ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ [ โฮกกก! ]
โฮกกก!
"นี่มันตัวเชี่*อะไรฟร๊า" เสียงแข็งๆของชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนออกมาด้วยความตกใจ เขากำลังสุดชีวิตด้วยความทุลักทุเลหนีสัตว์รูปร่างแปลกประหลาด เมื่อหันกลับไปมองมันอีกครั้งก็เห็นรายละเอียดของมันชัดตาเนื่องจากมันอยู่ห่างจากเขาแค่สิบกว่าเมตร ตัวของมันใหญ่เกือบสามเมตรมีสีดำคล้ายหมี บนศีษระของมันมีเขาโค้งปลายแหลมน่ากลัว หางยาวสีดำคมกริบดุจใบมีดที่กำลังสะบัดไปมาบาดต้นไม้ข้างทางจนแหว่งหายไปอย่างน่าหวาดเสียว ฟันแหลมมายมากคล้ายฟันฉลามในปากที่กำลังอ้าออกกว้างเพื่อจะงาบแผ่นหลังของเขา กับดวงตาสีแดงเลือดที่จับจ้องมาเขาคล้ายมองเหยื่ออันโอชะ เขารีบหันกลับเพราะทนมองรูปลักษณ์ที่น่าหวาดกลัวนั้นไม่ไหว ในขณะที่เท้ายังคงสับวิ่งด้วยความไวที่แม้แต่เขาเองยังตกใจว่าทำไมตนถึงวิ่งได้ไวขนาดนี้ หรือว่านี่คือพลังแฝงตอนไฟไหม้ที่หลายๆคนพูดถึง แม้เขาจะรู้สึกเหนื่อยหอบ กล้ามเนื้อขาอ่อนล้าจากการวิ่งสุดชีวิตอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานานขนาดที่เขาเองก็จำไม่ได้แล้วว่าตนวิ่งหนีมันมากี่นาทีกันแน่ หรืออาจจะเป็นชั่วโมง เนื่องจากวันๆเอาแต่นั่งทำงานในออฟฟิตไม่ได้ออกกำลังกายมาสองสามปีแล้ว ก็ใครมันจะไปคิดกันละว่า พนักงานเงินเดือนธรรมดาๆอย่างเขาต้องมาวิ่งหนีสัตว์ประหลาดเป็นงานอดิเรกแบบนี้ แม้รอบตัวของเขาจะเป็นป่ามีต้นไม้มากมาย แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้เขาทิ้งระยะจากสัตว์ประหลาดนั้นได้เลย แถมมันยังเริ่มใกล้เขามาทีละนิดๆอีกด้วย
อาเร๊ะ? เห้ย!!
ควับ!! ตึก! ตุบๆๆ
ชายหนุ่มรู้สึกถึงความเสียวที่แล่นวาบไปทั่วแผ่นหลัง เขาทำใจหันกลับไปมองสัตว์ประหลาดนั่นอีกครั้ง แต่ก็ต้องตะโกนขึ้นมาในใจพร้อมกับรีบโน้มตัวกระโดดพุ่งไปด้านข้างทันที ชายหนุ่มกลิ้งม้วนตัวไปสองสามตลบแล้วรีบลุกขึ้นหันกลับไปมองสัตว์ประหลาด เขาหันสายตาขัดใจของมันที่งาบหัวของเขาไม่สำเร็จ ชายหนุ่มยกมือขวาขึ้นมากำแน่นแต่ชูนิ้วกลางส่งไปให้มัน ไม่รู้ว่ามันเข้าใจความหมายที่เขาส่งไปให้หรืออย่างไร มันหันมามองเขา จากนั้นก็อ้าปากโชว์ฟันแหลมน้ำลายยืด พร้องส่งเสียงคำรามดังลั่น
โฮกกกก!
ชายหนุ่มเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ออกวิ่งต่อทั้งๆที่หมดแรงจะก้าวขา ความรู้สึกเหนื่อยล้าเข้าเล่นงานร่างกายและจิตใจ หากแต่ถ้ายังไม่อยากเป็นอาหารของไอตัวนั่นเขาก็ยังต้องวิ่งต่อไป ชายหนุ่มวิ่งไม่ลืมหูลืมตา วิ่งไม่สนใจอะไรอีกแล้ว คิดเพียงแค่ว่า ถ้าหากขาทั้งสองข้างนี้หยุดก้าวเมื่อไหร่ เขาคงกลายเป็นเศษเนื้อในท้องของไอตัวนั้นแน่ๆ ช่ายหนุ่มหันกลับไปมองมันอีกครั้งก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าอยู่ดีๆสัตว์ประหลาดนั่นมันหยุดวิ่งเปลี่ยนเป็นเดินมาทางเขา ทั้งๆที่ระยะห่างระหว่างเขากับมันมีไม่ถึงสิบเมตร สายตาของมันปรากฏแววเสียดาย แต่แล้วชายหนุ่มก็รู้สึกโหว่งๆโล่งๆเหมือนใต้ฝาเท้านั้นไม่มีอะไรให้เหยียบอีก เขารีบหันมาแล้วก้มลงไปมองยังพื้นดิน พื้นดิน?
"หายไปไหนฟร๊า! ม๊ายยย!!!" ตูม!
ชายหนุ่มที่วิ่งโดยไม่มองทางข้างหน้าจึงไม่เห็นว่าด้านหน้าของเขาเป็นหน้าผาขาด ที่ระยะห่างจากอีกฝั่งมันมากเกินกว่าคนธรรมดาจะกระโดดข้ามไปได้ เขาร่วงลงไปยังทางน้ำด้านล่างซึ่งสูงเกือบยี่สิบเมตร แรงตกกระทบกระแทกของร่างกายกับผิวน้ำทำเอาเจ็บและชาจนแทบขยับตัวไม้ได้ ชายหนุ่มพยายามว่ายขึ้นไปบนผิวน้ำ แต่ธารน้ำนั้นมันไหลเชี่ยวกราก ชายหนุ่มโดยน้ำพัดพาหัวกระแทกโขดหินใต้น้ำ แล้วสติของเขาก็ดับวูบ
"นี่มันตัวเชี่*อะไรฟร๊า" เสียงแข็งๆของชายหนุ่มคนหนึ่งตะโกนออกมาด้วยความตกใจ เขากำลังสุดชีวิตด้วยความทุลักทุเลหนีสัตว์รูปร่างแปลกประหลาด เมื่อหันกลับไปมองมันอีกครั้งก็เห็นรายละเอียดของมันชัดตาเนื่องจากมันอยู่ห่างจากเขาแค่สิบกว่าเมตร ตัวของมันใหญ่เกือบสามเมตรมีสีดำคล้ายหมี บนศีษระของมันมีเขาโค้งปลายแหลมน่ากลัว หางยาวสีดำคมกริบดุจใบมีดที่กำลังสะบัดไปมาบาดต้นไม้ข้างทางจนแหว่งหายไปอย่างน่าหวาดเสียว ฟันแหลมมายมากคล้ายฟันฉลามในปากที่กำลังอ้าออกกว้างเพื่อจะงาบแผ่นหลังของเขา กับดวงตาสีแดงเลือดที่จับจ้องมาเขาคล้ายมองเหยื่ออันโอชะ เขารีบหันกลับเพราะทนมองรูปลักษณ์ที่น่าหวาดกลัวนั้นไม่ไหว ในขณะที่เท้ายังคงสับวิ่งด้วยความไวที่แม้แต่เขาเองยังตกใจว่าทำไมตนถึงวิ่งได้ไวขนาดนี้ หรือว่านี่คือพลังแฝงตอนไฟไหม้ที่หลายๆคนพูดถึง แม้เขาจะรู้สึกเหนื่อยหอบ กล้ามเนื้อขาอ่อนล้าจากการวิ่งสุดชีวิตอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานานขนาดที่เขาเองก็จำไม่ได้แล้วว่าตนวิ่งหนีมันมากี่นาทีกันแน่ หรืออาจจะเป็นชั่วโมง เนื่องจากวันๆเอาแต่นั่งทำงานในออฟฟิตไม่ได้ออกกำลังกายมาสองสามปีแล้ว ก็ใครมันจะไปคิดกันละว่า พนักงานเงินเดือนธรรมดาๆอย่างเขาต้องมาวิ่งหนีสัตว์ประหลาดเป็นงานอดิเรกแบบนี้ แม้รอบตัวของเขาจะเป็นป่ามีต้นไม้มากมาย แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้เขาทิ้งระยะจากสัตว์ประหลาดนั้นได้เลย แถมมันยังเริ่มใกล้เขามาทีละนิดๆอีกด้วย
อาเร๊ะ? เห้ย!!
ควับ!! ตึก! ตุบๆๆ
ชายหนุ่มรู้สึกถึงความเสียวที่แล่นวาบไปทั่วแผ่นหลัง เขาทำใจหันกลับไปมองสัตว์ประหลาดนั่นอีกครั้ง แต่ก็ต้องตะโกนขึ้นมาในใจพร้อมกับรีบโน้มตัวกระโดดพุ่งไปด้านข้างทันที ชายหนุ่มกลิ้งม้วนตัวไปสองสามตลบแล้วรีบลุกขึ้นหันกลับไปมองสัตว์ประหลาด เขาหันสายตาขัดใจของมันที่งาบหัวของเขาไม่สำเร็จ ชายหนุ่มยกมือขวาขึ้นมากำแน่นแต่ชูนิ้วกลางส่งไปให้มัน ไม่รู้ว่ามันเข้าใจความหมายที่เขาส่งไปให้หรืออย่างไร มันหันมามองเขา จากนั้นก็อ้าปากโชว์ฟันแหลมน้ำลายยืด พร้องส่งเสียงคำรามดังลั่น
โฮกกกก!
ชายหนุ่มเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ออกวิ่งต่อทั้งๆที่หมดแรงจะก้าวขา ความรู้สึกเหนื่อยล้าเข้าเล่นงานร่างกายและจิตใจ หากแต่ถ้ายังไม่อยากเป็นอาหารของไอตัวนั่นเขาก็ยังต้องวิ่งต่อไป ชายหนุ่มวิ่งไม่ลืมหูลืมตา วิ่งไม่สนใจอะไรอีกแล้ว คิดเพียงแค่ว่า ถ้าหากขาทั้งสองข้างนี้หยุดก้าวเมื่อไหร่ เขาคงกลายเป็นเศษเนื้อในท้องของไอตัวนั้นแน่ๆ ช่ายหนุ่มหันกลับไปมองมันอีกครั้งก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าอยู่ดีๆสัตว์ประหลาดนั่นมันหยุดวิ่งเปลี่ยนเป็นเดินมาทางเขา ทั้งๆที่ระยะห่างระหว่างเขากับมันมีไม่ถึงสิบเมตร สายตาของมันปรากฏแววเสียดาย แต่แล้วชายหนุ่มก็รู้สึกโหว่งๆโล่งๆเหมือนใต้ฝาเท้านั้นไม่มีอะไรให้เหยียบอีก เขารีบหันมาแล้วก้มลงไปมองยังพื้นดิน พื้นดิน?
"หายไปไหนฟร๊า! ม๊ายยย!!!" ตูม!
ชายหนุ่มที่วิ่งโดยไม่มองทางข้างหน้าจึงไม่เห็นว่าด้านหน้าของเขาเป็นหน้าผาขาด ที่ระยะห่างจากอีกฝั่งมันมากเกินกว่าคนธรรมดาจะกระโดดข้ามไปได้ เขาร่วงลงไปยังทางน้ำด้านล่างซึ่งสูงเกือบยี่สิบเมตร แรงตกกระทบกระแทกของร่างกายกับผิวน้ำทำเอาเจ็บและชาจนแทบขยับตัวไม้ได้ ชายหนุ่มพยายามว่ายขึ้นไปบนผิวน้ำ แต่ธารน้ำนั้นมันไหลเชี่ยวกราก ชายหนุ่มโดยน้ำพัดพาหัวกระแทกโขดหินใต้น้ำ แล้วสติของเขาก็ดับวูบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น