คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ในที่สุด
ในที่สุด
"อะแฮ่ม!"
ฮิๆ เสียงหล่อๆของใครน้าอยู่ข้างหลัง
ปะป๊านี่เอง!!
หม่าม้าลุกขึ้นเพื่อจะให้ป๊านั่งกับหนู
แต่ปะป๊าเดินไปนั่งกับลุงกริชซะก่อน
ถึงหนูจะเป็นเด็ก
แต่ก็รู้สึกใจไม่ค่อยสบายเลยพอป๊าจ้องลุงด้วยตาดุๆ
ป๊าหน้าโหดอยู่แล้ว จะทำให้มันโหดไปอีกทำไมล่ะคะเนี่ย
"สวัสดีครับ'เพื่อน'ของภรรยาผม"
ปะป๊าหันไปยิ้มหล่อๆให้ตาลุง
ตาลุงไม่ยอมแพ้ ยิ้มแหยๆเข้าสู้
"ครับ..แค่'เพื่อน' คงไม่รังเกียจนะครับ"
ตาลุงนี่ยิ้มเก่งจริงๆ หนูยอมแพ้เลย
"ผมจะรังเกียจได้ยังไง ในเมื่อให้เกียรติมาเป็น'เพื่อน'ซะขนาดนี้
เอ่อ...เค้าจะเน้นคำว่า'เพื่อน'กันทำไม
หนูงง??
"แล้วก็อย่าคิดเกิน'เพื่อน'ละกัน"
"พี่แทนครับ..."
หม่าม้าเอื้อมมือไปกุมมือปะป๊า หูวว ดูหวานซึ้งมากเลย
หม่าม้าคงเบื่ออ่ะ
คุยอะไรกันมีแต่คำว่าเพื่อน
ไม่ค่อยเข้าใจเลย
"หึ...กล้าพามา..พี่ก็กล้าเชื่อ ว่าไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ"
"ใครเป็นอะไรกันคะ?"
งงเนาะ ผู้ใหญ่ชอบพูดรหัสลับ
"ไม่มีอะไรครับ น้ำหวานอยากสั่งอะไรอีกมั้ย"
"ไม่เอาค่ะป๊า"
"งั้นก็ดี จะได้กลับสักที"
"อ้าวแต่พี่เพิ่งมาถึงนะ"
ช่ายๆ หม่าม้าพูดถูก เรายังไม่ได้เดินเล่นกันเลย ป๊าจะรีบกลับทำไม
"แล้วจะอยู่ต่อให้พี่ชกหน้ามันรึไง.."
งือ...ปะป๊าจะพูดเสียงเข้มทำไมคะ
"ใจเย็นๆสิครับ ไม่เห็นแก่ภรรยาคุณก็เห็นแก่ลูกคุณบ้าง ที่นั่งหัวโด่มองพ่อใช้แต่กำลัง"
"คุณกริช!..."
ปัง!!
ฮึก... ปะป๊าทุบโต๊ะอย่างแรงจนคนในร้านหันมามองหมดเลย
หนูสะดุ้งตกใจ ปะป๊าจะทำอะไรอีก
เห็นไหมหม่าม้าตาแดง จมูกแดงแล้ว
ป๊าอย่าทำไรเลยนะคะ
สงสารหม่าม้า
"แต่ว่าลูก.."
"กะ..กลับก็ได้ค่ะ หนูไม่อยากเที่ยวแล้ว"
หนูลงจากเก้าอี้ เข้าไปกอดปะป๊า
คนหล่อของหนูอุ้มหนูขึ้นแล้วเดินออกจากร้านเลย
ได้แต่มองหม่าม้าเดินเร็วๆตามมาจากข้างหลัง
ตาหม่าม้าแดง น้ำตาปริ่มๆ
ถึงบ้านเมื่อไหร่หนูจะปลอบหม่าม้าเองคะ
............
ป๊าแทนจอดรถหน้าบ้าน พาหนูลงจากรถ รอหม่าม้าไขประตูเรียบร้อยก็เข้าไปห้องครัว รินน้ำดื่ม
ตั้งแต่มาจากห้าง หน้าปะป๊าก็ยังไม่หายโมโหเลย
หนูไม่รู้ว่าโมโหอะไร
ถ้าให้เดาก็คงตาลุง
เพราะปะป๊าไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับหม่าม้า
หนูว่าก็ดี ปะป๊าเคยบอกไว้ว่าถ้าม้ามีเพื่อน ม้าจะไม่มีเวลาเลี้ยงหนู
ทีนี้พอหม่าม้าเริ่มมีคนมาทักมาคุย ปะป๊าก็จะอารมณ์ไม่ดีตลอด
หม่าม้าก็เลยไม่มีเพื่อนมาเยี่ยมสักคน...
"วิวขอโทษ..."
หม่าม้าเข้ามากอดปะป๊าจากด้านหลัง
โหย ไม่อายหนูเลย
อยู่ตรงนี้ทั้งคนน้า~
"อืม ช่างมันเถอะ ไม่รู้ว่าวิวไปคบมันได้ยังไง มันกวนตีนขนาดนั้น"
"ก็..."
Rrrrrrrrr Rrrrrrrr
เสียงมือถือปะป๊าดัง
หม่าม้าเลยผละออก ปะป๊าจะได้รับง่ายๆ
"ฮัลโหล.....ครับ..ครับ....ว่างแล้ว....เดี๋ยวพี่ไป รอแป้.." "พี่จะไปไหน?"
"มีงานด่วนน่ะ"
"งานด่วน?...แต่บอกว่าว่าง?"
"ก็ว่างจากธุระของวิวไง...แค่นี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวโทรกลับ"
ป๊ากดวาง แล้วทิ้งมือถือลงกับโต๊ะเสียงดัง
หม่าม้า..ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“การมีวิว มันเป็นธุระขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ไม่ใช่น่า”
"ไหนพี่บอกว่าเลิกกับมันแล้วไง..."
"อย่างี่เง่าได้ป่ะ งานก็คืองาน.."
"งานอะไรจะขาดมันไม่ได้เลยรึไง"
"ก็กลับมาแล้ว ..แล้วจะเอาอะไรอีก!"
ปะป๊าตวาดเสียงดัง
หนูชักใจไม่ดีพอเห็นหม่าม้าน้ำตาไหล
"พี่แทน...วิวไม่ดีตรงไหน ..วิวยอมพี่ทุกอย่างแล้ว แล้ว ท..ทำไม...."
หม่าม้า...ฮืออ หม่าม้าอย่าร้องไห้
"จะร้องให้มันได้อะไร ลูกร้องตามแล้วนั่น"
"หวานมาหาม้ามา..."
หนูทำตาม เดินไปกอดขาหม่าม้าไว้
เผื่อป๊าโมโหแล้วทำอะไรจะได้ไม่กล้า
"แล้วจะเอาลูกมารับแทนตลอดเลยรึไง"
"....พี่ต่างหาก...ที่ควรคิดว่าวิวทำแบบนี้เพื่ออะไร"
"งี่เง่า"
"ใครกันแน่! ฮึก..ไม่ให้วิวมีสังคม แต่ตัวเองก--!"
"อย่าขึ้นเสียง! ก่อนที่กูจะอยู่กับมึง มึงก็รู้ว่ากูเป็นไง แล้วทำไมไม่เข้าใจวะ!"
ฮือออ ปะป๊าอย่าผลักม้า...
หม่าม้า หม่าม้า...มากับหนูเถอะ หนีไปข้างบนกัน
ขึ้นมึงกูทีไร
เดี๋ยวป๊าตีอีก
ไม่เอาแล้วๆ
"พี่ไม่เคยรักวิวรักลูกเลย..."
"ทีมึงล่ะ ยังชอบไปอ่อยผู้ชายทั้งๆที่มีเด็กกระเตงไปด้วย"
"ก็บอกว่าเพื่อนไง"
"เออ!ทีนี้เข้าใจกูยังว่ามันเป็นงาน พูดเท่าไหร่เคยฟังมั่งมั้ย"
ปะป๊าผลักม้าอีกทีจนเซไปชนโต๊ะกินข้าว
ทำท่าฮึดฮัดโดนขัดใจ
แล้วก็ขับรถออกไป
ไม่สนใจม้าที่วิ่งตามไปเคาะรถ
หม่าม้ายืนมองจนรถหายไปจากสายตา
แล้วก็คอตกกลับเข้ามาในบ้าน
หม่าม้ามองหนู...
มองนานมาก...
แล้วก็ทรุดลงไปกับพื้น
กอดเข่า เอาหน้าซบไว้ไม่ให้หนูเห็น
แต่ได้ยินเสียงสะอื้นดังลอดออกมา
ฮึก....
หนูร้องไห้ตาม
หนูไม่รู้จะทำไง
ทำไมต้องทำหม่าม้าร้องไห้
หนูไม่อยากรักปะป๊าแล้ว!
..........
"หม่าม้าเก็บกระเป๋าทำไมคะ"
หนูถามคนสวยของหนูที่กำลังพับผ้าใส่กระเป๋าเดินทางใบใหญ่อยู่บนเตียง
หม่าม้าหันมายิ้มให้
หนูเลยเดินไปหา
"เมื่อไหร่ปะป๊าจะกลับมาล่ะคะ"
หนูกอดเอวผอมๆ มีแต่กระดูกแข็งๆ
ตั้งแต่วันนั้นปะป๊าก็ยังไม่กลับบ้าน
หนูเห็นม้าขีดสีแดงตรงปฏิทินมาได้สี่ขีดแล้ว
หม่าม้านั่งรอปะป๊าทุกคืน
บางวันหนูตื่นมาก็เห็นหม่าม้านอนอยู่บนโซฟาข้างล่าง
ไม่รู้ว่าหม่าม้านอนตอนกี่โมง
แต่ที่รู้ๆคือหน้าสวยๆกลายเป็นโทรมๆ
และไม่ค่อยยิ้ม..
"เราจะไปอยู่บ้านยายกัน"
"อ่าว...แล้วปะป๊าล่ะ ถึงปะป๊าจะดุ แต่ว่าหนูคิดถึงปะป๊าจังค่ะ"
"ถ้าป๊ากลับมาบ้าน ป้านวลจะโทรบอกเราเอง"
หนูอยากถามอีก แต่ไม่กล้า
หน้าหม่าม้าดูไม่ค่อยอยากพูด
ก็เป็นแบบนี้ตลอดแหละ
หม่าม้าดูเศร้าๆ เศร้าหนักกว่าเมื่อก่อน
หนูก็เศร้า ไม่มีอารมณ์เล่นกับเพื่อน
เพราะปะป๊าไม่กลับบ้าน
หม่าม้าเรียกแท็กซี่ให้มารับที่บ้าน
เราสองคนนั่งรถไปบ้านยายแป้บเดียว
บ้านยายอยู่ไม่ค่อยไกล
แต่เพราะว่าหนูกลัว หม่าม้าเลยชอบให้ยายมาหาที่บ้านเราแทน
เฮ้อ....ถึงแล้ว
ไม่อยากให้ถึงเลยอ่า อยากนั่งแท็กซี่
บ้านยายก็น่ากลัว...
บ็อกๆๆๆ
เอ๋..หมาตัวเล็ก!
เย่! มีหมาด้วย
หนูวิ่งไปหามัน ไม่กลัวหรอก ตัวมันเล็กจะตาย
หมาสีขาว ขนปุยๆ ยังเป็นลูกหมาอยู่เลย
งืออ น่ารักจังเจ้าขาว
"ชอบไหมลูก ยายขอเขามาให้น้ำหวานโดยเฉพาะ"
"น่ารักค่ะ! น่ารักสุดๆ"
เจ้าขาวรักหนู มันเลียไปทั่วทั้งตัวเลย ฮ่าๆ
"แต่ถ้ามันโตแล้วไม่น่ารัก หวานก็ต้องรักมันนะ"
"ไม่ทิ้งหรอกค่ะ ถ้านิสัยมันน่ารัก ถึงจะหน้าตาน่าเกลียดแต่มันก็น่ารักอยู่ดี"
"ขอบคุณครับแม่"
"เออๆ ไปๆ เข้าบ้านกันก่อน"
หนูอุ้มเจ้าขาวเข้าบ้านไปพร้อมกับม้า
หม่าม้ายังไม่ยิ้ม ถึงจะเจอยายแล้วก็เถอะ
ยายทำกับข้าวมื้อเที่ยงไว้รอพวกเรา
หนูเลยต้องไปล้างมือก่อนกินข้าว
ยังเล่นกับเจ้าขาวไม่หนำใจเลยอ่ะยาย
"แล้วจะเอายังไงต่อ"
"ก็คง...ใช้ชีวิตตามปกติครับ"
"แล้ว...น้ำหวานล่ะ"
"เดี๋ยวเขาก็ลืม.."
"ลืมอะไรคะหม่าม้า"
"หลายๆเรื่องครับ"
"ปะป๊าจะมาหาเราไหมคะ?"
"....."
ทำไมม้ากับยายไม่ตอบ
ก้มหน้าก้มตากินข้าว
หิวมากเลยเหรอ...
ทำไมต้องเงียบกันด้วย..
หนูเบื่อจัง
หม่าม้าไม่มีความสุข
ปะป๊าก็ไม่ใจดี
ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย....
ความคิดเห็น