คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : หนูรู้แล้ว
หนูรู้แล้ว
หม่าม้าเป็นอะไร...?
ตั้งแต่ไปรับหนูมาจากโรงเรียนก็เอาแต่เหม่อ
หรือว่าโดนยายดุอีก
ก็แบบว่า..
แบบว่าวันนั้นที่ม้าบอกว่าป๊าจะมา
มันก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้ว
ทีแรกๆ หม่าม้าอารมณ์ดีทุกวันเลย
แต่พอนานๆเข้า หม่าม้าก็กลับมาซึมอีก
จนหนูไม่กล้าเล่นด้วย
เพราะพอเข้าไปหาทีไร หม่าม้าจะเดินหนีไปทางอื่น
ชอบหลบไปทำอะไรเงียบๆคนเดียว
อย่างตอนนี้หม่าม้าก็ไปรดน้ำต้นไม้ซะงั้น
เพิ่งพาหนูลงจากรถแท้ๆ
มีเจ้าขาวเล่นน้ำที่พุ่งจากสายยางจนเปียกไปหมด
เลอะม้าด้วยแหละ
แต่หม่าม้าไม่สนใจ
รดไปปาดเหงื่อไป
สะอึกด้วยนะ
จะเอาน้ำไปให้หม่าม้าดีมั้ยน้า....
“น้ำหวาน...ไปเปลี่ยนชุดไปลูก”
“ยายคะ หม่าม้าเป็นอะไรก็ไม่รู้ ยายไปดูหน่อยสิ”
“อืม...เข้าบ้านไปก่อนนะ ยายจะถามให้”
หนูทำตามยายบอก แต่ไม่เปลี่ยนชุดอย่างเดียวร้อกกก
อิอิ ต้องดักฟังผู้ใหญ่คุยกัน
หนุกดี
“วิว...แกจะทำเพื่อลูกไม่ได้เลยรึไง สงสารลูกแกเถอะ”
ยายเท้าสะเอวพูด แต่หม่าม้าหันหน้าหนี
ยายเลยเดินไปปิดก๊อกน้ำ
ท่าทางโกรธจัดเลยแหละ
“แกเอาเค้ามาเลี้ยงแล้วจะทิ้งๆขว้างๆเพราะผัวแกไม่เอาเหรอห้ะ นี่ชั้นเลี้ยงแกให้เป็นแบบนี้รึไง ไม่มีมันจะตายหรือไงวะ อายุจะสามสิบแล้วยังคิดได้เท่านี้ก็ไม่รู้จะว่ายังไงละ ชั้นผิดหวังในตัวแกจริงๆ อยากทำอะไรก็เชิญ อยากให้เด็กมันมีปมก็เชิญ มันไม่มีพ่อแล้วยังจะไม่มีแม่อีก ก็ดีเหมือนกัน!”
โหยายมาเป็นชุดเลย
ยังกะรัวกลอง
ขนาดเจ้าขาวมันยังยืนฟังยายเลยอ่ะ
“แล้วจะให้วิวทำไง วิวฝืนจนไม่รู้จะฝืนยังไงแล้วแม่ นี่ก็เป็นเดือนแล้ว เค้ายังไม่กลับมาเลย”
หม่าม้าปาดน้ำตา
ฮึก.....หม่าม้าร้องอีกแล้ว
ถึงหนูเห็นจนชินแต่หนูก็ร้องตามทุกที
“อย่าไปสนใจเลยคนพรรค์นั้น เค้าไม่เห็นค่าเรา แต่เราควรเห็นค่าตัวเอง”
ยายกางแขนให้หม่าม้าเดินเข้าไป ลูบหลังคนสวยที่สะอื้นตัวสั่น
จากที่โกรธๆเปลี่ยนเป็นสงสารแทน
ปากพูดขมุบขมิบข้างหูม้า หนูเลยไม่ได้ยิน
นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ยายดูใจดีๆ
ทำให้หนูรู้ว่ายายก็ใจดีกะหม่าม้าเหมือนกัน
เหมือนตอนใจดีกับหนู
.
.
.
“หวัดดีครับ”
เสียงผู้ชายสวัสดีใครหว่า
เสียงคุ้นๆ แต่ไม่ใช่ปะป๊า
“อืม หวัดดีจ้ะ ...น้ำหวานลูก! มาสวัสดีลุงกริชเร้ว”
อ่อ ตาลุงนี่เอง
นึกไงมาบ้านยายเนี่ย
หม่าม้าออกไปซื้อของที่ตลาดน้า
หนูอุ้มเจ้าขาวออกไปต้อนรับด้วย
ยิ้มแฉ่งมาอีกและตาลุง
“โห หมาชื่ออะไรครับนั่น”
“ชื่อขาว”
ลุงกริชหัวเราะใหญ่เลย
ชื่อขาวมันประหลาดตรงไหนนิ?
“นึกว่าเด็กน่ารักๆจะตั้งชื่อหมาน่ารักกว่านี้ซะอีก”
“ชื่อขาวน่ารักแล้วคะ จำง่ายด้วย แล้วลุงมาทำไรอ่ะ”
“เสียมารยาทนะน้ำหวาน ยายโทรตามเขาเองแหละ”
“ยายโทรทำไม ลุงกริชเค้าจะจีบม้านะ หนูไม่ยอมหรอก”
หนูหน้าบึ้ง
ทำไมตาลุงต้องมายุ่งกะเราด้วย
ปะป๊าบอกตลอดว่าไม่ให้มีใครมาวุ่นวาย
“ลุงมาชิมกล้วยบวชชีฝีมือยายเราน่ะ อีกอย่างลุงไม่ได้มาจีบ แค่มาอยู่เป็นเพื่อนหม่าม้าของหนูครับ”
ไม่เข้าใจอ่า....
“ช่วงนี้หม่าม้ากำลังเศร้า ยายเลยอยากให้บ้านเรามีคนเยอะๆ หม่าม้าหนูจะได้อารมณ์ดีไงลูก”
“ใช่ครับ เหมือนเวลาน้องหวานอยากเล่นกับเพื่อนไง หม่าม้าวิวก็อยากมีเพื่อนเหมือนกัน”
“แต่หนูก็เป็นเพื่อนหม่าม้านะ”
“มันไม่เหมือนกันลูก”
หนูงงๆ แต่คิดตามที่ลุงกริชบอกก็เข้าทีเหมือนกัน
หนูยังอยากเล่นกับเพื่อนที่โรงเรียนตลอดเวลาเลย
หม่าม้าก็คงเป็นมั่งแหละ
แต่ว่าที่ผ่านๆมา หม่าม้าก็อยู่คนเดียวได้นี่
...เฮ้อ....ยกให้วันนึงละกัน
ถ้าเกิดหม่าม้าหายเศร้า จะไม่ว่าลุงนะ
.....
“โห! อร่อยมากครับ”
ลุงกริชสูดน้ำกล้วยบวชชีดังสู้ดๆ
หนูเลยเอามั่ง
สู้ดดดดดด
อ้า! อร่อยดีอ่า
แล้วยายก็ตีเข่าหนู
ฮ่าๆ ขำหน้ายาย
“ห่ามจริงจริ๊ง หลานใครวะ”
ยายบ่นคนเดียว แต่หนูได้ยินนะ!
ว่าแต่ห่ามมันแปลว่าไรอ่ะ?
“ก็ได้ยายมานั่นแหละ ลูกวิวจะไปเหมือนใคร”
หม่าม้ากำลังนวดขาให้ยายอยู่
ยายแกชอบให้นวด
บอกว่าหม่าม้ามือหนักดี แต่หนูไม่กล้านวดหรอก ก็บอกแล้วว่าหนังยายมันย่นๆหยึยๆ
“ได้ความน่ารักจากม้า ได้ความแก่นจากยาย ยังดีที่มันไม่ได้อะไรจากพ่อ”
ยายบ่นต่อ
แต่หม่าม้าไม่มีทีว่าจะสนใจ ยายเลยจิ๊จ๊ะไปคนเดียว
“แล้วเรื่องที่จะไปทำงานกับผม ตกลงยังไงดีครับ”
“ทำครับคุณกริช...ขืนไม่ทำเดี๋ยวหวานจะไม่มีข้าวกิน”
“ทำไมล่ะคะ หม่าม้าไม่มีตังค์เหรอ?”
หนูเขยิบไปหาคนสวย เกาะแขนถาม
หม่าม้าตาซึมเลย
“เปล่าครับคนเก่ง....เราแค่...”
“บอกหวานไปเถอะ ยังไงลูกก็ต้องรู้อยู่วันยังค่ำ”
ยายหันมามองหม่าม้า
น้ำเสียงไม่ดุแล้ว
แต่ดูซึมเหมือนม้ามากกว่า
“แต่ว่ามันจะเสียมารยาทคุณกริชเค้านะแม่”
“เราเป็นเพื่อนกันนะวิว ไม่เป็นไรหรอก”
แล้วจู่ๆหม่าม้าก็พาหนูไปคุยในห้อง
หนูนั่งบนเตียง ส่วนม้านั่งข้างกัน
จับมือหนูตลอดเลย
เครียดอ่า อึดอัด....
หม่าม้ายิ้มนิดๆ นิดเดียวนะ
“หม่าม้ามีเรื่องจะบอก...”
“เรื่องอะไรคะ”
“ตั้งใจฟังนะ....ต่อแต่นี้ไปจะมีเราแค่สามคน...มีหม่าม้า น้ำหวาน แล้วก็ยาย”
ห้ะ!? แล้วปะป๊าล่ะคะ
ต้องสี่คนสิคะ หม่าม้านับคนผิดหรือเปล่า
“ปะป๊าจะไม่อยู่กับเราอีกแล้ว ....จริงๆแล้ว...น้ำหวานก็เห็นว่าป๊าเราหายไป”
“ปะ...ป๊าไม่รักเราเหรอคะ ทำไมห...หายไป”
หนูจะเบะแล้วนะ
ปะป๊าหายไปไหนคะ หม่าม้าที่รักป๊าที่สุด
ป๊าที่รักม้าที่สุด ...ก็เคยพูดกันไม่ใช่เหรอคะ
แล้วจะหายไปได้ยังไง
จะทิ้งเราได้ไง
“คนรักกัน เขาไม่ทำร้ายกันหรอกครับน้ำหวาน ...มันมีอะไรหลายอย่าง แต่หม่าม้าก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนน้ำหวานนั่นแหละ”
“ทำไมปะป๊า...ฮึก...ต้องทำอย่างงี้...ฮืออออ หนูไม่เชื่ออ่ะ หนูไม่เชื่อ!”
ทำไมอ่า
ทำไม..
ฮึก....
“อย่าร้องลูก ไม่มีปะป๊า แต่ยังมียายกับหม่าม้านะ”
ไม่เอาอ่ะ!
ทีไอ้ต้อมมันยังมีพ่อเลย
คนอื่นในห้องด้วย
ฮือออ
ทำไมเป็นหนูล่ะ
...ไม่เอา ไม่ยอม!
“ปะป๊าต้องกลับมา...”
หนูเถียงกลับ
ปะป๊าชอบหายไปหลายวัน แต่ก็กลับมาหาหม่าม้าทุกครั้ง
แค่ครั้งนี้มันนานมากกว่าเดิม...
“หม่าม้าไม่อยากรอแล้ว ...หวานยอมให้ป๊ากลับมาแล้วก็ตีม้าอีกเหรอลูก หวานไม่รักหม่าม้าเหรอ..”
ฮึก...ก็ใช่
หนูไม่ชอบที่ทะเลาะกัน
แต่ว่าปะป๊าก็เคยดีมาก่อนนี่
“รักค่ะ รักหม่าม้าที่สุด....แต่ปะป๊าก็รัก”
“ไม่เป็นไรลูก...ถ้าเกิดปะป๊ามาหา เราคงได้คุยกัน ....ตอนนี้หวานยังเด็ก ยังไม่เข้าใจหรอกลูก”
หม่าม้าพูดไม่ทันจบก็ก้มหน้าร้องไห้
เอามือปิดหน้าไม่ให้หนูเห็น
หน้าหม่าม้าแดง หูแดง
แดงช้ำไปทั้งตัว
“..ปะป๊ารักหม่าม้าไหมคะ..”
หม่าม้าส่ายหน้า
เอาแขนเช็ดหน้าจนเกลี้ยง
ถึงเงยหน้ามาพูด
“น้ำหวานสัญญากับม้าดีกว่าว่าจะเป็นเด็กดีเพื่อหม่าม้ากับยาย ส่วนคนที่ไม่อยู่ เขาไม่รับรู้อะไรด้วยหรอก เหมือนที่หวานพูดกับม้าวันนั้นไงลูก”
หม่าม้าเปลี่ยนเรื่อง
ไม่ตอบที่หนูถาม
แล้วจะให้หนูคิดไรได้
ปะป๊าไม่รักเราแล้ว
ปะป๊าไม่เคยรักเราเลย
ทำให้ม้าร้องไห้ทุกวัน ก็ยังไม่ทำดีด้วย
....หนูเกลียดปะป๊า....!!!
.
.
.
.
“มาให้ยายกอดหน่อยมา”
ฮึก...พอหนูออกมายายก็เรียกทันทีเลย
ยายมีกลิ่นอบอุ่นๆ หนูซุกเข้าหา
นึกถึงเมื่อก่อนที่กอดปะป๊า กอดแล้วอุ่นไปถึงใจ
แต่ต่อไปนี้คงไม่มีอีกแล้ว....
“น้ำหวานครับ....พรุ่งนี้ลุงพาไปเที่ยวเอามั้ย”
หึ..ลุงก็เป็นอีกคนที่ทำให้ปะป๊าโกรธหม่าม้า
หนูไม่ญาติดีด้วยหรอก
“ไม่ไปค่ะ”
“ทำไมล่ะลูก จะได้เปิดหูเปิดตา”
“ไม่ค่ะ”
หนูไม่ลูกเดียว
คนมันไม่มีอารมณ์นิ จะให้เที่ยวยังไง
ร้องไห้ตาบวมขนาดนี้ยังจะชวนไปเที่ยวอีก
ยุ่งยาก วุ่นวายจริง
“จะไปเค้นเด็กมันทำไมวิว ให้เวลาหวานเค้าหน่อย ตอนพ่อแกตาย แกยังซึมไปตั้งหลายวัน”
“ขอโทษครับ”
เป็นตาลุงที่ขอโทษแทนหม่าม้า
ก็ถูกแล้วแหละ
เริ่มเรื่องก่อนเองนี่นา
“เฮ้อ....! เอาเถอะ...ไหนๆก็จบเรื่องกันสักที ชั้นไม่อยากอารมณ์เสียให้หลานกลัวอีก”
Rrrrrrr Rrrrrrrrr
“ครับป้านวล”
หม่าม้ากดรับ เดินเลี่ยงๆออกไปคุยคนเดียว แต่ว่ายังได้ยินอยู่ดี
“ครับ.......ครับ...ขอบคุณนะครับที่โทรบอก ..เอ่อ เดี๋ยวครับๆ วิวฝากป้าซื้อน้ำหวานไปให้เค้าได้มั้ยครับ ตอนเครียดๆเค้าชอบดื่ม จำได้ว่ามันหมดแล้ว...ครับน้ำแดง....ขอบคุณมากครับ ขอบคุณจริงๆ”
ปะป๊า.....
ใช่แน่ๆ ปะป๊าชอบกินน้ำแดงตอนเครียดจากงาน
หม่าม้าชงให้บ่อยๆ แถมป๊าก็ยิ้มทันทีที่กิน
ป๊ากลับมาบ้านแล้วเหรอ ป้านวลถึงโทรมา
“ป้านวลน่ะครับ ไม่มีอะไรหรอก ...”
“เอ่อ....ทุกคนครับ คือว่าผมขอตัวกลับก่อนนะครับ...ขอบคุณนะครับแม่วิว อร่อยมากจริงๆ ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมผมจะมาคุยอีกที แต่ตอนนี้ผมมั่นใจว่าพ่อผมต้องตกลงรับออเดอร์ชัวร์ๆ”
ลุงกริชลุกขึ้น ไม่กลับตัวเปล่าด้วย หอบถุงใส่กล้วยบวชชีไปถุงเบ้อเร่อ
“เดี๋ยวครับคุณกริช! ผมขอติดรถไปด้วยหน่อย”
“หม่าม้าจะไปไหน อยู่กับหนูไม่ได้เหรอ”
“เอ่อ..แต่ว่า...”
“อยู่นี่แหละ! มาอยู่กับลูกก่อน”
ยายส่งเสียงดุๆไปให้
หม่าม้ายึกยัก
แต่สุดท้ายก็เดินกลับมา
“อย่าทำให้เสียเรื่อง”
ยายพูดเบาๆกะหม่าม้า
ไม่รู้ว่าเสียเรื่องอะไร
หม่าม้าถอนใจหนัก
นวดยายต่อ
แต่ตาเหม่อไปที่หน้าบ้าน....
ความคิดเห็น