Abnormal NPC (คนธรรมดา?กับNPCไม่ปกติ)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 เมื่อโลกหมุน ด้วยความรัก?(100%)

      ภายในห้องขนาดใหญ่ทรงกลมมีโต๊ะตั้งอยู่เป็นรูปโดนัท คนกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งควบคุมระบบต่างๆ ในอากาศด้านบนมีหน้าจอฉายภาพต่างๆมากมายลอยอยู่ทั่วทุกด้าน ในหน้าจอมากมายนั้นมีอยู่จอหนึ่งที่มีอักษรเขียนไว้ว่า ห้องสังเกตการณ์ หากแต่สิ่งที่หน้าสนใจกว่าคือหน้าจอข้างๆที่อยู่ใกล้กัน กำลังฉายภาพกลุ่มผู้คนสวมใส่ชุดเกราะหรือหนังสัตว์กำลังใช้ดาบต่อสู้กับโกเลมหิน บ้างเป็นจอฉายภาพตลาดที่มีผู้คนเดินพลุกพล่านจับจ่ายซื้อของ  หรือแม้แต่จอที่ฉายภาพฝูงก็อบลิบจำนวนมากที่กำลังวิ่งออกมาจากป่าบุกเข้าตีเมืองที่มีมนุษย์จำนวนมากยิ่งกว่าเกือบสามเท่าคอยตั้งรับ ทั้งหน้าประตูเมืองและบนกำแพง ภาพการต่อสู้ของมนุษย์และก็อบลิบที่ใช้ทั้งดาบ ธนู หอก เข้าโรมรันฟันแทงฉายอยู่นั้นดูน่าตื่นเต้นและอันตรายในเวลาเดียวกัน บางครั้งในการสะบัดดาบของฝั่งมนุษย์ก็บังเกิดแสงสีเสียงอลังการสังหารก็อบลิบนับสิบตน อีกทั้งยังมีผู้คนที่สวมชุดคลุมทั้งตัวกับหมวกยอดแหลมกำลังยกอาวุธประจำกาย บ้างเป็นไม้เท้า บ้างเป็นหนังสือชูขึ้นพร้อมพึมพำอะไรบางอย่าง ไม่กี่วินาทีต่อมาก็ปรากฏลูกไฟสีเพลิงขนาดใหญ่ลอยอยู่กลางอากาศ เมื่อมนุษย์กลุ่มนั้นสะบัดมือที่ถืออาวุธไปด้านหน้า ลูกไฟที่ลอยอยู่ก็พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วปลายทางของลูกไฟคือเหล่าก็อบลิบที่กำลังวิ่งออกมาจากป่า ลูกไฟพุ่งเข้าปะทะกับก็อบลิบก็ระเบิดขึ้น บึ้ม!!  ก็อบลิบโชคร้ายบริเวณที่เกิดการระเบิดล้วนแน่นิ่งสิ้นลมหายใจ ดูจากสถานการณ์ในตอนนี้แล้วฝ่ายก็อบลิบมีจำนวนลดน้อยลงอย่างรวดเร็ว คาดว่าอีกไม่นานศึกนี้ก็คงจบ เนื่องจากฝ่ายมนุษย์นั้นมีฝีมือที่เหนือกว่าและการประสานงานระหว่างกลุ่มทำให้ฝ่ายมนุษย์มีคนล้มตายเป็นเพียงไม่กี่สิบคน
 

      ที่มุมหนึ่งบนยอดต้นไม้ของป่าด้านเดียวกับที่ฝูงก็อบลิบวิ่งออกมา มีคนๆนึงสวมชุดสีดำดูแปลกตาปกคอตั้งสูงผ้าคลุมสีเดียวกันสะบัดพลิ้วไหว กำลังยืนมองลงมายังกลุ่มมนุษย์หน้าประตูเมือง ก่อนจะยกมือขวาขึ้นแล้วสะบัดลง

      โบว๋ววว ๆๆ    

      "เอ๊ะ อะไรหน่ะ เหมือนเสียงหมาป่า เอ็งได้ยินมั้ย"  ชายคนนึงที่ยืนอยู่บนกำแพงเมืองหันมาถามเพื่อนที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยความแปลกใจ เนื่องจากบริเวณโดยรอบเมืองนี้ไม่มีมอนสเตอร์ประเภทหมาป่าอยู่เลย  

      "เสียงอะไรของเอ็ง ไม่เห็นจะได้ยินหูฟาดรึเปล่า"  เพื่อนของชายคนแรกทำหน้างุนงง

      "แต่ข้าได้ยินจริงๆนะเว๊ย"  ชายคนแรกยังไม่ละความพยายาม เพราะมั่นใจว่าตนไม่ได้หูฟาดไปแน่ๆ
 

      "นั่นมันอะไรกัน"  เสียงใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าเมืองตะโกนขึ้นมา เรียกให้คนอื่นๆเริ่มหันไปมอง  สิ่งที่พวกเค้าเห็นทำให้งงไปครู่หนึ่ง เมื่อเห็นหมาป่าสีขาวสูงเกือบสองเมตร จำนวนมากกำลังวิ่งออกมาจากป่าฝั่งเดียวกับที่พวกก็อบลิบออกมาก่อนหน้านี้ สายตาของหมาปาสีขาวที่มองมายังพวกเขาเต็มไปด้วยความกระหายเลือด มอนสเตอร์พวกนี้ปกติจะเจอในหุบเขาหิมะทิศเหนือของอีกเมืองที่อยู่ห่างออกไปราวๆร้อยห้าสิบกิโลเท่านั้นแล้ว ไหนเจ้าเมืองบอกมีแค่พวกก็อบลิบไม่กี่ร้อยตัวไงพวกเค้าคิด น่าแปลกที่พวกมันมาออกจากหุบเขาหิมะมาที่เมืองนี้ทำไมกัน    

      บริเวณหน้าประตูเมือง
   
      "มอนสเตอร์พวกนี้มันอะไรกัน"  ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา
      
      "ที่เจ้าเมืองประกาศรับสมัครคนปกป้องเมืองจากก็อบลิบ ระดับ150 เมื่ออาทิตย์ก่อน เพราะก็อบลิบที่จะบุกมาตอนหน้าหนาวของทุกปีมีแค่ไม่กี่ร้อยตัวไม่ใช่รึไง แล้วไอพวกนี้มันอะไร"  ชายอีกคนพูดขึ้น

      "เอาน่าๆ ถือซะว่าเป็นของแถมละกัน ไว้ค่อยไปขึ้นเงินกันเจ้าเมืองทีหลัง พวกเรามีกันตั้งเกือบพัน มอนสเตอร์พวกนี้ระดับก็ไม่เท่าไหร่หรอกน่า ไม่คณามือพวกเราอยู่แล้วใช่มั้ยทุกคน"  ชายสวมชุดเกราะสีแดงพูดขึ้นมา พร้อมจับดาบเตรียมต่อสู้ พวกเขาทุกคนล้วนมีระดับ200-300 มอนสเตอร์พวกนี้ล้วนเคยปราบมาแล้วทั้งสิ้น

      "ใช่ๆ ฆ่ามันๆๆ "  นักรบแต่ละคนเริ่มเตรียมตัวโจมตี นักเวทก็เริ่มร่ายเวทหน่วงเอาไว้ 

      ผู้เล่นพบ หมาป่าขนขาว ระดับ120 จำนวน 100ตัว เตรียมรับการโจมตี    

      แต่อยู่ๆ ก็เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นเมื่อหมาปาสีขาวที่กำลังวิ่งสี่ขาเปลี่ยนไปวิ่งด้วยสองขาหลังทำให้พวกเขาแต่ละคนงงหนักกว่าเดิม เอ๊ะหมาวิ่งสองขานี่มันเกิดอะไรขึ้นหรือว่า 

      ฟ้าว ควับ!  ฉูดๆๆๆๆๆๆ ตึก!

      ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่แนวหน้าเขามีความรู้สึกเย็นวาบตรงต้นคอ จากนั้นโลกก็หมุนเค้าเริ่มตาลายคล้ายสติจะดับ แต่หางตาเหลือบไปเห็นร่างกายตนเองยืนนิ่งไม่ไหวติงโดยไม่มีอวัยวะส่วนที่เรียกว่าศีรษะตั้งอยู่ เขาอ้าปากค้างเมื่อเห็นเลือดสีแดงจำนวนมากพุ่งฉีดออกมาจากลำคอนั้นก่อนที่ทุกอย่างจะดับไป
 

      หมาป่าขนขาว ได้รับบัญชาโลหิตจากnpcไร้ชื่อ

      หมาป่าขนขาว วิวัฒนาการเป็น มนุษย์หมาป่าขนขาว ระดับ400 คลาสอัศวิน เป็นเวลา1ชั่วโมง พร้อมติดสถานะคลั่ง

      ผู้เล่นพบ มนุษย์หมาป่าขนขาว ระดับ400 คลาสอัศวิน จำนวน100ตัว เตรียมตัวรับการโจมตี

      คนที่เห็นเหตุการณ์ศีรษะบอกลาลำตัว พร้อมเลือดฉีดออกจากลำคอราวกับน้ำพุฉีดขึ้นท้องฟ้า ต่างนิ่งชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะได้ยินเสียงศีรษะโม่งพสุธา แล้วคิดได้ว่าสิ่งที่พวกตนกำลังจะฆ่านั้นได้กลายเป็นมัจจุราชถือเคียวพร้อมที่จะเกี่ยววิญญาณของตนแล้ว จึงเริ่มร้องตะโกนหาความช่วยเหลือ
 

      "อ๊ากก ช่วยด้วย อ๊อก!"
      
      "ไม่น่ะ เดี๋ยวๆอย่า อ๊ากกก!"
    
      "ไม่สนแล้วโว๊ยยย!! อ๊อก!"
 

      ภาพที่ปรากฏอยู่ในตอนนี้คือ การฆ่าล้างแต่ฝ่ายเดียว หากแต่ฝ่ายถูกฆ่านั้นไม่ใช่มอนสเตอร์เหมือนอย่างตอนก็อบลิบบุก ในครั้งนี้ฝ่ายที่โดนฆ่าโดยที่ทำอะไรไม่ได้เลยคือฝั่งมนุษย์ เนื่องจากตกตะลึงจากสิ่งที่ไม่คาดคิดบวกกับระดับที่ต่างกันเกินไปจึงทำให้ถูกมนุษย์หมาป่าเข่นฆ่าได้อย่างง่ายดาย แต่ในนาทีวิกฤตก็ยังมีคนที่สามารถรักษาสติเอาไว้ได้จึงรีบตะโกนบอกพวกพ้องให้ช่วยกันสู้พลางถอยเข้าเมืองต้านเอาไว้ให้ได้จนกว่ามนุษย์หมาป่าจะคืนร่างเป็นหมาป่าขนขาว แต่อนิจจามนุษย์หมาป่าขนขาว คลาสอัศวิน เป็นมอนสเตอร์ที่ต้องใช้นักรบระดับ400สิบคนเข้าต่อสู้ถึงจะสามารถฆ่ามันได้ซักตัวนึง สิ่งที่พวกเขาเจออยู่ในตอนนี้จึงไม่ต่างจากลานสังหารโหดเลยซักนิดเดียว เพราะสถานะคลั่งจึงให้มนุษย์หมาป่าไม่สนใจบาดแผลที่ได้รับเลยซักนิด ในหัวของมันคิดแค่ฆ่าสิ่งมีชีวิตทุกอย่างที่ขว้างหน้าให้หมดสิ้น

      สามสิบนาทีผ่านไปผู้คนนับพันต่างกลายสภาพเป็นเศษเนื้อกระจัดกระจายปะปนกับร่างกายไร้วิญญาณของมนุษย์หมาป่าหลายสิบตัว เลือดสีแดงฉานย้อมทุกมุมเมือง