวั ายระโปรเ้าสาวที่ลายาวบนพื้นไม้เป็นเามันทำให้นา้าวาเินไม่สะวนั ผ้าลุมหน้าเ้าสาวยั่อน้าหนาว่าผ้าลุมทั่วไป ทำให้ทัศนียภาพพร่าเลือนนมอเห็นทุสิ่ลายเป็นสีาไปเสียหม
“ท่านอ๋อเ้าะ...”
ไป๋เหม่ยหลานหันไปเรียเ้าบ่าวในุสีา้าายนา ายร่าสูส่าหันมาให้วาม่วยเหลือ ให้นาวาฝ่ามือบนท่อนแน นำพานา้าวเินในเรือนไม้ว้าวาเพื่อรไปยัห้อหอ
นาว่าสายาอนามอสิ่ใไม่ัเน เห็นะสมำเล่าลือว่าอ๋อผู้นี้รูปามปานหยสลั เป็นไปไ้ว่าเาอาเป็นเทวาเินิน ทั้เ้าโรอปลายมูโ่เป็นสันม ิ้วเ้มหนาที่โเ่นเหนือวาเรียวรี ะสัมผัสถึรอยยิ้มอบอุ่นผ่านใบหน้าหล่อเหลาแลูุ้นานาเป็นอย่ามา
ทุสิ่เป็นธรรมเนียมบนโลมนุษย์ บุรสาวที่ี ัูและเื่อฟับิามาราำ้อ้าวผ่าน
ไป๋เหม่ยหลานเฝ้าปลอบใน นานั่ลบนฟูนอน้วยหัวใื่นเ้นสั่นไหว เมื่อถึเวลาอเ้าบ่าวะใ้ันั่เปิผ้าลุมหน้า เพื่อส่ให้ับมาราเ้าสาว ในวามหมายว่าทาเ้าสาวเอและผู้ให่มีใที่รัน
ท่านอ๋อแลเห็นว่าเ้าสาวมิไ้มีมาราเหมือนผู้อื่น นามีเพียบิาึล่าวอำลาผู้ให่ ้วยน้ำเสียราบเรียบสุุม
“ไม่้อมาพิธี... รัษาน้ำในาเถิท่านพ่อ ้าเอ็มิไ้มีท่านแม่เ่นเียวับนา”
บิายิ้มรับและาไปในแววาอาลัย ำ้อส่บุรสาวให้ับสามีอนาแล้ว เรือนหลันี้็ำลัะลายเป็นบ้านหลัใหม่อบุรสาว
เ้าสาวในุสีาปัเย็บอย่าประี เพียนั่นิ่ัน นาำมือเยียบเย็น หลัไ้ยินเสียทุ้มนุ่มละมุนหู ไม่มีสัวันหนึ่ที่นาะลืมเลือนสัเศษเสี้ยวอวามทรำ
“แม่นาไป๋”
มือเรียวสะบัผ้าลุมหน้าเ้าสาวออ ไม่รอให้เ้าบ่าวเปิผ้าลุมหน้านาแม้รู้ีว่าไม่วรระทำ
นัยน์าู่สวยสั่นไหวสบประสานแววาน่าหลใหล นาในมือสั่นปาสั่น
“ทะ... ท่านอาารย์...”
“เรีย้าสามี...” ในน้ำเสียประาศิ ยินเฟิัสินใเปิเผยัวนับนา มือหนาโบไปมาในอาาศ นัยน์าลุ่มลึอย่ามนุษย์พลันลับลายเป็นสีา
าลเวลาผ่านไปเนิ่นนานถึเพียนี้ ในเทวโลมาว่าเ้าพันปี ไป๋เหม่ยหลานหาไ้รู้ว่าเิอะไรึ้นับท่านอาารย์ เหุใเาไม่เยามหานา ทำไมวาอเาเป็นเ่นเียวับพวปีศา ใบหน้าหล่อเหลาแลูุัน มิใ่บุรุษเทพผู้เปรียบเสมือนแสะวัน นาเยพบแสสว่าปรารอบายท่านอาารย์เสมอ บันี้ัวเาลับปลุม้วยวามมืมนหม่นหมอ
“ท่านหายาพิษเหมัน์แล้วหรือ ทำไมท่านเพิ่มาพบ้า?”
“หายี ราวับไ้ีวิใหม่”
ไ้ยินเท่านั้น ไปเหม่ยหลานปล่อยให้หยาน้ำามามายรินไหลผ่านระบอาร้อนผ่าว นายมือป้อปาอย่าไม่เื่อสายาน
นาัาาายผู้นี้ไปแล้วแท้ ๆ เหุใเาลับมาปราัว่อหน้านา
“ทำไมเ้ามัวแ่ร่ำรว เ้าแ่านมาเพื่อทำหน้าที่อเ้าหรือไม่... ไปไป๋...”
“เ้า่ะ...” ในน้ำเสียสั่นเรือ ไป๋เหม่ยหลานไม่รีรอ โผเ้าหาอ้อมแนแ็แรที่โอบรัเอวอนาแน่นแฟ้น
รารีาลแสนเร่าร้อนอ่อนหวานอบอวล้วยลิ่นราะปีศา หาร่าายรุ่มร้อนั่ไฟ สามารถับลไ้้วยโอบอและุมพิเสน่หา
่ำืนแห่ไฟมารรุมเร้า ประูไม้หน้าเรือนปิแน่นหนา้วยเวทหยิน ปีศาทั้สามััศิษย์และอาารย์ที่มีใ่อันไว้้วยไอพิษมหาศาล นาและเาทำไ้เพียสานสัมพันธ์แห่เยื่อใยรั วบนรุ่ฟ้าสา
่ำืนนั้นนอเสียาว่าไป๋เหม่ยหลานะ่วยีวิท่านอาารย์าไอพิษอปีศา มิให้เา้อทนทรมานลำพับนฟูที่ลายเป็นน้ำแ็้วยพิษเหมัน์ นามิอาลืมเลือนท่านอาารย์แม้สัวัน เาอูบลูบไล้ไปทั่วเรือนายนา น้ำเสียอ่อนหวานเรียาน ‘ไปไป๋’ ‘ไป่เหม่ยหลาน’
บันี้อาารย์ยินเฟิในุแ่าน เป็นสามีนาโยถู้อามธรรมเนียม เียสีาโรย้วยอเหมยุ้ยฮวา ้อนรับบ่าวสาว เปลวเทียนวูบไหวส่อสว่าใบหน้าหล่อเหลามาย แลูุัน้าวร้าวผิเป็นนละน มิใ่ท่านอาารย์ผู้มีเมาธรรม ผู้เยพลาพลั้่อปีศาและหัวใน
ไป๋เหม่ยหลานประหลาใในัวท่านอ๋อ ในราบออาารย์ยินเฟิ ้วยิเิมอนาเยเป็นผู้บำเพ็น นา้อมอนัยน์าสีา รอบายำยำนั้นสัมผัสไ้ถึอารม์มามาย มิใ่บุรุษเทพผู้นิ่รึมส่าาม
“ท่านอาารย์... ทำไมท่านมีลิ่นปีศา?”
“ทำไมล่ะ เ้าลัว้าหรือ?” สิ้นำ ฝ่ามือหนาสะบัอีรั้หนึ่ เพื่อปลอาภร์และเล้าผมนา้วยเวทสีำสนิท นาเหลือเพียเรือนายเปลือยเปล่าาวสะอา ผมนุ่มหอมทิ้ัวลส่ลิ่นอบอวล ทว่าแววาประายมามั่นเปลี่ยนไปเป็นสั่นไหว สอมือยึ้นอุมทรวอาม
“ลัวรึไม่ลัว ท่านพ่อมอบเ้าให้เป็นภรรยา้าแล้ว ย่อม้อทำหน้าที่ภรรยา”
ไป๋เหม่ยหลานถูลบหลูู่หมิ่น้วยเียริยศเ็มบ่า ึ่นาแบมาับุสีา สอมือสั่นเทาึเลื่อนึ้นปลผ้ารัเอวและอาภร์บุรุษร่าำยำ
ความคิดเห็น