เรื่องของหนู หม่าม้าและปะป๊า YAOI

ลำดับตอนที่ #20 : ☀︎The beginning is always today.☀︎

☀︎The beginning is always today.☀︎




ถึงแผนของปะป๊าจะดูใจร้ายไปบ้างนะ
แต่พอหนูได้เห็นร้านอาหารของหม่าม้าที่เหมือนหลุดมาจากฝัน
หนูก็ลุกขึ้นร้องเย้


เมื่อคืนป๊าปลุกหนูไปดูร้าน  แถมยังเจอลุงกริชอีกคน
ลุงกริชกำลังยืนจัดนู่นจัดนี่
ไอ้ที่บอกว่าไปจีนนี่คงจะไม่ใช่ล่ะม้าง
ญาติดีกะปะป๊าตอนไหนหว่า
ผู้ใหญ่เข้าใจยากตลอดเวลาจริงเชียว

ร้านเป็นแบบที่หม่าม้าวาดภาพไว้ทุกอย่าง
ร้านไม้ๆ แสงไฟส้มๆ  สวนดูสะอาดตา  น่าเดินเล่น
ถ้าหม่าม้ามาเห็นจะต้องดีใจมาก  แล้วก็จะลืมเรื่องที่ป๊าแกล้งไม่ให้มาตรวจเองแน่ๆ

ยิ่งถ้าได้เห็นป้ายฉลองวันเกิด
กับพู่สีๆห้อยบนเพดานวิบวับๆ
แล้วก็เค้กหน้าตาน่ารัก
หม่าม้าคงจาซึ้งจนน้ำตาไหล

ใช่แล้ว!  เราจะเซอร์ไพรส์วันเกิดม้า  และฉลองเปิดร้านทีเดียวกันเลย!




ห๊าวว~~

แล้วเช้านี้ยังต้องตื่นมาแต่เช้าอีก
หนูบอกแล้วนะว่าลาออก  แต่ปะป๊าคงจะขาดกองกำลังสำคัญไม่ได้
เลยขอให้หนูช่วยนิดๆหน่อยๆ
เช่นพาม้าไปซื้อเสื้อผ้าตัวใหม่   ทำผมใหม่  พาเที่ยวให้หนำใจจนตะวันตกดินค่อยพากลับบ้าน
หลังจากนั้นจะเป็นหน้าที่ป๊าเองที่จะพาม้าไปเชือด



"ม้าบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าตื่นมาเล่นตอนดึก  ถ้าเป็นแบบนี้อีกม้าจะพามานอนกับม้านะ"
หม่าม้าว่าเสียงดุ
ฮืออ  โดนแต่เช้า
ไม่ต้องมายิ้มให้เลยตายักษ์!



"ก็ปล่อยลูกไปบ้างเถอะ เล่นตุ๊กตาแค่นี้จะเสียหายอะไรนักหนา"
หนูม่ายด้ายเล่นตุ๊กตา
ปะป๊าพาหนูไปดูร้าน  แงๆ



"แต่นอนดึกมันไม่ใช่เรื่องปกติของเด็กห้าขวบนะพี่  ไม่รู้แหละคืนนี้มานอนกับม้าด้วย"
อ้าว...งั้นแผนป๊าก็ล่มน่ะสิ
ป๊าบอกว่าจบงานแล้วจะขอฉลองกับม้าสองคน



"อืมๆ  ตามใจละกัน"
ปะป๊าพับหนังสือพิมพ์เก็บ  ยกกาแฟจิบอึกนึงแล้วเดินไปสตาร์ตรถ



"พี่แทนจะไปไหน"



"ธุระนิดหน่อย"
ท่าทางปะป๊าจะเป็นพระเอกได้สบายๆ
แสดงเหมือนพระเอกใจร้ายในละครเลย

พอป๊าขับออกไป
หม่าม้าก็หันหลังกลับ  นั่งลงกะโซฟาเสียงดังปั้ก!
สองมือกำบนตักตัวเอง  ก้มหน้าไม่พูดไม่จา


จนได้ยินเสียงสูดน้ำมูกฟืดๆ
"หม่าม้าขา  ไปเที่ยวกันดีกว่าค่ะ"



"อึก....น..น้ำหวานขึ้นไปเล่นที่ห้องก่อนลูก...ม้าขอนั่ง..ต..ตรงนี้สักพัก"
โธ่...หม่าม้า...
ไม่เอาไม่ร้อง  ทนอีกหน่อยน้า  คืนนี้ก็เฉลยแล้ว
หนูลูบหลังสั่นๆของหม่าม้า

จู่ๆคนสวยก็กอดหนูหมับ
"ถ้าเราอยู่กันแค่สองคน ... มันจะมีความสุขกว่านี้มั้ย"
หนูไม่รู้ว่าจะตอบยังไง



"ม้าไม่อยากเจ็บอีกแล้ว  ครั้งนี้คือพอจริงๆ"
หม่าม้าสะอื้นใหญ่เลย
หนูได้แต่ลูบหลังปลอบ
จะพูดก็พูดไม่ได้
สงสารใจแทบขาด  แต่...งื้อ...ปวดหัว  ทำไมเด็กตาดำๆน่ารักๆอย่างหนูต้องเป็นงี้ด้วย!



"ไปเที่ยวกับหนูน้า...ไปซื้อชุดใหม่ๆ แต่งตัวสวยๆกันดีกว่าค่ะ"
ฉีกยิ้มอ้อนจนเต็มแก้มเยย

ตอนแรกหม่าม้าส่ายหัว  แต่คงจะสงสารแก้มหนูเลยเปลี่ยนเป็นพยักหน้าแทน



...........



หนูเลือกเสื้อให้หม่าม้าก่อนเป็นอันแรก
ให้ม้าได้เสื้อแขนยาวพับแขนสีขาวลายกระต่ายตัวเล็กๆดุ๊กดิ๊กๆ
หนูจะให้ใส่กับเอี๊ยมแหละ
เพราะหนูชอบเวลาม้าใส่เอี๊ยมที่สุด  น่าฟัดน่ารักมากๆ
ส่วนหนูเอาเสื้อสีขาว แต่เป็นกระต่ายตัวใหญ่นะ
เอาไว้มาสู้กะหม่าม้า


"แท้นแทนนน  ทำผมกันนะคะ!"
หนูลากหม่าม้ามาร้านทำผมที่ม้าชอบยืนมองรูปนางแบบ
ป๊าบอกให้ตามใจหม่าม้า  เรื่องถักเปียป๊าเรียนมาแล้ว  ป๊าจะสอนหนูเอง



"เอาจริงเหรอลูก"


"จริงสิคะ  นะๆ  ม้าตัดผมแบบนี้ แล้วก็ทำสีน้ำตาล หนูรู้น้าว่าม้าชอบสีนี้ เห็นมองหัวคนอื่นทุกทีเลย"


"ช่างสังเกตจริงเรา"
คนสวยอมยิ้มหมั่นเขี้ยว  บีบจมูกหนูด้วย


"แต่ม้าไม่ตัดซอยแบบนี้หรอก  ตัดให้สั้นลงก็พอ  ตอนนี้ยาวไปหนักหัว"
หม่าม้าเปิดหนังสือเลือกทรง
กลับมาอารมณ์ดีแล้ว



"แต่ว่าแต่ว่า  หม่าม้าทำผมนาน  หนูขออะไรอย่างหนึ่งได้ป่าว"


.

.

.




"วาสนา...เธออย่าไปทางนั้นเลย เป็นภูเขาอันตรายนะจ้ะ"
เจ้ามือพี่น้องทั้งห้าเตือนองค์หญิงวาสนาผู้มีผมสีน้ำตาลตรงสลวยสวยเก๋



"เราไม่ไปทางนั้นหรอก  เราจะไปตรงนั้น  กองฟางสีดำอันมืดมิด"
วาสนาเดินด้อกแด้กไปทางกลุ่มกองฟางที่กำลังร่วงลงมากองกันที่พื้น


"อย่าเล่นตรงนี้ครับน้ำหวาน เดี๋ยวม้ายึดบาร์บี้ตัวใหม่นะ  ไปเล่นตรงโซฟาเหมือนเดิมเลย"
หม่าม้าทำเสียงเข้ม
คนสวยของหนูดุผ่านกระจกได้ด้วย
ไม่เล่นตรงนี้ก็ได้  แค่เศษผมที่ตัดแล้วทำเป็นหวง เชอะ!


"หลานเหรอคะ  น่ารักน่าชัง พูดง่ายดี"
ช่างนี่เก่งเนาะ
เอากรรไกรตัดฉับๆ แล้วก็พูดไปพร้อมๆกันได้กับทุกคนทั้งร้าน  แต่ผมก็ออกมาสวยอยู่ดี





ดูช่างคุยกันเพลินๆ
จนเผลอหลับไปตอนไหนเนี่ย
มาสะดุ้งตื่นตอนได้ยินเสียงโทรศัพท์หม่าม้าดัง


"เดี๋ยวหนูรับเองๆ"
หนูรีบห้ามหม่าม้าที่กำลังลุกมารับ บนหัวมีอะไรแปะๆด้วย


คิๆ ป๊าโทรมานี่เอง  รูปคนหล่อหอมแก้มหม่าม้าเต็มหน้าจอ
ต้องโทรมาคุยเรื่องแผนของวันนี้แน่เลย
ดีนะเนี่ยที่เราตื่นทัน


"ฮาโหลปะป๊า" 


/"น้ำหวานเหรอลูก  ทำงานดีจังเลยคนเก่งของป๊า  ตอนนี้เป็นไงมั่งแล้วครับ"/


"ยังไม่เสร็จเลยค่า  ช่างกำลังเอาแผ่นอะไรไม่รู้ออกจากหัวหม่าม้า"


/"โอยอยากเห็นๆ  น้ำหวานถ่ายรูปมาให้ป๊าด้วยนะตอนทำเสร็จแล้ว  แล้วก็กลับเลยนะ  ป๊าคิดถึงม้าใจจะขาด"/

หม่าม้าต้องหายงอนแน่ๆถ้าได้ยินเมื่อตะกี๊
เราคุยนู่นนี่นั่น  หนูอวดตุ๊กตาใหม่ให้ป๊าฟัง
ป๊ายังบอกอีกนะว่าถ้าคืนนี้หม่าม้าดีใจจนเป็นลม จะเหมาชุดบาร์บี้ทั้งตลาดเลย
หนูล่ะงง  หม่าม้าเป็นลมนะ มันน่าดีใจตรงไหน


เฮ้อ...คนเรากว่าจะสวยนี่ใช้เวลานานจังเลยน้า
ขนาดหนูวางโทรศัพท์จนจะหลับอีกรอบ  หม่าม้าก็ยังไม่เสร็จ
กำลังเป่าผมฟู่ๆ  จนหัวฟู
คนน่ารักตาหยี  หัวแทบหลุดไปตามแรงมือช่าง
มียิ้มให้หนูผ่านกระจกด้วยนะ  น่ารักจริงๆเลย
หนูรอได้ค่ะ เพื่อเซอร์ไพรส์ของคืนนี้



.

.

.




"เบื่อไหมลูก  แต่คงจะไม่ล่ะสิ  ม้าเห็นนะว่าแอบถ่ายรูปม้าไว้  ส่งไปให้ใครล่ะ"
คนสวยของหนูจุ๊บหน้าผาก
บอกลุงแท็กซี่ให้กลับบ้านแสนสุข


"ให้คนหล่อค่ะ"


"ตายักษ์ใจร้ายน่ะเหรอ  เฮอะ! จะสนใจเราหรือเปล่าก็ไม่รู้"
หม่าม้ากอดอก  พูดงอนๆ
แต่ดูไม่โหดเลย  ออกจะน่ารัก  ถูกแล้วที่ปะป๊าอยากเจอจนเพ้อในโทรศัพท์
ก็ดูสีผมนี่สิ  ทำให้หน้าสว่างยังก๊ะฝรั่ง  ปากแดงๆที่ชอบมีผมเข้าไปติดอีก
ยิ่งตัดสั้นๆ ผมลู่ๆเข้าคางนะ  ยิ่งปลิวไปหาปากเยอะเลย
แล้วยังเปลี่ยนเป็นชุดใหม่นี่อีก
คนในห้างมองจนตาค้าง
โตขึ้นหนูต้องสวยแบบนี้ให้ได้!!


เอ๋??
บ้านดูเงียบๆ ไม่ใช่อย่างที่ป๊าบอกไว้นี่นา
ปะป๊าต้องมารับสิ
นี่ก็ใกล้มืดแล้วด้วย


"ป๊าทำไมยังไม่กลับบ้านอีก  นานแล้วนะ.."
หม่าม้าไขกุญแจเข้าบ้าน  แต่ก็ยังไม่ยอมเข้าสักที
เดินไปเดินมา  ดูต้นไม้มั่ง  เตะดินมั่ง



"ไปรอในบ้านดีกว่าค่ะม้า  เดี๋ยวยุงกัด"
หนูกำลังจะลากหม่าม้าเข้าบ้าน
แต่ก็มีใครไม่รู้สองคน ใส่หมวกไอ้โม่ง ปีนรั้วบ้านเราเข้ามา
หม่าม้าร้องตกใจ  หยิบหินตามพื้นปาใส่
หนูกลัวจะเป็นไอ้คนนั้นอีก
มันต้องมาเอาหนูไปอีกแน่ๆ  เลยเกาะขาม้าไว้  น้ำตาจะไหล


"ออกไป!!"


"อย่าคิดสู้  พวกเรามาดี"
ไอ้ปากมีหนวดตรงเข้ามากระชากแขนหม่าม้า
คนตัวเล็กเอามือตบๆๆหน้ามันเสียหลายที
ส่วนไอ้อีกคนเห็นว่าม้าแรงเยอะ  มันเลยยึดแขนอีกข้าง  
มันสองคนช่วยกันอุ้มหม่าม้า  มีหนูวิ่งตาม


"ช่วยด้วย!!"
หนูตะโกน   แต่ทำไมไม่มีใครอยู่แถวนี้เลยสักคน
มันกำลังจับม้าไปแล้ว!
แงงงงงงงงง


"อย่าร้อง!!  เฮ้ยมึงไปเอาเด็กมา!"
ฮืออ  มันจับหนูให้ไปนั่งข้างๆหม่าม้าในรถ
สภาพหม่าม้าโดนปิดตาปิดปาก  ผมที่อุตส่าห์ทำใหม่กระเซอะกระเซิงไม่เหลือ


"ปล่อยหนูกับม้านะ!! ไอ้คนใจร้าย!!"


"ชู่ววว"
ไอ้คนนึงถอดหมวกไอ้โม่งออก
แต่หน้ามันคุ้นๆ  เหมือนลุงยามในโรงเรียน


"เอ๊..ลุ---"  มันเอามือปิดปากหนู แล้วพูดแต่ไม่มีเสียงว่า  ~เซอร์ไพรส์~

แสดงว่า.....แผนของปะป๊าใช่มั้ย
เราพยักหน้าให้กันหงึกหงัก อิอิ  หายร้องแล้ว   รู้กันๆเนาะ

หนูว่าปะป๊าคงเตรียมตัวโดนด่าอยู่ที่ร้านนั่นแหละ
ถ้างั้นจะเอานิ้วอุดหูรอนะคะ



รถขับไปเรื่อยๆ  เรื่อยๆ  และมาหยุดหน้าร้าน

ว้าว!!
ไฟระยิบระยับประดับตามต้นไม้ 
บนพื้นก็มีเทียนที่เป็นแก้วถูกครอบด้วยแก้วอีกทีตั้งเรียงเป็นทางเข้าร้าน
หนูเห็นแก๊งตัวเองยืนโบกมือหยอยๆ กับครูแก้ว  ป้านวล  ป้าที่ตลาด คุณยาย ลุงกริช แล้วก็....กรี๊ดๆ คุณหมอหน้าใส

เอ....ปะป๊าหายไปไหน?

หันมาที่ลุงยาม  แกพาหม่าม้าลงมาจากรถ  ดึงผ้าปิดปากออก
แถมช่วยจัดทรงผมให้นิดหน่อย

"ปล่อยผมกับลูกไปเถอะ"
หม่าม้ากำลังเสียงสั่นเพราะร้องไห้  น่าสงสารจังเลย
ลุงยามรีบเปิดผ้าเหอะ  หนูส่งสายตาปิ๊งๆ  แต่คราวนี้ไม่ได้ผลอ่า  ลุงเอามือจุ๊ๆ  แล้วชี้ไปที่ทางเดินเทียนแก้ว

หม่าม้าสะอึกสะอื้น   ขนาดป้านวลยังน้ำตาไหลตาม
โอยยปะป๊าไปไหนเนี่ย  รีบออกมาเร็วๆสิ  หนูไม่สนุกแล้วนะ!

หนูเดินย่ำไปมา  ทำหน้าโกรธๆ เผื่อป๊าจะเห็นใจกันมั่ง
คนสวยของหนูตัวสั่นแทบจะยืนไม่อยู่แล้วถ้าไม่มีลุงยามกับเพื่อนแกพยุงไว้

"ขอเถอะครั--"  เสียงเพลงโปรดของหม่าม้าดังขึ้นมาพอดี
ม้าหันซ้ายหันขวา  ทำยังกับว่าตามองเห็น
แต่แล้วก็หยุดตรงกลางทางเดินแสงเทียน เหมือนเห็นคนหล่อตรงนั้นจริงๆ
ใช่แล้ว~ปะป๊าใส่สูทอย่างหล่อ...ถือไมค์เดินมาตามทางแสงเทียน
ป๊าเอาไมค์จ่อปาก ส่งเสียงหล่อๆออกมาตามเพลง




แล้ววันหนึ่งเธอนั้นก็มา ฉันรู้สึกเธอนั้นคุ้นตา
เหมือนบางสิ่งฉุดฉัน ดึงเธอเข้าหา ให้มารักและรู้ใจกัน


หม่าม้ารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น
คนสวยปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น
ผ้าคาดตาแฉะไปหมด


ตั้งแต่เจอะเรานั้นคุ้นเคย เหมือนรู้จักมาแล้วเนิ่นนาน
ถ้าจะบอกเหตุผล เรื่องเธอกับฉัน ก็ไม่เห็นจะมีข้อไหน

บางครั้งฉันคิดเอง ว่าฟ้าสร้างเรามาอย่างตั้งใจ
ฉันเป็นของๆเธอ คู่แท้ที่หากันเจอ ไม่ว่าครั้งไหน ไม่ว่าชาติไหน

ฉันเป็นของๆเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉันตลอดไป

ถ้าเราต่างไม่หันมามอง พลาดทุกอย่างเพียงเสี้ยวนาที
ถ้าไม่ถูกขีดไว้ให้เป็นอย่างนี้ เราจะหันมาเจอะกันได้ไหม


ปะป๊าเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
เสียงเพราะๆทำหนูเคลิ้ม
มือโตๆลูบหัวหนู  จุ๊บหัวหอมๆหนึ่งที  


บางครั้งฉันคิดเอง ว่าฟ้าสร้างเรามาอย่างตั้งใจ
ฉันเป็นของๆเธอ คู่แท้ที่หากันเจอ ไม่ว่าครั้งไหน ไม่ว่าชาติไหน


ป๊าหยุดอยู่ตรงหน้าหม่าม้า


ฉันเป็นของๆเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉันตลอดไป


คนหล่อของหนูเอาไมค์ออก  
ใช้เสียงตัวเองร้องเพลงให้ม้าฟัง


ฉันเป็นของของเธอ ถูกสร้างเอาไว้เพื่อเธอ ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉัน


ปะป๊าโอบคนตัวเล็กไว้  ร้องเพลงเบาๆตรงข้างหูที่แดงแจ๋


ให้เธอรักฉัน ให้เธอคู่ฉันตลอดไป......


และสุดท้ายคนขี้แกล้งก็ดึงผ้าปิดตาออก
ใต้ผ้าปิดตาคือตาหวานๆที่ฉ่ำน้ำตา
จะว่าน่าสงสารก็สงสาร  จะว่าน่ารักก็น่ารักกว่าอะไรทั้งหมด

ตุบ!!

หงายหลังกันเป็นแถว เมื่อหม่าม้าทุบหน้าอกป๊าไปทีนึง  ดังจนกลบเสียงเพลงอ่ะ
หนูบอกแล้วว่าป๊าเตรียมใจรับ  ก็เลยแค่ร้องซี้ดๆ


"พี่รักวิวนะ  สุขสันต์วันเกิดและฉลองเปิดร้านบ้านแสนรักครับ"
คนตัวโตกอดม้าแน่น
แอบเห็นยกแขนเสื้อเช็ดน้ำตา  ส่วนหม่าม้าเช็ดกับหน้าอกป๊าไปแล้วเรียบร้อย


"ป้ะ  ไปดูในร้านกัน"

ปะป๊าชี้ให้ม้าดูนั่นดูนี่
ดูพวงดอกไม้สีขาวห้อยเต็มไปหมด
หม่าม้าชอบมาก  ชอบทุกอย่างเลย   ยกมือไหว้ขอบคุณทุกคนในงาน
บริการเติมน้ำเติมขนมเอง
จนหนูงงว่าตกลงใครเป็นเจ้าภาพกันแน่ระหว่างคนที่เดินตามหลังหม่าม้าทุกก้าวแต่ไม่ทำอะไรกับคนที่ดูแลทุกคนในงาน 

ป๊าจับมือหม่าม้าไว้ไม่ปล่อย
หนูอยากให้เค้าสองคนสวีทกัน  เลยมาอยู่กับคุณหมอ อิอิ

"ขำอะไรครับน้ำหวาน"
ตาลุงก้มหน้ามายังกะหนังสยองขวัญ
ในมือถือแก้วไวน์แต่ใส่น้ำแดง


"เห็นป๊าม้ารักกันแล้วมีความสุขจังค่ะ"


"โชคดีจังเลยนะครับ  พี่อยากมีครอบครัวน่ารักแบบนี้มั่ง"


"กว่าเค้าจะดีกันได้ก็ผ่านอะไรมาเยอะนะครับคุณหมอ   แต่ถ้าลองกับผมก็ไม่ต้องผ่านอะไรเลยครับ
ผมพร้อมยอมทุกอย่าง ให้คุณหมอเป็นช้างเท้าหน้า"
ตาลุงกระดกน้ำแดงพร้อมยักคิ้วข้างเดียวส่งให้คุณหมอ
ลุงกริชนี่น้า  เป็นคนเดิมไม่เปลี่ยนเล้ย
ชอบจีบแต่คนน่ารัก


"ถ้างั้นผมขอผ่านครับ  ผมชอบให้เราเดินไปด้วยกันมากกว่า"
เย่ๆ  คุณหมอชนะสิบแต้ม!
ลุงกริชแพ้แล้ว แบร่!
หนูไม่ยกคุณหมอให้หรอก


ลุงกริชหยิบลูกชุบเข้าปาก  เคี้ยวหงับๆ  แล้วหยิบหนมจีบมาให้คุณหมอ

"มุก-โบ-ราณ-ครับ"
คุณหมอสุดหล่อพูดเสียงยานๆก็ยังน่าร้าก


"เปล๊าา ผมไม่ได้เล่นมุกจีบอะไรนั่น  ผมแค่อยากให้คุณหมอลองชิมขนมจีบที่ผมปั้นเองกับมือและใส่หัวใจลงไปในนั้น"
คุณหมอถึงกับวางแก้วลงเลย

หงับ!

ว้าย~  คุณหมอไปกินหนมจีบจากตาลุงทำไม  เกิดใส่ยานอนหลับขึ้นมาแล้วลักพาตัวหายไปล่ะ



"แหมๆ  จีบกันไม่อายเด็กเลยนะครับ...น้ำหวานจ๋ามานี่หน่อย"
ปะป๊าเข้ามาขัดจังหวะพอดี
หนูกระโดดไปหา  โบกมือลาต้อมที่แม่มันมารับกลับบ้าน


"ป๊ายังมีอีกหนึ่งเซอร์ไพรส์  น้ำหวานช่วยป๊าหน่อย  ..."



.
.
.



"หม่าม้า~ หนูอยากร้องเพลง"
จับมือหม่าม้าเขย่าไปมา
ต้องอ้อนหนักๆ  ส่งตาปิ๊งๆ เอาขนมป้อนใส่ปาก


"หืม  ร้อยวันพันปีไม่เคยร้องให้ม้าฟัง"


"ก็นี่งาย  อยากร้องวันนี้วันแรกไงคะ เป็นของขวัญให้ม้า"
ทีแรกหนูก็ลืมของขวัญ
ยังดีที่ปะป๊าเอาเรื่องนี้มาบอก  หนูจะร้องจนม้าน้ำตาไหลเหมือนที่ปะป๊าร้องเลย!


แผนการมันมีอยู่ว่า  หนูต้องชวนหม่าม้าขึ้นไปร้องเพลงบนเวที
ม้าจะยืนเฉยๆก็ได้  ขอแค่ให้ขึ้นไปก็พอ
แล้วป๊าจะสานต่อเอง
ซุบซิบๆ  ไอ้สานต่อนี่แหละที่หนูกลัว  เมื่อเย็นโดนทุบไปที ท่าทางจะยังไม่เข็ด


หนูกับหม่าม้าขึ้นไปยืน  บอกพี่คนเปิดเพลงให้เปิดที่หนูจะร้องไว้
"ฮาโหลทุกคนคะ  วันนี้หนูจะร้องเพลงเป็นของขวัญวันเกิดให้หม่าม้า"
ทุกคนหันมามองที่หนู  อุ๊ย เขินจัง


"หม่าม้าน่ารัก หนูรักหม่าม้า  หม่าม้าใจดีมากๆ ทำกับข้าวก็เก่ง พูดก็เพราะ"
หันไปมองม้าข้างหลัง  ฮ่าๆ อายหน้าแดงเชียว


"ม้าเลี้ยงหนูมาจนตัวใหญ่  หนูเลยจะร้องเพลงค่าน้ำนมให้ฟังค่า"
แปะๆๆๆ  ตบมือนำก่อน  เดี๋ยวทุกคนก็ตบตามเอง


"ม้านี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวง....."
ตอนแรกก็เขินแหละ
แต่พอร้องๆไปมันก็สนุกเอง
หนูชวนหม่าม้าให้มาโยกใกล้ๆด้วย  คนสวยตาคลอๆ


"ควรรรคิดพินิจให้ดี...ค่าน้ำนมม้านี้ จะมีอะไรเหมาะสม"
ยายเดินมาหา ควักแบงค์ร้อยให้ตั้งสามใบแน่ะ!
ตาลุงกริชมาให้มั่ง บอกว่าเก่งมากๆ
หนูดีใจจนลืมเนื้อเลย


แหะๆ  โยกไปโยกมานึกเนื้อเพลง  แงๆโดนขำทั้งร้าน

อ้ะ! นึกออกแล้ว  จบพอดี
"หยดหนึ่งน้ำนมกิน ทดแทนไม่สิ้นพระคุณแม่เอย...."

หม่าม้าลงนั่งยองๆ  "ขอบคุณครับน้ำหวาน"  แล้วก็หอมแก้มหนู  หนูก็หอมกลับ

แปะๆๆ  "เก่งมากเลยลูก"
ปะป๊าเดินขึ้นมาบนเวที  ควักใบสีเทาๆให้ เย่ๆ เราจะรวยแล้วววว
วิ่งลงเวทีไปขอบคุณคุณยายกับลุงกริชดีกว่า


"เอาละครับ  มาถึงช่วยเวลาสำคัญกับเซอร์ไพรส์สุดพิเศษ"


"นี่ยังไม่หมดเซอร์ไพรส์อีกหรือเนี่ย"
ยายเซ็งป๊าเหรอคะ  ฮ่าๆ


"วิวครับ..."
ป๊าจับมือม้า  เห็นแล้วเขิน 
คนในร้านเขินกันหมดแล้ว
ปะป๊าวางไมค์  ล้วงเอากล่องเหลี่ยมๆเล็กๆออกมาจากพุ่มไม้หน้าเวที
ตายักษ์คุกเข่าลง  เปิดกล่องออก ข้างในเป็นแหวนกลมๆ



"แต่งงานกับพี่นะครับ!!!"
เพราะว่าไม่มีไมค์เลยตะโกนดังลั่น
หม่าม้านี่เขินเอามือปิดหน้าเลย


"พี่รักวิว!!!"


"พี่จะรักวิวไปจนวันตาย!!"


"พี่--"  "โอ๊ยพอแล้วๆ  แต่งครับแต่ง!"
ฮ่าๆๆ ฮากันทั้งร้าน

หม่าม้ายอมเอามือให้ปะป๊าสวมแหวน
หน้าแดงเถือก  ยิ้มไม่หุบ  น้ำตาก็ไหล
ช่างภาพถ่ายรูปวูบวาบๆ  ทำเอายิ่งเขินเข้าไปใหญ่
ป๊าสวมแหวนเสร็จก็จูบที่มือหนึ่งที
ลุกขึ้นจูบหน้าผากหนึ่งที

แล้วหยิบไมค์ขึ้นมา

"ขอบคุณทุกท่านที่มาเป็นสักขีพยานในงานแต่งเรานะครับ  ผมสัญญาว่าจะดูแลวิวและลูกตลอดไป"
ฮิ้ววววว  คนเขาโห่แซวกัน
บอกว่ามดบุกร้านแล้ว
บางคนก็งงว่าตกลงมางานอะไรกันแน่  โดยเฉพาะเพื่อนหนู

แต่แล้วเสียงฮิ้วววดังกว่าเดิม  เพราะหม่าม้าลักจุ๊บแก้มคนหล่อ  แล้วทำท่าจะวิ่งลงเวที

"จะปายหนาย"
หนูล่ะเบื่อจริงๆเลย  ม้าเคยสู้ไรป๊าได้มั่งป่าวนิ
โดนรั้งแขนไว้ยังไม่ทันจะก้าวเล้ย

ปะป๊าดึงเข้ามาแล้วก็...ว้าย!!  เด็กไม่ควรดู  >\\<


-END-

 

-แถม-



"พี่แทนครับ  รักษาสัญญาหน่อย"   วิวผละออกมาจากอ้อมกอดของผู้ที่เป็นสามีหมาดๆ 
หลังจากอุ้มน้ำหวานไปนอน  ร่างบางก็ตรวจความเรียบร้อยของบ้านก่อนนอนเป็นปกติ  แต่ทว่าวันนี้กลับมีมารผจญอย่างสามี  ที่ตกลงกันไว้ว่าจะไม่ทำอะไรเกินเลยต่อกัน  จนกว่าวิวจะไว้เนื้อเชื่อใจได้อีกครั้ง
เพราะมันเจ็บเหลือเกิน  เมื่อนึกถึงภาพของแทนกำลังพลอดรักกับคนอื่นได้อย่างหน้าชื่นตาบาน
ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานเท่าใด  ภาพเหล่านั้นจึงจะลบเลือนออกจากใจดวงนี้ได้


"แต่เราแต่งงานกันแล้วนะครับวิว"   แทนส่งเสียงออดอ้อน  พรมจูบไปทั่วใบหน้าคนรัก  ทั้งรักทั้งหลงแต่ก็บรรยายออกมาไม่ได้  เพียงเพราะบาปกรรมมันค้ำคอ 
ยิ่งวิวทำผมและแต่งตัวใหม่  ยิ่งทำให้นึกถึงเมื่อครั้งแรกรัก  
ร่างสูงไม่ได้ปลดปล่อยมานานมากแล้ว  แล้วเขาจะทนไหวได้อย่างไร



"อย่ามาหัวหมอนะ  แต่งงานก็คือแต่งงาน  ไม่เกี่ยวกับเรื่องเก่าเลยครับ"  ถึงจะมีทีท่าหวงตัว  แต่วิวก็ใจเย็นพอที่จะพูดกันดีๆเพื่อรักษาสิทธิ์ของตัวเอง  ยอมให้อีกคนทั้งกอดทั้งล้วงเล็กๆน้อยๆ  พอให้หายอยาก



"วิวอย่าทรมานพี่เลย  พี่อยากรักวิวใจจะขาด"



"อืม...งั้นเรามาพบกันครึ่งทาง"  วิวเอียงคอเสนอข้อตกลงอีกสักข้อ  ทั้งๆที่จริงมันมีเยอะมากจนแทบจำไม่ได้



"วิวจะยอมนอนกับพี่...อ้ะๆ ไม่ใช่แบบนั้น  ...แค่นอนด้วยกันเฉยๆครับ"



"ก็ได้ๆ  ใจร้ายจริง"  แทนสะบัดหน้างอน  ช่างไม่เข้ากับตอหนวดเข้มๆนั่นเลย



"ว่าวิวใจร้ายเหรอ  งั้นนอนด้วยกันวันเว้นวัน!"



"วิ้ววววววว"  
วิวขำกับท่าทางกระทืบเท้าเป็นเด็กๆ   



"ไม่รู้แหละยังไงๆวันนี้ก็ต้องเข้าหอนะครับ"  แทนต่อรองเฮือกสุดท้าย



"อื้มม"  คนเป็นต่อพยักหน้า  แต่ก็อดใจหายใจคว่ำไม่ได้เมื่อโดนอุ้มโดยไม่ทันตั้งตัว



หากถามว่าทำไมถึงยอมกลับมา  และยังยอมดูแลคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าทำร้ายร่างกายจิตใจกัน  
นั่นก็เป็นเพราะรักคำเดียว....
รัก...ในสิ่งที่สร้างด้วยกันมา
รัก...ในการยอมรับซึ่งกันและกัน
รัก...เพราะแทนก็คือมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีพลาดมีพลั้งอย่างมีเหตุผล

ทุกๆวันคือการเริ่มต้นใหม่  และเขาพร้อมที่จะเริ่มต้นมันอีกครั้งกับเขาคนนี้...นายแทนคุณ


...........................


สอบถามผู้ที่เข้ามาอ่านและชื่นชอบนิยายเรื่องนี้
ทางผู้แต่งกำลังแต่งภาคย้อนอดีตของแทนและวิว
แน่นอนอาจจะมีบางฉากไม่เหมาะสมสำหรับเว็บนี้
ผู้แต่งขี้เกียจไล่ปลดแบน
จึงอยากถามว่าจะให้ลงที่นี่ต่อไป  แล้วตัดฉากนั้นออกดีไหมคะ
โดยเราจะไม่มีลิงค์ใดๆชี้ืทางทั้งสิ้น