คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ปลูกต้นไม้
ปลูกต้นไม้
“พี่ว่าจะขายบริษัททิ้ง”
“อ้าว...แล้ว..?..”
“พี่จะเปิดร้านอาหารตามสั่งให้วิว แล้วพี่จะช่วยอีกแรง ต่อไปนี้เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา..พี่อยากให้วิวเชื่อใจพี่”
“ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้...”
“แต่พี่อยาก...พี่อยากอยู่กับวิว...อยากพิสูจน์จริงๆนะครับที่รัก”
“วิวไม่อยากให้พี่คิดแค่นั้น บริษัทพี่ก็ไม่ใช่เล็กๆ จะทิ้งพนักงานที่ร่วมสร้างกันมาได้ลงคอเพราะวิวเหรอ”
“พี่มองลู่ทางไว้แล้ว....วิวน่าจะรู้...มือพี่น่ะมันไม่เหมือนเดิม....พี่คงไม่ทำอะไรจุกจิกไม่ได้ สู้ให้พี่อยู่กับเมียกับลูก
เป็นเด็กเสิร์ฟดีกว่า วิวจะร่วมหุ้นกับคุณกริชนั่นก็ได้นะ ร้านมันดังอยู่แล้วนี่”
“วิวเพิ่งรู้จักกับเค้า ไม่กล้าถึงขนาดนั้น”
“วิวครับ...พี่ทำงานมาตั้งแต่จำความได้ ต้องเข้าใจนักธุรกิจนะ มันไม่มีเรื่องสนิทไม่สนิทหรอก
ถ้ามีโอกาสที่จะสร้างผลกำไร หรือขยายกิจการ มันก็ทำได้ทั้งนั้น ยิ่งฝีมือวิวนะ มันจะยิ่งอยากได้เข้าไปใหญ่
...นี่คือกรณีที่วิวไม่อยากแย่งลูกค้าเค้านะ แต่จริงๆแล้วพี่อยากเปิดร้านของเราเองมากกว่า...
ถ้าคุณกริชนั่นมันดีจริง มันก็ต้องเป็นกำลังใจให้เรา”
“วิว...วิวขอคิดดูก่อนนะ ไม่รู้สิ...ตอนนี้ยังไม่พร้อมจะคิดอะไรทั้งนั้น”
“....พี่รอได้เสมอนะ พี่ต่างหากที่ขาดวิวไม่ได้...พี่อยากง้อวิวใจจะขาด แต่เพราะทัช...มันรู้ตัวว่าพี่จะทิ้งมัน
มันเลยเล่นบริษัทเราซะอ่วม....ต่อไปนี้พี่จะไม่โง่อีกแล้ว...ไม่สิ...จะไม่นอกกายไปจากวิว...จะมีแต่วิวทั้งกายทั้งใจนะครับ”
.... “คุยไรกันคะ เล่านิทานให้หนูฟังหน่อย คุยเรื่องงานมันเครียดอ่ะ นอนไม่หลับเลย”
หนูนอนรอให้ป๊ากับม้าเล่านิทานให้ฟังจนตาค้าง
ท่าทางจะลืมหนูกันไปแล้วนะเนี่ย
มาส่งหนูนอนน้า ไม่ใช่คุยงาน
เดี๋ยวดุทั้งคู่เลย
“ฮ่าๆ หม่าม้ากำลังเคลิ้มเลย น้ำหวานไม่น่าขัดเลยครับลูก”
ปะป๊าฟัดพุงหนูใหญ่
คิกๆๆ จั้กกะเดียมอ่า
“ยอมแล้วๆ”
หนูหอบแฮ่กๆ ปะป๊าขี้แกล้ง
ถึงหนูจะไม่ค่อยชอบ แต่ทำไมหนูมีความสุขจัง
มันเหมือนเมื่อก่อนเลยล่ะ...
“ไม่แกล้งแล้วก็ได้...นอนเถอะครับ”
“หม่าม้าเล่าเลยค่ะ”
หนูเร่งยิกๆ
“งั้นเล่าละนะ”
แล้วหม่าม้าก็เล่านิทานไปลูบหัวหนูไปด้วย
ส่วนปะป๊าก็นั่งฟัง แต่ไม่กล้าเข้าใกล้หม่าม้าหรอก นั่งซะห่างเลย
กลัวม้างอนอีกล่ะซี้
.
.
.
.
ฮ้าว....ง่วงจัง
หม่าม้านะรีบปลุกหนูตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ส่องเลย
ชวนมาทำกับข้าวแล้วก็รอพระหน้าบ้าน
เห็นป้านวลก็มาตั้งโต๊ะเหมือนกัน
หม่าม้าเมาท์กับป้านวลจนปะป๊าเดินโซเซลงมาอ่ะถึงหยุด
ก็หม่าม้าน่ะต้องเก๊กไว้นั่นแหละ
แต่หนูว่ามันไม่ค่อยได้ผลกะป๊าหรอก ป๊ากอดมั่งจูบมั่งทั้งวี่ทั้งวัน คนสวยสู้แรงคนมือเจ็บได้ซะที่ไหน
ถ้ามือกลับมาขยับได้คล่องๆก็คงฟัดแรงกว่านี้จนแบนแน่ๆ
“นิมนต์ครับ”
หนูก็ไม่รู้ว่าทำไมหม่าม้าถึงปลุกให้มาตักบาตร
แต่หน้าม่าม้าไม่เครียดนะ ดูยิ้มแย้มตลอดเลย
“อะแฮ่ม!”
“ปะป๊าไม่สบายเหรอคะ เสลดติดคอเหรอ?”
“ฮ่าๆครับๆ น่าสงสารเนาะ มือก็เจ็บ ขาก็เดี้ยง แถมเป็นไข้อีก”
“มุสาวาทา....”
อ่า...ทำไมหลวงพ่อสวดมนต์ยาวจัง ปกติมีแต่พูดสามอย่าง หนูจำได้ว่าอันสุดท้ายก็วิชาพละ
หม่าม้านะยกมือไหว้ ขำคิกๆ
นี่ก็ไม่ตั้งใจฟังพระสวดอีก
หนูว่ามันชักจะยังไงๆแล้วหน่าสองคนเนี่ย
พอตอนสายๆยายก็มาเยี่ยม
ยายทักปะป๊าได้คำเดียวมั้งว่า “ตายยัง?”
ยายนี่ก็เล่นมุกไม่เห็นขำเลย
ถ้าป๊าตายป๊าจะยืนอยู่มั้ยนี่!?
แล้วแกก็เดินเชิดๆ ถือต้นกุหลาบ ต้นอะไรอีกไม่รู้มาอีกสองสามต้น
ยายบอกว่าจะเอามาให้หม่าม้าปลูก เพราะที่บ้านยายมันขึ้นเยอะเกิน
หนูไม่ชอบดอกกุหลาบเลย
มันหลอกลวง!
กุหลาบที่เขาขายไม่เห็นจะเป็นงี้ อันนี้นะบานเป็นดอกเบ้อเร่อ กลีบก็บ๊างบาง
หนูว่าก็ดีนะเนี่ยที่ยายมา บ้านเราจะได้มีไรทำ
เพราะนอกจากกวาดบ้านกับทำกับข้าวทำขนม หม่าม้าก็ไม่ได้ทำไรเลย
หนูเรียนเสร็จทีไรก็เห็นแต่หม่าม้าทำเรื่องเดิมๆ
บ้านนี่นะไม่มีฝุ่นซักกะติ๊ด...
“น้ำหวานขุดแบบนี้นะลูก”
หม่าม้าขุดดินให้หนูดู คนสวยใช้ส้อมพรวนดินอันหนักๆ แต่ของหนูใช้อันเบาๆ
“นี่ต้นอะไรคะ ดอกหอมๆ”
หนูถามต้นเล็กๆที่หนูจะปลูก
ของหม่าม้าเป็นกุหลาบ
ของป๊าเป็นต้นที่ไม่มีดอก แต่ใบยาวๆ
ส่วนยาย...ยืนคุมป๊าอยู่แหละ ฮิๆ
“ต้นมะลิลูก ต้นนี้ไงที่เขาเอาไว้ไหว้แม่”
“โหวว ต้นนี้นี่เอง หอมจังเลยค่ะ เดี๋ยววันแม่หนูจะเด็ดมาไหว้ม้า”
“ไม่ต้องเด็ดหรอกครับ แค่เลี้ยงมันให้ออกดอกเยอะๆแล้วเรียกม้ามาดูดีกว่า เด็ดไปมันก็เหี่ยวเปล่าๆ”
“แต่ไม่เด็ดมันก็เหี่ยวอยู่ดี”
“มันจะเหี่ยวช้าครับ อยู่กับต้นได้ตั้งหลายวัน แต่ถ้าเด็ดมันจะอยู่ได้วันเดียวครับ”
หนูพยักหน้าหงึกๆ
เพราะงี้นี่เองหม่าม้าถึงไม่ชอบเด็ดดอกไม้ ปล่อยให้มันอยู่กับต้นก็สวยดีนะ
“ไหวไหมพ่อคุณ”
เสียงยายแทรก ฮ่าๆ ปะป๊าเหงื่อผุดเต็มหน้าเลย หน้างี้เหยเกซะไม่มี
คงจะเจ็บแผล แล้วจะขุดดินทำไมเนี่ย
หม่าม้าเห็นท่าไม่ดีมั้ง มือปะป๊าแผลแห้งแล้วแต่ยังทำอะไรไม่ค่อยได้
“จะฝืนทำไมครับ...เลิกดีกว่า ปวดมั้ย?”
หม่าม้าคว้ามือใหญ่ๆมานวดไปมา
ทำท่าจะแกะผ้าพันแผลแต่ว่าป๊าดึงมือออกก่อน
“ลูกอยู่...”
“ไม่ต้องอายหรอกน่า น้ำหวานมันกลัวอะไรซะที่ไหนนอกจากผี”
ยายนะยาย..จริงๆหนูก็กลัวหลายอย่างนา เช่นป๊ากับม้าเลิกกัน กลัวยิ่งกว่าผีซะอีก
“งั้นเข้าบ้านดีกว่า จะได้ล้างมือด้วย”
หนูเดินตามป๊ากับม้าไปดูเขาแกะผ้ากัน
ลุ้นสุดๆเลยว่ามันจะน่ากลัวมากป่าว
หนูอยากเห็นข้างในมือว่าหน้าตายังไง
อยากเห็นเส้นเลือดสีเขียวๆว่ามันหลุดออกมาเด้งๆมั้บ
.
.
.
อึ๋ย.....น่ากลัวจัง
หวาดเสียว....
หนูมองมือตัวเองเลยว่าเป็นแบบป๊าหรือเปล่า
มันเป็นสีแดงๆแปลกๆ เนื้อก็ขรุขระๆ หนังเป็นสะเก็ดทั้งมือเลย น่ากลัวสุดๆ
หนูนี่แทบจะรอให้มันลอกไม่ไหว
ปะป๊าคงเกลียดมันมากๆ ไม่งั้นไม่หันหน้าหนีหรอก
“บอกแล้วว่าอย่าให้หวานดู”
ป๊าหน้าซีดเลยล่ะ
“เอาน่า....หวานเห็นแล้วจะได้เป็นอุทาหรณ์ว่าอย่าประมาท”
“อุทาหรณ์แปลว่าไรคะ?”
ทำไมผู้ใหญ่ชอบใช้คำประหลาดๆด้วยก็ไม่รู้
กะไม่ให้หนูรู้เรื่องไปด้วยใช่ม้า
“ประมาณ...สิ่งเตือนใจมั้งครับ”
“เตือนใจยังไงอ่า”
“เตือนว่าเราจะไม่ขับรถจนรถชนอีก...น้ำหวานจำไว้นะลูก”
“ค่า...ว่าแต่.... หนูขอจับแผลป๊าได้มั้ย”
แล้วหม่าม้าก็เอาให้จับ แข็งๆทื่อๆดีนะ
ก็เหมือนแผลธรรมดานี่นา หนูเป็นออกจะบ่อย
แค่มันดันเป็นทั้งมือแค่นั้นเอง
แล้วไอ้เอ็นๆที่เกือบขาดอะไรนั่นคืออาไรหว่า...
“หนูว่าวันเกิดปะป๊าหนูจะซื้อถุงมือเท่ๆให้ดีกว่า”
ปะป๊าดีใจจนต้องหอมแก้มหนูหนึ่งที
แน่ะ! ทำท่าจะหอมม้าอีก แต่ม้าหลบทัน
“กินยาครับ...อย่าเล่น”
หม่าม้ายัดยาใส่ปากป๊าตอนคนหล่อกำลังหัวเราะ จนป๊าไอค่อกๆ
ตลกอ่ะ!
อยากให้แกล้งกันไปนานๆเลย ดีกว่าทะเลาะกันอีก
แต่ยาเนี่ยป๊ากินทีไรหลับทุกทีนี่นา
......ว่าแล้วเชียว...แค่แป้บเดียวปะป๊าก็ลงไปนอนบนโซฟาแล้ว
หม่าม้ายกขายกแขนให้มาอยู่ที่เดียวกัน แล้วเราก็ออกไปช่วยยายพรวนดินกันต่อ
ยายคงชอบปลูกต้นไม้มาก ถึงได้ขุดเอาๆ ขนาดเรามาแล้วยังไม่สนใจเลย
“วิวช่วยครับแม่”
หม่าม้านั่งยองๆ มือโอบยายไว้ข้างนึง อีกข้างขุดๆ บางทีไส้เดือนก็ออกมาด้วย
“เป็นยังไงบ้างล่ะ มันเสนอตัวจะช่วยเองนะ”
“ครับๆ เขากำลังทำคะแนนอยู่ ตอนนี้กินยาหลับไปแล้ว”
“แล้วมือมันจะดีมั้ยนั่น”
“ก็ตามที่หมอบอก ....คงอีกนาน....แม่...พี่แทนเขาจะขายบริษัททิ้งแล้วเอามาทำร้านอาหาร ให้วิวดูแลทั้งหมด”
“นี่ใช่มั้ยที่ให้ชั้นมาหาเนี่ย”
“โธ่! วิวก็คิดถึงด้วยหน่า”
“จ้าๆ ดีใจล่ะสิที่มันเอาใจถึงขนาดทำร้านอาหารให้”
“หม่าม้าจะเปิดร้านอาหารเหรอคะ ดีจังเลย หนูอยากกินๆ”
กับข้าวม้าอร่อยที่สุดในโลก!
“โธ่น้ำหวานเอ๊ย...หนูก็ได้กินฝีมือม้าวิวทุกวันแล้วไม่ใช่รึไง”
อ้าว....เกาหัวแรกๆ
นั่นสิ ทุกวันนี้หม่าม้าก็ทำกับข้าวให้เรากินนี่นา
สงสัยหนูจะมึนแดด
ก็แดดมันแรงนี่!
“ถ้าจะถามความเห็นแม่นะ...ก็ยังไม่มี....แทนน่ะมันผ่านอะไรมาเยอะ เรื่องการงานไม่ห่วงมันหรอก ห่วงแค่แกกับหลาน”
“สมมติว่าแม่เป็นวิวก็ได้”
“เอางั้นเหรอ...ตอบไม่ทำ...ตัดขาดก็คือขาด ไม่ให้ความหวังมันยังงี้หรอก มันน่ะมีงานก็อยู่ได้ ห่วงมันทำไม”
“..ไม่รู้สิ....วิวสับสนไปหมดแล้วแม่...มันเหมือนภาพเมื่อก่อนมันย้อนเข้ามาทำให้วิวตัดสินใจไม่ได้
เหมือนกรรมมันเวียนอยู่กับเราสองคน...บางทีวิวก็คิดว่า...ถึงเขาจะทำไม่ดีนัก แต่มันก็สมควรหรือเปล่าครับ”
“สมควรของแกนี่มันระดับไหน เอาไปทวนใหม่ ทำให้คนที่รักมันที่สุดต้องร้องไห้เป็นปี ทำให้เด็กต้องมีปม”
“แต่น้ำหวานก็ไม่เป็นไรแล้วนะครับ เหมือนจะยอมรับกลายๆว่าวิวไม่คืนดีกับป๊าเค้า”
“หม่าม้าจะไม่ดีกับป๊าจริงๆเหรอคะ? ทำไมล่ะคะ....?”
หนูวางเสียมลง ก้มหน้ามองพื้น
หมดแรง...
จริงๆแล้วหนูอยากให้คืนดีกัน
“คือว่าหม่าม้ากำลังคิดเฉยๆครับ...ป๊าเราน่ะทำให้เราสองคนร้องไห้ตั้งหลายครั้ง น้ำหวานอยากเป็นอีกเหรอลูก”
หม่าม้ากอดหนูแน่นเลย
เสียงสั่นๆ พยายามพูดกะหนู
“ไม่อยากค่ะ...ไม่อยากฝันร้าย...แต่หนูอยากเชื่อป๊าค่ะว่าจะไม่ทำให้เราร้องไห้อีก..เห็นไหมคะตอนนี้หนูก็ไม่ฝันแล้ว
ไม่ร้องแล้ว แค่เพราะป๊ากับม้าอยู่ด้วยกัน”
“เฮ้อ....ยากจริงๆ มันน่าจะตายไปนะจะได้จบๆ ไม่ต้องเลือก”
“แม่พูดดีๆหน่อยสิ หลานอยู่ตรงนี้ทั้งคน”
“เออๆ...เลิกดราม่าได้แล้ว ปลูกต้นไม้ต่อเถอะน้ำหวาน”
ยายกับม้าไม่พูดไรต่อ
ก้ามหน้าก้มตาขุด อย่าคิดว่าหนูไม่รู้นะ
มุกเนี้ยมันเก่าแล้ว
ยิ่งตั้งใจทำไรมากๆ ก็ยิ่งน่าสงสัย!
แต่หนูจะปล่อยไปก่อนนะ ไว้มีเบาะแสเพิ่มเติม หน่วยน้ำหวานจะสืบหาเอง!!
ฟู่ววว! กว่าจะเสร็จก็เล่นเอาเหนื่อย
ปลูกต้นไม้นี่มันสนุกจริงๆเลยน้า
หนูจะเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เพื่อนๆฟัง เพื่อนต้องชอบแน่เลย
แล้วเดี๋ยวเราจะมาช่วยปลูกต้นไม้กัน
หนูว่าหนูชอบนะ สนุกดี ได้เล่นกับไส้เดือนด้วย
หนูรู้แล้วว่าต้นใบยาวๆคือต้นวาสนา
ชื่อเพร้าะเพราะ จะจำไว้ไปตั้งเป็นชื่อบาร์บี้ดีกว่า
หม่าม้าบอกว่าดอกมันหอมมาก หนูอยากเห็นเร็วๆจัง
“ตื่นแล้วเหรอ...?”
ยายทักปะป๊าคนหล่อ
ป๊าโงนเงน ตายังไม่ลืมเลย
หนูกระโดดกอดป๊า คนหล่อของหนูก็กอดหนูเหมือนกัน จุ๊บหน้าผากให้ด้วย
“ผมมีเรื่องจะพูดอยู่พอดี ขอคุยกับแม่หน่อยสิ”
ปะป๊าจาคุยอะไรกับยายคะ
เดี๋ยวก็ตีกันหรอก
เห็นคุยกันทีไร เถียงกันทุกที หม่าม้าบอกเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับเด็กๆนะ
“เรื่องร้านอาหารเหรอ คุยที่นี่ก็ได้ ขี้เกียจให้แกเดินไปไหนมาไหน ยังขัดๆขาอยู่ไม่ใช่รึ”
ยายนั่งลงบนโซฟาอีกตัว หนูเขยิบๆให้ชิดปะป๊าเข้าไปอีก แต่หม่าม้าน่ะสิมาดึงหนูออกไปซะงั้น
อยากฟังอ่าๆ
........................
ความคิดเห็น