คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ฝันร้าย
ฝันร้าย
ปะป๊า!!
จะทิ้งเราไปไหนคะ?!
ปะป๊าขา!! ไม่รักเราแล้วเหรอ
หนูมีแค่ป๊ากับม้าสองคนไม่ใช่เหรอคะ
ฮือออ อย่าทิ้งๆขว้างๆอย่างนี้สิ
หนูทำอะไรผิด
ถ้าหนูสัญญาว่าจะเป็นเด็กดี
ปะป๊าจะกลับมามั้ย
หนูสัญญาจริงๆนะ
หนูสัญญา
หนูสัญญา
หนูสัญญา
.
หนูสัญญา
.
หนูสัญญา
.
.
"หนูสัญญา"
“น้ำหวาน...ไม่เอาลูกไม่ร้อง”
อึก...อือ...
“หม่าม้า! ฮือออ”
“ฝันร้ายเหรอครับ”
“ค่ะ ไม่ดีเลยค่ะหม่าม้า”
“แต่เขาว่ากันว่าถ้าฝันร้าย มันจะกลายเป็นดีนะ”
“ฮึก...จริงเหรอคะ ...?”
“จริงสิ”
“ฮือออ....ถ้าหนูฝันว่าปะป๊าเดินหนีหนูไป ไม่ยอมหันมาหา ไม่สนใจหนูเลย แสดงว่าปะป๊าจะกลับมาใช่ป่าว”
“อื้อ...คงจะอย่างนั้น”
“แต่หนูก็กลัวอยู่ดี ตั้งแต่คืนนี้หม่าม้านอนกับหนูได้มั้ย”
“ได้สิลูก”
.
.
.
.
“ยายขา จริงหรือเปล่าที่ฝันร้ายจะกลายเป็นดี”
หนูถามยายที่นั่งเบาะหน้าข้างคนขับ
ฝันเมื่อคืนมันฝังหัวแน่นเลย
แกะไม่ออกสักที ทั้งๆที่หม่าม้าปลอบแล้วปลอบอีก
แถมหนูต้องไปโรงเรียนด้วย คงไม่มีอารมณ์เล่นล่ะวันนี้
“จริงๆจ้ะ อย่าไปคิดมากเลยลูก อะไรในความฝันมันไม่มีจริงร้อก”
“อ้าว...งั้นนางฟ้าก็ไม่มีจริงเหรอคะ”
แล้วทำไมในการ์ตูนมันมี ในละครมันมี แถมในหนังยังมีอีกอ่า...
“ก็แล้วแต่เรื่องๆไปน่ะน้ำหวาน....แม่ก็...ตัดจินตนาการเด็กซะงั้น”
หม่าม้าลูบหัวหนูไปมา
วันนี้หม่าม้าหน้าหมองมากๆเลยล่ะ
ใต้ตาดำ ตาปรือๆ
หัวก็ยุ่งอีกตะหาก
ไหนบอกว่าวันนี้จะไปทำงานกับลุงกริช
คนสวยเนี้ยบหายไปไหนน้อ
“จอดตรงนี้แหละครับ”
หม่าม้าบอกคนขับแท็กซี่ก่อนพาหนูลงมา
หนูไหว้ครูหน้าโรงเรียนเสร็จก็โบกมือบ๊ายบาย
เห็นไอ้ต้อมกับแก๊งหนูกำลังวิ่งไล่จับกันอยู่พอดี
มันไม่เบื่อกันรึไง เล่นแต่จระเข้จับคน
เดี๋ยวหนูจะเสนอใหม่
วันนี้เอาตำรวจจับโจรดีกว่า
ให้ผู้หญิงเป็นตำรวจ ผู้ชายเป็นโจร
ทีเนี้ยผู้หญิงต้องชนะ!!
ผู้ชายต้องกลัวเราแน่ๆ
..
.
.
.
.
“กรี๊ดดดดดดดด”
“ว้าย น้ำหวานเป็นไรอ่า”
“งืออ ต้อมมันจับเราแรงอ่ะ”
ก็หนูวิ่งไล่ไอ้ต้อมอยู่ แต่ว่ามันนึกไงไม่รุหันมาจับหนูแทน
ท่าจับมันดูแรงๆ น่ากลัวๆ
หนูตกใจเลยกรี๊ด
นึกภาพที่ปะป๊าผลักม้าแล้วเจ็บจี๊ดๆในอกเลย
“น้ำหวานเป็นอะไรคะ เดี๋ยวครูพาไปนั่งพักมั้ย?”
“ไม่เป็นไรค่ะครู หนูแค่ตกใจ”
“มีอะไรบอกครูได้นะ”
“ค่า”
หนูยิ้มแฉ่งให้
เฮ้อ...ไม่อยากให้ใครรู้ว่าบ้านเรามีเรื่อง
เพื่อนหนูไม่มีใครขาดพ่อเลยสักคน
หนูไม่อยากให้ใครรู้หรอก
มันทำให้เจ็บในใจ...
เหมือนที่นางเอกร้องไห้เพราะพระเอกทิ้งล่ะมั้ง
.
.
.
ฮึก...ปะป๊า...
ปะป๊าขา...
อย่าทิ้งหนู
อย่าไปไหนนะ
อย่าทิ้งเรา...
.
“น้ำหวานคะ ครูว่าครูต้องคุยกับป๊าม้าน้ำหวานแล้วล่ะ”
ครูพูดขึ้นหลังจากปลุกหนูตื่น
ตอนแรกหนูตื่นแบบงงๆ เพราะยังไม่ถึงเวลาเลย
เพื่อนๆมันก็ยังหลับอยู่
“อ่า...คุยเรื่องไรคะ”
“วันนี้น้ำหวานแปลกๆนี่คะ”
“ไม่มีอะไรค่ะครู หนูฝันไม่ดีเฉยๆ”
“ไม่รู้แหละ ยิ่งแก้เร็วยิ่งดี เย็นนี้หม่าม้าจะมารับหรือเปล่า”
เฮ้อ!
หนูไม่ได้เป็นไรสักกะหน่อย
แค่ฝันเหมือนเมื่อคืนแป้บเดียวเอง
คุณครูจะรีบอยากรู้ไปไหน
เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หาย
“ฮัลโหลสวัสดีค่า นั่นใช่คุณแม่ของน้ำหวานหรือเปล่าคะ”
อะอ้าวคุณครู!
หนูยังไม่ได้ตอบเลยว่าหม่าม้าจะมารับ
“คืออย่างนี้นะคะ ครูอยากจะนัดถามอะไรสักหน่อยตอนที่คุณแม่มารับน้ำหวานน่ะค่ะ...อ้าว...อ๋อได้ค่ะ คุณยายก็ได้ ....ไม่ใช่ค่ะๆ น้ำหวานไม่ได้มีเรื่องกับใครค่ะ...ค่า...รบกวนด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ”
หนูมองหน้าครูงงๆ
แค่หนูนอนละเมอก็เป็นห่วงซะขนาดนี้เชียว
“เดี๋ยวเย็นนี้คุณยายจะมารับนะน้ำหวาน”
“ค่ะครู”
.
.
.
พอเลิกเรียนพวกเพื่อนๆก็มีพ่อแม่มารับ
ดูมีความสุขจัง เพราะทุกคนก็อยากกลับไปเล่นที่บ้านกันทั้งนั้น
ส่วนหนูนั่งรอยายอยู่กับครูแก้วตรงสนามเด็กเล่น
เพราะหม่าม้าทำงานกับลุงกริช
ต่อไปนี้ก็คงเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง
จะไม่มีปะมารับมาส่งอีกแล้ว...
หนูอ่ะได้แต่สงสัยว่าป๊าเคยคิดถึงหนูมั่งหรือป่าว
ปะป๊าทิ้งหนูไปมีลูกคนใหม่หรือเปล่า
“สวัสดีคะคุณครู เจ้าหวานเค้าทำอะไรหรือคะถึงเรียกมาคุย”
โห่ยายอ่ะ เดินมาถึงก็หน้าดุเชียว
หนูไม่ได้ทำไรจริงๆนะ
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...แต่ก็เป็นเรื่องที่ไม่อยากปล่อยไว้ ในฐานะที่เป็นครูประจำชั้นของน้ำหวาน”
“ว่ามาเลยค่ะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“น้ำหวานน่ะปกติเป็นเด็กร่าเริงค่ะ แก่นซนมากๆ เป็นหัวโจกของเพื่อนในห้อง แต่ว่าสองสามวันที่ผ่านมาน้ำหวานดูแปลกไปมาก น้ำหวานก็เล่นกับเพื่อนเหมือนเดิมนะคะ แต่ว่าความซน ความสดใสมันไม่มีเลย ครูสังเกตมานานก็นึกว่าจะไม่มีอะไรมาก แต่ปรากฏว่าวันนี้น้ำหวานแปลกไปมากกว่าเดิมอีกค่ะคุณยาย...”
โอย...เป็นครั้งแรกที่ไม่อยากฟังผู้ใหญ่คุยกัน
หนูขอไปวิ่งกะไอ้ต้อมได้มั้ยอ่า แม่มันยังไม่มารับเลย
“เมื่อเช้าตอนน้ำหวานเล่นกับเพื่อน จู่ๆแกก็ร้องกรี๊ดค่ะ น้ำหวานบอกว่าไม่มีอะไร...ใช่ไหมลูก....แต่น้ำหวานไม่รู้หรอกว่าครูมองตลอด ครูเห็นต้อมเขาหันมาจะจับน้ำหวาน เป็นจังหวะเดียวกับที่น้ำหวานล้มหงายหลัง ท่ามันเลยเหมือนต้อมเขาจะยื่นมือไปทำอะไรสักอย่างที่ไม่ใช่แค่จับธรรมดาๆน่ะค่ะ”
“แค่นี้เองเหรอคะครู จริงๆแล้วหนูแค่ตกใจอ่า”
หนูแก้ตัวแทนต้อม
ก็สะดุดขาตัวเองเองแหละ
ไม่อยากโทษใคร
“ยังมีอีกนะคะ...ตอนนอนพักกลางวันค่ะคุณยาย น้ำหวานละเมอหาแต่ปะป๊า...เฮ้อ! ครูไม่อยากปล่อยให้มันร้าวลึกไปกว่านี้นะคะ ถึงจะไม่รู้ว่ามันมีเรื่องอะไรก็เถอะ แต่ครูอยากจะเล่าให้คุณยายฟังไว้ก่อนค่ะ”
ยายไม่ได้พูดอะไร
เอาแต่มองหนู
แต่ว่าไม่ได้ดุหรอก แค่นิ่งๆ
“ต้องขอบคุณคุณครูมากเลยนะคะที่บอกกัน ทางนี้ก็คุยๆกับแม่เค้าอยู่เหมือนกัน”
“ต้องคุยกับปะป๊าด้วย ต้องทั้งครอบครัวนะคะ ครูอยากเห็นน้ำหวานกลับมาร่าเริงอีกครั้งค่ะคุณยาย”
“หนูก็ไม่ได้เป็นไรนี่”
“ไม่เอาค่ะไม่เถียงเรื่องที่ไม่เป็นความจริงนะคะน้ำหวาน ถึงน้ำหวานจะไม่อยากพูด แต่อย่าใช้อารมณ์ในการพูดนะคะ”
ครูแก้วแสนใจดีใจเย็นสอนหนู
หนูไม่ได้เถียง
หนูไม่ได้เป็นไรจริงๆ
หนูไม่เคยจำฝันได้สักกะที
แค่ฝันร้ายธรรมดา เดี๋ยวก็ลืมเองแหละ
งอนแล่ว!
ฮึ่ย!
“คิก..โดนงอนแล้วล่ะคะ ขอบคุณคุณยายด้วยค่ะที่สละเวลามา”
“ค่า ดีซะอีกค่ะ...งั้นขอตัวกลับละนะคะ...น้ำหวานกลับลูก”
“สวัสดีค่ะครูแก้ว”
“จ้า...”
............
เรานั่งแท็กซี่กลับบ้านเหมือนเคย
แต่ไม่เหมือนเดิมตรงที่มีโทรศัพท์มาหายาย
เป็นลุงกริชที่โทรมาบอกว่าส่งหม่าม้าตรงปากซอยเพราะหม่าม้าขอ
ตอนแรกหนูก็งงว่าทำไมยายดูโมโหๆ กะแค่หม่าม้าลงปากซอยด้วย
แต่พอถึงบ้านเท่านั้นแหละ
...ไม่มีหม่าม้าคนสวยซะอย่างนั้น
ยายโทรหาหม่าม้าตั้งหลายสายก็ไม่ยอมรับ
โทรจนหนูใจไม่ดี
กลัวหม่าม้าเป็นอะไรไป
.
.
เรานั่งรอหม่าม้าจนดึกๆ แต่หนูไม่รู้หรอกว่ากี่โมง
กับข้าวเย็นชืดหมดแล้ว
ยายนอนผงกอยู่ข้างๆก็ไม่ได้กินเพราะรอหม่าม้า
ส่วนหนูยายบังคับให้กินก่อน
.
แกร๊ก...
งือ....ประตูเปิด...
หม่าม้ามาแล้ว!!!
“อ้าว....ยังไม่นอนอีกเหรอลูก”
หม่าม้าย่องๆเข้ามากลัวยายตื่น
ขืนยายตื่นนะมีหวังหูชาแน่ๆ
“หม่าม้าไปไหนมา”
“ม้าบอกยายแล้วว่าไม่ต้องรอ จะรอทำไมก็ไม่รู้”
“แล้วม้าไปไหนมาคะ?”
“หม่าม้าฝากคุณกริชบอกแล้วนะ..เฮ้อ!”
“หม่าม้าไปไหนมา!!”
“มีอะไรกันๆ....วิว! ทำไมเพิ่งกลับบ้าน”
ยายสะดุ้งเพราะเสียงตะโกนหนู
ก็หม่าม้าถามเท่าไหร่ก็ไม่ตอบ
หนูเบื่อนะมานั่งรออ่ะ
หม่าม้าคงตั้งใจจะทิ้งหนูไปอีกคนล่ะสิ
“น้ำหวานทำไมก้าวร้าวแบบนี้ล่ะลูก”
“หม่าม้าจะทิ้งหนูอีกคนแล้วใช่มั้ย?!”
“ไม่ใช่นะ..หม่าม้าแค่ไปทำธุระ”
หม่าม้ากอดปลอบหนูที่สะอื้นแล้วเรียบร้อย
ฮึก....มีแต่คนจะทิ้งหนู
หนูอุตส่าห์มีป๊าม้าแล้ว ก็ยังไม่รักหนูอีก ฮือออ
“บอกลูกไปสิว่าไปไหนมา”
“หม่าม้าไปบ้านป้านวลมาครับ...”
“ไปทำไมคะ ...ฮึก ...ไปหาปะป๊าใช่ป่าว ปะป๊าจะมาหาใช่มั้ย”
หนูเขย่าแขนขาวๆ
เหมือนมีความหวังเลย
ยิ่งหม่าม้าไม่ชอบออกไปไหนนานๆอยู่ด้วย
“ก็...ไปทำกับข้าวบ้านป้านวลแล้วให้ป้านวลเอาไปให้ป๊า...ตอนนี้บริษัทกำลังมีปัญหาหนักครับแม่”
“ไปทำอีท่าไหนถึงรู้ล่ะ”
“ป้านวลบอกน่ะ ป้าแกเข้าไปถามไถ่พี่แทนทุกวันเลย แต่ก็ได้แค่นี้แหละ ตอนเลิกงานวิวเลยไปสืบที่บริษัทก่อนแล้วค่อยไปบ้านป้านวล”
“แล้วที่บริษัทเค้าไม่สงสัยหรือไงว่าทำไมเมียเจ้านายมาทำลับๆล่อๆ”
“ไม่หรอกครับ ก็แค่เข้าไปถามธรรมดาๆนี่แหละ พวกเขาก็บอกแล้ว...ดูเหมือนจะโดนคนสนิทโกงน่ะครับ”
“ฮึ!...อย่าให้เดานะ ...ชั้นว่าชั้นเดาถูก”
ยายกลับมากอดอก อารมณ์ดีเหมือนแม่มด
หนูเลยปรับหน้าไม่ถูก
แต่ไม่ค่อยเข้าใจที่หม่าม้าพูดเท่าไหร่เลยหายร้องแล้ว
ก็ฟังไปแบบงงๆแทน
“ครับ...ทัชมันโกงแล้วก็หนีหายไปเลย ช่วงนี้พี่แทนเลยตามหาตัวให้วุ่น นี่อาจเป็นเหตุผลที่พี่เขาไม่มาง้อเราก็ได้นะแม่”
หม่าม้ายิ้มขึ้นมาทีไร โลกก็สว้างสว่าง
“อย่าเพิ่งคิดไปเอง...ดูสถานการณ์ไปก่อน ติดงานเลยมาง้อไม่ได้ กับรักงานมากกว่าเรา..ลองคิดดูละกัน”
“แม่อ่ะ...ไม่ให้กำลังใจกันเลย”
“เออ...อาบน้ำส่งน้ำหวานนอนแล้วไปคุยกับแม่ด้วย จะคุยเรื่องเมื่อเย็นที่ครูแก้วเรียกไปพบ”
“ครับ...ป่ะน้ำหวาน..ไปนอนก่อนนะลูก”
หนูเห็นนะว่าหม่าม้าพยายามฝืนไม่ยิ้ม
กลัวยายดุอีกล่ะสิ
ยายนี่ก็ชอบว่าหม่าม้าอยู่เรื่อย
หม่าม้าอุตส่าห์ยิ้มแล้วน้ายาย
ความคิดเห็น