คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : คนใจดำ
“แม่ให้นับรถไปรับ พาน้อไปโรพยาบาลเลย ไปเอันที่โน่น”
“รับ” เาพยัหน้ารับ ทั้ที่ในใอยาแวะไปูเธอที่บ้านมาว่า ไม่รู้ว่าเธอเป็นยัไ ะไปโรพยาบาลแล้วอย่าที่มาราบอหรือเปล่า หรือะ็อนหมสิไปแล้วเพราะทีุ่ยับเาเมื่อรู่ ู่ๆสาย็ัไปเลย
“แล้วแม่รู้ไ้ยัไรับว่าน้าปรายประสบอุบัิเหุ เมื่อี้น้อยัโทรหาผมอุยับแม่อยู่เลย” เาถามึ้น้วยวามสสัย ในะำลัับรถมุ่หน้าไปยัโรพยาบาล
“เพื่อนที่โรพยาบาลโทรมาบอนะสิ แม่ใแทบ็อ เฮ่อ อให้ยายปรายปลอภัย้วยเถิ” พรพรรยมือึ้นประนมแล้วยึ้นเหนือศีรษะ
“หนูบุ๊ลู” พรพรรรปรี่เ้าไปหาหิสาวที่นั่ร้อไหนอยู่หน้า
“ุป้า” บรรสร์รีบลุึ้นเินไปหานที่นเอเรียว่าป้า น้ำาที่พยายามลั้นไว้ไหลรินมาเป็นสาย “ุแม่ ฮึ”
“ไม่เป็นไรลู ไม่เป็นไรนะ” พรพรรลูบหลัหิสาวเป็นารปลอบโยน “แม่หนูไม่เป็นไร”
“าิุไปรยารับ” นายแพทย์วัยลานเปิประูห้อุเินออมา แล้วเอ่ยึ้น้วยน้ำเสียไม่เบานั
บรรสร์รีบเ็น้ำา แล้วเินไปหาุหมอ “่ะุหมอ หนูเป็นลูสาว่ะ”
“หมอเสียใ้วยนะรับ ุไปรยาเสียเลือมา ทาเราไ้พยายาม่วยนสุวามสามารถแล้วริๆ” นายแพทย์เ้าอไ้ โ้ำนับให้เธอเล็น้อย แล้วเินาไปทันที
บรรสร์ทรุัวลนั่บนพื้น ยมือึ้นุมใบหน้าที่หยานอไป้วยหยน้ำาแห่วามเสียใ ทำไมีวิอเธอ้อมาพบเอเรื่อราวที่้อทำให้เสียใมานานี้
“ฮึ ฮึ”
พรพรรนั่ล้าๆหิสาวที่เธอรัเหมือนลูเหมือนหลาน ยมือึ้นลูบลุ่มผมปลอบใ ทั้เวทนา ทั้สสาร อนที่เสียบิาไปว่าเธอะทำใให้เ้มแ็ไ้็ใ้เวลาหลายปี อนนี้ีวิำลัะีึ้น ลับ้อมาสูเสียนเป็นแม่อี
หลัามอยู่ับวามทุ์ใ โยไม่สนใสิ่ใรอบ้าเป็นเวลาหลายั่วโม บรรสร์พยายามปลุัวเอให้เ้มแ็อีรั้ เพราะอย่าน้อย่อให้เสียใมานาไหน แ่เธอ็้อลุึ้นมาัารทุอย่าให้เรียบร้อย
“หนูะไปไหนลู” พรพรรเอ่ยทัลูสาวอเพื่อนรัที่แ่าย้วยุไว้ทุ์สีำเินลมาาั้นบนอบ้าน
“หนูะไปวั่ะ หนูอยาไปหาแม่”
“ไหวแน่ใ่ไหม” พรพรรับมือเนียนนุ่มบีบเบาๆเป็นารให้ำลัใ
“ไหว่ะ หนูไม่อยาทิ้แม่ให้อยู่นเียว” เพราะอนี้ศพอมาราถูนำมาั้บำเพ็ุศลที่วัเรียบร้อยแล้ว
“ั้น็ไปพร้อมันพอีเลย ไปันเถอะ าพิน่าะอยูู่แลวามเรียบร้อยที่วันั่นแหละ”
“่ะุป้า”
านั้นทุอย่า็ถูำเนินารไปามรรลออมัน ศพมาราอเธอถูั้ไว้ที่วัห้าวันห้าืน มีแเหรื่อมาร่วมไว้อาลัยเป็นำนวนมา บานเธอ็รู้ัมัุ้นเป็นอย่าี แ่บานเธอ็ไม่เยพบเอมา่อน อาศัยป้าพรพรรอยแนะนำและูแลแทน
เ้าหน้าที่ที่มหาวิทยาลัยมาันหลายน รวมทัุ้บรรารัษ์็มาอยอยู่เป็นเพื่อนและ่วยเหลือเธอลอ นทำให้เธอับเาสนิทสนมันึ้นอีระับหนึ่ เาอยปลอบใ ให้ำลัใเธอเสมอ อยู่่วยานนึื่น ไม่เยบ่น
แ่ับบานที่วระมา่วย มาอยู่เป็นเพื่อนเธอ ลับไม่เอแม้แ่เา รั้สุท้ายทีุ่ยันืออนที่เธอโทรหาเา ในวันที่มาราอเธอประสบอุบัิเหุ หลัานั้นเธอไม่เยไ้พบเอเาอีเลย ไม่มีแม้แ่ารโทรหาหรือทัถามไถ่ เา่าใำเหลือเิน
ความคิดเห็น