เรื่องของหนู หม่าม้าและปะป๊า YAOI

ลำดับตอนที่ #19 : บึ้ง

♨︎บึ้ง♨︎




จิ๊บๆๆ

น้องนกกระจิบมานี่เร้ว

จิ๊บๆๆ

อย่าจิกชมพู่ของหม่าม้าสิ  ชู่วๆ
มากินข้าวสารนี่
มามะ

มามะ


"ทำอะไรครับน้ำหวาน"

ฟึบๆๆ

ลุงกริชชช
เดินมาทำไม!! นกมันบินหนีเลยเนี่ย


"กำลังเลี้ยงนกอยู่เหรอ  โอ๋ๆ ลุงขอโทษ"
ชิๆ อย่ามาลูบหัวเลย  
คนใจร้าย  ไล่นกหนูไปหมดแล้ว


"ป็อปปี้มาหาพ่อมา"
ลุงมีลูกตั้งแต่มะไหร่




บ็อกๆๆ

เอ๋...~?!

ลูกหมาน่ารัก!!


"ป็อปปี้  นี่พี่น้ำหวาน  สวัสดีพี่เค้าสิลูก"
ลุงกริชอุ้มหมาตัวเล็กขนฟูขึ้นมา
สีมันเป็นสีน้ำตาล สวยมากๆ
ป็อปปี้ยกขาสวัสดีหนูด้วย

โอย  น่ารักที่สุดเลย


"หมาลุงเหรอคะ  ทำไมไม่เคยเห็น"
หนูส่งสายตาเป็นประกาย
ส่งป็อปปี้มาให้หนูอุ้มเถอะๆ
งื้ออ หมาอะไรก็ไม่รู้  น่าฟัดจัง

"ลุงเพิ่งซื้อมาครับ  เอาไว้เป็นเพื่อนกับเจ้าขาวไง"


"แต่ขาวมันอยู่บ้านยาย"


"ไม่เป็นไร  ระยะทางไม่ใช่ประเด็น  มันอยู่ที่ใจ"
ลุงนี่ชอบพูดอะไรแปลกๆอยู่เรื่อย


"หายงอนลุงแล้วใช่มั้ย  ถ้าหายแล้ว ลุงจะให้อุ้มป็อปปี้นะ"


"หายคะ!!  หายแล้วๆ"
เย่~  
ได้กอดตัวนุ่มๆของป็อปปี้แล้ว

มันไม่ดิ้นเลยด้วย
เอาแต่แลบลิ้นเลียแผล่บๆ


"ปะเข้าบ้านกันเถอะ  ลุงเอาของขวัญมาให้ม้าเรา"




"วิวครับ...ผมแวะมาให้ของขวัญวันเกิดล่วงหน้า"
ลุงกริชกอดทักทายหม่าม้า
วันเกิดของคนสวยก็อาทิตย์หน้าแล้ว
แต่ตามแผนปะป๊าคือทำเป็นจำไม่ได้  อุ๊ย!!  นี่หนูหลุดแผนลำดับที่ร้อยเก้าสิบเอ็ดเหรอ
ม่ายน้า~~  จงลืม....จงลืม....



"อย่าบอกนะว่าเป็นหมาตัวนั้น"
ม้าชี้มาที่เจ้าป็อปปี้
มันเห่าบ็อกใส่ม้า  หางส่ายจนแทบจะฟาดหน้าหนูแน่ะ


"ไม่ใช่หรอก  นี่ซื้อมาไว้เล่นแก้เหงา  เฮ้อ! เกิดมาอาภัพรัก จีบใครก็ไม่ติด"
ตาลุงเลื้อยไปบนโซฟา  ท่าทางหมดอาลัยตายอยาก


"ลดความเอ่อ...ความน้ำเน่าลงบ้างก็น่าจะช่วยนะครับ"
หม่าม้าเกาหัวแกรกๆ
ตาลุงที่เคยเป็นคนยิ้มเก่งกลายเป็นคนปากจู๋ซะงั้น


"อย่าพูดเรื่องนี้เลย เรื่องมันเศร้า...เอ้านี่  ของขวัญวันเกิด  อาทิตย์หน้าผมไปจีนทั้งอาทิตย์เลย  
ขอโทษด้วยนะที่มางานวันเกิดไม่ได้"
ตาลุงควักกระดาษยับๆสองสามใบให้หม่าม้า
ของขวัญของผู้ใหญ่นี่หน้าตาแปลกจริงๆ



"ตั๋วไปภูเก็ต!.. ไม่ต้องเยอะขนาดนี้ก็ได้ครับ เกรงใจแย่"


"เถอะน่า  ในฐานะที่ผมเป็นเพื่อนคนแรกของวิวในรอบสิบปีที่ไอ้นั่นมันอนุญาตให้คบ  เอาไว้ไปหลังงานวันเกิดไง"


หม่าม้าถอนหายใจ
"ไม่รู้เค้าจะจำได้หรือเปล่าด้วยซ้ำ  ช่วงนี้พี่แทนแปลกไป...เหมือนมีความลับกับวิว...เหมือนตอนนั้น"
โถหม่าม้า  ปะป๊าเค้ากำลังจะเซอร์ไพรส์ค่ะ  อย่าเครียดเลยน้า


"ไม่มีอะไรหรอก  เพราะเค้ากลับไปทำงานมั้ง  มันเลยมีอะไรให้เคลียร์เยอะ"
ถึงลุงกริชจะปลอบแล้ว  แต่หม่าม้าก็ยังไม่หายเศร้า
คนสวยก้มมองพื้น  คิดอะไรอยู่คนเดียว
หนูเลยชวนลุงกริชกับป็อปปี้ไปกินวุ้นมะพร้าวที่หม่าม้าทำแช่ไว้ในตู้เย็นแทน


"น้ำหวานบอกป๊าหน่อยนะว่าอย่าเล่นแรง  พอได้แล้ว"
ลุงยื่นหน้ามากระซิบ


"เล่นอะไรคะ"


"เดี๋ยวก็รู้ครับ  แต่อย่าลืมบอกป๊าหนูนะ"
หนูเคี้ยววุ้นเต็มปากเลยพยักหน้าแทน
ตักวุ้นป้อนป็อปปี้ด้วย

ปรี๊นนนนนนน
ปรี๊นๆ

โอ๊ยหูจะแตก
ปะป๊าบีบแตรเหมือนโกรธคนขับรถปาดหน้าบนถนน  แต่นี่มันหน้าบ้านนะค้าคนใจร้อน


"มาแล้วตัวมาร"
ตาลุงบ่นกะตัวเอง
เอาเจ้าป็อปปี้ไปหอมหัวด้วย
หนูว่าป๊าคงไม่กัดป็อปปี้หรอกค่ะ  อย่าห่วงหมาเลย

วันนี้ปะป๊ากลับเร็วจัง  สงสัยห่วงม้าเพราะลุงกริชมาหา
คนอะไรไม่รุ หูไวตาไวเหมือนเจ้าขาวเลย


นั่นไงว่าแล้วเชียว
หน้าบึ้งมาแต่ไกล
ขอคืนคำได้ป่าว  บางทีป๊าอาจจะกัดกับป็อปปี้ก็ได้นะ


"กริชมันมานานยัง"
ปะป๊ากระชากเนคไทออกจากคอตัวเอง
อ่า...จะเจ็บหรือจะเท่ดี


"ไม่นานหรอกค่า  ป๊าไปหาม้าดีกว่า  กำลังนั่งเศร้าอยู่ค่ะ"
หนูจูงมือคนตัวโตเข้ามาหาคนสวย
หม่าม้าหายเหม่อ มายิ้มกะคุณป๊าน่ารักเชียว


"วันนี้กลับไวจังครับ  เหนื่อยมั้ย เดี๋ยววิวเอาวุ้นเย็นๆให้กิน"


"พี่ไม่กิน  ขอตัวก่อนนะ"
ปะป๊าทำไมเย็นชา!!
ทำม้าเสียใจแบบนี้หนูไม่อยากเซอร์ไพรส์แล้วนะ!!


ป๊าไม่สนใจหนูที่กอดอกหน้าบึ้งเลย
แกเดินไปหาลุงกริช  จ้องตาแล้วก็กระแทกหน้าใส่
งงมั้ย...แบบว่าทำหัวไปข้างหน้าแบบแรงๆน่ะ
ตาลุงคงจะเบื่อป๊า  เลยขอตัวกลับก่อน


"พี่แทนมีอะไรหรือเปล่าครับ  บอกวิวได้นะ"
หม่าม้าเดินตามมาซับเหงื่อให้
โถคนดีของหนู
ทำไมต้องมีแฟนขี้แกล้งด้วยก็ไม่รู้


"ไม่มีอะไร  พี่งานยุ่ง  ทำงานก่อน"
แล้วปะป๊าก็หายไปในห้องตัวเอง
เอ่อ...ถ้าป๊าทำงาน แล้วทำไมไม่ไปทำในห้องทำงานหว่า...
ไม่เนียนเลยนะเนี่ย



"หม่าม้าอย่าเศร้าสิคะ  เดี๋ยวหนูจะไปคุยกะปะป๊าให้"
ม้าสูดใจเฮือก...ขยี้ตาสองสามทีแล้วพยักหน้า


หนูเคาะประตูก็อกๆแล้วก็เปิดเลย
ไม่รอให้ป๊าตอบหรอก กำลังเตรียมตัวจะโกรธ
หนูจะเลิกเป็นสายลับกับป๊า  เพราะมันไม่สนุกเอามากๆ
ป๊าน่ะแกล้งหม่าม้าทุกเรื่อง
กลับบ้านก็ดึก  พูดจาก็ไม่เพราะ
ขัดม้าทุกอย่าง
ใจร้าย!


"อ้าวน้ำหวานเหรอลูก  ป๊าอุตส่าห์ทำหน้าบึ้งรอ"
ปะป๊าบีบแก้มให้ตัวเองหน้าแบะแบบตลกๆ
ชิ!  เบื่อคนมีความสุขจากการทำคนอื่นเศร้า


"ไม่ขำเหรอครับ หืมม"
ตายักษ์ลากหนูขึ้นไปกอดบนเตียง
แอ้ก ! หายใจไม่ออก  จะตายแล่ว


"หนูจะมาลาออก  ป๊าเล่นอะไรก็ไม่รู้ ไม่สงสารหม่าม้าเลย ม้าเศร้ามากนะคะ"


"เอ..ก็ไม่เห็นว่าเศร้านะ  ป๊าว่ามันเวิร์คออก  พอเฉลยเรื่องทั้งหมดนะ หม่าม้าเราก็จะต้องดีใจมากแน่ๆ"


"ไม่เอาละ  หนูจะออก  หนูจะไม่ช่วยป๊าแล้ว  ป๊าช่วยตัวเองไปเลย แบร่!!"
หนูน้ำหวานคนดีที่สุดในโลกวิ่งตุบๆออกมาจากห้องจอมมารร้าย
ได้ยินเสียงตะโกนแว่วๆด้วยว่า "ทุกวันนี้ป๊าก็ช่วยตัวเองนะลูก"
คิกๆ คาดว่าจะเป็นเสียงคร่ำครวญจากการเสียมือดีอย่างหนูไป



...........




ง้วงง่วง~
ไม่อยากไปโรงเรียนง่ะ
หม่าม้าขา~ หนูอยากไปหาเจ้าขาว  คิดถึงมันจะแย่แล้ว


"น้ำหวานอย่าหลับคาโต๊ะสิลูก  เมื่อคืนแอบตื่นมาเล่นตุ๊กตาใช่มั้ย"
หม่าม้าจับหัวหนูให้เงย
หนูเลยหอมแขนขาวๆแก้แค้นซะเลย


"หนูคิดถึงเจ้าขาว"


"เพราะเมื่อวานเจอหมาลุงกริชล่ะสิ  เดี๋ยวเย็นนี้ม้าพาไปหายายเอามั้ย  กินข้าวก่อนลูก...พี่แทนกินข้าวครับ"
หม่าม้าลุกไปจัดเสื้อผ้าให้ป๊า  จริงๆก็ต้องไปช่วยแต่งตัว ติดกระดุมอยู่แล้ว
แต่ว่าเพราะแผนป๊า  เลยไม่ให้ม้าช่วยมาสักพัก



"วิวทำข้าวกลางวันไว้ให้ด้วย  ของโปรดพี่ทั้งนั้นเลย"


"อื้ม ขอบใจ"
ป๊ามองหม่าม้าที่กำลังก้มจัดปิ่นโตให้  
เสื้อขาวย้วยๆไหลไปข้างนึงจนเห็นไหล่ขาวๆ
ฮ่าๆๆ ปะป๊าจ้องไหล่ข้างนั้นตาไม่กระพริบเลย
ขอบคุณค่ะป๊าที่ทำให้หนูหายง่วง


"ใส่กางเกงสั้นจัง  ไม่ออกไปส่งลูกรึไง"
ป๊าตักข้าวใส่ปากคำเบ้อเร่อ  เอาส้อมจิ้มไข่ดาวซะพรุน
หนูว่าป๊ากำลังฝึกสะกดจิตส้อมเหมือนในทีวีแน่เลย


"พี่แทนว่าขาวิวมันลายๆมั้ย  ดูสิสีมันไม่เท่ากันทั้งๆที่ไม่ได้ออกไปไหน"
ว้าย!  จู่ๆหม่าม้าก็ยกขาข้างนึงขึ้นมาบนเก้าอี้
ดีนะไม่หันมาทางหนู  ไม่งั้นต้องเห็นอะไรต่อมิอะไรแน่ๆ
แต่ม้าคะ...มันลายตรงไหน  มองยังไงก็ขาวเท่ากัน  สีเดียวกันด้วย
ว้ายอีกรอบ!
ปะป๊าตาเหลือกๆ
ปะป๊ากำลังจะเป็นลม


"พี่แทน!!"

เฮ้อ....ยังดีที่ม้ารับคนตัวยักษ์ไว้ทัน
ก็ป๊าน่ะสิ  เล่นหงายเงิบไปข้างหลัง
ม้าแค่ให้ดูสีขาแค่นี้เอง  มันน่าหมดแรงเลยรึ??



"ฟู่วว พี่ไม่เป็นไร  เมื่อคืนทำงานดึกไปหน่อย"
ป๊าสะบัดหัวแรงๆ
ลุกขึ้นจากโต๊ะทั้งๆที่ยังกินไม่หมด
คว้ามือหนูไปอีก


"ขับรถดีๆนะครับ"
หม่าม้ายืนพิงประตู  มือข้างนึงโบกบ๊ายบาย  ส่วนอีกข้างถกกางเกงขึ้นเกาต้นขาตัวเอง.....

.

.

.


"ม้าใครวะร้ายจริงๆ...น้ำหวานแอบบอกแผนเรากับหม่าม้าป่ะเนี่ย"
ป๊าหมุนพวงมาลัยทีก็ถอนใจที
หน้าเน่อแดงไปหมด



"เออนี่  นี่เป็นการ์ดเชิญนะ  ป๊าฝากไปให้ครูแก้วกับเพื่อนๆหนูหน่อยสิลูก"


"ม่ายอาว"
บอกแล้วว่าลาออก
เกิดเป็นเจมส์บอนมันไม่หนุกค่ะ


พรึบ!

หวา...การ์ดสีชมพูหวานฉ่ำโปรยลงมาที่ตัก
การ์ดใบเล็กๆน่ารัก  มีริบบิ้นสีแดงผูกตรงมุม
มีรูปกะทะตะหลิวไขว้กันเป็นสีชมพูเลื่อมๆมาคั่นตรงกลางตัวหนังสือ
เสียดาย~ถ้าอ่านออกคงดีน้า


"ตกลงมั้ยครับ?"

ขอคิดดูก่อนน้า...
จึกๆๆ   "ไม่เอาละค่ะ  ลาออกก็ต้องออก ปะป๊าเอาไปแจกเองดีกว่า"
แกล้งป๊าคืนมั่ง อิอิ



"ป๊าอาย"
ตายักษ์จอดรถหน้าโรงเรียน  ซบหน้ากะพวงมาลัย
หนูไม่ยอมหรอก
แค่แจกการ์ดเชิญแค่นี้มันน่าอายตรงไหนกันเล่าคะ
แถมป๊าก็ออกจะหล่อ มีหวังคนดีใจกันตรึม


"น่านะ  เดี๋ยวป๊าพาไปกินไอติม"
นั่นแน่  งอแงเหมือนเด็กอีก


"ป๊าอ่าพูดไม่รู้ฟังเลย"
ป๊าจิ๊จ๊ะ บ่นงึมงำๆ  แล้วเลี้ยวรถเข้าไปจอดในโรงเรียน

ต้องยังงี้สิ  คุณป๊าของหนูน้ำหวาน!