สาวมั่นจอมยุ่ง..สะดุดรักนายเวตาล

ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนสนิท - - กับการอกหักครั้งแรก

“เราคือแนน..เพื่อนที่โรงเรียนของเบล จำเบลได้ใช่มั้ย”  แหงล่ะ..ถ้าแกจำกิ๊กแกไม่ได้ก็ไม่รู้จาว่ายังไงละ

“อ่อ..ไม่เห็นจะรู้จัก”  ก็ฉันเพิ่งแอดแกมาเนี่ย  จารู้จักกันมาก่อนได้ไงเล่า

“ยินดีที่ได้รู้จัก ไม่แน่เราอาจได้พึ่งอามนะ”   เหอๆ รู้จักครั้งแรกฉันก็ฝากฝังไว้กะเขาซะแล้ว

“ง่ะ...พึ่งเรื่องอะไร เรื่องตังค์เราไม่เอาด้วยหรอกนะ”   แหม...ดูมันพูดดักฉันสิ ฉันมีกินย่ะ ว่าแต่ยืม10บาทเดะ 555+

“ไม่ใช่เรื่องนั้น คือเรากะว่าเราจะไปต่อโรงเรียนของอามน่ะ”   โรงเรียนมันกะโรงเรียนฉันใกล้กันค่ะ เดินไปนิดเดียวก็ถึง เพียงแต่โรงเรียนมันเป็นสหศึกษา โรงเรียนฉันเป็นหญิงล้วน

“จะให้เราดูระเบียบการให้ว่างั้น สบายมาก”   จาพึ่งมันได้มั้ยเนี่ย

“อืม..ขอบคุณล่วงหน้า อย่าลืมเอาระเบียบการมาให้ละกัน”   จะว่าไปมันก็ดีแบบแปลกๆนะ อามเนี่ย

“เดี๋ยวจะฝากผ่านมายด์ห้อง 6 ไปละกัน รู้จักป่ะเนี่ย มายด์มันบังเอิญอยู่ฝั่งตรงข้ามซอยบ้านเรา” 

“รู้จักๆ - - ว่าแต่ขอบใจมากนะ นี่ถามจริงเหอะ อามคิดยังไงกับเบล”   ก็ฉันหวงเพื่อนนี่นา

“กับเบลเขาก็แค่เพื่อน - - เรากับเบลรู้จักกันตั้งแต่ประถมอ่ะ”   อ่อ...เป็นเพื่อนตั้งแต่เด็กนี่เอง ค่อยๆบ่มรักกันสินะ อ่อ...เข้าใจละ -*-

“ถามทำไมเหรอ...มีอะไรรึเปล่า”   แล้วฉันจาตอบมันยังไงดีล่ะ

“เอ่อออ...เราหิวข้าว งั้นขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ บ๊ายบาย”  - - ชิ่งซะเลย ชิ้ง - -+

เอ๊ะ...เดี๋ยวๆ ..เราหิวข้าวขอตัวไปอาบน้ำ.. - - นี่ฉันหาคำชิ่งได้สมเหตุสมผลมาก - - สมควรละที่คะแนนวิชาภาษาไทยฉันไม่ได้เรื่อง  ท่านผู้อ่านคงสงสัยว่าทำไมฉันไม่ต่อโรงเรียนสตรีที่เดิม โรงเรียนสตรีก็ดีอยู่แล้วนี่ - - แล้วใครบอกว่าฉันไม่อยากต่อ แต่ฉันไม่ได้สายวิทย์ที่ฉันอยากจะเรียนต่างหาก ฉันได้สายศิลป์คำนวณ แต่ฉันอยากเรียนสายวิทย์ เลยต้องดิ้นรนหาที่เรียนสายวิทย์ให้ได้น่ะสิ อ่านแล้วเริ่มรู้สึกสงสารฉันมั้ย ยังอีกเหรอ เฮ้อ...

                ก่อนสอบ 1 วัน

                “ฮาหลิว..เต้เหรอ โทรมามีอะไร แนนกำลังอ่านหนังสืออยู่ พรุ่งนี้สอบแล้วนะ มาให้กำลังใจแนนล่ะสิ”   ทันทีที่รับสายฉันก็กรอกเสียงใส่โทรศัพท์ เต้ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ

                “แนน...เราว่าตอนนี้เราเลิกคุยกันสักพักเถอะ  รอให้เรื่องอะไรที่กำลังวุ่นวายจบลงก่อน แล้วค่อยกลับมา"   ฉันทำอะไรผิดถึงต้องหนีหลบๆซ่อนๆ ฉันต้องหาเหตุผลให้ได้

                “ทำไมล่ะ...มีอะไรเหรอ แล้วเรื่องวุ่นวายอะไร เราไม่เคยทะเลาะกันนี่”  นั่นสิ แล้วมันเรื่องอะไร

                “คือว่า...(แล้วก็มีเสียงผู้หญิงแก่ๆแทรกขึ้นมาสงสัยเป็นเสียงแม่ของเต้)...เต้..โทรหามันอีกแล้วเหรอ ไหนเอามาให้แม่คุยซิ”   มีเสียงยื้อแย่งโทรศัพท์ระหว่าง2แม่ลูกสักพักแล้วสายฉันก็ถูกตัดทิ้งไป

...นี่มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับเต้นี่ เต้ไม่เคยบอกสักคำว่าแม่เขาไม่ชอบฉัน ทั้งๆที่ฉันก็ถามเขาแล้วนะ...

            แล้วเหตุการณ์นี้ก็ทำให้ฉันหมดอารมณ์ที่จะอ่านหนังสือสอบต่อ ในหัวที่เคยมีแต่ศัพท์ภาษาอังกฤษยากๆสูตรคณิตที่โคตรโหด ตอนนี้มีแต่คำว่า ทำไม มาแทนที่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ทำไมเต้ไม่โทรมาอธิบายให้ฉันเข้าใจ โทรไปก็ปิดเครื่อง เป็นวันก่อนสอบที่แย่ที่สุดเลย มันทำให้ฉันเสียสมาธินะ!

                14 กุมภาพันธ์ วันที่ต้องสอบ และเป็นวันวาเลนไทน์ ก่อนเข้าสอบ 15 นาที

                “แนน..แกเป็นอะไรแกอ่านหนังสือมากไปจนเบลอเลยเหรอเนี่ย นี่เราถามแกวิชาวิทย์นะไม่ใช่อังกฤษเอาศัพท์พวกนี้มาจากไหน”   แน่สิ...ก็ตั้งแต่เมื่อวาน เต้ไม่โทรหาฉันเลย แล้วนั่นก็ส่งผลให้ฉันนอนไม่หลับ

                “เด๋วเรามานะ...ไม่ต้องห่วงฉันกลับมาทันก่อนเข้าสอบแน่นอน จะจบม.3แล้วนี่นะต้องทำให้เต็มที่” ฉันฝืนยิ้มบอกเบลและเพื่อนๆในกลุ่มให้สบายใจก่อนปลีกตัวออกมา โทรหาเต้อีกครั้ง

“ฮัลโหล..เต้เหรอ ติดสักที เมื่อวานมันเกิดอะไร”   ไม่รู้อะไรดลใจให้ฉันอยากโทรตอนนี้ แล้วเขาก็รับ

“แนนจะสอบแล้วไม่ใช่เหรอ มาคุยอะไรตอนนี้ ไว้หลังสอบค่อยคุยกันก็ได้”   เขายังคงแสดงความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นเลย

“แล้วคิดว่าถ้าแนนไม่รู้เรื่องตอนนี้  มันจาทำให้แนนทำข้อสอบได้ดีเหรอไง นี่แนนกำลังไม่สบายใจนะ แล้ววันนี้หยุดอยู่บ้านเหรอ”   นี่มันวันอังคารเขาต้องไปโรงเรียนสิ หรือว่าเขาไม่สบาย

“โรงเรียนเต้หยุดน่ะ  พี่ๆม.ปลายเขาสอบกัน”  เต้เขาอยู่ม.2 ฉันอยู่ม.3 - - แต่ทำไมฉันอายุ 14 เขาอายุ15 นะ  ลืมไป...ฉันเรียนเร็วกว่าปกตินี่นา

“แล้วตกลงเรื่องเมื่อวานว่าไง เหลือเวลาอีก 10 นาทีแนนต้องเข้าสอบแล้ว”   ฉันเร่งให้เขาพูด

“ยังไงๆ เต้ว่าเรื่องนี้ แนนทำใจให้สบายจะดีกว่า แล้วสอบเสร็จค่อยมาคุยกัน เต้รักแนนนะ ไปเตรียมตัวสอบได้แล้ว”   ถึงฉันยังสงสัย แต่เมื่อไห้ยินคำว่ารักจากเขา ฉันก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที...

เมื่อฉันทำการสอบเสร็จทั้งหมด เหลือแต่รอรับผลสอบอันมหาโหด ฉันก็พยายามโทรหาเต้อีกหลายรอบ แต่ก็พบว่า เขาปิดเครื่องมาตลอด ไหนล่ะ...คำตอบที่จะให้ฉัน หรือเป็นเพราะว่าแม่เขาคงมองฉันเป็นผู้หญิงไม่ดี เลยไม่อยากให้ลูกชายของเขามาแปดเปื้อนกับคนไม่ดีๆอย่างฉัน

ผ่านไป2 เดือน ช่วงปิดเทอม เข้าเดือน เมษา

ฉันเริ่มทำใจเรืองเต้ขึ้นมาได้ ผู้ชายคนนั้นไม่ได้สำคัญกับฉันอีกต่อไป ฉันไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้ใครรู้ แม้กระทั่ง เบล..เพื่อนที่รอเฉดหัวฉัน แต่ฉันก็ไว้ใจเพื่อนคนนึงที่ฉันคิดว่าจะรับฟังเรื่องราวของฉันได้ นั่นคือ นุ่น

“ฮัลโหล..นุ่นเหรอ ปิดเทอมเป็นไงบ้าง อยู่บ้านเซ็งมั้ยแก ว่างคุยกับฉันหน่อยได้มั้ย”   ดูเหมือนนุ่นจะรู้ว่ามีเรื่องที่ทำให้ฉันไม่สบายใจ  มันเลยพร้อมที่จะอยู่รับฟัง...แล้วฉันก็เล่าเรื่องทุกอย่างให้มันฟัง ดูมันตกใจมาก เพราะฉันกับเต้ไม่เคยทะเลาะกัน มีอะไรไม่เคยปิดบัง แทบว่าถึงกายห่างแต่ใจติดไรประมาณนั้นเลย

“ทำใจเหอะแนน..เขาคงมีเหตุผลไรบางอย่างที่ไม่สามารถบอกให้แกรู้ได้  แกโทรมาก็ดีแล้ว มีเรื่องจะถามพอดี  แกได้คุยกับอามบ้างหรือเปล่า”   โอ๊ย...อิจฉาพวกมีความรัก นุ่นรักอามแหงๆ ถึงมาถามฉันแบบนี้

“ก็คุยบ้างอ่ะนะ..ไม่บ้างแล้วอ่ะ ออนเอ็มเจอเขาทุกทีก็คุยกันทุกวัน มีอะไรเหรอ ว่าไปอามก็ดีนะ ระหว่างที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ อามก็มาปลอบใจเรา เหมือนเราเป็นเพื่อนสนิทเขาเลย”   เมื่อแนสิ้นประโยค ดูนุ่นก็สลดทันที หรือว่ามันหวงอ่ะ  ขอโทษ...เราไม่ได้ตั้งใจ

“นี่แกก็เป็นไปกะเขาอีกคนเหรอ...ไหนว่าตอนแรกคนชื่ออามนี่มะถูกชะตากะแกไง แล้วไมตอนนี้มาถูกชะตากับเขาล่ะ”   นุ่นเริ่มตั้งแง่กับฉัน ทำเสียงค้านคั้น..ถ้าให้ฉันนึกถึงหน้ามันนะ  โหดชิเป๋ง  เรย

“ก็ของแบบนี้มันเปลี่ยนกันได้”   แก้ตัวไปขุ่นๆ

“อย่าลืมนะ...เบลมันชอบอามอยู่ ถ้าแกเป็นเพื่อนเบล  คงไม่ทำอะไรแบบนั้นใช้มั้ย”   นี่มันคิดว่าฉันชอบอามรึไงเนี่ย...ม่ายมีทาง

“แล้วทำไมแกต้องเดือดร้อนอะไรขนาดนี้ด้วย...หรือว่าแกชอบ...”  ชอบอามน่ะสิ อิอิ ฉันคิดคำตอบของนุ่นอยู่ในใจ

“อะไร...แกจะคิดว่าฉันชอบใคร”   มันเริ่มทำเสียงสะบัด ถ้าให้ฉันเดามันคงบี้สายโทรศัพท์เล่นแหงๆ

“ฉันรู้นะ..ว่าแกคิดอะไรกับอาม เรื่องแค่นี้ปิดเราไม่อยู่หรอก..”    ฉันเริ่มทำเสียงทะเล้นแกมหยอกล้อใส่

“ใครว่าเราชอบอาม เราชอบเบล ต่างหาก” –“- เฮ่ย...ฟ้าผ่า ฉันนั่งกะพวกเปงเลสมา 3 ปีเหรอเนี่ย แล้วมันแอบคิดอะไรกับฉันรึเปล่า...  แต่เอาเถอะ...แนนรับได้ T^T