คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Part ๒ Up ๑๐๐ อัพเต็มแล้วจ้า
"ว้าว แองโชวี่ ห้องนายสวยจังเลยอ่ะ" ทงแฮเอ่ยเมื่อตอนนี้เค้ามานั่งอยู่ในห้องฮยอกแจ
"ฮ่าๆ วันไหนนายว่าง ๆ อ่ะ นายก็มานอนบ้านฉันได้นะ"
"ได้จริงหรอ ว้าว ดีใจจัง"
"ก็เราเป็นเพื่อนกันนิ "
ตอนนี้ทั้งสองคนนอนเล่นและหัวเราะ กันอยู่บนที่นอน
"แองโชวี่ แล้วห้องพี่ฮันอยู่ที่ไหนหรอ"
"นายถามทำไมอ่ะ"
"ป่าวก็แค่อยากรู้" ทงแฮรีบปฏิเสธ
"ทงแฮฉันถามนายจริงเถอะ นายชอบพี่ฮันหรือป่าว"
"บาบา บ้าน้า ฮยอกแจ ก็แค่ปลื้มที่เค้าหล่อเท่านั้นเอง จริง ๆ นะ"
"อ่อ นึกว่านายชอบถ้านายชอบอ่ะฉันอยากจะขอเตือนนายไว้เลยนะ คนอย่างฮันคยองอ่ะ รักใครไม่เป็นรักแต่ตัวเอง"
"โฮ ขนาดนั้นเลยหรอ อื้มใช่ ๆ "
ทั้งสองนั่งคุยกันจนเวลาร่วงเลย ไปจำค่ำ
ทั้งสอนเดินมายังชั้นล่างของบ้านที่ แหละตอนนี้แม่บ้านแหละคนใช้ทั้งหมดมายืนอยู่ที่หน้าประตูบ้าน และฮยอกแจก็ลากแขนทงแฮมายืนหัวแถว ที่ยืนเรียงหน้ากระดาษกันอยู่
"ทำอะไรกันหรอ แองโชวี่" ทงแฮถามด้วยความสงสัย
"ก็พ่อฉันกลับมาแล้วไง ทุกคนต้องมายืนต้อนรับพ่อกลับบ้าน"
ฮยอกแจหันไปรับแก้วน้ำในมือของแม่บ้านคนนึงที่ส่งให้
แหละตอนนี้มีชายวัยกลางคนเดินเข้ามาในบ้าน มีแม่บ้านเดินตามหลังมาถอดสูทที่หลัง
" น้ำฮะ "
"ขอบใจมากนะลูก" ทนายลีนรับแก้วน้ำ และมองหน้าทงแฮ
"อ๋อนี่เพื่อนของผมเองฮะพ่อ" ทนายลีพยักหน้ารับรู้
"แล้วฮันคยองไปไหน ทำไมไม่มายืนรอฉัน"
อัพต่อ
"คุณฮันอยู่ในห้องนั่งเล่นครับ " พ่อบ้านบอก
"ใช่ฮะพ่อ พี่ฮันนี่ทำตัวแย่จริง ๆ เลย ไม่รู้เวลาเอาซะเลย พ่อกลับมาเหนื่อย ๆ แทนที่จะมาดูแลต้อนรับพ่อแต่กลับไปนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น" ฮยอกแจใส่ไฟเต็มที่ หวังเพื่อนให้พี่ชายได้ถูกพ่อด่า
ทนายลีเดินมุ่งไปที่ห้องนั่งเล่นทันที ด้วยอาการเลือดขึ้นหน้า ด้วยความยุแยงของลูกชาย
และฮยอกแจที่เดินตามอยู่ด้านหลัง
" อ้าวพ่อ กลับมาแล้วหรอครับ ขอโทษครับพอดีผมทำงานอยู่เดี๋ยวต้องส่งพรุ่งนี้ด้วย"
"อ่อ ไม่เป็นไรหรอกลูก พ่อเข้าใจ แล้วนี้ใกล้เสร็จหรือยัง"
"ก็ใกล้แล้วแหละครับ"
"งั้นเดี๋ยวก็เร็ว ๆ หน่อยนะลูก พ่อจะออกไปรอกินข้าว"
ทนายลีเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น เพื่อนเดินไปที่โต๊ะห้องกินข้าว
"ทำไมพ่อไม่ว่าพี่ฮันล่ะฮะ "
"จะไปว่าทำไมก็พี่เค้าทำงาน แล้วมันก็ไม่ได้ผิดอะไรมาก"
"แต่ นาน ๆ พ่อจะกลับมาอยู่บ้านทีนะฮะ อาทิตย์หนึ่งพ่ออยู่บ้านแค่สองวัน"
"พอฮยอกแจ" ทนายลีพูดตัดความรำคาญ
"แล้วหนูทงแฮ อยู่กินพ่อก่อนนะ"
"อ๋อ ไม่ดีกว่าฮะเดี๋ยวผมจะกลับบ้านแล้ว"
"ได้ยังไง ไหน ๆ ก็มาแล้วต้องอยู่กินข้าวกะพ่อ ไม่งั้นพ่อเคืองจริงๆนะ"
แล้วต้อนนี้ทั้งสามคนก็มานั่งหน้าโต๊ะ อาหารกัน
"กินเลยนะฮะพ่อ"
"ได้ไงล่้ะ รอฮันก่อน"
แล้วฮันคยองกับคีบอมก็เดินมานั่งที่โต๊ะ ตรงข้ามกับฮยอกแจ แหละทงแฮ
"อ้าวกินกันได้แหละ"
แล้วทั้งห้าคนก็เริ่มทานข้าวกัน โดยไม่มีการพูดเลยทำให้บรรยากาศของฮยอกแจ แหละทงแฮอึดอัดมาก
"ฮัน จบปีนี้ก็ขึ้นมหาลัยแล้วนิ" ทนายลีเริ่มเปิดประเด็น
"ครับพ่อ"
"พ่อจะให้แกไปเรียนต่อที่อังกฤษ"
"แต่ผม"
"ไม่มีแต่ พ่อจะให้แกไปเพื่ออนาคตที่ดีของแกนะ"
"ครับ" ฮันคยองมองหน้าฮยอกแจ อย่างเคือง ๆ
แหละเมือนเจ้าตัวจะรู้ตัว และทำได้แค่กล้มหน้ากล้มตาทานข้าวอย่างเดียว
"แหละเดี๋ยวหนูทงแฮกลับไงล่ะลูก"
"เดี๋ยวผมจะให้คนรถไปส่งครับ"ฮยอกแจตอบขึ้น
"ไม่เป็นไรก็ได้มั๊ง กลับกะคีบอมก็ได้ เพราะเห็นคีบอมบอกว่าบ้านทงแฮอยู่ใกล้เค้านิ จริงมะ"
อะ อะ เสียงไอเหมือนสำลักข้าว ฮันคยองที่นั่งข้างส่งน้ำให้อย่างเร็วไว
"เป็นอะไรไปคีบอม" ทนายลีถาม
"ไม่เป็นอะไรครับ แค่สำลักข้าว"
"ไม่ต้องงรีบก็ได้ แล้วเดี๋ยวนายจะเอาทงแฮไปส่งที่บ้านด้วยใช่มั๊ย" ฮันคยองถามเพื่อความแน่ใจ
"อื้ม ก็ได้"
ฮันคยองนั่งอมยิ้มอย่างมีเลศนัย แหละส่งสายตาอาฆาตไปที่ฮยอกแจอย่างจงใจ
"พรุ่งนี้พ่อต้องไปจีนนะ ฮันกับฮยอกเอาไรมั๊ย"
"ไม่ฮะ" ทั้งคู้ตอบพร้อมกัน
และเวลาก็ลุร่วงไปทั้งหมดเริ่มแยกย้ายกันไป ทงแฮก็กลับบ้านไปกับคีบอม ทนายลีก็ไปเข้าห้องเพื่อนนอนพัก
แหละฮยอกแจเองก็ เข้าห้องอาบน้ำนอนเหมือนกัน อยอกแจเข้าไปอาน้ำในห้องน้ำ อย่างสบายใจ
และเมื่ออาบน้ำเสร็จ ก็ต้องตกในเพราะเห็นชายอีกคนมานอนอยู่ในห้องของเค้า
"พี่เข้ามาทำไม" ฮยอกแจถามฮันคยองทันทีที่เห็น ตอนนี้ตัวเ้ค้าใส่แค่ชุดคุมอาบน้ำเท่านั้น
"แล้วพี่เข้ามาทำไม" ฮันคยองค่อยขยับตัวจากที่นอนและลุกขึ้นมายืนข้าง ๆ ฮยอกแจ
"หึ นายใส่มั๊ย ที่ยุพ่อบอกให้ฉันไปเรียนต่างประเทศ"
"ป่าวนะ ฉันไม่รู้เรื่อง พ่อไม่ได้บอกอะไรฉันเลย"
"โกหก!! ถ้าแกไม่ยุอ่ะ มันไม่มีทางคิดเองหรอก" ฮันคยองเริ่มโมโห และจับมือทั้งสองของของร่างเล็กไว้
"พี่จะทำอะไรอ่ะ ปล่อยนะ"
"ทำไม กลัวฉันจะปลั้มแกหรือไง"
ตอนนี้ฮันคยองบีบมือฮยอกแจแ่ยิ่งกว่าเก่า ร่างเล็กก็บิดมือหวังให้หลุดจากพันธนาการของพี่ชายตัวเอง
"บิดอย่างงี้คิดจะยั่วฉันหรือไง"
"บ้า พี่ปล่อยผมนะ"
"แล้วอย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะเรื่องที่พ่อแก โมโหเมื่อเย็นเรื่องที่ฉันไม่ไปยืนรอ ก็เพราะแกไปยุ แต่เผอิญว่าไอ้แก่โง่เข้าข้างฉันมากกว่านาย รู้ไว้ซะว่าเค้ารักฉันมากกว่านาย"
"พี่พอซักทีได้มั๊ย ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย จริง ๆ นะ"
"ตอแหล จำไว้นะฉันจะแย่งทุกอย่างมาจาดแก ฮยอกแจ" ฮันคยองผลักร่างเล็กไปบนที่นอน
ฮยอกแจนอนขดและกอดตัวเองไว้ เพื่อไม่ให้พี่ชายเห็นส่วนใดในตัวของเค้า ฮันคยองขึ้นค่อมร่างของอยอกแจทั้นที
มือทั้งสองข้างพยายามดึงมือร่างเล็กที่ปิดตัวเองไว้อยู่ "หึ จะปิดทำไม ยังไงฉันก็ได้เห็นนายทั้งตัวอยู่แล้ว"
"พี่อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ขอร้องแหละ" ตอนนี้น้ำตาเริ่มที่จะไหลออกมา
"พี่ต้องการอะไรกันแน่"
"นายอย่าลืมซิ พ่อนายขับรถชนแม่ฉันตาย นายต้องชดใช้ด้วยชีวิต"
"พ่อฉันก็ให้พี่เข้ามาอยู่ในบ้านของเราแล้ว พี่ยังจะเอาอะไรอีก"
"ก็ตัวนายไงล่ะ" ตอนนี้ฮยอกแจตกใจกับคำพูดของฮันคยองอย่างมาก
"หึ วันนี้ฉันก็อยากอยู่หรอกนะ แต่เผอิญว่าไม่มีอารมณ์ซักเท่าไหร่ แต่ถ้ามีคราวหน้าอีกล่ะก็ "
ฮันคยองกล้มหน้าลงมาใกล้ ๆ ข้างหูของร่างเล็ก "นายเสร็จแน่"
และฮันคยองก็ลุกเดินออกไปจากห้อน โดยที่ทิ้งฮยอกแจนอนน้ำตาไหลอยู่บนเตียง
๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘
อัพต่อ
มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวของเค้ากันแน่ ฮยอกแจนอนถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
ไม่ว่าฮันคยองจะทำร้ายเค้าขนาดไหน แต่ทำไมเค้าถึงไม่เคยนึกเกลียดฮันคยองเลย
เค้ากลับรู้สึกสงสารมากกว่า สงสารคนนั้นจับหัวใจ เค้าคงอ้างว้างมมาก
แต่ก็ไม่มีใครเ้ขาถึงจิตใจที่แท้จริงเค้าได้ซักคน ถึงจะเป็นพ่อก็พ่อก็ยังไม่สามารถ ลบความเย็นชาแหละก้าวร้าวของฮันคยองได้เลย
ฮยอกแจขอนนึกคิด จบเผลอหลับไป
+เช้าวันรุ่งนั้น+
ฮยอกแจยังคงนั่งกินอาหารเช้าตามปกติ แหละพ่อก็ยังจิบกาแฟ แหละฮันคยองก็ ทานอาหารเช้าเช่นกัน
"ฮัน ฝากน้องด้วยนะ ครั้งนี้พ่อไปจีนนานหน่อย" ทนายลีกับฮันคยองแต่สายตาก็ยังไม่วางจากหนังสือพิมพ์ที่ถืออยู่
ทั้งสองคนนั่นรถมาถึงโรงเรียน วันนี้เค้าทั้งสองคนยัง
ไม่ได้พูดอะไรกันเลย แต่มันก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
ฮยอกแจเดินไปทางเดินของตึกเรียน เพื่อนไปหาเพื่อน ๆ
ที่นั่งเล่นกันอยู่ที่ห้อง
ฮยอกแจเดิมมาถึงห้องเรียน ซึ่งนั้นผิดคลาด ยังไม่มีใครมาถึงห้องเรียนเลยแม้แต่คนเดียว
มีเพียงเค้าเท่านั้นที่มาเร็ว ฮยอกเดินเอากระเป๋าไปวางที่โต๊ะที่อยู่หลังห้องของเรียน
"สวัสดีครับ" มีชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นมา
"เอ่อ ครับ"
"เอ่อ น้อง " ชายผู้นั้งมองหน้าร่างเล็กแหะพยายามนึกชื่อ
"ฮยอกแจ ครับ "
"อ่อ ครับดีครับพี่ชื่อมิคกี้นะครับ"
"ครับ พี่มิคกี้"
"นี่น้องฮยอกแจนั่งอยู่คนเดียวไม่กลัวหรอครับ"
"กลัวอะไรหรอครับ"
"ก็ ผีไง"
"พี่บ้าป่าว ผมโตแล้วนะ ผีเผออะไร" แต่สีหน้าของฮยอกแจไม่บอกเลยเลยว่าเค้าไม่ได้กลัว
"จริงอ่ะ อิอิ พี่ล้อเล่นน้า"
"แล้วพี่มีอะไรกับผมป่าวครับ "
"ป่าวหรอกพี่ก็แค่อยากมาแสดงความรู้จักอ่ะ"
"อ๋อ"
"ถามจริง น้องเป็นน้องชายแท้ ๆ ของไอ้ฮันมันจริง ๆ นะหรอ"
"ใช่ครับ"
"ว้า ไม่เป็นไร ยังไงน้องก็น่ารัก "
ร่างเล็กยิ้มร่า เมื่อมีคนชม
"เอางี้ พี่ขอเบร์น้องหน่อยได้มะ"
"ฮะ พี่จะเอาไปทำไรอ่ะ"
"โฮน้อง คำถามเบสิกมาก เชยสุด ๆ "
"555+" ฮยอกแจอดที่จะหัวเราะไม่ได้เพราะว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีใครมาขอเบอร์เลย
"พี่ก็จะจีบน้องไง "
ตอนนี้หน้าฮยอกแจ แต่มาเป็นลูกตำลึงเลย เค้าพูดดอะไรไม่ออก
"XXXXX-XXX-XX" และฮยอกแจก็ให้เบอร์
แหละส่วนอีกฝ่ายที่กำลังแมมเบอร์ อยู่ก็นั่งยิ้มร่าเช่นกัน
"แองโชวี่" เสียงของเพื่อนสนิทของฮยอกแจแหลมมาแต่ไกลและมาหยุดนั่งอยู่ข้าง ๆ
"งั้นพี่ไปก่อนนะ" มิคกี้พยายามหนีทันที
"เอ่อ เดี๋ยวครับแล้วเฮนรี่ล่ะ ทำไมยังไม่มา"
"เฮนรี่ เดี๋ยวพ่อมาส่ง"
"แล้วทำไม่พี่ไม่มาพร้องเค้าล่ะครับ"
"ถ้าพี่มาพร้อมมัน พี่จะได้เจอแหละได้คุยกับน้องฮยอกแจหหรอ มันอ่ะก้างจะตาย" ^^
"พี่ไปก่อนนะ" มิคกี้เดินออกไปแหละยังไม่ลืมที่จะโบกมือ ^^
"นี่แองโชวี่" ทงแฮ สกิดฮยอกแจ ที่นั่งอมยิ้มอยู่ไม่ยอมหยุด
"อะไรหรอ" ร่างเล็กหันไปถามเพื่อนสนิท
"คือ เมื่อกี้ฉันเห็นพี่ฮันเค้ายืนอยู่หน้าห้องอ่ะ แล้วเค้าก็มองเข้ามา"
"จริง? แล้วเค้าไปไหนแล้วล่ะ "
"พอเค้าเห็นฉันเค้าก็ปแล้วอ่ะ ฉันว่าเค้าต้องไม่พอใจมากแน่เลยแหละ ที่เธออยู่กับอริกของเค้าอ่ะ"
"ไม่หรกมั๊ง" ฮยอกแจพยายามปลอบใจตัวเอง"
"แต่ยังไงนายก็น้องเ้ค้านะ ฉันว่าเค้าต้องไม่พอในนายแน่ ๆ เลยอ่ะ"
ตอนนี้สีหน้าฮยอกแจเปลี่ยนไปอย่างวเห็นได้ชัด อย่างที่นั่งยิ้มหน้าแดง กลายเป็นคิ้วผูกโบไปแล้ว
อัพต่อ
"แองโชวี่ แองโชวี แองโชวี่"
ทงแฮตะโกนลั่น ห้องจนทุกคนหันมามองเป็ตตาเดียว
"นายจะตะโกนทำไม หมวย" ฮยอกติเบา ๆ
"แต่หมวยเรียกนายหลายรอบแล้วนะ" คยูหันมาบอกฮยอกแจ
"หรอ แล้วนายมีอะไรล่ะ"
"นายเป็นอะไร แองโชวี่ฉันเห็นนายนั่งลอยมานานแล้วนะ" ทงแฮถาม
"ก็ไม่มีอะไรหรอก"
"นายคิดเรื่องพี่ฮันใช่มั๊ย" ทงแฮถาม
ฮยอกแจได้แต่พยักหน้าเบา ๆ มือของทงแฮเริ่มมาโอบที่ไหล่ของฮยอกแจ
เป็นการให้กำลังจากอย่างจริงใจ ส่วนฮยอกแจนั่นก็เริ่มเอาหัวกล้มลงมาซบที่
ไหล่ของทงแฮ
"ฉันเหนื่อยจริง ๆ หมวย"
มืออีกข้างก็มาลูบที่หัวของฮยอกแจเบา โดยไม่มีคำพูดอะไร
แต่มันสามารถรู้สึกด้วยหัวใจ คยูที่นั่งอยู่ด้านหน้าก็หันมามอง
ด้วยความเป็นห่วงแล้วเค้าก็เอามือมาขยี้หัวฮยอกแจด้วยความ
เอ็นดู อีกคน
ตอนนี้ฮยอกแจนั่งอยู่บนรถ ที่ข้างๆ มีฮันคยองอยู่
แต่ดูเหมือนว่าเค้าจะนั่งอยู่คนเดียวยังไงก็ไม่รู้ไม่มี
การสนทนาใดๆ ทั้งสิ้นซึ่งมันเป็นเรื่องปกติแต่วันนี้
แปลกยิ่งกว่า เพาะฮันคยองไม่มองหน้าฮยอกแจเลยซักนิด
มี่แต่ฮยอกแจ ที่เผลอไม่มองฮันคยองแทบทุกเสี้ยวนาที
นี่มันอะไร ทำไมเค้าถึงรู้สึกผิดแบบนี้
ในใจของร่างเล็กในตอนนี้รู้สึกผิดอย่างมาก
แหละทำอะไรไม่ถูก จนถึงบ้าน
ฮันคยองไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
แต่กลับดิ่งขึ้นบ้านไปทันที่ ซึ่งวันนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเลย มีเพียงบอดี้กาจที่อยู่นอหบ้าน
แหละแม่บ้านที่อยู่ในครัวเท่านั้น ซึ่งตอนนี้บ้านที่ใหญ่อยู่แล้ว
ยิ่งใหญ่แหละอ้างว้างเข้าไปใหญ่ในความคิดองคนร่างเล็กที่
นั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น
"คุณค่ะ ได้เวลาทานเข้าแล้วค่ะ"
ร่างเล็กหันไปมองนิฬิกาที่ติดอยู่ข้างกำแพง ที่บงบอกว่า
ตอนนี้เวลาเกือบจะสองทุ่มแล้ว แล้วร่างเล็กก็ตาม
แม่บ้านออกไปยังโต๊ะกินข้าว ซึ่งไร้ผู้คน
ฮยอกแจเดินไปนั่งที่ประจำของตน
"แล้วพี่ฮันล่ะ"
"คุณฮันโทรมาบอกว่าให้เอาอาหารไปให้ที่ห้องค่ะ"
"พี่ฮันเป็นอะไร"
"ไม่ทราบค่ะ สงสัยคงจะไม่สบาย"
"งั้นเดี๋ยว ฉันจะเอาอาหารขึ้นไปให้พี่ฮันเอง"
ฮยอกแจ เดินไปหยิบถาดข้าว ที่แม่บ้านถือมา
แหละเดินขึ้นไปยังห้องของฮันคยอง
"ก๊อก ๆ ๆ"
"เข้ามา" เสียงคนในห้องตะโกนออกมา
ร่างเล็กบิดกอนเข้าไป ประตูเริ่มแง้มออกเผยให้เห็นภายในห้อง ที่ดู
เงียบ แหละมึงครึมไปหมดหมด มีเพียงหลอดไฟเล็กที่อยู่บนเพดาน
ที่ส่องสว่างเพียงแต่ทางเดินหน้าประตูห้องน้ำเท่านั้น แต่เมื่อมอง
เข้าไปก็ไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืด ที่ปลกคุมเจ้าของห้องอยู่เท่านั้น
"เอาวางไว้บนโต๊ะ และออกไปได้แล้ว"
มือของร่างเล็กเริ่มสั่นเท่าอย่างรู้สึกได้
เสียงของฮันคยองนั้น ทำให้หัวใจเค้าเต้นแรง
อย่างบอกไม่ถูก เสียงที่ตลอดทั้งวัน เค้าไม่ได้
ยินมันเลย ร่างเล็กยืนค้างอยู่นาน
จนเจ้าของห้องเริ่มสงสัย ว่าทำไมถึงยังไม่ออกไป
ฮันคยองเริ่มขยับตัวจากที่นอน ของตนแหละลุกขึ้นมา
เพื่อนดูว่าทำไม ถึงยังไม่ได้ยินเสียงประตู
"นายเข้ามาทำไม"
ร่างเล็กต้องสะดุ้งกับเสียงที่ได้ยินอย่างชัดเจน แหละหันไปมองหน้าเจ้าของเสียง
ที่ตอนนี้ ใส่เพียงกางเกงวอมตัวเดียวเท่านั้น เผยให้เห็นหน้าอกแกร่ง ๆ
"พี่เป็นอะไร ทำไมไม่ลงไปกินข้าว" ฮยอกแจถามด้วน้ำเสียงที่สั่นเทาและ
หวาดกลัว ต่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเป็นที่สุด
"ฉันถามนายก่อน ว่าเข้ามาทำไม" เสียงของร่างสูงทำให้ร่างเล็ก
สะดุ้ง แหละพูดอะไรไม่ออก แต่แต่ยืนมองหน้าเท่านั้น
"ยังจะมามองหน้าอีก ออกไปเลยไป๊"
"เอ่อ น้องแ่ค่อยากมาดู ว่าพี่เป็นอะไรทำไมไม่ลงไปกินข้าวก็เท่านั้น"
"หึ เบื่อขี้หน้าคน เห็นแล้วกินไปลง แล้วก็เอาข้าวลงไปด้วยเพราะเริ่มกินอะไรไม่ลงแล้ว"
ฮันคยอง พูดจบก็เดินหันลังไป
"พี่โกธอะไรน้องหรอ"
ฮันคยองหันกลับมามอง ร่างเล็กอีกครั้ง
แหละยิ้มที่มุมปาก
"นายสำคัญตัวเองผิดไปหรือป่าว" ฮันคยองเดินเข้ามาแหละเริ่มใกล้
ร่างเล็กไปเรื่อย ๆ ตอนนี้หน้าห่างกันเพียงไม่กี่คืบเท่านั้น แต่ฮยอกแจ
ทำอะไม่ถูก ทำได้เพียงยืนนิ่งเท่านั้น ตอนนี้ตัวเค้าสั่นกว่าเดิมอีกด้วยซ้ำ
"ตอนนี้ฉันชักหิวแล้วซิ ฮยอกแจ" ร่างสูงกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูฮยอกแจ
"พี่ก็ทานข้าว.." ยังพูดไปจบนิ้วของฮันคยองกูมาปิดอยู่ที่ปากของร่างเล็กแล้ว
"จุ๊ จุ๊ ฉันไม่ต้องหิวข้าว แต่ฉัน หิวนายต่างหาก"
พอพูดจบ ร่างสูงล็อกตัวของฮยอกแจทันที
"พี่จะทำอะไรอ่ะ ปล่อยนะ" ฮยอกแจสบัดแหละพยายามหาทางหนี
แต่มือปลาหมึกของฮันคยองทำให้ร่างเล็กทำอะไรไม่ได้เลยทุกอย่าถูกล็อกไปหมด
ร่างเล็กถูกเหวี่ยงลงบนที่นอน น้ำตาเริ่มรินไหล เพราะการกระทำเลว ๆ ของพี่ชายตัวเอง
"พี่ฮันอย่า ผมขอร้อง"
"ไม่ต้องขอ พี่ให้อยู่แล้ว"
ร่างสูงขึ้นค่อมร่างเล็กทันที ส่วนร่างเล็กที่ดิ้นไม่คิดชีวิต
"จะดิ้นทำไม แกมันร่านอยู่แล้วไม่ใช่หรอ มาหาฉันถึงที"
"ไม่ใช่นะ พี่ฮันปล่อยนะ ผมจะออกไป"
"ฝันไปเถอะ วันนี้มึงไม่เสร็จกู ไม่ได้ออกไปหรอก"
มือของร่างสูง จับมือทั้งสองคนล็อก ตรึงไว้ที่หัวเตียง
"ไอ้บ้า ไอ้เลว ปล่อยซิว่ะ ปล่อยกู" สัพนามของร่างเล็กริ่มเปลี่ยนไป
"ปล่...." ปากของฮันคยองประกบลงไปยังปากของร่างเล็กที่นอนอยู่ทางด้านล่าง
เมื่อปากประกบกัน ลิ้นของร่างสูงทำหน้าที่อย่างชำนาน ลิ้นแทรกเข้าไป
เพื่อไปสัมผัสกับอีกลิ้นที่อยู่ด้านใน ฟันของร่างสูงขบที่ริมฝีปากของร่างเล็ก
ลิ้นลื่นเริ่มสัมผัสกัน น้ำหวานไหลเยิ้มออกมาตามร่องของปาก
ร่างเล็ก ซึ่งไร้เดียงษา ตอนสัมผัสของร่างสูงอย่างไม่รู้ตัว ทำให้ร่างสูงนึกขำในใจ
จูบนี่เนินนานเหลือเกินจะร่างเล็กเริ่มรู้สึกจุกที่คนและอัดอัด จนบอกไม่ถูก
นั้นคืออาการขาดอาการหายใจ ทำให้ร่างสูงผงะออกมาเล็กน้อยตาทั้งสองคู่สบกัน
อย่างหวานย้อม มันเหมือนตกอยู่ในภวังค์อันสวยงาม
"Sorry sorry" เสียงโทรศัพท์ของฮยอกแจดังขึ้น ทำให้เค้าหลุดจากภวังค์แล้วผลัก
ร่างของฮันคยองออกไป แหละด้วความเผลอของร่างสูงทำให้ร่างเล็กผลักออกไป
อย่างงายดาย ตาของร่างเล็กมองโทรศัพท์ในมือที่เป็นบอร์แปลก
"สวัสดีครับ"
(เอ่อ นั้นน้องฮยอกแจใช่มั๊ย) เสียจากปลายสาย เริ่มการสนทนา
(นี่พี่มิคกี้เองนะครับ แล้วน้องฮยอกแจทำอะไรอยู่)
"ป่าวครับแล้วพี่มิคกี้มีอะไรหรือป่าว"
ตอนนี้ร่างสูงที่นั่งอยู่ปลายเตียงหันมาส่งสายตาอาฆาตแก่ร่างเล็ก
ที่นั่งคุยโทรศัพท์ แหละไม่รู้ตัวว่าตอนนี่ฮันคยองกำลังโกธมาก
ตอนนี้เค้าไม่เหลือสติอีกแล้ว เค้าไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำอะไร รู้แต่ว่า
โมโหมาก มือของร่างสูงไปกระชากโทรศัพท์จากร่างเล็กทันที
แหละปาไปข้างกำแพง และตอนนี้โทรศัพท์แตกกระจากไปหมดแล้ว
ฮยอกแจทำได้แค่ ยืนมองเท่านั้นเค้าเองก็กลัวร่างตรงหน้านี่ไม่แพ้กัน
ไม่เคยเห็นเลย ไม่เคยเห็นคนตรงหน้าโกธแหละโมโหขนาดนี้มากก่อน
"หมดเวลาเล่นแล้วฮยอกแจ"
ร่างเล็กเริ่มรู้สึกถึงรางร้าย แหละเริ่มขยังตัวเพื่อนหนี
แต่ความรู้สึกมันช้าไปเมื่อตอนนี้ร่างของฮันคยองเข้ามาใกล้ตัวของเค้าแ้ล้ว
แต่ร่างของเ้ค้าก็ลงไปอยู่บนที่นอนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เค้าไม่ยอมแล้ว
ฮยอกแจดิ้นแหละพยายามทุบตีแหละผลักร่างสูงออกไป
และด้วยความลืมตัวอีกครั้ง มือของร่างบางจึงตบเข้าไปที่หน้าร่างสูงอย่างจัง
ทำให้การกระทำทุกอย่างหยุดลง ร่างสูงเอาลิ้นดุดที่ผนังแก้ม แหละมองร่างบาง
ที่ตอนนี้ขยับถอยหนีขึ้นไปนั่งยันหัวเตียง ตอนนี้ร่างสูงโกธกว่าเก่าด้วยซ้ำ
"น้องขอโทษ"
ฮยอกแจพูดด้วยเสียงที่สั่น
ฮันคยองมองหน้าอย่างเล็ก
"แกกล้าตบฉันหรอ"
มือของร่างสูงฟาดเข้าไปที่หน้าร่างบางเต็ม ๆ หน้าของฮยอกแจฟุบไปกับที่นอนทันที
แหละร่างสูงฉีกเสื้อของร่างบาน ซึ่งเผยให้เห็นผิวขาวเนียซึ่งน่าสัมผัสอย่างที่สุด
แต่ร่างบางก็ยังคงขัดขืน จนฮันคยองรู้สึกรำคาญ
มือของฮันคยองไปเปิดลิ้นชักที่ มียาเม็ดสีฟ้า ๆ สองเม็ดออกมา
"คราวนี้แกหนีฉันไม่รอดแน่ "
ฮันคยองเอามือคว้าหน้าร่างเล็กมาและบีบแก้มอย่างเต็มแรก
ปากของร่างเล็กเปิดอย่างปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ยาสองเม็ดไหลลงคอไปอย่าง่ายดาย
ร่ายสูงได้แต่ยิ้มเยาะ แหละเดินออกไปจากเตียงเพื่อมุ่งไปที่ห้องน้ำ
"เดี๋ยวพี่อาบน้ำก่อนนะครับน้องรัก อยากเมื่อไหร่ก็เรียกที่ล่ะคน"
ร่างสูงเดินเข้าห้องน้ำไปโดยไม่ได้ปิดประตูแหละมองออกมาดูฮยอกแจเสอม
ซึ่งตอนนี้ร่างเล็กแต่นอนบิดเร้า อยู่บนเตียง
ฮยอกแจทำอะไรไม่ถูกตอนนี้เป้าหมายเดียวคือประตูห้องเท่านั้น
แต่ร่างกายมันไร้เรี่ยงวแรง ไม่รู้ว่ายาที่กินเข้าไปนั้นมันคือยาอะไร
แต่ตอนนี้มันร้อนวูบ ๆ ไปทั้งตัว ร้อนร้อนไปหมด หน้าเิ่มชาแหละบอกไม่ถูก
ซึ่งตอนนี้เป็นวลาเดียวกับที่ร่างสูงอาบน้ำเสร็จพอดีที่
ตอนนี้นุงเพียงถ้าเช็ดตัว แหละผ้าเช็ดหัว ที่ไรผมมีน้ำหยุดลงมา
เพิ่มความเซ็กซี่เป็นอย่างมาก
ร่างสูงยืนมองอยู่ปลายเตียงมอง
เล็กแล้วยิ้มเยาะออกมา
"แก แกเอาอะไรให้ฉันกิน แกมันเลว"
"เลวงั้นหรอ อื้มแต่เดี๋ยวคนเลวคนนี้ ก็จะเป็นสามีของแกอยู่แล้วนะ"
ร่างสูงเริ่มคานขึ้นมาบนที่นอน แหละจับขอของร่างเล็กที่สั่นไปทั้งตัว
"ปล่อย" ร่างเล็กบิดขาของตัวเองเพื่อให้หลุด ออกจากมือของฮันคยอง
"หึ หึ อย่าฝืนตัวเองอีกเลยน้องรักของพี่"
ฮันคยอง คานขึ้นมาค่อมบนตัวของฮยอกแจ มือลูบไล้ไปทั่วตัว
ปากเริ่มพรมจูบไปที่คอ แหละหัวไหล่จนเกิดรอยของความเป็นเข้าของ
แทบจะทุกอนูของผิว ปากและปากเริ่มสัมผัสกัน ตามองกันมือของฮยอกแจ
ลุบที่แผ่นหลังของร่างสุง
เพราะตอนนี้เค้าคงฝืนใจตัวเองไม่ไหวอีกแล้ว มือลูปไล้ไปทั่วตัว และมาโอบอยู่ที่คอ
ของร่างสุง แหละขยุมไรผมเบา ๆ ให้เริ่มเกิดอารมณ์ ฮันคยองยื้มให้แก่ความ
สำเร็จของตัวเอง ตอนนี้เสื่ช้อผ้าของฮยอกแจทุกชิ้นเริ่มหลุดไป ให้ให้ทุกอนูของ
ร่างกาย
"พี่จะเข้าไปเลยนะ"
ฮยอกแจส่ายหน้าเบาๆ เพราะความกลัวที่ร่างกายไม่เคยสัมผัส
"ไม่ต้องกลัว พี่จะทำเบา ๆ นะ"
และร่างบางก็ผยักกน้าอย่างลืมตัว นิ้มทั้งสองนิ้วเริ่มเข้าไปในร่างกาย ความเจ็บปรี๊ด
พรุ่งพรวดข้ามา
"อ้าย พี่ฮันเจ็บเอาออกไป"
"เจ็บนิดเดียว เดี๋ยวก็เสียวแล้ว"
ร่างสูงกระซิบเบา ๆ ที่ใบหูแล้วก็เริ่มไซร้ไปที่ต้นคอ
ร่างบางกัดปากตัวเองแน่น มือจิกเข้าไปที่ไรผมและแผ่นหลัง เพื่อนระบายความเจ็บปวด
"พี่จะเข้าจริงแล้วนะ"
ร่างสูงขนับนิ้วออกมาแล้วเริ่มสอดแก่นของตัวเองเข้าไปแทน
"ไม่ พี่ฮันเอาออกไป ขอร้องไม่ไหวแล้ว" เลือดเริ่มซึมออกมาเราการฉีกขาด
"ไม่เอาน่า เดี๋ยวก็หาย" มือของฮันคยอง ลูบไปบนหน้าของฮยอกแจ ลูบไปที่แก้ม
ที่ตอนนี้เหลือแต่คราบน้ำตาที่ไหลออกมา ร่างสุงเริมขยับร่างกายให้เร็วขึ้น เร็วขึ้น
ซึ่งตอนนี้ร่างบาง จิกหลังร่างสูงคนจนแดงไปทั้งหลัง
"อ้า อื้ม" ร่างสูงครางออกมาอย่างสุขสม แหละเร่งจังหวะตามต้องการของตัวเอง
จะเริ่มหมดแรง แหละน้ำขาวขุ่นในร่างกาย พรุ่งออกมาแหละปล่อยด้านตัวของฮยอกแจ
อย่างเต็มเปา แรงในตัวเค้าหมดแล้ว เค้าทำต่อไม่ไหวแล้ว แต่มองอยอกแจที่ังไม่ปลด
ปล่อยแหละยังไม่ได้ยินเสียงคราวของฮยอกแจเลยซักนิด นี่ฝีมือเค้าห่วยขนาดนี้เลยหรอ
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะแรงหมดแล้วเลยทิ้งตัวลงนอนข้าง ๆ กาย
"ฮยอก นานเสร็จแล้วหรอก อยากอีกมั๊ย"
ฮยอกแจ แต่แต่ผยักหน้าเบา เพราะเค้าเองยังไม่ถึงจัดสุงสุดเลย
"ฉันไม่ไหวแล้วนายช่วยตัวเองแล้วกัน" ร่างสูงบอกกะร่างเล็ก แต่ด้วยความเขิลอาย
ช่วยตัวเองงั้นหรอใครจะกล้า
"อ่ะ นายกลั้นไว้แบบนี้อ่ะ ระวังเป็นมะเร็งไม่รู้นะ"
มะเร็ง ? ไม่ปล่อยแล้วเป็นมะเร็งหรอ ฮยอกแจงงและคิดอยู่
เอาว่ะ ช่วยตัวเองก้ไม่เสียหายนี้หว่า เพราะแบบนี้มันอึดอัด
ร่างบางขึ้นค่อมร่างสูงทันที แหละสอดกายร่างสูงเข้าไปในร่างของตัวเอง
ร่างสูงได้แต่นอนนิ่งแล้วเอามือทั้งสองข้างมาหนุนหัว และปล่อยให้เป็นหน้าที่ของร่างเล็ก
ที่กำลังมีความสุข ร่างเล็กมองขึ้นไปบนเพดาน และขยับตัวขึ้นลงตัวจังหวะที่ต้องการ
"อ่าาา" เสียงของร่างเล็กครางออกมา แหละร่างสูงก็อดไม่ได้ที่ครางตาม
เพราะเค้ามีความสุขโดยไม่ต้องออกแรงเลยซักนิด
น้ำขววขุ่นในตัวร่างเล็กทะลักออกมาเต็มหน้าท้องของร่างสูง
ตอนนี้ร่างบางเองก็ไร้เรี่ยวแรง และซบตัวลงบนอกอุ่น ๆ ของร่างสูงที่เข้าสู่นิทรา
ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ร่างบางพลิกตัวนอนข้างและมองหน้าพี่ชาย
แหละตอนนีที่ขึ้นชื่อได้ว่าเป็นสามี แหละเป็นคนแรกของเค้า เป็นรักแรก
เป็นจูบแรก แหละพรากเวอร์จิ้นไปจากเค้า ฮันคยอง ไม่ว่าร่างสูงจะแสดงอาการรักเกลียด
เค้าเพียงไหน แต่ใจของฮยอกแจ ไม่เคยเกลียดร่างสูงเลย มีแต่รักรักมากขึ้น
และไม่เคยบอก
มือของร่างเล็กโอบเอวหนา ๆ แหละเอาหน้าซุกลงไปที่อดอุ่น ๆ ของร่างสูง
แหละเข้าสู่ช่วงนิทรา ไปด้วยกัน
###########################################
อ๊ากกกกกกกกก
ครั้งนี้อัพยาวเลยเพราะกลับเปิดเทอมแล้วไม่ได้มาอัพ
ฮ่า ติได้นะจ๊ะ ไม่ว่ากันแค่เคือง ๆ เท่านั้นเอง
ฮ่าๆ ล้อเล่นนะ ฝากติดตามต้วยนะ เม้นเยอะ ๆ ล่ะ
ไปล่ะบะบายน้า ^^
ความคิดเห็น