คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : น่ากลัว
น่ากลัว
สงสัยวันนี้เป็นวันมีธุระแห่งชาติแหงเลย
ทั้งครูแก้วที่ลาหยุดไปไหนไม่รุ
ไหนป๊าม้าที่จะมารับช้ากว่าเดิมเพราะไปเอารถคันใหม่กับดูที่ทำร้านอาหาร
หนูอยากนั่งรถคันใหม่ใจจะขาด หม่าม้าต้องคอยปลอบว่าให้ใจเย็นๆ
เนี่ยหนูวาดรูปร้านอาหารให้ป๊าดูด้วยนะ
เผื่อป๊าอยากสร้างแบบที่หนูวาด
พอเลิกเรียนเสร็จหนูเลยทดลองกระโดดยางเส้นใหม่กับเพื่อนๆ
เห็นพี่ประถมโดดกันสู๊งสูง แถมขาไม่โดนยางด้วย ไม่รู้ทำได้ยังไง
“เราลองกิงก่องแก้วกันมั้ย”
เห็นพี่ทำน่าสนุกดี
“ไม่เอาอ่ะ มันยาก เอาจันทร์อังคารพุธดีกว่า”
โหยมันง่ายไปอ่ะยัยบีม!
แค่กระโดดสลับไปมาเอง
“ยากนะเว้ย ต้องห้ามไม่ให้โดนยาง แต่ก็ง่ายกว่ากิงก่องแก้วแหละ เราไขว้ขาไม่เป็น”
ยัยบีมพูดต่อ ทุกคนก็เออๆออๆตาม
เราเลยตกลงกันว่าจะฝึกเล่นจันทร์อังคารพุธที่อีข้อเท้าก่อน
“จันทร์! อังคาร! พุธ!--” “น้ำหวานรึเปล่าคะ ผู้ปกครองมารับแล้วค่ะ”
ครูเวรประจำวันนี้เดินมาหา โธ่! หนูกำลังโดดได้แล้วเชียวนะ
“เลิกเล่นได้แล้วค่า ไม่ยักรู้ว่าน้ำหวานมีพี่เลี้ยงนะคะเนี่ย”
เอ๋...พี่เลี้ยง?
หนูเก็บกระเป๋าได้ก็เดินตามครูเวรไป
ครูในโรงเรียนเนี้ยรู้จักชื่อหนูกันได้ไงก็ไม่รู้
เห็นหนูทีไรก็ทักหนูกันหมด
เอ๊ะ! คนที่ครูชี้หนูไม่รู้จักนะ...
“ขอบคุณครับคุณครู ป้ะน้ำหวานมาหาพี่ทัชเร็ว”
เอ่อ...งงเลย
หนูมีพี่เลี้ยงตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ?
ป๊าม้าไม่เห็นบอกเลย
ครูเวรอย่าเพิ่งไปซี่
“ปะป๊าไปไหนอ่ะคะ”
หนูถามพี่เขา แถมยังโดนครูเวรทิ้งซะงั้น
“ป๊าม้าเราไม่ว่างครับ พี่เลยมารับแทน”
“แต่ป๊าบอกว่าจะมารับฉลองรถใหม่นี่คะ?”
ปะป๊าสัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะเลยนา เพราะหนูเป็นคนเลือกสีรถเอง
ป๊าจะให้พี่มารับได้ยังไง?
“มาเถอะครับ พี่จะพาไปหาป๊ากับม้าหนูเอง”
พี่คนนี้ยิ้มแปลกๆ หนูถอยห่างเลย ดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้
พี่ทัชเดินมาใกล้หนูเรื่อยๆ หนูก็ถอยหลังเรื่อยๆ
“อ้าวยังไม่กลับเหรอน้ำหวาน”
“เออบีมเราขอกลับ— ว้าย!”
หนูกำลังขอพ่อบีมกลับด้วย แต่ไอ้พี่ทัชก็อุ้มหนูขึ้นพาดบ่า!
หัวหนูลงพื้น เวียนหัวไปหมดแล้ว
“ทำไมอุ้มเด็กอย่างนั้นล่ะคุณ”
พ่อบีมช่วยหนูด้วย
หนูไม่รู้จักตาคนนี้!!
“ช่วยด้วยค่า!!”
“ปล่อยเด็กลงสิคุณ!”
พ่อบีมตะโกนอีกจนคนหลายคนหันมามอง
แต่ไอ้พี่ทัชมันไม่ปล่อย มันอุ้มหนูแล้วก็วิ่งออกมาข้างนอก
ครูเวรเห็นก็วิ่งตามใหญ่เลย
เพื่อนๆหนูวิ่งตามกันเป็นพรวน
หนูตะโกนเรียกให้ทุกคนช่วย
หนูเวียนหัวอยากอ้วก
กลัวก็กลัว
หนูดิ้นๆให้มันหลุด แต่ก็สู้เขาไม่ได้
“โอ๊ย! อย่าจับกู!”
มีน้าคนนึงมาคว้าแขนมัน แต่มันก็สะบัดเขาออก
ทุกคนมาช่วยกันรุมดึงหนูออกมาตอนที่มันเซๆ
ฮืออ หนูเจ็บไปหมดแล้ว
ฮืออ ปะป๊าหม่าม้าไปไหน ช่วยหนูด้วย!!
“น้ำหวาน!!!”
เสียงหม่าม้า
หม่าม้ามาช่วยหนูเร็ว
ฮืออ หนูกลัวจะตายอยู่แล้ว
“ขอทางด้วยครับ ลูกผมเองๆ”
ปะป๊าประคองม้าที่ทำท่าจะเป็นลมมาหา
คนที่ช่วย ส่งหนูให้ป๊ากับม้า
หนูร้องไห้ดังลั่น หนูกลัว ไอ้คนนั้นมันน่ากลัว ทำไมมันต้องอุ้มหนูวิ่งออกมาด้วย
หนูกลัวววว ฮือออ
“ไม่เป็นไรแล้วลูกๆ”
หม่าม้ากอดหนูแน่น ลูบหัวไปมา มีหยดน้ำหยดลงหัวหนูด้วย
หม่าม้าคงตกใจมาก คนสวยของหนูน่าสงสารจริงๆ
ตุ้บ!
ฮึก..เสียงอะไร?
“ย..อย่ามองเลยครับ”
ม้ายึดหัวหนูไว้กับหน้าอก
ไม่ให้หันไปมองว่าปะป๊ากำลังทำอะไรกับคนนั้น
หนูไม่อยากเดา หนูกลัวเลือด กลัวป๊าตอนโมโห
ฮึก.... “อย่าให้ป๊าทำเขาเลย หนูกลัว”
หนูบอกม้าเสียงอู้อี้ ทั้งหายใจไม่ออก ทั้งแน่นในอกไปหมด อยากออกไปจากที่นี่
“พี่แท--”
“ไอ้เหี้...!!! มึงทำกูทำไม ไอ้ชั่ว!! มึงได้กูแล้วมึงก็ทิ้งกู!!”
ฮือออ ด่ากันทำไม
ไม่เอาแล้ว พาหนูไปจากที่นี่ได้แล้ว!
“กูจะฆ่าลูกมึง!! ฆ่าเมียมึง!!”
“มึงหลอกกูไอ้แทน คนเลวอย่างมึงไม่มีใครเอาหรอก! เมียมึงก็โง่โดนมึงหลอกเป็นปี! ฮ่าๆๆ”
ม้าอุ้มหนูออกมาห่างจากคนบ้าที่โวยวายไม่หยุด
ยังดีที่มียามโรงเรียนจับตัวไว้
จนรถตำรวจมา มันถึงเงียบลง นั่งร้องห่มร้องไห้แทน
แต่ก็ไม่วายพูดพึมพำคนเดียว
หนูระแวงไม่อยากให้ใครเข้าใกล้
ไอ้คนนั้นมันมองหนูตาเขียวปั้ด
น่ากลัวแล้วก็น่าเกลียดที่สุด!
.
.
.
“กลับบ้านกันครับ”
ปะป๊ารอตำรวจขับรถออกไปก็เดินกลับมาหาเราสองคนแม่ลูก
หม่าม้าเพิ่งจะหยุดร้องไห้ไปไม่นานก็ดันน้ำตาไหลอีก
หม่าม้าเดินตามป๊าขึ้นรถเงียบๆ
....หนูไม่ยอมปล่อยม้าหรอก หนูจะร้องไห้เป็นเพื่อนม้าเอง
หนูก็กลัวเหมือนกันค่ะ ฮึก...
หนูถึงบ้านแต่ไม่มีอารมณ์ร้องเย้
ไม่มีกะใจจะชมรถใหม่เอี่ยมอ่อง
หม่าม้าพาหนูมานั่งซุกบนโซฟา แล้วกอดหนูแน่น
ตัวเล็กๆกำลังสั่น จนหนูต้องเป็นฝ่ายปลอบม้าแทน
“ไม่มีอะไรแล้ว มันจะไม่มายุ่งกับเราอีก”
ปะป๊าเข้ามากอดเราอีกทบหนึ่ง
แต่ม้าสะบัดตัวออก จนหนูต้องบอกให้ใจเย็นๆ เอามือลูบแขนหม่าม้าไว้
หม่าม้าหน้าแดง ตาแดง ดูโกรธมากๆ
“ถ้าหวานเป็นอะไรขึ้นมา พี่จะทำยังไง ...พี่เห็นหรือยังว่าสิ่งที่พี่ทำมันแย่แค่ไหน”
“พี่...ขอโทษ พี่ไม่รู้จะพูดคำไหนนอกจากคำนี้...แต่มันก็มาจากใจพี่นะ ..ทัชมันคงโดนเราตามจนเครียดสติแตก”
“มันไม่ใช่เพราะพี่ไล่ตามมัน แต่เป็นเพราะพี่ไปคบกับมันตั้งแต่แรก....พี่ชอบไม่ใช่เหรอ แรงๆร้ายๆแบบนั้น อย่างวิวมันน่าเบื่อ ...พี่ไม่เคยแคร์อยู่แล้วนี่”
“โธ่วิว....พี่ไม่เอาใครแล้วนะ...เชื่อพี่เถอะ”
“ถ้าพี่ไม่พิการขาเจ็บ มือเจ็บ...พี่ยังกลับมาหาวิวอยู่หรือเปล่า...หรือวิวผิดเองที่เลือกที่จะดูแลพี่....”
“วิว....”
“.....วิวขอไปนอนพักก่อน ปวดหัว”
หม่าม้าเช็ดน้ำตาทั้งสองข้าง จมูกขึ้นสีแดงแจ๋ หันหลังเดินขึ้นบันได
ปะป๊าจอมตื๊อก็เดินตามไปจนถึงบันไดขั้นแรกถึงหยุด
หนูไม่รู้หรอกว่าทำไมปะป๊าถึงหยุด แต่หนูเห็นป๊ายกแขนขึ้นมาถูๆที่หน้า
ก้มหน้ามองบันไดอยู่นานสองนาน
กำลังจะก้าวแต่ก็ไม่ก้าวสักที
จนคนสวยเข้าห้องไปเงียบๆ......
....ป๊าถอนหายใจแรงหลายที เหมือนคนหายใจไม่ออก
เหมือนเวลาที่หนูสะอื้น
แต่ป๊ากลับมีแต่เสียงลม
หนูยืนมองเงียบๆ
ไม่กล้าถาม ไม่กล้าคุย
หนูคิดว่าป๊าคงอยากยืนอยู่ตรงนั้นมากกว่ามาปลอบหนู
ไม่เป็นไรค่ะ....หนูปลอบตัวเองได้แล้ว
หนูอยู่ได้ค่ะป๊า
ป๊าหายเศร้าเมื่อไหร่ค่อยเดินมาหาหนูนะ.....
.
.
.
.
....แอ๊ดดดด
เสียงประตูข้างบนเปิดช้าๆ
ปะป๊ารีบเงยหน้ามองหาม้า
แล้วหนูก็เห็นหม่าม้าที่ค่อยๆเดินลงมาทีละก้าวๆ
คนสวยของหนูหยุดตรงหน้าป๊าพอดี
ม้ายังมีน้ำตาไหลอยู่แต่ไม่ได้สะอื้นแล้ว
ปะป๊าน่ะยึกยัก ทำหน้างงๆว่าม้าลงมายืนจ้องหน้าทำไม
แต่ว่าหนูก็รู้คำตอบแล้วหละ
.
.
ก็หม่าม้าน่ะอ้าแขนกอดป๊าแน่นเลย
ทั้งคู่กอดกัน แล้วก็ร้องไห้....
หม่าม้าเอาหน้าซุกกับอกป๊า หนูเลยไม่รู้ว่าพูดอะไรกันมั่ง แต่หนูเห็นป๊ายิ้ม ทั้งๆที่ยังร้องไห้อยู่
หนูยืนงงๆ สะอึกๆ ไม่รู้ทำไมรู้สึกดีใจที่เห็นป๊ากับม้ากอดกันดีๆ
กอดกันไม่นานเท่าไหร่หรอก เพราะพอหม่าม้าเงยหน้ามาก็เรียกหนูให้เข้าไปกอดด้วย
กลายเป็นว่าเราสามคนกอดกันกลมเลย
หนูร้องไห้ดีใจ
....ร้องไห้หนักกว่าตอนเศร้าซะอีก
..........................
ความคิดเห็น