คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่4 ของขวัญวันเกิด ที่เด็กน้อยไม่มีโอกาสได้เห็น(100%)
"ลูกอยู่ที่ไหน ซิล! ซิล" หญิงสาวคนหนึ่งกำลังส่งเสียงเรียกหาลูกของเธอ เมื่อสังเกตเห็นว่าดวงอาทิตย์ใกล้จะตกแล้ว
"อยู่บนนี้ฮะ" เสียงเล็กๆของเด็กน้อยตอบกลับมา
"ว้าย!! ขึ้นไปทำอะไรบนนั้น มันอันตรายนะลูก" หญิงสาวร้องอุทาน เมื่อหันมองไปตามเสียงแล้วเห็นว่าเด็กน้อยอายุประมาณ5ขวบกำลังปีนอยู่บนกิ่งต้นไม้สูง
"ผมจะเอาผลไม้ให้แม่ฮะ เมื่อเช้าแม่บอกว่าอยากกินผลไม้ใช่มั้ยฮะ" เด็กน้อยบอกแม่ของตน แล้วพยายามเอื้อมแขนไปเด็ดผลไม้ลูกที่อยู่ใกล้มือ แต่แล้วกลับก้าวขาพลาดร่วงลงมา
"ว้าย!! ไม่น่ะ" หญิงสาวร้องขึ้นอย่างตกใจ แล้วรีบวิ่งไปรับลูกของเธอไว้ก่อนที่จะตกกระแทกพื้นดิน
"ลูกไม่เป็นอะไรนะ บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า" เธอถามเด็กน้อยในอ้อมแขนพลางตรวจดูร่างกายนั้น เมื่อเห็นว่าไม่มีบาดแผลจึงโล่งใจ นึกอยากเอ็ดเด็กน้อยที่ทำอะไรห่ามๆ แต่ก็ได้แค่คิดเมื่อเห็นมือเล็กๆนั่นยื่นบางสิ่งมาให้
"ขอโทษฮะ ผมไม่เป็นอะไรมากแค่ตกใจนิดหน่อย แล้วก็...นี่ผลไม้ให้แม่นะฮะ" เด็กน้อยกล่าวอย่างสำนึกผิด ก่อนจะยื่นผลไม้ให้แม่ของตนพลางยิ้มกว้างอย่างคาดหวังคำชม
"ขอบคุณจ้ะ แต่คราวหลังห้ามทำอะไรแบบนี้อีกนะ เอาละ แม่ว่าเราน่าจะกลับกันได้ละนะ พ่อของลูกคงหิวจะแย่แล้ว" หญิงสาวสั่งห้ามลูกของเธอพลางคิดว่าถึงห้ามไปก็คงทำอีก แล้วพากันเดินออกจากป่า
ซิล หรือ ซิลเวอร์ คือชื่อของผม วันนี้เป็นวันที่ผมมีอายุครบ5ขวบ ในตอนเช้าพ่อบอกผมว่าท่านจะเข้าไปในเมืองซื้อของขวัญมาให้ ผมและท่านแม่จึงออกไปเดินเล่นในป่าจนถึงตอนนี้เราสองคนกำลังเดินกลับบ้าน เมื่อมาถึงสิ่งแรกที่ปรากฏต่อสายตาผมคือภาพของพ่อกำลังต่อสู้กับชายถือดาบสวมชุดแปลกๆสิบกว่าคน ท่านเอียงตัวหลบดาบของชายคนนึงที่แทงมาจากทางขวาแล้วฟันสวนกลับไปจนแขนของชายคนนั้นขาดกระเด็น แล้วก้มตัวหลบดาบที่ฟันมาจากทางซ้ายพร้อมเหวี่ยงขาเตะเข้าลำตัวเจ้าของดาบจนล้มลง จากนั้นพุ่งไปฟันเข้าลำตัวชายอีกคน แต่ชายคนนั้นยกดาบขึ้นมาขว้างไว้ได้ ก่อนจะสังเกตเห็นพวกเราแล้วขมวดคิ้วพร้อมขยับปากแบบไร้เสียง ใจความว่า 'รีบหนีไป' ขณะที่ท่านมองมาที่พวกเรา มีชายคนหนึ่งใช้จังหวะที่ท่านเผลอ แทงดาบเข้ากลางหลังของท่านจนทะลุ ดวงตาของท่านเบิกกว้างและกระอักเลือดออกมาจากปาก ก่อนจะตะโกนออกมา แล้วหันกลับไปฟันชายข้างหลังอย่างบ้าคลั่ง
"ซีเนียร์! รีบหนีไป"
หญิงสาวเมื่อได้ยินเสียงตะโกนของสามีก็สามารถดึงสติกลับคืนมาได้หลังจากที่ยืนตะลึงตั้งแต่เห็นชายหนุ่มถูกแทงข้างหลังจนทะลุ เธอหันไปดึงตัวเด็กน้อยข้างกายขึ้นมาอุ้มแล้วออกวิ่ง โดยคอยหันกลับไปมองข้างหลังเป็นระยะๆ เมื่อเห็นชายหนุ่มล้มลงแล้วถูกชายกลุ่มนั้นรุมแทงไม่ยั้งจนเขาไม่ขยับอีกต่อไป น้ำตาใสๆก็ไหลอาบสองแก้ม และรีบก้าวขาวิ่งให้เร็วยิ่งขึ้นเมื่อเห็นชายพวกนั้นวิ่งตามมา
หญิงสาววิ่งหนีมาหลายนาทีจนใกล้จะหมดแรง เธอคิดว่าหากเป็นแบบนี้คงหนีไม่พ้นแล้วโดนฆ่าทั้งคู่แน่ๆ จึงมองหาพุ่มไม้ที่หนาพอจะบดบังไม่ให้ใครมองเห็นตัว แล้วให้ลูกของเธอเข้าไปหลบ
"ลูกแม่ หลบอยู่ตรงนี้แล้วห้ามส่งเสียงหรือออกมาเด็ดขาดเลยนะ" หญิงสาวสั่งลูกของเธอ
"แล้วท่านแม่ละ ท่านจะไปไหน" เด็กน้อยถามขึ้นมาเมื่อเห็นว่าแม่ของตนไม่ได้เข้ามาหลบด้วยกัน
"แม่จะล่อพวกที่ตามเรามาไปอีกทาง ไม่ต้องกลัวนะ แม่ไปไม่นานแล้วจะกลับมารับลูก จำไว้นะห้ามส่งเสียงและอย่าออกมาเด็ดขาด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม่รักลูกนะ ซิล" หญิงสาวกำชับลูกของเธออีกครั้ง แล้วสวมกอดเด็กน้อยจนแน่นพร้อมจูบที่หน้าผาก น้ำตาไหลออกมายิ่งกว่าเดิม จากนั้นก็วิ่งย้อนกลับไป เพื่อล่อชายพวกนั้นให้ตามตนเองไปอีกทาง ในใจก็คิดว่าทำไมกัน คนพวกนั้นมันทหารของจักรวรรดิไดเมกัสนี่นา ทำไม
หลังจากที่แม่วิ่งออกไปแล้วทิ้งเขาไว้คนเดียว ซิลนั่งตัวสั่นด้วยความกลัว เขานึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อหลายนาทีก่อน ทำไม? คนพวกนั้นเป็นใคร? ทำไมต้องมาทำร้ายพ่อของเขาด้วย แล้วยังจะตามมาทำร้ายเขากับแม่อีก ไม่เข้าใจ ทำไมกัน ซิลมีคำถามมากมายในใจที่ไม่มีใครให้คำตอบเขาได้ในตอนนี้ เด็กน้อยพยายามคิดแต่ก็ยังไม่เข้าใจ มีหลายครั้งที่เขารู้สึกง่วงจนจะหลับแต่ก็พยายามฝืนเอาไว้ เขาจะหลับไม่ได้จนกว่าแม่จะกลับมา เพราะถ้าหากเขาหลับไป เมื่อแม่กลับมาแต่จำไม่ได้ว่าเขาซ่อนตัวอยู่ที่ไหนแล้วเรียกหา แม่จะต้องเป็นห่วงมากแน่ๆ ซิลรู้สึกว่าเวลาผ่านไปนานมากแล้วทำไมแม่ยังไม่กลับมาหาเขาซักที ขณะที่เขากำลังคิดก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกำลังเดินเข้ามาในพุ่มไม้นี้ ในที่สุดแม่ของเขาก็กลับมา เด็กน้อยยิ้มแล้วส่งเสียงออกไป
"แม่ฮะ...อ๊ะ!" เมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามา เด็กน้อยจึงนึกว่าเป็นแม่ของตน แต่พอเห็นผู้ที่เข้ามาชัดเจนก็ปรากฏว่าไม่ใช่ นี่มันพวกที่ทำร้ายพ่อ!!
"มาแอบอยู่ตรงนี้นี่เอง ไอหนู" ชายสวมชุดเกราะสีดำพูดขึ้นเมื่อเจอเด็กที่พวกตนตามหาอยู่ตั้งนาน อันที่จริงเวลาที่เสียไปส่วนใหญ่ก็เพราะผู้หญิงคนนั้นนั่นแหละ เอาตัวเด็กมาซ่อนไว้ แล้วโผล่หน้าไปให้พวกเขาเห็นเพื่อจะให้พวกเขาไล่ตามไปอีกทางกว่าจะไล่ทันก็เสียเวลาไปตั้งเยอะ
"พ พวกน้าเป็นใครกันฮะ ท ทำไมต้องทำร้ายพ่อของผมด้วย แล้วแม่ของผมอยู่ที่ไหน แม่บอกว่าจะกลับมารับผมนี่นา" เด็กน้อยถามออกมาด้วยความหวาดกลัว
"ฮ่าๆ แกไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าข้าเป็นใคร และแม่ของแกก็ไม่กลับมาหาแกแล้ว แต่เดี๋ยวแกก็จะได้ตามไปเจอพ่อกับแม่ของแกแล้วละ แต่ก่อนอื่นขอข้าอัดแกให้สะใจก่อนเหอะ" ชายสวมชุดเกราะสีดำพูดขึ้น แล้วเดินเข้าไปเตะเด็กน้อยไม่ยั้ง เพื่อเป็นการระบายอารมณ์ที่ทำให้ตนเสียเวลาไปหลายชั่วโมง
"ไม่จริง! ก็แม่บอกว่าจะกลับมารับผม แม่ไม่เคยโกหก ผมไม่เชื่อน้าหรอก อั๊ก โอ๊ย" เด็กน้อยตะโกนสวนกลับไป หากแต่โดนเตะเข้าที่หน้าท้องจนตัวงอ ความรู้สึกจุกและเจ็บแล่นแปล๊บไปทั่วหน้าท้องทำให้ส่งเสียงร้องออกมา
"ข้าไม่ได้โกหก แม่ของแกตายไปแล้วจะกลับมาหาแกได้ยังไง"
"ท ท่านแม่...ตายแล้ว?" เด็กน้อยถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจ
"เออ! ตายไปแล้ว จะบอกอะไรให้นะไอหนู ข้านี่แหละเป็นคนฆ่าแม่ของแก ตอนแรกก็คิดว่าจะทำอะไรสนุกๆซักหน่อย แต่แม่แกมันฤทธิ์เยอะก็เลยเผลอฆ่าไปซะก่อน ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวข้าจะส่งแกไปหาแม่ของแกเอง"
ซิลรู้สึกเจ็บไปทั่วร่างกายเพราะโดนทั้งเตะทั้งกระทืบรู้สึกเหมือนกระดูกจะหักไปหลายท่อน หากแต่ความรู้สึกเจ็บที่มากยิ่งกว่าคือที่หัวใจ มันบีบคั้นทรมานจนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เขารู้สึกเศร้าเสียใจ หมดหวัง และเหมือนถูกทรยศจากคนที่เขารักมากที่สุดแม่ของเขา ไหนบอกว่าไม่ต้องกลัวไม่นานก็จะกลับมา แล้วนี่มันอะไรกันท่านจากไปแล้ว ไปที่ๆไกลมากๆ ความรู้สึกเศร้าเสียใจที่มีเต็มหัวใจ ค่อยๆเปลี่ยนเป็นความโกรธ โกรธท่านพ่อที่ทำให้แม่ต้องร้องไห้ โกรธท่านแม่ที่ไม่รักษาคำพูด โกรธคนพวกนี้ที่พรากคนที่เขารักไปจากเขา โกรธโชคชะตาที่มันเป็นแบบนี้ โกรธพระเจ้าที่ปล่อยให้พ่อและะแม่ของเขาตายทั้งๆพวกท่านทั้งสองเคารพและนับถือ สอนเขาเสมอว่าพระเจ้าไม่เคยทอดทิ้งคนดี พ่อและแม่ของเขาท่านเป็นคนดีมากแท้ๆ แต่ก็ยังโดนคนพวกนี้ฆ่า แต่ที่โกรธที่สุดคือ เขาโกรธตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้ ปล่อยให้พ่อแม่ต้องตาย แต่ช่างเถอะ ยังไงซะเดี๋ยวก็จะได้ตามไปพบท่านพ่อกับท่านแม่แล้ว
"พ่อฮะ แม่ฮะ ผมกำลังจะตามไปหาพ่อกับแม่แล้วนะฮะ" ซิลพูดขึ้นมาเบาๆ คิดว่ายังไงซะก็คงไม่รอดแน่ๆ เพราะเขาเป็นแค่เด็ก5ขวบถึงจะสู้ไปยังไงก็ไม่มีทางชนะผู้ใหญ่ได้และสภาพร่างกายในตอนนี้แม้จะขยับก็ยังไม่ไหว จึงได้แต่นอนรอความตายด้วยความรู้สึกสิ้นหวังในโลกนี้ พลางคิดว่าถ้าตายไปแล้วจะได้เจอพ่อกับแม่มั้ยนะ แต่อยู่ๆก็เหมือนได้ยินเสียงแปลกๆดังขึ้นมาในหัว เมื่อลองตั้งใจฟังดูดีๆก็พบว่า มีเสียงใครซักคนกำลังพูดอะไรบางอย่างอยู่ แต่ไม่ไหวแล้ว แม่ฮะ ผมกำลังจะไปเจอแม่แล้วนะฮะ แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไป
'เจ้าหนู'
'หากเจ้าสิ้นหวังในโลกนี้แล้วละก็...'
'ร่างกายนี้ให้ข้าใช้ คงไม่มีปัญหาสินะ'
"เฮ้ย แกกำลังทำอะไร อ้อ เจอตัวแล้วเรอะ มาหลบอยู่ต้องนี้นี่เอง ทำข้าเสียเวลาหาตั้งนาน แกก็รีบๆฆ่ามันซะ จะได้กลับกันซะที" ระหว่างที่ชายคนนั้นกำลังเตะเด็กน้อยอย่างเมามันในอารมณ์ ก็มีเสียงใครบางคนดังขึ้นมา
"เออนา ยังไงก็ต้องฆ่าทิ้งอยู่แล้ว ขอข้าอัดมันให้สะใจไม่ได้รึไง" ชายหน้าบากพูดขึ้นเมื่อถูกเพื่อนของตนเร่ง แล้วค่อยๆชักดาบออกจากฝักเตรียมปลิดชีวิตของเด็กน้อยที่นอนอยู่แทบเท้าของตน
"รีบๆฆ่ามันเถอะ ข้าขี้เกียจอยู่ในป่านี้แล้... เฮ้ย! เกิดอะไรกัน" ชายที่มาทีหลังบ่นขึ้นมา ก่อนจะถามออกไปด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนที่กำลังจะลงดาบฆ่าเด็กคนนั้น อยู่ๆก็ล้มลงไปโดยที่หน้าอกเป็นรูโหว่ แล้วเขาก็เห็นว่าเด็กคนนั้นที่สมควรนอนอยู่บนพื้นเพราะโดนกระทืบจนไม่น่าจะขยับตัวได้อีกกำลังค่อยๆลุกขึ้นโดยมีอะไรบางอย่างอยู่ในมือ เมื่อมองดูดีๆก็พบว่าสิ่งนั้นคือหัวใจที่กำลังเต้นของเพื่อนของตนที่ล้มลงไปนอนกองกับพื้น ชายหนุ่มงุนงงไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ที่แน่ๆเพื่อนของเขาตายไปแล้วเพราะไอเด็กคนนั้น
"ฮ่าๆ ในที่สุด ข้าก็ได้ออกมา ร่างกายนี้เป็นของข้าแล้ว ฮ่าๆ" ชายหนุ่มเห็นเพื่อนของตนตายไปต่อหน้าต่อตา แล้วอยู่ๆไอเด็กคนนั้นที่ฆ่าเพื่อนของเขาก็หัวเราะแล้วพูดอะไรแปลกๆ เขายังไม่เข้าใจว่าเพื่อนของเขาโดนเด็กนั้นทำอะไร แต่ที่แน่ๆในตอนนี้เขารู้สึกถึงอันตราย หนาวกระตุกสันหลัง ขนลุกชัน ราวกลับข้างหน้าของตนไม่ใช่เด็กแต่เป็นสิ่งอื่นที่ทรงอำนาจ เขารู้สึกว่าขาของตนกำลังสั่น
นี่มันอะไรกัน เขากำลังกลัวงั้นเหรอ กลัวเด็กอายุไม่กี่ปีเนี่ยนะ
โดยธรรมชาติของสิ่งมีชีวิต หากมีอะไรหรือสิ่งใดที่ทำให้ตนรู้สึกกลัว จะมีทางเลือกสองทาง หนึ่งคือออกห่างจากสิ่งนั้นหนีไปให้ไกล และสอง ทำลายต้นกำเนิดความกลัวนั่นทิ้งซะ และในตอนนี้ ชายหนุ่มกำลังเลือกทางที่สอง เพราะสิ่งที่ทำให้เขากลัวเป็นแค่เด็ก แค่ฆ่าทิ้งซะ ความกลัวนั่นก็จะหายไป ใช้แล้ว...แค่ฆ่าทิ้งซะ ชายหนุ่มยิ้มให้ต้นเอง ดึงดาบออกจากฝักแล้วพุ่งเข้าไปหาเด็กน้อยตรงหน้า วินาทีนั้นเขาสบตากับเด็กนั่น นัยน์ตานั้นสีแดงฉานราวกับเลือด หากแต่เปล่งประกายเหมือนทับทิม สายตาที่มองมายังเขา เหมือนมองเศษธุลีไม่มีค่าพอจะสนใจ เขารู้สึกโกรธ อะไรของมันเป็นแค่เด็กที่กำลังจะตาย อย่ามามองเขาด้วยสายตาแบบนั้นนะ
ควับ!
ขณะที่เขาวิ่งเข้าไปแล้วง้างดาบขึ้นเตรียมฟันลงมา แต่ไอเด็กคนนั้นกลับหายไป เอ๊ะหายไปไหนกัน เขาหันไปมองรอบด้านแล้วก็พบว่าเด็กนั่นกำลังยืนห่างออกไปทางด้านหลังของเขา มันไปยืนอยู่ตรงนั้นได้ยังไง หรือว่าเราวิ่่งมาผิดด้าน อ่าใช่แน่ๆ สงสัยคงจะเบลอไปหน่อย เมื่อเขากำลังจะวิ่งหาไปอีกครั้ง แต่อยู่ๆเด็กนั่นก็โยนอะไรบางอย่างขึ้นไปบนอากาศ เมื่อมองดูดีๆก็พบว่านั่นคือหัวใจที่กำลังเต้นอยู่...อ๊ะ! ทำไมมีสองอัน หรือว่า! เขาก้มลงมองที่หน้าอกตัวเอง ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ามันเป็นรูขนาดเท่ากำปั้นมีเลือดจำนวนมากไหลทะลักออกมา ข้างในรูนั้นไม่มีอวัยวะที่เรียกว่า...หัวใจ อ๊ากกก!! ตึก! ชายหนุ่มร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวดแล้วร่วงลงไปแน่นิ่งกับพื้นดิน
ความคิดเห็น