Mini Fic Shinee

ลำดับตอนที่ #1 : Intor... Mhy I love you

Mhy I love you


ถ้าบนโลกนี้ ยังมีคนที่รักฉันจริง ก็คงดีซินะ
ฉันจะได้ไม่ต้องมาอยู่ในสภาพนี้ และคงจะได้อยู่ในที่ที่ดีกว่านี้
ฉันละเบื่อโลกนี้จริง ๆ มีทุเรศและสกปกเกินไป
ที่ฉันจะรับมันได้ จริงมั๊ย?

ร่างของเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงสะพานไม้เก่า ๆ ในชุมชนแออัดที่มีแต่พวกสวะสังคม
อยู่กันเป็นจะนวนมาก เธอมองออกไปรอบตัวที่ไม่มีอะไรดีเลย
ตอนนี้เค้าทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่ยอมรับซะตากรรมของชีวิตที่ต้องหาโหยหา
เพื่อความอยู่ลอดไปวัน

"แทมิน แกมานั่งทำอะไรที่นี่ งานการไม่รู้จักทำ อยู่เพื่อเปลืยงข้าวเปลืองน้ำไอ้เด็กเปรตนิ"

"พ่อ" ชายวันกลางคนที่ยืนถือขวดเหล้าอยู่ในมือ

"แกไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพ่อ ฉันไม่มีลูกแบบแก"

"หนูทำงานบ้านหมดแล้ว"

ผู้เป็นพ่อไม่ฟังอะไรจากลูกทั้งนั้นเดินเข้ามาตบตีลูกชายอย่างสัตว์เดรฉานตัวหนึ่ง

"พ่อหนูเจ็บ"

แต่ผู้เป็นพ่อไม่ฟังอะไรทั้นนั้น แต่กลับตบตีให้หนักกว่าเดิมแหละ กระชายผมเพื่อลาก
ร่างเล็ก ๆ ตรงหน้าเพื่อนมุ่งตรงกลับไปยังบ้านของตน เค้าทางที่เดินมามีผู้คนมากมายมองพวกเค้าแต่ไม่มีใครที่คิดจะเข้ามาช่วยเลยซักคน ได้แต่มองเหมือนเรื่องปกติ
แทมินร้องไห้มาตลอดทางที่เดิน

ร่างของเค้าถูกโยนไปกับที่พื้น
"กูจะไม่เลี้ยงมึงแล้ว" พ่อตะโกนลั่นบ้าน

"ไม่เอาอ่ะพอ" ร่างเล็กกระโดดเข้าไปเกาะขาผู้เป็นพ่อไว้ " พ่ออย่าทิ้งหนูนะ"

"มึงแหกตาดูบ้างมั๊ยว่าบ้านเราเนี่ย ไม่มีจะกินกันอยู่แล้ว แม่มึงก็เล่นแต่ไพ่"

"พ่อหนูจะออกไปทำงานนะพ่อ หาเงินให้พ่อไง หนูจะหาให้เยอะ ๆ เลย"

"หาเงินให้ฉัน แกอยากหาเงินให้ฉันงั้นหรอ"

ร่างเล็กพยักหน้า่ ท่าทีของพ่อเปลี่ยนไปตอนนี้ลูบหัวของร่างเล็กเบา

"ดีมากเลยลูกถ้าลูกจะหาเงินให้พ่อใช้เยอะ ๆ " พ่อจับไหล่แหละจับร่างเล็กค่อยลุกขึ้น

เมื่อลุกขึ้นได้นั้น มือหน้าก็ฟาดลงบนหน้าของร่างเล็กทำให้ร่างนั้นกลับลงไปกองอยู่ที่พื้นเหมือนเดิม

"วันนี้กุจะพามึงไปทำงาน"

"งานอะไร ที่ไหนอ่ะพ่อ"  ร่างเล็กที่นอนอยู่ที่พื้นแหละจับลูบหน้าตัวเองเบา ๆ

"เดี๋ยวก็รู้"



ตอนเย็น


ร่างเล็กเดินตามพ่อมายังที่แห่งหนึ่ง ซึ่งมันคือผับนั่นเอง

ซึ่งแทมินเริ่มที่จะรู้ชะตากรรมของตัวเอง

"พ่อพาหนูมาที่นี่ทำไม"

"แกไม่ต้องพูดมาก ตามฉันมาก็พอ"

ร่างเล็กเดินมาพ่อมา และเดินเข้่าไปยังหลังร้านของผับนั้น
มีผู้ชายใส่สูทเดินออกมาจากร้าน เหมือนรู้ว่าเรามา ร่างเล็กเริ่มเดินไปเกาะแขนพ่อ

"อ้าวมาแล้วหรอ ไหนล่ะเด็กอ่ะ"

ผู้เป็นพ่อยิ้ม จับตัวลูกชายมาข้างหน้า
คนที่ใส่สูท เริ่มยิ้มเบาๆที่มุมปาก และขวักกระเป๋า
ส่งเงินให้พ่อ เป็นปึกใหญ่

"ขอบใจมาก คุณผู้จักการ" พ่อพูดกัยคนที่ใส่สูท ก่อนที่จะเดินหันหลังกลับไป

"พ่อ พ่อจะไปไหน"

ร่างเล็กวิ่งตามพ่อแหละ กอดพ่อไว้
พ่อยิ้มให้แก่ลูกชายแล้วก็ลูบหัวเบา
"ตั้งใจทำงานนะลูก พ่อไปก่อนนะ"

"ไม่เอาอ่ะ พ่อหนูจะกลับบ้าน"

"ไปจับตัวมันไว้" ผู้จัดการผู้กับลูกน้องสองคนที่ตัวใหญ่มาก
เดินเข้ามาลากร่างเล็ก ตอนนี้ร่างเล็กร้องไห้ออกมาอย่างช่วยไม่ได้

"พ่อ ช่วยหนูด้วย พ่อ พ่อ ปล่อยนะ ปล่อย"

พ่อได้แต่ยืนยิ้มแหละหันหลังกลับไปโดยไม่หันมามองอีกเลย
ตอนนี้ร่างเล็กเห็นพ่อด้วยภาพที่เบลอเพราะคราบน้ำตา แต่ตัวของพ่อ
ก็เล็กลงไปเรื่อย ๆ ทำให้เค้าเข้าใจว่า พ่อเริื่มเดินออกห่างจากเค้าไปเรื่อย ๆ

นี่เค้าโดนทองทิ้งจริงแล้วหรือ มันไม่ใช่ฝันใช่มั๊ย หรือฝันร้ายที่สุดในชีวิตของเขา
กำลังก้าวเข้ามา ร่างของแทมินนอนอยู่ผายในห้องสีขาวที่มีโต๊ะ แต่หน้า
เบื้องหน้ามีคนมากมาย รุ่นเค้าทั้งนั้น

"นี่ ๆ " ผู้จัดการตะโกนเสียงดันเพื่อให้คนในห้องนั้นหันมา

"นี่ ซองมิน มานี่หน่อยซิ"  คนๆ หนึ่ที่นั่งแต่งหน้าอยู่หน้ากระจก เดินเข้ามา
หาตัวผู้จักการ คนๆ นี่น่ารักมาก ผิวขาวละเอียด สวยมาก สวยจนหาที่ติไม่ได้
ไม่ได้เลยจริง ๆ ร่างเล็กมองร่างสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้าโดยไม่ละสายตาไปไหน

"ฉันฝากเด็กนี้ด้วย"

"อือ ได้ "

"เอาให้สวยๆ เลยนะ"

แล้วผู้จัดการแหละลูกน้องก็เดินออกไปจากห้อง

"สวัสดีจ๊ะ ฉันชื่อซองมิน"

"สวัสดีครับ ผมแทมิน"

"อื้มแทมิน ฉันจะพาเธอไปแต่งตัวนะ"

"เอ๋ แต่งตัว แต่ทำไมครับ"

"หึ โดนหลอกมาล่ะซิถ้า  เอ่อก็เดี๋ยวต้องรับแขกอ่ะจ๊ะ ไม่ต้องถามมากนะฉันให้ทำอะไรเธอก็ต้องทำ"

ซองมินพาร่างเล็กไปแต่งตัว แต่งหน้าทำผม ซึ่งตอนนี้ จากอีกาได้หลายเป็นหงส์
ไปเสียแล้ว ตอนนี้พวกที่นั่งอยู่ในห้องด้วยกันมอเป็นตาเดียว แหละเริ่มหันคุยนินทา
ซองมินพาร่างเล็กไปนั่งข้าง ประตู ซึ่งมีอีกคนนั่งอยู่ข้าง

"เดี๋ยวเธอรอตรงนี้นะ ถ้าเดี๋ยวเค้าจะเข้ามาเรียกเธอ"
"ครับ" ร่างเล็กตอบอยาว่าง่าย
"สวัสดี" คนที่นั่งข้างๆเริ่มทักทัย
ร่างเล็กหันไปยิ้มให้อย่าง งง
"นายชื่ออะไรหรอ"
"ฉันชื่อแทมิน แล้วนาย"
"ฉันชื่อคีย์"


๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘

ว้าว ลงอินโทก่อนเลย

อิอิ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะ

เม้นด้วยนะ เพื่อกำลังใจ


อยากบอกว่าขอโทษที่พิมพ์ผิดเยอะมาก ๆ ทั้ง ๆ ที่เรียนแป้นพิมพ์มาเป็นปีมันก็ไม่ช่วยอะไร
และที่ผิดเยอะที่ที่สุดคือคำว่า
"และ"ไรเตอร์ชอบผิดเป็น"แหละ"แบบว่าเจอเยอะมาก ต้องขอโทษจริง ๆ คราวหนาจะตรวตให้ดี