สาวมั่นจอมยุ่ง..สะดุดรักนายเวตาล

ลำดับตอนที่ #2 : ให้ตายสิ..นายคนนี้มันเป็นใคร!!!

"เบล..เมื่อไหร่แกจะเลิกเสียใจเพราะผู้ชายพันธ์นี้สักที" อารมณ์ฉันเริ่มจะดุเดือดขึ้น เมื่อเบลเพื่อนสนิทนั่งซึมเศร้าอย่างนี้เป็นเวลาหลายวัน

"ก็แกยังไม่เคยอกหักนี่..แกจะไปเข้าใจความรู้สึกอะไร"  นี่คือประโยคที่มันพูดกะฉัน - - จากที่มันเอาแต่นั่งซึมเงียบๆอย่างนี้มานาน

"ฉันอาจจะไม่เคยอกหัก..แต่แกคิดว่าแกทำอย่างนี้มันถูกแล้วเหรอไง ที่พูดมาเพราะเป็นห่วงนะเว่ย"  จากที่นั่งปลอบใจมัน เริ่มยืนขึ้นมือเท้าสะโพก ใช้นิ้วจิ้มหัวมัน ท่าเฉดหัว - -

"เออ..แกมันเก่ง ไว้วันนึงแกกะเต้เลิกกัน ฉันนี่แหละจะเป็นคนแรกที่จามาเฉดหัวแกเหมือนที่แกทำกับฉันวันนี้"   เอาแล้วไง - - มันโกรธฉันแล้ว ไอเบล...ฉันขอโทษ -/l-

จากวันนั้น วันที่เบลมันเศร้า ก็เป็นเวลาเกือบเดือน อาการของเบลเริ่มดีขึ้น ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำปลอบใจปนด่าของฉัน หรือเวลาที่ทำให้มันหายจากอาการอกหักได้เร็วขนาดนี้

เบล...คือเพื่อนสนิทของฉัน กลุ่มของเรามีอยู่ 6 คน เป็นผู้หญิงทั้งหมด เพราะว่าโรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนหญิงล้วน และนี่ก็เป็นปีการศึกษาสุดท้ายที่พวกเราจะอยู่ด้วยกันในคราบนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น ในกลุ่มประกอบด้วย เบล นู๋แนน เดือน ขนุน นุ่น และฉัน แนนนี่ (คือว่า - - กลุ่มเรามีแนน 2 คน มันเลยตั้งให้ ทุกวันนี้ก็ยังสงสัย ทำไมฉันต้องชื่อ แนนนี่)

"เบล..เมื่อวานเราได้คุยกะอามด้วยแหละ ^o^ อามนิสัยดีมากเลย" เสียงเดือน 1 ในกลุ่มเพื่อนสนิทของฉันดังขึ้นเมื่อเห็นเบลเดินเข้าห้องประจำของพวกเรามา

"อืม...เราก็ได้อามเนี่ยแหละเป็นคนปลอบใจเรา"  เบลเริ่มพูดถึงความดีของคนที่ชื่ออามขึ้นมาบ้าง

"เราว่าแกดูๆอามบ้างก็ดีนะ อย่างน้อยอามก็ดีกว่าตาเล้งที่ทำให้แกเสียใจ" นู๋แนนพูดขึ้นมาบ้าง

"..."  ขนุนกะฉันเอง ส่วนไอนุ่นน่ะเหรอ..มันยังไม่มาเรียนเลย

"มัวแต้เพ้อเรื่องผู้ชาย..นี่แหละน้าโรงเรียนหญิงล้วน ได้ยินเสียงเพลงมาร์ชมั้ยจ๊ะ ไปเข้าแถวกันได้แล้ว"  ขนุนเตือนให้ไปเข้าแถว ในขณะที่ฉันทำหน้าเซ็ง

เรื่องผู้ชายฉันไม่สนหรอก...เพราะฉันก็มีแฟนของฉันแล้ว คือ เต้ เป็นเด็กโรงเรียนชายล้วนอีกฝั่งของกรุงเทพฯ ลืมบอกไปโรงเรียนฉันอยู่ฝั่งธนฯ - - แล้วฉันกะเต้มาเจอกันได้ยังไงล่ะเนี่ย  ในบรรดากลุ่มเพื่อนฉันกับเต้เป็นที่น่าอิจฉาสุดๆแล้ว เพราะเรา 2 คนไม่เคยทะเลาะกัน อาจจะเป็นเพราะฉันง้อคนไม่เป็นก็เลยพยายามทำให้มันไม่เกิดปัญหา

"เฮ้ยนุ่น...แกเป็นอะไรของแกวะ"   ระหว่างนั่งเรียนคณิตเรื่องความน่าจะเป็นอยู่ - - ฉันก็อดถามนุ่นที่นั่งข้างๆฉันไม่ได้ ก็ดูหน้ามันดิ

"เบลกับอามเป็นไรกานวะ  เห็นพักนี้เบลพูดถึงอามว่าดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ เดือนก็ส่งเสริมด้วยอีกคน"   นุ่นทำสีหน้าไม่พอใจ สงสัยมันคงจะชอบอามล่ะมั้ง เลยเกิดอาการหึงหวง คิดว่านะ - -

"ไม่รู้ดิ...ฉันก็เริ่มจะหมันไส้คนที่ชื่ออามขึ้นมาตะหงิดๆ คงกำลังเป็นกิ๊กกะเบลล่ะมั้ง เพราะตั้งแต่เบลเลิกกะเล้งแฟนเก่ามันก็ได้อามเนี่ยเป็นคนปลอบใจ เดือนมันก็คุยกะอามผ่านทาง MSN คงจะได้รับรังสีอานุภาพความดีของอาม จนทำให้เพ้อไปอีกคน"

"หงุดหงิดว้อยยยย.... - -"  แล้วนุ่นก็ฟุบลงกะโต๊ะ ไม่สนใจเจ๊กล้วยที่สอนคณิตอยู่หน้าห้องเรย - - เจ๊กล้วย = อาจารย์ ภิรมยา คือว่า ... หน้าแกเหมือนกล้วยที่เป็นตลกน่ะ จิงๆแล้วเขาชื่อ เชอร์รี่ ก๊ากๆๆๆ

ก่อนสอบปลายภาค 1 อาทิตย์

"เฮ้ย...พวกแกอ่านหนังสือกันยัง จาจบไม่จบก็ม.3เนี่ยแหละ ดูสภาพแต่ละคน"  ฉันโวยวายเพื่อนในกลุ่มที่มันนั่งอ่านหนังสือการ์ตูนอย่างเบิกบานใจ

 "สอบวันที่ 14 กุมภาพันธ์ ไม่ใช่เหรอวะ...อีกตั้งนาน"   นุ่นเพื่อนที่นั่งข้างๆทำท่าไม่สนใจ แถมพูดให้ฉันสงบๆลงด้วย

"เออ...14 กุมภาพันธ์  นี่วันที่ 7 แล้วนะ"   ฉันเตือนสติพวกมันอีกครั้ง คิดว่ามันคงเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ

"ก็แค่ 7 กุมภาพันธ์ ... ห๋า... 7แล้วเหรอ"   มันเริ่มสนใจฉันละ  วิ้ง - -+

"เออ...งานการพวกแกส่งครบยัง แล้วคิดรึยัง ม.ปลายจาไปต่อที่ไหน"   ฉันเริ่มนั่งลงรวมกะกลุ่มเพื่อนๆ

"แนน...แกติวให้เราหน่อยดิ๊ - - ที่เรียนมาไม่เข้าใจหมดเรยว่ะ"   แล้วพวกแกคิดว่าฉันเก่งรึไง - -

"ความรู้ในกะลา ติวกันเองก็รู้เท่านี้แหละ ไมไม่ไปหาพวกTopทั้งหลายติวให้วะ"  นู๋แนนเริ่มบ่น

"พวกแกก็รู้ ห้องเรามันเป็นยังไง 3/1 ห้อง King มีความรู้มากมายก็จริง แต่เห็นแก่ตัวชิหาย"  นุ่นพูดความจริงเกี่ยวกะห้อง King ให้ฟัง

พูดถึงขนาดนี้แล้ว ก็น่าจะรู้ว่าพวกเราเรียนอยู่ห้อง King ห้องที่มีแต่หัวหัวกะทิ อนาคตของชาติเรียนกัน  แต่ถ้าบวกกะกลุ่มพวกเรา 6 คนล่ะไม่ใช่แน่ พวกเราทั้งหมดเป็นเด็กหลังห้อง - - อย่าเพิ่งมองว่าเป็นเด็กเลว เด็กหลังห้องไม่ใช่เด็กไม่ดี เพียงแต่ตอนวันที่เขาเลือกโต๊ะ พวกเราทั้ง 6 คนดันมาสายก็เท่านั้นเอง - - พูดๆไป พวกกลุ่มเราเด็กหลังห้องยังได้เกรดดีกว่าพวกนั่งหน้าห้องบางคนเสียอีก

"เบล...ขอเมล์อามหน่อยดิ"  ฉันรู้ว่ามันคงไม่ให้หรอก - - อยู่ดีๆไปขอเมล์กิ๊กมัน

"เอาไปดิ...ถามหน่อยเอาไปทำอะไร"  ปากมันก็บ่นไปแต่มือมันก็จดอีเมล์ให้

"เห็นบอกว่าดีนักดีหนา ก็อยากจะรู้ว่าดีแค่ไหนกันเชียว ขอบใจนะเบล"   ฉันเอากระดาษที่มันจดให้อย่างรวดเร็วก่อนที่มันจะถามอะไรมากกว่านี้

"อย่าลืมอ่านหนังสือนะ...ทำงานที่ค้างไว้ให้ครบด้วย"   ขนุนพูดทิ้งท้ายก่อนจะแยกย้ายกันกลับโต๊ะเพื่อเรียนต่อไป

กลับถึงบ้าน - - (คงไม่ว่าใช่มั้ยที่ฉันเปลี่ยนสถานที่เร็วขนาดนี้)

"แม่...มีอะไรกินมั่งบอกแนนหน่อย..." ทันทีที่วิ่งเข้าบ้าน...ฉันก็ถามหาของกินทันที ก็วัยฉันมันวัยเจริญเติบโตนี่นา

"เบาๆหน่อยสิ กระโดกกระเดกขนาดนี้ ลูกสาวแม่จะขายออกมั้ยเนี่ย"   แม่ฉันมักจะติฉันเรื่องนี้เสมอๆ

"ขายไม่ออกก็อยู่เป็นเพื่อนแม่ไงจ๊ะ"   ฉันตักข้าวกับแกงที่แม่ทำให้

"วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง งานส่งครบรึยัง อาทิตย์หน้าสอบแล้วนะลูก"   โอ้วว...แม่รู้ได้ไงว่าฉันสอบอาทิตย์หน้า

"อ่า...ส่งครบแล้วจ้า ขอตัวขึ้นไปอ่านหนังสือก่อนนะ แล้วจาลงมาอาบน้ำ"   พูดยังไม่ทันเสร็จดีตัวฉันก็ขึ้นไปถึงชั้น 2 ของบ้านแล้ว ถ้าให้ฉันทาย แม่ฉันคงกำลังส่ายหัวกับการกระทำของฉันแน่ๆ

"เมล์อามอยู่ไหนนะ - - หาม่ายเจอ"   ฉันค้นทุกซอกทุกมุมของกระเป๋านักเรียน แต่พบเมล์อามที่กระเป๋ากระโปรง -*- ยัดลงไปพร้อมซองขนมที่นู๋แนนยื่นให้แหงๆ

"เอาล่ะจาแอดละนะ - - จาได้รู้นิสัยจิงๆของคนนี้ซะที"   ทำไมนิสัยฉันไม่ดีอย่างนี้เนี่ย

"โอ๊ะ...OoO เขาออนอยู่ด้วย - - " มันน่าตกใจตรงไหน  แล้วอามก็มาทัก

"คัยวะ"   - - ( มันมาทักฉันก่อนค่ะ - - ไมทักได้น่ากัวงี้อ่ะ  ชักลางสังหรณ์ไม่ดีแล้วสิ)